LOGINShare
ใครบ่งการ
Last Updated:
2025-05-25 00:11:05
Latest chapter
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง ใครบ่งการ
หลังจากที่ลู่เหรินเจ๋อและหลี่เหมยหยุนตัดสินใจร่วมมือกัน คืนต่อมาพวกเขาก็ได้รับข่าวจากสายลับในเมืองว่ามีการเคลื่อนไหวของคนลึกลับในเงามืด ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับตระกูลซ่งลู่เหรินเจ๋อวางจดหมายลับลงบนโต๊ะ ดวงตาฉายแววเคร่งขรึม "ดูเหมือนจะมีมือที่สามที่เรายังไม่รู้ตัวอยู่เบื้องหลัง""มือที่สาม?" หลี่เหมยหยุนขมวดคิ้ว นางก้าวเข้าไปใกล้สามี "หรือว่า… มีใครบางคนกำลังชักใยตระกูลซ่งอยู่?"พระเอกพยักหน้า "เป็นไปได้ ข้าจะให้คนไปสืบต่อ""เช่นนั้นข้าขอไปด้วย""ไม่ได้"หลี่เหมยหยุนมุ่นคิ้ว "เหตุใดเล่า?"ลู่เหรินเจ๋อถอนหายใจ ดวงตาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย เขายื่นมือไปจับมือนางเบาๆ "เจ้าเพิ่งฟื้นตัวจากเรื่องของยาพิษ ข้ายังไม่อยากให้เจ้าต้องเผชิญอันตราย""แต่ข้าไม่ใช่คนอ่อนแอ""ข้ารู้ แต่ข้าห่วงเจ้า"นางชะงักไปชั่วขณะ หัวใจเต้นแรงขึ้นกับคำพูดตรงไปตรงมาของเขา แต่ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยอะไรออกมา ลู่เหรินเจ๋อก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมนางที่ปรกหน้าออกอย่างแผ่วเบา "เจ้าสัญญากับข้าได้หรือไม่ ว่าจะระวังตัว?"หลี่เหมยหยุนเม้มปากแน่น ก่อนจะพยักหน้า "ตกลง ข้าจะระวังตัว"อีกด้านหนึ่งในเงามืดของจวนตระกูลซ
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง ฟื้นตัว
หลังจากที่ลู่เหรินเจ๋อฟื้นตัว องครักษ์ส่วนตัวของเขาก็ได้นำรายงานลับมาแจ้งเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับการลอบสังหาร"ท่านอ๋อง พวกบ่าวสืบพบว่ามีจดหมายลับส่งออกจากจวนตระกูลซ่งไปยังกลุ่มมือสังหารในเงามืด แต่ยังไม่แน่ชัดว่าผู้บงการที่แท้จริงคือใคร"ลู่เหรินเจ๋อนั่งนิ่ง ดวงตาคมกริบฉายแววครุ่นคิด เขารู้ดีว่าการลงมือในเมืองหลวงเช่นนี้ต้องมีอำนาจหนุนหลัง"น่าสนใจ... ซ่งเยว่หรงอาจเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง"หลี่เหมยหยุนที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง "หากเป็นเช่นนั้น แสดงว่ายังมีผู้ที่อยู่เบื้องหลังนางอีกสินะ?""ใช่ และข้าจะลากตัวมันออกมาเอง" ลู่เหรินเจ๋อเอ่ยเสียงเย็น "คืนนี้ข้าจะออกไปตรวจสอบด้วยตัวเอง"ค่ำคืนแห่งเงามืดลู่เหรินเจ๋อในชุดดำซ่อนเร้นตัวในเงามืด เขาใช้ทักษะที่ฝึกฝนมานานปีแฝงกายไปยังสถานที่ต้องสงสัย และไม่นานก็พบว่ามีการนัดพบลับระหว่างชายลึกลับและสายของตระกูลซ่ง"พวกเจ้าคิดว่าท่านอ๋องยังไม่สงสัยหรือ?" เสียงชายลึกลับเอ่ย"ไม่แน่นอน ข้าวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว เพียงแต่หลี่เหมยหยุนยังคงเป็นอุปสรรค!""หึ... เช่นนั้นเราคงต้องรีบลงมือ ก่อนที่นางจะเข้ามามีอิทธิพลมากไปกว่านี้"ลู่เหรินเจ๋อที่แอบฟ
