2 ผัวเหรอ?

หลังจากโดนตวาดเลขาส่วนตัวก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา บนตักเธอมีถุงที่ภายในบรรจุกล่องอาหารวางอยู่

“ผัวเหรอ” จอมทัพเอ่ยถาม แพรไหมหันไปขมวดคิ้วใส่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป “ฉันถามเธอ”

“ฉันพูดได้แล้วเหรอคะ” แพรไหมไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทแต่ก่อนหน้านี้เจ้านายของเธอเพิ่งบอกไปว่าไม่อยากได้ยินเสียงเธอไม่ใช่หรือไง

“ฉันถามว่าคนนั้นผัวเธอเหรอ”

“คนไหนคะ”

“เธอมีหลายคนหรือไง”

แพรไหมได้แต่นั่งนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ หากคนข้างกายไม่ใช่เจ้านายเธอ เธอคงตะโกนด่าออกไปแล้ว!

“ถ้าบอสหมายถึงคนที่เอาของให้ฉันไม่ใช่ค่ะ เขาเป็นเพื่อนข้างห้องที่ย้ายมาอยู่ใหม่”

“ทำไมเธอถึงพูดเหมือนกับว่าเธอมีคนอื่นอีก”

“แหม บอสคะ ฉันออกจะสาวและสวยขนาดนี้ มันก็ต้องมีบ้างที่...” แพรไหมร่ายยาว

เอี๊ยด

อยู่ ๆ จอมทัพก็เหยียบเบรกกะทันหัน ยังดีที่ไม่มีรถตามหลังไม่อยากนั้นคงเกิดอุบัติเหตุ

“อย่ารับของจากคนแปลกหน้า” จอมทัพพูดแค่นั้นก่อนถือวิสาสะหยิบถุงกล่องอาหารที่วางอยู่บนตักของแพรไหมไป เปิดกระจกฝั่งของแพรไหมก่อนโยนมันทิ้งลงถังขยะต่อหน้าต่อตาเธอ

“บอสคะ!” แพรไหมเรียกเจ้านายของตัวเองด้วยความตกใจ

จอมทัพไม่ได้ตอบอะไร เขาออกรถไปในทันทีและไม่ได้หันมาพูดอะไรกับเธออีกเลย

แพรไหมถอนหายใจให้กับความเอาแต่ใจของเจ้านายตัวเอง หากไม่ติดว่าที่นี่ให้เงินเดือนเกือบแสนเธอจะลาออกให้รู้แล้วรู้รอด

หญิงสาวนั่งมองข้างทาง ใบหน้ามีรอยยิ้มบาง ๆ ประดับอยู่ วันนี้จอมทัพต้องไปคุยงานที่ต่างจังหวัด แม้แพรไหมจะแปลกใจที่จอมทัพไปไวกว่าเวลาที่กำหนดและยังไม่มีคนขับรถเหมือนทุกครั้งแต่แพรไหมก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป คนแบบจอมทัพแพรไหมขอข้องเกี่ยวแค่เรื่องงานก็พอ!

ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงก็ถึงจุดหมาย โรงแรมที่จอมทัพนัดลูกค้าเอาไว้

จอมทัพคือเจ้านายรูปหล่อ หากไม่ติดว่านิสัยปากไม่ดีและเอาแต่ใจแพรไหมคงหลงใหลไปแล้ว เจ้านายของเธออายุย่างเข้า 35 ปี ใบหน้าหล่อเหลา ผมสีดำขลับบวกกับแววตาดุดัน กล้ามเนื้อเป็นมัด นั่นจึงทำให้จอมทัพนั้นเนื้อหอม ไม่ว่าจะคุยงานกับลูกค้าผู้หญิงคนนั้น คนเหล่านั้นก็มักจะตกหลุมรักจอมทัพได้อย่างง่ายดาย

