ตอนที่ 6 ฉันอยากได้

ตอนที่ 6 ฉันอยากได้

“เอ่อ ..อย่างนั้นก็ขอให้เธอมีความสุขมาก ๆ นะ ฉันขอตัวก่อน” เฟิงลี่ฉี่พยายามเก็บอารมณ์รีบขอตัวเดินจากไปทันที

“พูดดีก็เป็นด้วยหรือ? คืนนี้คงต้องให้รางวัลหน่อยแล้ว” ชิงชิงได้ยินถึงกับตกใจเมื่อครู่เธอต้องการพูดยั่วยุเฟิงลี่ฉี่เท่านั้น

“พูดอะไรเกรงใจคุณพ่อด้วยสิ”

“ฮ่า ฮ่า ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะลูกสะใภ้ ฉันนะชอบแบบนี้จะได้มีหลานเร็ว ๆ เฟิงลี่ฉี่ร้ายเหมือนอวี้ถิงไม่มีผิด ตอนที่ได้ยินเรื่องหยางหลงพิการจนให้หนูชิงชิงมาแต่งงานแทนเพราะกลัวจะได้ดูแลคนพิการ เมื่อครู่นี้สายตาที่จ้องมองหยางหลงทำให้รู้ว่าเธอเสียดายขนาดไหน ฮึ ฮึ” สายตาของโจวเฉิงเฉียบขาดเพียงมองก็รู้สายตาของเฟิงลี่ฉี่

หลังจากกินข้าวเสร็จทุกคนเดินทางกลับบ้านชิงชิงนั่งครุ่นคิดตลอดทาง ตอนนี้เนื้อเรื่องไม่เหมือนในนิยายแล้วเพราะตอนแรกเฟิงลี่ฉี่จะได้มาเจอกับหยางหลงช่วงที่มาตามชิงชิงไปทำความสะอาดที่บ้าน

‘เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปนะ อีกไม่นานหรือไม่ก็พรุ่งนี้เฟิงลี่ฉี่กับอวี้ถิงต้องมาหาที่หน้าบ้านแน่นอน หรือว่าฉันจะยอมกลับบ้านตระกูลเฟิงแล้วใช้โอกาสนี้ในการหนี ดี ๆ แล้วค่อยคุยกับเฟิงลี่ฉี่ให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลอู๋แทนบอกว่าฉันหายตัวไปให้เธอเข้ามาอยู่ในฐานะภรรยาเพื่อทดแทนความผิด เท่านี้ฉันจะไม่ต้องรับมือในความร้ายกาจของเฟิงลี่ฉี่ และยังได้หนีจากหยางหลงอีกด้วย ฉันนี่ฉลาดจริง ๆ ’ 

“นั่งเงียบยิ้มออกมาแบบนี้คิดอะไรอยู่?”

“ตกใจหมดเลย จู่ ๆ ก็พูดออกมา”

“เป็นคนขี้ตกใจตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้ถึงบ้านแล้วลงมา ไปอาบน้ำรอฉันที่ห้อง” ชิงชิงหน้าซีดเผือดลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ทำยังไงถึงจะหนีเรื่องบนเตียงกับชายคนนี้นะ ในนิยายหยางหลงดุดันเรื่องบนเตียงไม่ว่าชิงชิงจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจเขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอด้วยซ้ำ ทำให้ร่างบางขนลุกซู่เมื่อนึกถึงเนื้อเรื่องในนิยาย

‘อ๊าก!! ฉันทำไมลืมคิดถึงเนื้อเรื่องตรงนี้ไปได้ ฉันไม่อยากนอนกับเขาต้องคิดหาหนทางไม่ให้เขาทำตามที่เขาต้องการ แต่จะทำยังไงดีล่ะ คิดสิ คิดสิ’ เธอลงจากรถไม่ได้พูดอะไรรีบเดินเข้าห้องเพื่อคิดหาทางหนีจากเนื้อมือของเขาก่อนที่ใบหน้าของเธอจะยิ้มกริ่มขึ้นมาเมื่อคิดแผนดี ๆ ออก