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง ปกป้อง
คืนหนึ่งขณะที่ลู่เหรินเจ๋อกำลังทบทวนแผนการรับมือศัตรูในห้องหนังสือ เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นก่อนที่บ่าวคนสนิทจะโผล่เข้ามาพร้อมสีหน้าร้อนรน"ท่านอ๋อง! ข่าวด่วนขอรับ! มีสายลับแฝงตัวเข้ามาในเมืองหลวง และมีข่าวว่าพวกมันต้องการลักพาตัวฮูหยิน!"ลู่เหรินเจ๋อเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ด้วยความโกรธ แทบไม่ต้องคิด เขาพุ่งตัวออกจากห้องไปยังตำหนักของหลี่เหมยหยุนทันทีในขณะเดียวกัน หลี่เหมยหยุนที่กำลังอ่านตำราอยู่ใต้แสงตะเกียง ก็รู้สึกเหมือนมีเงาทะมึนบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกตำหนัก บรรยากาศเงียบงันจนผิดปกติ นางวางตำราลงก่อนจะหันไปบอกบ่าวรับใช้"ไปดูข้างนอกว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่"แต่ไม่ทันที่บ่าวจะขยับ เสียงหวีดร้องก็ดังขึ้นจากด้านนอก! เสียงดาบกระทบกันดังสนั่น ลมหายใจของหลี่เหมยหยุนติดขัด นางพยายามตั้งสติ กำชับให้บ่าวคนสนิทรีบพาเด็กๆ ไปยังที่ปลอดภัยประตูห้องถูกผลักออกอย่างแรง! ชายชุดดำหลายคนพุ่งเข้ามา แต่ทันใดนั้น เสียงคำรามเย็นเยียบก็ดังขึ้น"ใครแตะต้องนาง ข้าจะฆ่ามัน!"ลู่เหรินเจ๋อปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับดาบเล่มยาวในมือ เขาพุ่งเข้าไปต่อสู้กับพวกชุดดำอย่างไม่ลังเล ดาบของเขาฟาดฟันศัตรูด้วยค
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง ต่อสู้กับพิษ
ต่อสู้กับพิษหลี่เหมยหยุนไม่สามารถนั่งเฉยได้อีกต่อไป เมื่อเห็นสามีของตนที่กำลังต่อสู้กับพิษที่รุนแรง ร่างของลู่เหรินเจ๋อยังคงสั่นสะท้านจากอาการที่เกิดขึ้น มือของเขาเริ่มเย็นชา และหน้าของเขาก็ซีดลงจนแทบไม่สามารถจำได้“ท่านสามี! ข้าไม่ยอมให้ท่านเป็นอะไรไป!” หลี่เหมยหยุนพูดด้วยเสียงหอบหายใจ ขณะที่มือของเธอกำลังคลึงยาสมุนไพรที่เตรียมไว้แล้วจนเริ่มละลาย เธอไม่สนใจความเหน็ดเหนื่อย เธอรู้ดีว่าเวลาคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้พระเอกเริ่มรู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองกำลังจะหมดไป ในจิตใจของเขารู้สึกได้ถึงความทรมานจากพิษที่ค่อย ๆ ทำลายร่างกาย แต่เมื่อเขามองไปยังหลี่เหมยหยุนที่พยายามรักษาเขาอย่างสุดความสามารถ สายตาของเขาเริ่มมืดลง และอาการของเขาก็ยิ่งรุนแรงขึ้นจนทำให้เขาเริ่มหมดสติไป“ท่านสามี! ฟื้นขึ้นมานะคะ!” หลี่เหมยหยุนสะอื้นเงียบ ๆ เธอยังคงพยายามเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามหน้าผากของเขา ขณะที่กำลังทายาสมุนไพรที่เตรียมไว้อย่างเร่งรีบ หัวใจของหลี่เหมยหยุนเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เคยเห็นสามีของตนในสภาพเช่นนี้มาก่อนไม่นานนัก ลู่เหรินเจ๋อก็ฟื้นคืนมาอย่างช้า ๆ เขาหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความยากลำบาก แ
