บทที่7

"งงซิคะ ก็อยู่ๆ คุณวินโผล่มาดึกๆ ดื่นๆ"

"ที่นี่บ้านฉัน..ฉันจะไปที่ไหนก็ได้" เขายียวนซ้ำประโยคเดิม

เออ..เธอรู้แล้ว จริงๆ เธอก็ไม่นึกอยากอยู่ที่นี่หรอก..แน่จริงก็ปล่อยไปซิ

ทว่าในความเป็นจริงแล้ว แก้วกัลยากลับไม่กล้าเถียง เพราะรู้นิสัยพระเอกนิยายเรื่องนี้จากการอ่าน รวมถึงความทรงจำร่างเดิม

ยิ่งเขาร้อนเธอยิ่งต้องเย็น..ไม่เช่นนั้นจะโดนพาลพาโลเรื่องจะไม่จบง่ายๆ แน่

แค่เส้นเรื่องที่เปลี่ยนไปก็ทำใจว้าวุ่นมากพอแล้ว

วโรดมเลิ่กคิ้วขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าเล็กกระตุกยิ้มฝืนๆ

"ขึ้นไปนอนได้แล้ว ฉันง่วง"

"เอ๊ะ? เอ่อ..หมายความว่ายังไงคะ? คุณจะนอนห้องนี้เหรอ" เจ้าของห้องเผลออุทานตกใจ ทว่าคำตอบที่ได้กลับเป็นความเงียบ แผ่นหลังบางถูกมือหนาดันลงไปนอนบนเตียงใหญ่

คนตัวเล็กรีบขยับตัวไปนั่งชิดด้านใน..อวัยวะฝั่งซ้ายเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความกลัว

"คุณวินอย่าทำแบบนี้..แก้วไม่อยากเป็นเมียน้อยใคร"

"อย่าพูดเยอะ..ฉันง่วง" เขาถอนหายใจหงุดหงิด ก่อนขายาวจะเดินไปปิดไฟริมห้อง เหลือเพียงไฟห้องน้ำสลัว เห็นเป็นเงาเฟอร์นิเจอร์ลางๆ

ร่างเล็กรีบซุกตัวอยู่มุมเตียง..ดวงตากวางคู่สวยเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

ท่าทางที่ว่าพาให้คิ้วเข้มยกขึ้น ดวงตาคมดำสนิทหม่นแสงทันที มันควรเป็นเขามากกว่าไหมที่ต้อง 'เลิกรัก' ยิ่งพฤติกรรมเลวร้ายที่เจ้าหล่อนเคยทำไว้แสบสัน

นอกจากความรักที่หายไป..อดีตคนรักยังกลัวเขาซะงั้น?

"จะนอนดีๆ หรืออยากทำกิจกรรมก่อนนอน?"

เท่านั้นคนหน้าหวานจึงรีบหยิบหมอนขยับมานอนด้านในทันที

ถ้าเชื่อฟังจะไม่ถูกจับกินใช่ไหม?

ในความมืดวโรดมแอบถอนหายใจเล็กน้อย เตียงนอนยวบตัวลงตามน้ำหนักตัว..บรรยากาศภายในห้องวันที่ฝนตกเย็นกว่าค่ำคืนปกติพอสมควร

ผ้าห่มผืนบางดูจะบางมากขึ้นในความรู้สึก ยามนั้นแก้วกัลยาเริ่มสั่นโดยไม่รู้ตัวว่า 'สั่นเพราะเขา' หรือเพราะอากาศภายนอกกันแน่นะ?

บทบรรยายในนิยายเล่มที่อ่าน ซ้อนทับกับความทรงจำราวกับว่าเรื่องทั้งหมดเคยเกิดขึ้นมาก่อน

ภายในนั้นคือภาพหลังจากที่อดีตรักแรกกลับเมืองไทย

แน่ละ คนแรกที่แก้วกัลยาติดต่อหาก็คือ 'เขา'

เรื่องราวที่เจ้าหล่อนถูกลักพาตัวไปอยู่ต่างประเทศก็พรั่งพรู เพียงแต่คนที่ทำคือคุณย่าที่รักเขาสุดหัวจิตหัวใจ อีกทั้งปัจจุบันยังเสียชีวิตไปแล้ว

ความโกรธเกลียดชิงชังที่พระเอกมีจึงโยนใส่หน้านางเอก..เขาเข้าใจไปเองว่าเจ้าหล่อนมีส่วนรู้เห็น

