จวนเหมยฮัว / 2

"คุณหนูจะถามเรื่องอะไรกับเสี่ยวโหรวหรือเจ้าคะ"

บ่าวรับใช้ที่แสนจงรักภักดีต่อคุณหนูของนางค่อย ๆ นั่งลงกับพื้นข้างเตียง ทว่าหลันจินเยว่กลับรีบรั้งสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มผู้นี้ขึ้นมานั่งข้างกาย

"คุณหนูทำอันใดเจ้าคะ บ่าวจะนั่งเทียบเคียงคุณหนูได้เยี่ยงไร"

เสี่ยวโหรวทั้งตกใจจนรีบขัดขืนแรงของจินเยว่กลับมานั่งกับพื้นตามฐานะของตน

"เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องแค่นี้ มา ๆ ขึ้นมานั่งข้างข้าบนเตียงนี่มา"

ฝ่ามือแน่งน้อยตบลงบนพื้นที่ว่างข้างกายนางเพื่อเป็นการออกคำสั่งให้สาวใช้ของเฟิงเยว่ซินตัวจริงมานั่งข้างนาง

หากแม้แต่เสี่ยวโหรวก็ไม่กล้ามานั่งตรงนี้เพราะนางเป็นขี้ข้า ก็คงไม่ต่างจากจินเยว่ที่ไม่ใช่เจ้าของร่างนี้ ไม่ควรอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำไป

"ไม่ได้เจ้าค่ะ หากใครมาเห็นเข้าจะตำหนิได้"

"ช่างคนอื่นสิ เจ้าเป็นคนของข้า ข้าจะให้เจ้านั่งตรงไหนใครจะกล้าว่า"

หลันจินเยว่เอื้อมมือไปฉุดร่างเล็กดูนุ่มนิ่มน่าทะนุถนอมขึ้นมานั่งข้างกายอีกครั้ง

เสี่ยวโหรวไม่กล้าขัดคำสั่งเป็นหนที่สอง ได้แต่นั่งข้างคุณหนูนางอย่างเกร็ง ๆ

"ทำตัวผ่อนคลายหน่อย ทำอย่างกับว่านั่งข้างข้าแล้วจะถูกตัดหัว"

ก็ไม่ถึงขั้นตัดหัว อย่างมากก็ถูกโบยจนหลังลายเพื่อให้จำใส่สมองเอาไว้ว่าเป็นขี้ข้าต้องไม่ทำตัวเสมอนาย

"คุณหนูให้บ่าวนั่งด้านล่างเถอะนะเจ้าคะ" แม้ไม่อยากขัดคำสั่ง แต่เสี่ยวโหรวถูกอบรมมาดีรู้ที่ต่ำที่สูงจึงได้แต่ห่วงพะวงกลัวใครจะเข้ามาเจอสถานการณ์เช่นนี้

"ถ้าเจ้าต่อต้านข้าอีก ข้าจะหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย!"

จินเยว่ขู่ฟ่อ ๆ ทำเอาคนถูกขู่กลัวจนส่ายหน้าไม่กล้าดื้อรั้นอีกต่อไป

"ดีมาก เจ้านี่ก็หน้าตาน่ารักดีเหมือนกันนะ ถ้าให้เดา เราสองคนน่าจะอายุห่างกันไม่เยอะ"

ในยุคปัจจุบันหลันจินเยว่อายุยี่สิบสามปีพอดี ทว่ากับเจ้าของร่างกายที่ดวงจิตนางมาสิงสู่อายุเพียงแค่สิบเก้าปีเท่านั้น ส่วนเสี่ยวโหรวถูกตระกูลเฟิงรับมาเลี้ยงตอนนางอายุห้าขวบ ให้เป็นเพื่อนเล่นกับเฟิงเยว่ซินที่โตกว่าสองปี

"เจ้าค่ะ ปีนี้ข้าครบสิบเจ็ดปีพอดี"

หากนางผู้นี้อายุเพียงแค่นี้ คุณหนูของนางจะอายุเท่าไรกันนะ

"แล้วข้าล่ะ ปีนี้ข้าอายุเท่าไหร่?"

