ตอนที่ 8 โง่สิ้นดี

ตอนที่ 8 โง่สิ้นดี

อวี้ถิงทำตามแผนของชิงชิงจับมือของเธอให้เดินตามหลังออกจากบ้านตระกูลอู๋ เฉินอี้เห็นท่าไม่ดีรีบเดินตามไปแต่ก็ถูกเฟิงลี่ฉี่ดักเอาไว้ก่อน

“นี่ไม่ต้องตามมาเราแค่อยากคุยกับชิงชิงเท่านั้นจะพาน้องสาวกลับบ้านคงไม่ต้องขอใครหรอกใช่มั้ย? แม้จะแต่งเข้ามาอยู่บ้านตระกูลอู๋ยังไงก็ยังเป็นคนของเราอยู่ ฝากบอกลุงโจวเฉิงด้วยตอนเย็นจะให้ชิงชิงกลับมาเรามีเรื่องที่จะต้องคุยกันมากมาย”

“เอ่อ…แต่ว่าคุณชายสั่งเอาไว้ไม่อนุญาตให้ซ้อออกไปข้างนอก”

“นี่หลานสาวของฉันนะ แล้วฉันก็เป็นป้าไม่ใช่คนอื่นคนไกล ฉันคิดถึงหลานต้องการพาหลานไปกินข้าวด้วยสักมื้อทำเป็นหวงไปได้ไปเถอะชิงชิงอย่าไปกลัวคนบ้านนี้” อวี้ถิงดึงมือของชิงชิงให้ตามตัวเองออกไป พร้อมกับเฟิงลี่ฉี่ เฉินอี้จนปัญญารีบไปหาแจ้งเจ้านายตัวเองทันที แต่ทว่าตอนนี้หยางหลงกำลังอยู่ในห้องกับนายท่านแถมยังสั่งไม่ให้เข้าไปรบกวนจนกว่าเขาจะออกมาเอง เฉินอี้จึงทำได้แค่เพียงรอและคิดว่าไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรเพราะชิงชิงไปกับญาติตัวเอง

เมื่อออกมาได้ครึ่งทางชิงชิงหยุดชะงักไม่ยอมเดินหันหลังมองว่ามีคนของหยางหลงตามมาหรือเปล่าเมื่อมองไม่เห็นใคร เธอรีบสะบัดมือของผู้เป็นป้าออก

“ฉันจะแยกจากกันตรงนี้ ต่อจากนี้พี่เฟิงลี่ฉี่ก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ด้วยแล้วกัน ขอลาขาด”

“นี่เดี๋ยวสิแล้วแกจะไปที่ไหน”

“ไปที่ไหนไม่รู้ขอแค่หนีไปไกล ๆ จากมณฑลนี้ก็พอ”

“ในเมื่อแกพูดง่ายแบบนี้ก็ดี เอานี่ติดตัวไปด้วยถือว่าฉันช่วยค่าเดินทาง” เฟิงลี่ฉี่ดีอกดีใจรีบยื่นเงินยัดใส่มือให้ชิงชิงเพื่อให้เธอหนีไปให้ไกลที่สุดไม่ต้องกลับมาเลยยิ่งดี

“ขอบใจพี่มากฉันไปก่อนนะ กลัวคนของหยางหลงจะตามมาเจอ” ชิงชิง ตั้งใจจะเดินทางไปมณฑลจุนซีด้วยการนั่งรถไฟ เป็นมณฑลที่อยู่ห่างไกลจากที่นี่มาก ๆ เดินทางกว่าจะถึงคงใช้เวลาสามวันสองคืน เธอจำได้ว่าอีกไม่กี่ปีมณฑลที่เธอไปจะเจริญรุ่งเรืองกว่าที่อื่นหากไปตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นั่นชีวิตของเธอคงจะร่ำรวยและอยู่อย่างสุขสบาย สองเท้าเร่งรีบเดินกึ่งวิ่งไปที่สถานีรถไฟ เสียงเรียกแว่ว ๆ ดังขึ้น

“ชิงชิง เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เธอหันขวับไปมองชายร่างใหญ่ใบหน้าอ่อนหวานปั่นจักรยานอยู่ด้านหลังเอ่ยถามเธอ ใบหน้าน้ำเสียงท่าทางของเขาทำให้เธอจำได้ว่านี่คือหวงจิ้นพระรองที่แอบรักนางเอกมาเนินนาน

“หวงจิ้นพอดีฉันรีบจะไปสถานีรถไฟ ฉันไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวสิเธอจะไปที่นั่นทำไม”

“ฉันจะหนีนะสิ นายคงรู้เรื่องที่ฉันแต่งงานแทนพี่เฟิงลี่ฉี่แล้วใช่มั้ย ? ฉันไม่ได้เต็มใจแต่ถูกบังคับให้แต่งงานแทน ตอนนี้ฉันอยากจะหนีจากอู๋หยางหลง นายอย่าบอกใครนะว่าเจอฉัน ขอตัวก่อน” เดิมทีหวงจิ้นคิดว่าชิงชิงเต็มใจแต่งงานกับลูกชายของมาเฟียเขาเสียใจไม่น้อย หญิงที่ตัวเองแอบชอบแต่งงานกับคนอื่นแต่เมื่อได้ยินแบบนี้ในใจของเขาโลดแล่นขึ้นมารีบคว้ามือของเธอเอาไว้

“ชิงชิงเธอพูดจริงใช่มั้ยว่าจะหนี ขึ้นมาสิฉันจะพาเธอหนีเองลำพังผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวอย่างเธอจะหนีไปได้แค่ไหนมีแต่เรื่องอันตราย ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเองหากเธอยังไม่รู้จะหนีไปที่ไหน ไปที่บ้านคุณปู่ของฉันในมณฑลจิงชีมั้ย ? ”