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง พิษรักกลางราตรี
พิษรักกลางราตรีคืนดึกสงัด แสงจันทร์สาดส่องเหนือคฤหาสน์ตระกูลลู่ เงาของต้นไม้ไหวระริกไปตามสายลม ทว่าความเงียบสงบของราตรีนี้กลับแฝงไว้ด้วยคลื่นอันมืดดำที่กำลังคืบคลานลู่เหรินเจ๋อ เดินออกจากตำหนักของคุณหนูซ่งด้วยท่าทีเรียบเฉย แม้หญิงสาวจะออดอ้อนเชิญให้อยู่ต่อ แต่เขากลับหาได้ใส่ใจไม่ ทว่า..."อึก..."เขาก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างกายกลับเกิดอาการร้อนรุ่มแปลกประหลาดดวงตาคมกริบที่เคยเย็นชาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นพร่ามัว อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นราวกับถูกเปลวเพลิงเผาไหม้หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก ลมหายใจเริ่มติดขัด ร่างกายของเขาหนักอึ้ง แขนขาราวกับไร้เรี่ยวแรง"นี่มัน..."เขาชะงัก ก่อนที่สติจะเริ่มประติดประต่อบางสิ่งได้"ยาปลุกอารมณ์!"แววตาของลู่เหรินเจ๋อทอประกายเย็นยะเยือก ดวงหน้าหล่อเหลาเริ่มบิดเบี้ยวด้วยโทสะ"นาง... นางกล้าทำถึงเพียงนี้เชียวหรือ!?"ร่างสูงกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ความโกรธที่เดือดพล่านกลับถูกควบคุมไว้โดยพลังจิตอันแข็งแกร่งเขาหันขวับไปมองตำหนักด้านหลัง แม้จะโกรธเพียงใด แต่เขาก็ไม่คิดจะย้อนกลับไป"ข้าไม่มีวันแตะต้องสตรีเช่นนางเด็ดขาด!"แต่ยาพิษร้ายกลับมิใช่สิ่งที
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง ตำหนัก
ช่วงเย็น ณ ตำหนักของคุณหนูซ่งพระเอกได้รับคำเชิญจาก คุณหนูซ่ง ให้มาร่วมมื้ออาหาร นางอ้างว่ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษาเกี่ยวกับสถานการณ์ทางการเมือง และเพื่อเป็นการแสดงน้ำใจ นางจึงจัดเตรียมอาหารชั้นเลิศพร้อมสุราหอมกรุ่นไว้ต้อนรับทว่า...ในดวงตาของคุณหนูซ่งกลับแฝงความเจ้าเล่ห์ที่ยากจะสังเกตเห็น นางแอบสั่งให้บ่าวลับของตนใส่ ยาปลุกอารมณ์ ลงในสุราของพระเอกโดยไม่ให้ใครล่วงรู้"หากคืนนี้ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ข้ากับท่านอ๋องจะมีสัมพันธ์กัน และเมื่อนั้นเขาจะต้องรับข้าเป็นภรรยา!"