บทที่ 1 ใต้เหวลึก...ยังมีแผ่นฟ้า

ก้นเหวที่ทอดลึกลงไป จนมองไม่เห็นเบื้องล่างจากหน้าผาด้านบน

หาใช่แดนมรณะเต็มไปด้วยโขดหินแข็งกระด้างดั่งที่คนชั่วพวกนั้นคาดหวังไม่

ตรงกันข้าม มันกลับซุกซ่อนความมหัศจรรย์บางอย่างไว้อย่างน่าทึ่ง

หาดทรายทอดตัวเลียบลำธารยาวคดเคี้ยว ดุจเส้นไหมสีเงินไหลผ่านกลางป่าทึบ

เสียงลำธารยังไหลเอื่อย...ราวไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

แม้จะเพิ่งซับเลือดจากความพังพินาศไว้ก็ตาม

ใต้ซากรถม้า ร่างขององค์รัชทายาทแห่งแคว้นซ่างหยุนแน่นิ่ง... พระพักตร์เปื้อนโลหิต

พระองค์จากไปแล้วทั้งที่พระเนตรเบิกโพลง

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าพระทัยของพระองค์เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

หรือความเสียพระทัยที่ถูกพี่ชายที่เคารพรักเข่นฆ่า

แต่ที่แน่นอนก็คือ...หัวใจที่เคยเต้นเพื่อแผ่นดิน

หยุดลงทันทีพร้อมกับเสียงรถม้ากระแทกสู่ก้นเหว

หนึ่งชีวิตสูงศักดิ์...จากไปโดยไม่มีวันกลับ

ทว่าไม่ห่างกันนัก

สตรีร่างบอบบางผู้หนึ่งนอนกอดลูกน้อยไว้แน่น

ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำจากแรงกระแทก…

และช่างน่าเหลือเชื่อ เจ้าก้อนแป้งตัวจ้ำม่ำยังหายใจแผ่วเบาอยู่ในอ้อมกอดของมารดา

ซ่งเม่ยหลิน

ยามรถม้าลอยเคว้งในอากาศนางหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ

กระแสอารมณ์แหลกสลายด้วยห่วงลูกน้อย

จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบลงในทันที

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด

แสงแดดชุดใหม่สาดส่องลอดแนวใบไม้แน่นหนาลงมาอีกครั้ง

ร่างที่สลบไสลเริ่มรู้สึกตัว

ซ่งเม่ยหลินสะดุ้งเฮือกก่อนลืมตาขึ้นอย่างตกตะลึง

ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย

ก่อนที่นางจะได้คิดถึงเรื่องอื่นใด

หัวใจนางเกือบหยุดเต้นอีกครา..  เมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่นอันคุ้นเคยบนอก

เจ้าตัวน้อยของนางยังมีชีวิตอยู่

สองมือรีบกอดกระชับลูกน้อยในอ้อมแขน แล้วก้มลงมองอย่างลนลาน

เมื่อเห็นว่าร่างเล็กยังคงหายใจแผ่วเบาแต่สม่ำเสมอ

เนื้อตัวแกไร้แม้รอยขีดข่วนอย่างน่าอัศจรรย์

จากนั้นน้ำตาก็พลันไหลพรากอย่างห้ามไม่อยู่

“หานเอ๋อร์ลูกแม่ ฮือ ๆ ลูกยังไม่จากแม่ไป”

นางร้องไห้สุดเสียงเมื่อรู้ว่าสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตยังคงอยู่

ไม่ว่าจะเป็นเพราะสวรรค์คุ้มครอง

หรือเพราะพวกนางยังไม่หมดเวรหมดกรรมจากโลกนี้ หรือเพราะสิ่งใด

แต่สำหรับนาง...แค่ลูกปลอดภัย ก็เพียงพอแล้ว

“ลูกต้องไม่เป็นอะไรนะเด็กดี แม่กับพ่อจะพาเจ้าไปหาหมอ ...

“จริงสิ! พ่อของเจ้า?”