เสี่ยวโหรวคิ้วขมวดอีกครั้ง เมื่อไรคุณหนูจะกลับมาเป็นคุณหนูที่จดจำทุกอย่างได้กัน

"คุณหนูอายุสิบเก้าเจ้าค่ะ"

"อ้อ สิบเก้าเองเหรอ"

ดวงตาคู่สวยกวาดสายตาเพื่อมองหาคันฉ่องภายในห้องนอน จินเยว่อยากรู้ว่าตอนนี้นางหน้าตาเป็นเช่นไร

พึ่บ!

ทันทีที่มองเห็นสิ่งที่ต้องการหลันจินเยว่รีบลุกขึ้นก้าวตรงดิ่งมายังคันฉ่องที่เคลือบด้วยทองเหลืองตามสไตล์ของยุคโบราณที่มีเครื่องไส้เครื่องมือไม่ทันสมัยเท่ายุคปัจจุบัน

"เหมือนในซีรีส์เลยกระจกพวกนี้มองยังไงก็ไม่ชัดแจ๋วเหมือนโลกเราเลย"

แม้จะสะท้อนภาพคนที่ส่องกลับมาเหมือนกระจกเงายุคปัจจุบัน ทว่าความคมชัดกลับมีเพียงเจ็ดในสิบส่วนของกระจกเงาที่ตนเคยส่อง

"คุณหนูพึมพำอะไรรึเจ้าคะ"

เสี่ยวโหรวได้ยินทุกอย่างแต่นางกลับไม่เข้าใจในบางคำศัพท์ที่ไม่คุ้นหู

"ไม่มีอะไร คุณหนูเจ้าก็สวยใช้ได้เลยนะ"

คุณหนูเจ้า?

ทำไมคุณหนูยังพูดจาแปลกประหลาดราวกับว่าไม่ใช่เจ้าของร่างนี้

"ทำไมมองข้าแบบนั้นล่ะ" ครั้นหันมาสบตาสาวใช้ข้างกายจึงเห็นว่าเสี่ยวโหรวมองตนด้วยแววตาประหลาดใจ

"บ่าว... คือบ่าว"

"ช่างเถอะ ๆ ต่อไปข้าจะเริ่มถามคำถามเจ้าเพื่อฟื้นความทรงจำแล้วนะ อาจจะจุกจิกหน่อย แต่เพื่อความทรงจำที่หายไป เจ้ายินดีช่วยข้าใช่ไหม?"

หลันจินเยว่เผลอใช้สายตาปิ๊ง ๆ กะพริบตาปริบ ๆ เหมือนที่เคยใช้อ้อนศาสตราจารย์ในโลกของนาง ทำเอาเสี่ยวโหรวที่เพิ่งเคยเจอท่าทางแบบนี้ที่ออกมาจากคุณหนูของนางครั้งแรกเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อสายตา

"นี่คุณหนูไปจดจำสายตาของคนในหอคณิกามาตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ"

สาวใช้ผู้จิ้มลิ้มรีบหันหน้าหันหลังมองไปยังประตูว่ามีใครผ่านมาเห็นกริยาเช่นเมื่อครู่หรือเปล่า

"หอคณิกา ข้าเคยไปที่แบบนั้นด้วยเหรอ?"

ว้าว! เฟิงเยว่ซินผู้นี้ไม่ธรรมดานะเนี่ย หอคณิกาเป็นที่แบบไหนทำไมนางจะไม่รู้

"คุณหนูจะเคยไปสถานที่แบบนั้นได้อย่างไร ห้ามคุณหนูแพร่งพรายให้ผู้อื่นได้ยินเด็ดขาดนะเจ้าคะ"

เสี่ยวโหรวรีบกำชับนายหญิงด้วยความเป็นห่วง

"งั้นข้าเริ่มคำถามแรกเลยแล้วกัน"

หลันจินเยว่เริ่มเรียบเรียงสิ่งที่อยากรู้ไว้ในหัว จากนั้นก็เริ่มถามคำถามทีละคำถาม

"คำถามแรก ข้าไม่มีพันธะกับชายใดใช่หรือไม่"