หยางหลงแยกกับชิงชิงเดินตรงมาหาพ่อของเขาเพื่อหารือเรื่องที่พ่อออกไปทำในวันนี้

“เป็นยังไงบ้างครับ เรื่องตลาดทางเราพอจะได้ครอบครองมันมั้ย” 

“เรื่องตลาดไม่ใช่เรื่องยาก แต่ที่ยากคืออาของลูกยังอยากจะขัดแข้งขัดขาไม่อยากให้เราครอบครองเพราะรู้ถึงจุดประสงค์ของเรา”

“อย่างนั้นคุณพ่อไม่เห็นต้องวางมือเลย ควบคุมลูกน้องมีอำนาจในมือก็ดีไม่ใช่หรือไงครับ”

“เรื่องดีก็ว่าดี แต่พ่ออยากนอนหลับสนิทไม่ต้องมาระแวงทุกครั้งที่หลับตา”

“แล้วคุณพ่อคิดว่าหยุดและวางมือจะทำให้คนที่เราเคยล้มมาแล้วจะไม่มาเอาคืนหรือครับ หากเป็นเช่นนั้นมันจะยิ่งกว่าคุณพ่อกลัวตอนนี้เสียอีก อย่างนั้นต่อจากนี้หัวหน้าแก๊งพยักฆ์มังกรคนต่อไปผมจะรับตำแหน่งนั้นแทนคุณพ่อเอง” หยางหลงพูดเสียงดังฟังชัดโจวเฉิงมงอลูกชายเห็นความตั้งใจของหยางเขารู้ดีว่าลูกชายของเขามีความคิดและปกครองคนได้ดีมากกว่าเขาเสียอีก แต่ว่าวงการมาเฟียน่ากลัวยิ่งนักขนาดน้องชายยังคอยวางแผนตลบหลังเขาเพราะต้องการอำนาจและสมบัติที่เขามีอยู่ เขาไม่อยากให้หยางหลงมีชะตากรรมชีวิตเหมือนกับเขาจึงไม่อยากเปิดตัวลูกชายว่าเขาคือลูกชาย และไม่อยากให้หยางหลงมารับตำแหน่งต่อจากเขาจึงส่งลูกไปเรียนต่างประเทศแต่เหมือนสายเลือดของเขาในกายของหยางหลงข้นจริง ๆ

“อย่าเลย อย่าพูดคำนั้นออกมา พ่ออยากให้ลูกมีความสุขใช้ชีวิตกับครอบครัวอย่างสงบสุขไม่อยากให้มีชะตากรรมเหมือนกับพ่อ เห็นมั้ยว่าแม่ของลูกมีจุดจบแบบไหน”

“นั่นคือสิ่งที่ผมคิดต่างจากพ่อครับ หากเราวางมือคนพวกนั้นก็จ้องเล่นงานเราไม่เลิกราหากไม่มีอำนาจยิ่งทำให้เจอเรื่องเลวร้ายมากกว่าเดิม ผมตัดสินใจแล้วครับคุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ผมส่งติงเฉิงไปสืบเกี่ยวกับคุณอาเราจะได้รับมือเอาไว้ทัน คนจากแก็งอื่นผมไม่เคยกลัวมีเพียงแค่คุณอาเท่านั้นที่เจอหน้ายิ้มแย้มเหมือนรักใคร่แต่ในใจคิดแผนแทงข้างหลังเราตลอดเวลา ในวันที่เปิดตัวผมคุณพ่อช่วยยกตำแหน่งหัวหน้าแก๊งให้ผมด้วย ต่อจากนี้ผมจะดูแลและปกครองลูกน้องทุกคนให้เหมือนคนในครอบครัว คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง" หยางหลงวางแผนรับมือมาสักระยะแล้ว แม้เขาจะไปเรียนต่างประเทศมาใช่ว่าเขาไม่เคยรู้เรื่องของคุณพ่อเลย เขาคอยสืบเรื่อยมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องของคุณอาหรือแม้แต่เรื่องในองค์กร ถึงคุณพ่อจะเป็นมาเฟียแต่ก็เป็นมาเฟียที่นิสัยดี ใจกว้างช่วยเหลือชาวบ้านแต่คุณอาต่างกันไป เขาต้องการอำนาจมักจะเอาอำนาจของตระกูลอู๋ไปบังคับขู่เข็ญชาวบ้านเพื่อเรียกไถ่เงินแลกกับการคุ้มครองจากมาเฟียแก๊งอื่น หากไม่ยอมจ่ายก็ลงมือทำร้ายชาวบ้านเรื่องนี้โจวเฉิงกับหยางหลงไม่เห็นด้วย หยางหลงจึงอยากมีอำนาจอยู่ในมือหากคุณพ่อวางมือ กลัวว่าชาวบ้านตาดำ ๆ อาจจะอยู่อย่างไม่สงบสุข