ยามนั้นวโรดมจึงเช่าคอนโดหรูหราให้แก้วกัลยาอยู่ และแวะเวียนไปหาทุกเย็นหลังเลิกงาน

แก้วกัลยาพยายาม 'เรียกร้อง' เวลาจากพระเอกแทบทั้งหมดที่เขามี เธอมองว่าเขาควรชดเชยช่วงเวลาที่เราอยู่ห่างกัน อีกทั้งเป็นการชดใช้ที่เขาหนีเธอไปแต่งกับผู้หญิงคนอื่น

แต่น่าแปลกมีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่ยอมทำ คือการมี 'sex' แม้ว่าตัวร้ายจะอ่อยแค่ไหนก็ตาม

ภาพที่เขาติดกระดุมเสื้อคืนให้มือไม้สั่น..เสียงกระซิบแผ่วเบาราวกับเคยเกิดขึ้นจริง

'แก้วอย่าทำแบบนี้ อย่าลืมว่าพี่วินยังมีพันธะอยู่'

'พี่วิน...ไม่อยากมีอะไรกับแก้วแล้วเหรอ' เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด..เป็นครั้งแรกที่แก้วกัลยาขาดความมั่นใจ..เวลาเกือบสามปี..ความชิดใกล้จะพาให้ใจคนเปลี่ยนแปลงไปไหมนะ

'ทำไมจะไม่อยากมีล่ะ พี่คิดถึงแก้วมากรู้ไหม'

'แล้วทำไม?'

'ถ้าเรามีเซ็กกัน..ในตอนที่พี่ยังมีพันธะกับผู้หญิงคนอื่น..มันก็ไม่ต่างจากพี่ไม่ให้เกียรติแก้ว'

'แต่เรารักกัน' เธอย้ำ..ใจหน่วงหนักกักหนอง

'แก้ว..ไม่งอแงซิคะ จริงอยู่เรารักกัน แต่แก้วก็อย่าลืมว่าพี่ยังเป็นสามีคนอื่น'

'เหอะ สามี..ฮึก แก้วถามพี่วินจริงๆ เถอะ พี่เคยเอาผู้หญิงคนนั้นหรือยัง? เอาที่เหมือนกับเอากับแก้วอ่ะ' ภาพนางร้ายที่โวยวายใส่เขาลอยขึ้นมาในหัว

ยามนั้นพระเอกปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่นปนอ่อนใจ..เพราะหนูแก้วที่เคยรู้จักพูดง่ายแสนดีกลับกลายเป็นผู้หญิงที่พูดไม่รู้เรื่องเข้าทุกวัน

ตอนที่งามพิศอ่านนิยายถึงกับเบ้หน้า..ก็นิสัยแบบนางร้ายไง

คิดน้อย..ขี้หึง...ไม่มีเหตุผล..แถมหน้าโง่ไม่รักศักดิ์ศรีของตนเอง..ถึงกับคิดจะทำเรื่องผิดศีลธรรม

ไปเอาความมั่นใจจากไหนก่อนว่าเขาจะหย่ากับนางเอก พฤติกรรมทั้งหมดมาจากคำว่ารักคำเดียวแท้ๆ

ตอนอ่านนิยายหล่อนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้ชายถึงหนีไปอยู่กับนางเอกที่ใจเย็น..แสนดีกว่า

ยิ่งตอนหลังที่แก้วกัลยารู้ว่าแพทริเซียท้อง..ตัวเธอก็แทบคลั่ง..ไหนว่าไม่เคยมีอะไรกัน? แล้วเด็กล่ะ?

ความเชื่อใจถูกสั่นคลอน..ความรักสิบกว่าปี..เกินสามในสี่ของชีวิตก็ไม่อาจช่วยได้...ความเจ็บหน่วงร้าวลึกร้อนผ่าวกลางใจ

ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นถูกมองจากคนอ่านนิยายที่รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง

ภาพนางร้ายโคตรจะงี่เง่า ไม่ยอมรับฟัง อีกทั้งยังไม่เชื่อใจพระเอกสักนิด

เจ้าหล่อนลืมไปว่ามันมีเหตุการณ์ที่เขานอนกับนางเอกก็เพราะโดนวางยา ไม่ได้เกิดจากความสิเน่หา..แถมเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังชี้เป้ามาที่ตัวนางร้ายเป็นคนสั่งการให้ปองร้ายนางเอกแต่ดันผิดแผน

หล่อนจำสายตาผิดหวังของคนรักได้ ภาพลักษณ์แสนดีที่เคยมีมาตลอดชีวิตถูกทำลายป่นปี้ และนั้นคือบทบรรยายในนิยายเรื่องนั้น

ทว่าภาพที่ซ้อนทับขึ้นมาในวันนั้น..เป็นเรื่องเป็นราวอีกทั้งยังดูเหมือนเคยเกิดขึ้นจริง..มีข้อแตกต่างเพียงว่าแก้วกัลยาไม่ได้เป็นคนวางยา..หล่อนถูกใส่ความ!!