ซ่งเม่ยหลินตัวชาวาบ เมื่อพูดถึงคนที่นางรักสุดหัวใจอีกคน

และทันใดนั้น...สายตาพลันเหลือบไปเห็นร่างหนึ่ง

นอนแน่นิ่งอยู่ท่ามกลางซากไม้ที่แตกกระจัดกระจาย

ร่างนั้น

แม้เต็มไปด้วยเลือดเปรอะเปื้อน...ทว่านางจำได้ขึ้นใจ

หัวใจนางหล่นวูบลงสู่เหวลึกอีกคราในชั่วพริบตา

รีบกระชับอ้อมแขนกอดลูกน้อยและคลานไปหาร่างนั้นอย่างทุลักทุเล

มือข้างหนึ่งสั่นเทายามแตะลงบนใบหน้าของบุรุษผู้ที่เคยนอนเคียงกันทุกค่ำคืน

แต่บัดนี้เย็นเฉียบ

“ท่านพี่...”

นางเรียกเขาด้วยน้ำเสียงขาดห้วง

“อย่าทิ้งข้าไป อย่าทิ้งหานเอ๋อร์ไป”

“ท่านเคยสัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งเรา...ฮือออ”

เสียงสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจของนางดังก้องในหุบเหวอันวังเวงแห่งนี้

คงมีแต่สายลมที่โหมกระพือราวเท่านั้นที่รับรู้ถึงความเสียใจท่วมท้นของผู้สูญเสียอย่างนาง

ทว่า... ท่ามกลางเสียงร้องไห้อย่างน่าหดหู่

เงาร่างหนึ่งกลับค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นช้า ๆ

เสียงหอบแผ่วดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

ซ่งเม่ยหลินสะดุ้งเฮือก หันขวับตามสัญชาตญาณ

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้า...ทำให้นางถึงกับนิ่งงัน

ชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนอยู่เบื้องหลังของนาง เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล

คนที่นางแน่ใจว่าไม่รู้จัก

แต่ดวงตาคู่นั้น ...

กลับสะกดนางให้หยุดนิ่งราวต้องมนตร์

ชายหนุ่มผู้นั้นสบตานางตรง ๆ

แววตาอ่อนโยนอบอุ่น ลึกซึ้ง และคุ้นเคย…

เขามองมายังนางกับลูกน้อย... ราวกับกำลังมองสมบัติชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ในโลก

น้ำเสียงแผ่วเบา

ทว่ากระแทกกลางหัวใจ

“เด็กดี… อย่าร้องไห้เลย”

“เม่ยเม่ย…พี่ไม่ได้จากเจ้าไปไหน”

ซ่งเม่ยหลินนิ่งงัน มือสั่นจนแทบควบคุมไม่อยู่

“…ทะ…ท่าน…”

ริมฝีปากนางสั่นระริก ก่อนกระซิบแผ่วเบาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

แล้วชายหนุ่มผู้นั้นยิ้มบาง ๆ พร้อมแววตาทอแสงอ่อนโยนเหมือนที่นางเคยได้รับมาก่อน

“เจ้าจำไม่ได้หรือ... เม่ยเม่ยเด็กดีของพี่”

เพียงคำนั้นที่เอื้อนเอ่ย ราวกับโลกทั้งใบถล่มทลาย

“ท่านพี่ เป็นท่านจริง ๆ หรือ...”

เสียงแผ่วเบาหลุดจากปาก ก่อนสติของนางก็ดับวูบไปอีกครั้ง

เรื่องที่เกิดขึ้นเกินกว่าที่สตรีคนหนึ่งจะทนไหวเสียแล้ว

ลั่วอี้เสียนถลาพาร่างบอบช้ำเข้าประคองร่างภรรยาที่อุ้มลูกน้อยไว้แนบอกไว้ได้ทัน

แผ่นหลังของเขาสั่นไหวตามแรงสะอื้นที่กลั้นไว้ไม่อยู่

"เม่ยเม่ย หานเอ๋อร์..."

เขากระซิบ พลางฝังใบหน้าลงกับไรผมนางอย่างอ่อนล้า

น้ำตาไหลลงข้างแก้มผสมกับคราบเลือดจนยากจะแยกแยะ

ความเจ็บปวดทางกายที่เหมือนถูกทิ้งเป็นชิ้น ๆ

แต่ยังไม่สู้...

ความเจ็บปวดทางใจ...ที่เปี่ยมไปด้วยแรงแค้น

เสียงที่ได้ยินก่อนตกลงจากหน้าผายังดังก้องในหัว

“...จับมันให้ได้ คราวนี้พวกมันต้องตายเท่านั้น!!”