คุณหนูซ่งแอบยิ้มพึงพอใจ นางวางแผนทุกอย่างไว้อย่างรอบคอบ แม้แต่บ่าวไพร่ในตำหนักของนางก็ถูกกำชับให้ไม่มีใครเข้ามายุ่งเกี่ยวในค่ำคืนนี้เมื่อพระเอกมาถึง นางรีบออกมาต้อนรับด้วยท่าทีอ่อนหวาน"ท่านอ๋องเชิญด้านในเพคะ อาหารมื้อนี้บ่าวตั้งใจทำขึ้นเพื่อท่านโดยเฉพาะ"พระเอกไม่ได้ระแวงสิ่งใด เพียงมองนางอย่างเย็นชาแล้วพยักหน้าเล็กน้อย นั่งลงที่โต๊ะอาหาร นางรินสุราให้พระเอกด้วยมือตัวเอง ก่อนจะคอยเฝ้ามองด้วยสายตาเฝ้ารอไม่นานนัก ยาก็เริ่มออกฤทธิ์พระเอกเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง ดวงตาพร่าเลือน ความคิดเริ่มสับสน ร่างกายเหมือนถูกโซ่ตรวนที
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง ถูกปาก
เมื่ออาหารทุกจานถูกจัดวางลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมของเครื่องปรุงและรสชาติที่แปลกใหม่ลอยคลุ้งไปทั่วห้อง เหล่ากำนัลที่ยืนรออยู่ข้าง ๆ ต่างพากันมองอาหารที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนด้วยความสงสัย ขณะเดียวกัน พระเอกก็มองอาหารตรงหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด"นี่คือสิ่งใดกัน?" พระเอกเอ่ยถามขณะมองสำรับอาหารที่ไม่คุ้นตา สีสันของอาหารดูแปลกใหม่ กลิ่นก็หอมแตกต่างไปจากอาหารที่เคยลิ้มลอง"เป็นอาหารที่ข้าคิดค้นขึ้นมาเจ้าค่ะ" นางเอกตอบด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋องลองชิมดูก่อนเถิด"พระเอกหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างลังเล ก่อนจะคีบอาหารคำหนึ่งเข้าปาก เมื่อรสชาติสัมผัสปลายลิ้น ดวงตาคมกริบก็เบิกขึ้นเล็กน้อย"รสชาติแปลกใหม่...แต่กลับอร่อยมาก" พระเอกพึมพำเบา ๆเหล่ากำนัลที่ยืนอยู่รอบ ๆ ได้ยินดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกอยากลองชิมด้วย นางเอกเห็นเช่นนั้นจึงยิ้มบาง ๆ"ข้าทำไว้เยอะเจ้าค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ ช่วยกันลองชิมเถิด"ทันทีที่ได้รับอนุญาต เหล่ากำนัล นางกำนัล และทหารที่เฝ้าตำหนักต่างก็เข้ามาตักอาหารลองชิมกันด้วยความอยากรู้อยากเห็น พอได้ลองลิ้มรส ทุกคนต่างพากันอุทานด้วยความประหลาดใจ"อร่อยเหลือเกินเจ้าค่ะ/ขอรับ!""ข้าไม่เคยกินอะไรเช่นนี้มาก่อนเลย!""คุณ
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง บ่น
กว่าจะได้อาหารดีๆ สภาพร่างกายท่านอ๋องก็เพลี่ยงพล้ำไปด้วยแป้งทำอาหาร หนำซ้ำท่านอ๋องยังโดนควันไฟเปื้อนเต็มหน้าเช้ามืดในตำหนักของลู่เหรินเจ๋อ เริ่มต้นด้วยความเงียบสงบ สายลมโชยผ่านมาทำให้ทุกอย่างดูเรียบง่าย แต่นั่นกลับไม่ใช่บรรยากาศภายในครัวที่กำลังวุ่นวายอยู่ตอนนี้ พระเอกของเรากำลังพยายามอย่างหนักในการทำอาหารให้ภรรยาของเขาได้ชิมอาหารฝีมือของเขาเอง ความพยายามครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ง่ายนักพระเอกยืนอยู่ข้างกระทะพร้อมมือที่เต็มไปด้วยแป้งและน้ำมันที่กระเด็นไปทั่วร่าง