อีกทั้งเขาไม่เคยทรยศหักหลัง นอกจากครั้งที่ถูกวางยา..เขาไม่เคยนอนกับเมียแต่งแม้แต่ครั้งเดียว

แน่ละ..ความรัก และการแต่งงานไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของคนเพียงสองคน

ถ้าแก้วกัลยาเพียงแต่อดทน และเชื่อใจมากกว่านี้...ผลลัพธ์จะต่างออกไปไหมนะ?

ทว่าน่าแปลก..เพียงงามพิศเข้ามาสวมร่างของแก้วกัลยา..เธอกลับเข้าใจความรู้สึกของเจ้าหล่อนลึกซึ้งเกินกว่าคำบรรยายในนิยายจะอธิบาย

เธอมาก่อน..ทำไมคนมาก่อนต้องผิดด้วยล่ะ?

เธอต้องทนเห็นคนรักควงคู่ไปไหนกลับมาเมียแต่ง แม้นเขาจะทำตัวเย็นชา...หรือใจร้ายกับผู้หญิงคนนั้น แต่คงไม่มีใครหรอกที่จะสบายใจเมื่อเห็นคนของตนไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

เธอรอมานาน..รอมาตลอดสามปี กลับไทยมาแทนที่เขาจะหย่าตามสัญญา..แต่กว่าจะเกิดการหย่าที่แท้จริงก็นานโข ไม่พอผู้หญิงคนนั้นยังท้องลูกของเขา

เธอเฝ้าถามย้ำตัวเองหลายรอบ แม้แต่ช่วงห้วงลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

เธอผิดอะไร? หรือผิดที่เกิดมาเป็นคนลูกคนใช้ ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นแค่ 'เรียกร้อง' ว่า 'รักพระเอก' ทุกคนรอบตัวก็พร้อมจะ 'ประเคนเขาให้'

มือเจ้าหล่อนแทบไม่แปดเปื้อนความเลวทรามบนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ อีกทั้งยังคงรักษาหัวใจความรักอันบริสุทธิ์ต่อเขาไว้ได้

ส่วนตัวเธอที่ดิ้นรนพยายามให้ได้ความรักกลับคืนมา...หัวใจนั้นจมดิ่ง พฤติกรรมล้วนไม่สามารถกลับมาเป็นคนที่แสนดีดังเดิมได้อีก

สุดท้ายเธอแพ้กับ 'ความรักในครั้งนี้' แพ้ให้กับผู้หญิงสมบูรณ์แบบทั้งรูปลักษณ์ภายนอก ทั้งภายใน

ทั้งที่เจ้าหล่อนควรจะเป็นคนผิดตั้งแต่คิดจะเป็นมือที่สาม เข้ามาทำลายความรักคนอื่น

ทว่าความรักไม่ควรจะมีแค่ 'แพ้ หรือชนะ' ไม่ใช่เหรอ?

รัก..ควรมีแค่รัก กับไม่รัก..มันควรจะเป็นแบบนั้นซิ...งามพิศพึ่งเข้าใจความรู้สึกของแก้วกัลยาจนถึงแก่นก็ตอนนี้

ใช่! มนุษย์ก็เป็นแบบนี้ ถ้าไม่ยืนอยู่จุดเดียวกันย่อมไม่มีวันเข้าใจ

อาจเพราะร่างบางสั่นระริก..เสียงกั้นร้องไห้เจ็บปวดที่เจ้าตัวพยายามควบคุม..แม้เสียงฝนด้านนอกจะเทลงมาแรงมาก ทว่าคนร่วมเตียงกลับสัมผัสมันได้..ร่างสูงใหญ่ขยับตัวแผ่วเบา ก่อนจะดึงตัวร่างเล็กเข้ามากอด

กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นชายเข้มข้น สันกรามแกร่งนัวเนียตรงซอกคอราวปลอบประโลม..ไออุ่นอันแสนจะคุ้นเคย พาให้แก้วกัลยาสงบ..ดวงใจที่ว้าวุ่นสับสนเองก็เช่นกัน

"ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว เธอไม่ต้องกลัว..มันก็แค่เสียงฝน" เสียงทุ้มอบอุ่นกล่าว อ้อมแขนแกร่งกระชับร่างเล็กแน่น