เขาจำได้ดี เสียงของพี่ชายต่างมารดา

คนที่หมายจะฆ่าเขาเพื่อสืบทอดทุกสิ่ง

คนที่นับจากนี้... หากเขายังมีชีวิตอยู่

เขาจะไม่ปล่อยให้มันทำอันตรายนางกับลูกได้อีก

ลั่วอี้เสียนสูดลมหายใจ พลางปล่อยให้น้ำตาไหลริน

สายตาทอดร่างของตนเองที่นอนแน่นิ่งอยู่เบื้องหน้า

หากมิใช่สองร่างที่ยังอุ่นอยู่ในอ้อมกอด

เขาคงคิดว่า...นี่คือชีวิตหลังความตาย

ทั้งที่กลัวสิ่งที่เกิดขึ้น...กลัวจนก้าวขาแทบไม่ไหวในคราแรก

ทั้งที่รู้ว่ามันแปลกประหลาดที่เขาฟื้นขึ้นมาในร่างของคนอื่น

ทั้งที่ไม่คุ้นชินกับร่างกายที่ไม่ใช่ของตน

ไม่คุ้นชินแม้กระทั่งเสียงที่เปล่งออกมา

แต่เขาขอเห็นแก่ตัว

“ฟ้าให้ข้ากลับมา...ในร่างของท่าน”

เขาเอ่ยเสียงต่ำ สายตาแน่วแน่ที่ท่วมไปด้วยน้ำตาจ้องไปยังสองคนแม่ลูกในอ้อมกอด

“ไม่ว่านี่จะเป็นโอกาส...หรือคำสาป”

“แต่ข้าเลือกที่จะรับมันเอาไว้”

ลมหายใจของเขาสะดุดชั่วครู่

“ฮึก ข้าต้องขอโทษท่าน...ที่มิอาจแก้แค้นแทนท่านได้”

เสียงของเขาแผ่วเบาจนไม่แน่ว่ากำลังพูดกับตนเอง กับฟ้า? ...หรือกับวิญญาณของชายผู้ที่เขาได้แทนที่

“ข้าเลือกที่จะเป็นแค่บุตรพ่อค้าดังเดิม”

ความทรงจำของเจ้าของร่าง

ภาพแวบหนึ่งของสนามรบ คำบัญชา ข้อมูลทางยุทธศาสตร์

และกลิ่นโลหิตที่เคยไม่คุ้นกลับแล่นผ่านหัวอย่างชัดเจน

เขาจึงรู้ดีว่าชายผู้นี้เป็นใคร

โอรสสวรรค์ของแคว้นซ่างหยุน ...

คนที่ถูกตามสังหารเหมือนพวกเขา

            ดังนั้นการสวมรอยเป็นผู้สูงศักดิ์ มีแต่ทำให้นางกับลูกเป็นอันตรายยิ่งกว่าเดิม...

เขาขอไม่ยุ่งเกี่ยวกับชายผู้นี้เป็นอันขาด

ลั่วอี้เสียนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น

ทั้งที่สายตาพร่ามัวและปวดศีรษะราวกับมีใครมากดทับมันไว้

ร่างกายเจ็บจนแทบแหลกเหลว...แต่เขาไม่อาจยอมแพ้ไม่ได้

เพราะลมหายใจที่รวยรินของสองชีวิต

แรงที่เหลืออยู่ทั้งหมดประคองร่างภรรยา และคว้าร่างของบุตรชายไว้ในอ้อมแขนเดียวกัน

มุ่งไปยังทิศที่เห็นควันไฟลอยอ้อยอิ่งอยู่ไม่ไกล

หวังว่ามันคือควันของชีวิตใหม่

ขณะที่แผ่นหลังของเขากำลังจะหายลับไปหมู่แมกไม้ริมลำธาร

สายลมแผ่วเบาพัดผ่าน เย็นเยียบราวคำกระซิบของวิญญาณผู้ล่วงลับ

คล้ายจะเอ่ยย้ำว่า...

‘เส้นทางที่สวรรค์กำหนด’

‘หาใช่ผู้ใดจะเบี่ยงเบนมันได้’