เขาพยายามแหงนหน้าไปข้างหน้าเพื่อสั่งสมความสงบ ก่อนจะหยิบวัตถุดิบในมือเพื่อทำอาหารให้เสร็จสมบูรณ์ แต่เมื่อเขาหยิบขวดเกลือที่ตั้งอยู่ข้างๆ ขวดที่อยู่ในมือกลับพลิกคว่ำและเทแป้งลงไปบนพื้นในครัวจนเต็มตัว"โอ๊ย..." พระเอกบ่นกับตัวเองด้วยเสียงที่ฟังดูเหนื่อยหน่ายและหงุดหงิด ความพยายามที่ดูจะเป็นธรรมชาติกลับถูกขัดขวางไปหมด เขาถูกแป้งขาวๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศปกคลุมไปทั้งตัวในขณะเดียวกัน เสียงของคนรับใช้ที่ยืนดูอยู่ในมุมหนึ่งของครัวก็แอบขำเบาๆ หญิงสาวยิ้มขำเพราะคงไม่เคยเห็นท่านอ๋องที่เคยทำอะไรได้คล่องแคล่วในทุกๆ ด้าน ถึงกับพลาดพลั้งในสิ่งที่
ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง เจ้าคิดจะทำสิ่งใด
หลี่เหมยหยุนนั่งคิดถึงอาหารแสนอร่อยในยุคที่นางจากมา ไม่ว่าจะเป็นหม้อไฟรสจัดจ้าน เป็ดย่างหนังกรอบ หรือแม้แต่ขนมหวานที่ทำให้นางน้ำลายสอเพียงแค่จินตนาการ"หากได้กินคงดีไม่น้อย…" นางพึมพำเบา ๆทันใดนั้น นางลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยดวงตาเป็นประกาย นางตัดสินใจว่าจะเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารเอง!แต่ก่อนที่นางจะก้าวออกจากห้อง ลู่เหรินเจ๋อกลับขวางทางไว้ ดวงตาของเขามองนางด้วยความสงสัย"เจ้าคิดจะทำสิ่งใด?" เขาถามเสียงเรียบ"ข้าคิดจะทำอาหาร" หลี่เหมยหยุนยืดตัวขึ้น "ข้ารู้สึกอยากกินอาหารที่ข้าทำเอง""มิได้!" ลู่เหรินเจ๋อตอบทันควัน สีหน้าของเขาดูจริงจัง"เหตุใดกัน? ข้าทำอาหารเองได้ ไม่ต้องกังวลหรอก""เจ้าเพิ่งฟื้นตัวได้ไม่นาน ยังมีอาการอ่อนเพลีย หากเข้าไปในครัวแล้วเป็นลมไปข้าจะทำเช่นไร?""ข้าจะไม่เป็นลมหรอก!" นางเถียงเสียงแผ่ว ดวงตาฉายแววไม่พอใจลู่เหรินเจ๋อมองดูใบหน้างอน ๆ ของภรรยา พลันถอนหายใจยาวก่อนจะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย "เช่นนั้น ข้าจะยอมให้เจ้าเข้าครัว แต่มีข้อแม้"หลี่เหมยหยุนรีบเงยหน้าขึ้นทันที "ว่ามา""ข้าจะเป็นผู้เตรียมวัตถุดิบให้เจ้า ขอเพียงเจ้าบอกว่าต้องการสิ่งใด ข้าจะให้บ่าวไปนำมาให้ทั้งหมด"
You may also like
พระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก
ชาไทยเย็น35.5K viewsมเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน
เย่ว์เหมี่ยว192.4K viewsยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง
หูเทียนเสี่ยว282.1K viewsยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หว่านชิงอิ๋น389.2K viewsหมอหญิงบัลลังก์เลือด
สุราวสันต์4.7K viewsเกิดใหม่ใต้อาณัติแม่ทัพวิปลาส
บ้านเขมปัณณ์3.2K viewsหญิงใบ้ในกำมือแม่ทัพปีศาจ
บ้านเขมปัณณ์915 viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง3.3K views
