ตอนที่ 7 มาหาชิงชิง

ตอนที่ 7 มาหาชิงชิง

“เรื่องจริงใช่มั้ยไม่ใช่ว่าตาฝาดหรอกหรือ”

“ฉันจะตาฝาดได้ยังไงแถมยังถูกลุงโจวเฉิงตำหนิอีกด้วย ทำไมวาสนาของฉันไม่ได้สุขสบายอย่างนังชิงชิงกันนะไม่รู้ล่ะเรื่องนี้คุณแม่ต้องจัดการให้ฉันเดี๋ยวนี้”

“เออ ๆ ไว้พรุ่งนี้ท้องฟ้าสว่างเมื่อไหร่จะรีบเดินทางไปบ้านตระกูลอู๋” อวี้ถิงเสียดายขึ้นมา หากยอมส่งตัวเฟิงลี่ฉี่ไปคงจะดี

‘ได้ไม่การล่ะ นังชิงชิงจะได้ดีกว่าลูกสาวฉันไม่ได้คนที่จะเป็นสะใภ้ตระกูลอู๋คือเฟิงลี่ฉี่ตั้งแต่แรก ดังนั้นมันควรจะเป็นลูกสาวของฉันพรุ้งนี้ฉันจะไปหานังชิงชิงบังคับให้เธอหนีออกมาแล้วสลับเปลี่ยนตัวเฟิงลี่ฉี่เข้าไปแทน ’ อวี้ถิงคิดแผนชั่วร้ายพรางยิ้มกริ่มเพราะไม่ว่าเธอพูดอะไรชิงชิงย่อมเชื่อคำพูดของเธอเสมอ

ฝั่งด้านหยางหลงหลังจากที่คุยกับคุณพ่อเสร็จเขาเดินกลับมาที่ห้องต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของชิงชิงร่างกายของเธอสั่นเทาทั้งตัว ใบหน้าซีดเซียวนอนขดตัวอยู่บนเตียง เขารีบเดินตรงเข้าไปหาเธอด้วยความเป็นห่วง

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เมื่อครู่ยังปกติอยู่แท้ ๆ ”

“ฉะ ฉันไม่รู้เหมือนกันตั้งแต่กลับมาถึงบ้านฉันเจ็บท้องจนแทบไม่อยากขยับ ตอนนี้ฉันหนาวสั่นไปทั้งตัวนายช่วยเอาผ้ามาห่มให้ฉันหน่อยได้มั้ย ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเลย” ชิงชิงส่งสายตาเว้าวอนเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินเข้ามาใกล้หยิบผ้าห่มขึ้นมาเพื่อห่มให้ร่างเล็กก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าตอนนี้ที่นอนสีขาวเปื้อนไปด้วยของเหลวที่แดง

“ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอเป็นอะไร คงไม่ใช่แผนที่เธอคิดเอาไว้เพื่อไม่ให้ฉันแตะเนื้อต้องตัวเธอหรอกนะ”

“จะบ้าหรือไง ใครจะไปคิดแบบนั้นอีกอย่างนายกับฉับก็เคยนอนด้วยกันทำไมฉันต้องมีแผนอะไรด้วยคนเจ็บท้องจะตายอยู่แล้ว” หยางหลงเหลือบมองรอยเลือดอีกครั้งก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ

“ฉันจะไปตามคนมาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนให้ วันนี้ไม่ได้อีกไม่กี่วันก็คงหายยังไงเธอก็หนีฉันไม่ได้หรอกนะ หากนี่คือแผนก็คงเป็นแผนตื้น ๆ เท่านั้น” หยางหลงพูดออกมาลอย ๆ เหมือนรู้ว่านี่คือแผนของชิงชิง เขาเดินออกไปนอกห้องพร้อมปิดประตู หัวใจของชิงชิงสั่นไหวคิดว่าเขาจะจับได้เสียแล้วตอนนี้ร่างเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เฮ้อ.. รอดพ้นอีกวันแล้ว ดีจริง ๆ ที่มีสีผสมอาหารไม่อย่างนั้นคืนนี้ฉันคงตกเป็นของหยางหลง " หลังจากนั้นไม่นานสาวใช้เดินเข้ามาพร้อมผ้าปูที่นอนช่วยเปลี่ยนให้ ชิงชิงเธอบอกให้สาวใช้ทำเพียงเท่านั้นส่วนเสื้อผ้าของเธอเธอจะจัดการเอง คืนนั้นหยางหลงไม่ได้กลับเข้ามานอนในห้องทำให้ชิงชิงนอนอย่างสบายใจ

รุ่งเช้าวันต่อมา ชิงชิงตื่นมาแต่เช้าตรู่กำลังเดินเล่นอยู่หน้าบ้านโดยมีลูกน้องของหยางหลงเดินตามติด ๆ จนเธอหงุดหงิดใจ

“นี่นายนะ ชื่ออะไรน่ะ!” ชิงชิงยังสับสนระหว่างชื่อของลูกน้องของหยางหลงอยู่จำไม่ได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าชื่อว่าเฉินอี้หรือว่าติงเฉิงจึงถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง

“ผมชื่อเฉินอี้ครับซ้อ”

“นายจะตามติดฉันไปถึงเมื่อไหร่ ยังไงฉันก็หนีไม่ได้หรอกหรือว่านี่คือคำสั่งเจ้านายของนาย แล้ววันนี้ไปไหนเสียแล้วล่ะตื่นมายังไม่เห็นหน้าเลย”