“ขอบใจจะหวงจิ้น ขอบใจนายจริง ๆ ” ตอนนั้นชิงชิงไม่ได้คิดมากอะไรรีบกระโดดขึ้นนั่งจักรยานกอดเอวของหวงจิ้นจะได้ลดเวลาการเดินลงไปบ้างแถมยังไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดอันตรายระหว่างทางที่หนีหากมีพระรองอย่างเขาคอยเคียงข้าง ทั้งสองเดินทางมาถึงสถานีรถไฟ หวงจิ้นไปซื้อตั๋วเจอคนรู้จักพอดีจึงฝากไปบอกแม่ของเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าเขาจะเดินทางไปหาคุณปู่สี่ห้าวันแล้วจะกลับมา หลังจากนั้นรถไฟขบวนนี้ได้เดินทางออกจากสถานี ชิงชิงตื่นเต้นไม่น้อยโบกมือลาพร้อมหัวเราะออกมาอย่างชอบใจตอนนี้เธอได้รับอิสระแล้ว

“ในที่สุดฉันก็หนีออกจากหยางหลงได้แล้ว ต่อจากนี้ฉันจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมลาก่อนเนื้อเรื่องเดิม ๆ เพราะต่อจากนี้ฉันจะกำหนดเนื้อเรื่องนิยายเรื่องนี้ให้จบอย่างสมบูรณ์เอง”

“ฉันขอโทษนะที่ไม่รู้เลยว่าเธอต้องพบเจอเรื่องลำบากขนาดไหน ต่อจากนี้เธอไม่ต้องเกรงใจไม่ว่าต้องการอะไรบอกฉันได้เสมอ บ้านของคุณปู่มีเพียงแค่คุณปู่ที่อยู่เพียงลำพังเธอสามารถอยู่ที่นั่นได้ตลอดเลยนะ” หวงจิ้นเห็นรอยยิ้มของชิงชิงทำให้เขารู้สึกผิดที่เอาแต่คิดเอาเองข้างเดียวไม่รู้เลยว่าเธอต้องพบเจอเรื่องลำบากมากแค่ไหน

“หวงจิ้นนายเป็นคนดีจริง ๆ หากไม่ได้นายฉันคงต้องเดินทางคนเดียวขอบใจนายมากนะ”

‘นี่สินะพระรองรักนางเอกโดยไม่มีข้อแม้แถมยังยอมทำทุกอย่าง นี่ไม่ใช่พระรองแล้วแต่เป็นพระเอกต่างหากส่วนหยางหลงนั่นมันตัวร้าย’

สายตาของหวงจิ้นจ้องมองชิงชิงด้วยความอ่อนโยนตลอดเส้นทางการเดินทางถึงแม้จะแออัดไปบ้างแต่ก็มีเขาคอยดูแลใส่ใจอยู่ไม่ห่าง ใจของชิงชิงเต้นแรงสั่นไหวไม่น้อยความอบอุ่นที่หวงจิ้นมอบให้มันช่างทำให้เธอสบายใจ

ฝั่งด้านหยางหลงหลังจากเรียนรู้กับคุณพ่อเสร็จเขาเดินออกมาจากห้องด้วยความเหนื่อยล้าเห็นเฉินอี้ยืนอยู่หน้าห้อง คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ

“ชิงชิงไปไหนทำไมนายไม่เฝ้าเธอ หรือว่าเธอพักอยู่ในห้อง”

“เอ่อ …เอ่อ..”

“จะพูดอะไรก็รีบพูดอ้ำอึ้งอยู่ได้ น่าหงุดหงิดจริงๆ ”

“ซ้อออกไปข้างนอกครับ”

“อะไรนะ!! นายทำงานยังไงฉันสั่งแล้วใช่มั้ยไม่ให้เธอออกไปไหน เธอยิ่งคิดจะหนีฉันอยู่ป่านนี้ไม่หนีไปแล้วหรือไงกัน”

“ช่วงเช้าอวี้ถิงกับลูกสาวของเธอมาที่นี่ และพาตัวซ้อไปครับบอกว่าอยากจะพาเธอไปกินข้าวด้วยความคิดถึง หลังจากไม่พบเจอกันตั้งแต่ส่งตัวเข้ามาอยู่ที่นี่”

“แล้วนายก็เชื่อย่างนั้นหรือ? โง่หรือไงกันรู้ทั้งรู้ว่าคนบ้านนั้นไม่เคยดีกับชิงชิงสักครั้ง นายมันทำงานสะเพร่าจริง ๆ ตัดแขนตัดขาทิ้งเสียดีมั่ง” น้ำเสียงคำรามเสียงดังใบหน้าดุดันมากกว่าเดิม รีบเร่งฝีเท้าเดินออกไปที่รถยนต์หน้าบ้านพร้อมตำหนิเฉินอี้ที่ทำงานไม่ได้ดั่งใจ

“ผมขอโทษครับเพราะผมคิดน้อยเอง คิดว่าอวี้ถิงจะรู้สึกผิดเลยอยากไถ่โทษ”

“ออกรถไปบ้านตระกูลเฟิงเร็วเข้า หากนายทำให้ชิงชิงหนีไปกลับมาฉันจะลงโทษให้หนัก” เฉินอี้ไม่เคยเห็นนายน้อยโมโหขนาดนี้มาก่อน เขาหนาวถึงกระดูกด้านในภาวนาอย่าให้ซ้อหนีไปไหนเลย พร้อมโทษตนเองที่ไม่ยอมแอบตามออกไปเพราะความไม่คิดหน้าคิดหลัง