บทที่ 83 (1/2) : ความรู้สึกไม่สบายใจ (1)

     เมิ่งเจียวซินหยุดเดิน แล้วยืนมองใบไม้ใบหญ้าที่มีหยาดฝนเกาะติดอยู่บนใบ กลิ่นของใบหญ้าที่ต้องสายฝนจนชุ่มแฉะปะทะเข้ากับฆานประสาท ทำให้นางรู้สึกเบิกบานใจ แต่ทว่าความรู้สึกนี้ก็อยู่ได้เพียงไม่นาน เพราะมันถูกกลบด้วยกลิ่นกายบุรุษที่คุ้นเคย ซึ่งมาพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหูว่า

     “ซินซิน เหตุใดถึงมายืนอยู่ตรงนี้ หรือว่า...เจ้ามารอรับข้า?”

     เมิ่งเจียวซินถอนสายตากลับมา แล้วหันไปเผชิญหน้ากับบุรุษไร้ยางอาย

     “หาใช่เช่นนั้นไม่ ข้าแค่หยุดยืนดูต้นไม้ใบหญ้าก็เท่านั้น ว่าแต่...กุยกุย เหตุใดเจ้าจึงกลับมาเร็วนักล่ะ?” 

     “ข้าคิดถึงเจ้า ก็เลยรีบกลับมาหา” 

     เมื่อได้ยินเช่นนั้น เมิ่งเจียวซินที่ไม่อยากต่อปากต่อคำกับบุรุษไร้ยางอายต่อ นางจึงเลี่ยงเข้าไปนั่งรับลมในศาลา แต่