ฝั่งด้านเฟิงลี่ฉี่หลังจากที่แยกกับเพื่อนในใจของเธอก็คิดแต่เรื่องของหยางหลง จนแทบบ้าเมื่อเห็นสายตาของหยางหลงจ้องมองชิงชิง หากเธอยอมแต่งงานตั้งแต่แรกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นใส่เสื้อผ้าสวย ๆ ใช้ชีวิตสุขสบายคนนั้นต้องเป็นเธอไม่ใช่นังชิงชิง

“โอ๊ย! หงุดหงิดจริง ๆ โถ่เว้ยทำไมคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ฉัน ไม่ได้ฉันจะยอมให้นังชิงชิงได้ดีไม่ได้” เฟิงลี่ฉี่โยนกระเป๋าลงด้วยความโมโห

“เสียงดังโวยวายอะไรกัน นี่มันใช่เวลามั้ยคนจะหลับจะนอน” อวี้ถิงลุกขึ้นมากินน้ำพอดีได้ยินเสียงลูกสาวเข้ามาในบ้านพร้อมท่าทางโมโห

“จะไม่ให้โมโหได้ยังไงล่ะ แม่รู้มั้ยว่าวันนี้ฉันไปเจอใครมา”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าแกไปเจอใครมา”

“นังชิงชิงนะสิ ตอนนี้มันสุขสบายใส่เสื้อผ้าหรูหรา เนื้อตัวสะอาดสะอ้านแถมยังอุดมสมบูรณ์มากกว่าตอนที่อยู่กับเรานี่อีก แต่ที่น่าเจ็บใจคือเรื่องอะไรรู้มั้ย? ครอบครัวของเราถูกหลอกนะสิ ลุงโจวเฉิงเจ้าเล่ห์หลอกลวงเราเพื่อลองใจ”

“เฟิงลี่ฉี่แกพูดอะไรฉันไม่เห็นเข้าใจสักนิด ช่วยพูดให้เข้าใจง่าย ๆ หน่อยได้มั้ย”

“โอ๊ย ทำไมฉันถึงมีแม่ที่โง่แบบนี้ เป็นเพราะแม่นั่นแหละที่ไม่ยอมสืบเรื่องครอบครัวตระกูลอู๋ดี ๆ ทำให้ฉันต้องพลาดโอกาสเป็นลูกสะใภ้บ้านนั้นรู้มั้ยว่าอู๋หยางหลงไม่ได้พิการอ้วนท้วนเหมือนคำเล่าลือสักหน่อย ร่างกายแข็งแรงรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ เป็นเพราะคุณแม่คนเดียวทำให้ฉันไม่ได้แต่งงานกับหยางหลงแต่เป็นนังชิงชิงที่ได้ดีแทน”

“ห่ะ อะไรนะ!!!” อวี้ถิงร้องออกมาเสียงหลงเมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาวเกี่ยวกับอู๋หยางหลง