บทที่ 1771

วัดนี้กลับน่าสนใจ ไม่มีระฆังยามเช้า ไม่มีกลองยามเย็น อีกทั้งยังไม่มีพระสงฆ์มาสวดมนต์

ทั่วทั้งวัดเงียบสงบ

ก็คล้ายไม่มีคนอย่างไรอย่างนั้น

เณรน้อยเห็นกู้หว่านเยว่สงสัยจึงอธิบายยิ้มๆ

“สีกาอย่าตำหนิไปเลย แต่ไหนแต่ไรมาเจ้าอาวาสของพวกเราชอบทำตามใจ ไม่ชอบกฎระเบียบเหล่านี้ภายในวัด ไม่มีเวลาสวดมนต์ที่แน่นอน เหล่าหลวงจีนอยากสวดก็สวด ไม่อยากสวดก็ไม่ต้องสวด”

กู้หว่านเยว่พยักหน้า อุปนิสัยของเจ้าอาวาสช่างตามใจจริงๆ

สอดรับกับอุปนิสัยนาง!

“ท่านอาจารย์อยู่ภายในลานบ้านเล็กทางด้านนี้ โยมทุกท่านตามอาตมาเข้าไปพร้อมกันเถอะ” หลวงจีนน้อยพาพวกเขาเข้าไปภายในลานบ้านแห่งหนึ่ง

ขณะเดียวกัน ภายในมีหลวงจีนผู้เฒ่าผมเคราขาวโพลนท่านหนึ่งกำลังฝึกหมัดอยู่ภายในลานบ้าน

“ท่านอาจารย์กำลังฝึกหมัด พวกท่านรอสักครู่” หลวงจีนน้อยรีบพูด

ทุกคนพยักหน้ายืนรอทางด้านข้าง ผ่านไปครู่หนึ่งเจ้าอาวาสผู้เฒ่าก็หยุดเคลื่อนไหว เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เดินมาทางพวกเขาเหล่านี้

เขามองดูแล้วอายุมาก แต่ฝีเท้ากลับแผ่วเบาว่องไวและมั่นคง มองออกว่ามีชีวิตชีวายิ่งกว่าคนอายุสามสิบ

“เจ้าอาวาสผู้เฒ่า”

“องค์ชาย ไม่ได้พบกันนาน” เจ้าอาวาสผู้เฒ่าเดินมาหยุ