“คุณชายให้ผมมาเฝ้าไม่ใช่ว่ากลัวซ้อหนีเสียหน่อยแต่กลัวว่าไม่ปลอดภัยต่างหาก ส่วนคุณชายช่วงนี้มีงานมากมายที่ต้องเรียนรู้จากนายท่านครับ” ชิงชิงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินต่อไปจนได้ยินเสียงของลูกน้องอีกคนที่ดังขึ้นเรียกเฉินอี้เพื่อแจ้งบางอย่าง ชิงชิงเหลือบตามองด้วยความสงสัยทำไมต้องกระซิบกระซาบจนเฉินอี้เดินกลับมาพร้อมบอกกับชิงชิงว่ามีคนมาหา

“ซ้อครับมีคนมาหาซ้ออยู่ที่หน้าประตูให้ผมไปตามเข้ามามั้ย” ทันทีที่ชิวชิวได้ยินก็พอรู้ว่าคนที่มาเยือนแต่เช้าจะเป็นใครไม่ได้นอกจากอวี้ถิงกับเฟิงลี่ฉี่ ใบหน้าของเธอปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาอย่างเบิกบาน

“ไปสิ ไปตามเข้ามาด้านในคงเป็นคุณป้ากับพี่สาวของฉันเอง”

“ได้ครับ” เฉินอี้พยักหน้าให้ลูกน้องอีกคนเขารีบเดินไปหน้าประตูสักพักอวี้ถิงกับเฟิงลี่ฉี่ได้เดินเข้ามาหาชิงชิงในบ้าน

“เฉินอี้นายช่วยเดินห่างฉันออกไปหน่อยได้มั้ย ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณป้าเป็นการส่วนตัว”

“ได้ครับ” เฉินอี้เห็นว่ายังไงซ้อไม่มีทางจะหนีได้จึงยอมเดินห่างออกไป 2 เมตรเพื่อเว้นระยะห่างแต่ก็ไม่ละสายตาที่จะจับตามองตามคำสั่งของหยางหลง

“คุณป้ามาที่นี่มีอะไรหรือคะ”

“แหม ๆ พอได้เป็นคุณนายหน่อยก็ทำเป็นหยิ่งเลยนะ อย่าลืมสิว่าแกติดหนี้บุญคุณพวกเรามากแค่ไหน”

“เรื่องนั้นฉันไม่ลืมหรอกค่ะ เข้าเรื่องที่ป้ากับพี่เฟิงลี่ฉี่มาวันนี้เถอะ”

“ฮึ ฮึ คิดว่าตัวเองเป็นภรรยาของมาเฟียจนไม่เหลือความหวาดกลัวฉันเลยแม้แต่น้อยสินะ ที่ฉันมาในวันนี้เพราะต้องการมาพูดกับแกให้รู้เรื่อง ฉันต้องการให้เฟิงลี่ฉี่เข้ามาอยู่ที่นี่และมาทวงที่ที่ของเฟิงลี่ฉี่คืน”

“อ้อ ที่มาเพราะเห็นว่าหยางหลงไม่ใช่คนพิการอย่างที่คิดเอาไว้ใช่มั้ย? เสียดายละสิที่เห็นฉันได้ดิบได้ดี แต่ก็ดีเอาอย่างนี้มั้ย ฉันเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นักหรอกเพราะฉันไม่ได้เต็มใจตั้งแต่ทีแรก ป้าพาฉันออกไปสิ ป้ารู้ใช่มั้ยว่าใจของฉันมีหวงจิ้นอยู่ ฉันต้องนอนร้องไห้เจ็บปวดหัวใจขนาดไหนต่อให้หยางหลงจะหล่อเหลาเอาใจเก่งแต่ใจของฉันยังคงคิดถึงแต่หวงจิ้น”

“ห่ะ …เรื่องนี้ทำไมฉันไม่รู้เลย แต่ก็ดีแล้วอย่างนี้แกต้องการให้พวกเราทำยังไง” เฟิงลี่ฉี่แปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ดีใจที่ชิงชิงยอมพูดง่าย ๆ

“จะยากอะไรป้าก็ทำเหมือนที่เคยทำ โขกสับฉันลากฉันออกไปจากที่นี่พาฉันกลับบ้าน หลังจากนั้นฉันจะหนีไปให้ไกลที่สุด ต่อจากนั้นก็ให้พี่เฟิงลี่ฉี่เข้ามาอยู่ที่นี่เพื่อไถ่โทษและบอกว่าฉันหนีไปแล้ว หยางหลงนะไม่ได้รักหรือผูกพันกับเขานักหรอกเขาต้องการเพียงผู้หญิงที่สามารถอุ้มท้องลูกของเขาเท่านั้น ป้าช่วยฉันเถอะนะ”

“นี่นังชิงชิงแกยังสติดีอยู่มั้ย ? แต่ก็ดีเหมือนกันที่ฉันไม่ต้องลงไม้ลงมือให้เสียแรง คุณแม่คะทำตามที่นังชิงชิงบอกเถอะค่ะ ส่วนเรื่องรับผิดชอบแทนโทษที่นังชิงชิงหนีไปฉันจะรับโทษครั้งนี้แทนเอง แต่แกอย่ามาเสียใจภายหลังก็แล้วกันที่เลือกออกไปแบบนี้ เพราะฉันไม่มีทางยอมคืนหยางหลงให้แกเด็ดขาด” เฟิงลี่ฉี่ยิ้มกริ่มในตอนแรกคิดว่าชิงชิงจะไม่ยอมเสียอีกใครจะคิดว่าเธออยากจะหนีออกจากที่นี่ นี่มันก็ง่ายที่เธอจะเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะยังไงคนที่จะแต่งงานด้วยแต่แรกเป็นเธอนี่น่า