จอมทัพเดินนำแพรไหมเข้าไปภายในโรงแรม ก่อนจะเดินไปที่แผนกต้อนรับ พนักงานกล่าวทักทายเพราะจอมทัพเป็นแขกคนสำคัญของเจ้าของโรงแรมหรูแห่งนี้

แพรไหมที่ยืนอยู่ข้างกายก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อจอมทัพรับคีย์การ์ดเข้าห้องพักมา

จอมทัพเดินตรงไปยังลิฟต์ แพรไหมเลยรีบเดินตามไปก่อนเอ่ยถาม “ทำไมบอสถึงขึ้นไปบนห้องล่ะคะ” แพรไหมไม่เข้าใจ เพราะกำหนดการงานของวันนี้แค่มาคุยงานและตอนบ่ายก็กลับกรุงเทพไม่ใช่หรือไง

“ฉันอยากพักผ่อน”

“อ๋อ แค่พักผ่อนไม่ใช่นอนค้างที่นี่ใช่ไหมคะ”

“นอน”

“อ๋อ...ฮะ!” แพรไหมอุทานเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองเธอเป็นตาเดียว จอมทัพไม่ตอบ ขายาวก้าวเข้าไปในลิฟต์ แพรไหมจึงเดินตามเข้าไปทันที “แล้วฉันล่ะคะบอส อ๋อ บอสคงเปิดห้องอีกห้องไว้ให้ฉันแล้วใช่ไหม”

“เปล่า” เจ้านายของเธอตอบกลับมาโดยทันที

“อ้าว หรือบอสจะให้ฉันกลับไปก่อนเหรอคะ” แพรไหมเงยหน้าขึ้นไปถามและทันทีที่สายตาของเธอสบเข้ากับดวงตาคู่คมแพรไหมก็ต้องรีบหันมองไปทางอื่น

“เปล่า”

“แล้วบอสจะให้ฉันไปนอนที่ไหน นอนกับบอสหรือไง”

“ใช่”

“ฮะ!” แพรไหมอุทานอีกครั้ง ยังดีที่ตอนนี้ในลิฟต์มีแค่เธอกับจอมทัพ เพราะหากมีคนอื่นด้วยคงมองเธอว่าไม่มีมารยาทอีกแน่ “ไม่ได้นะคะบอส เราเป็นเจ้านายกับลูกน้อง เรานอนด้วยกันไม่ได้ และเราก็เป็นผู้ชายกับผู้หญิง การที่บอสทำแบบนี้ฉันเสียหายนะคะ” แพรไหมร่ายยาวหวังจะให้จอมทัพเข้าใจ

เจ้านายหนุ่มหันมามองหน้าเธอ หรี่ตาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

แพรไหมจึงคิดหาข้ออ้างต่อ “บอสคะ คือว่าฉันไม่ได้เก็บกระเป๋ามาค่ะ งั้นเราคุยงานเสร็จเรากลับกรุงเทพกันดีไหมคะบอส ถ้าบอสเหนื่อยเดี๋ยวฉันขับรถให้นั่งเองค่ะ”

“ไม่ คืนนี้เราจะนอนกันที่นี่”

“…”

“ด้วยกันสองคน”

เป็นจังหวะที่ประตูลิฟต์เปิดออก จอมทัพเดินออกจากลิฟต์ไปแล้วปล่อยให้แพรไหมไม่เข้าใจสถานการณ์อยู่เพียงคนเดียว

ห้องสวีทที่อยู่บนตึกสูงของโรงแรม มองเห็นวิวทิศทัศน์ได้กว้างขวาง หากเปิดประตูกระจกเอาไว้ก็จะได้รับลมทะเลและเสียงคลื่นสาด

แพรไหมนั่งตัวแข็งอยู่ที่โซฟากลางห้องกว้าง แม้ห้องจะกว้างแต่ห้องนี้มันมีเพียงเตียงเดียวเท่านั้น และยังไม่มีผนังกั้นเลยสักที่ ยังดีที่ห้องน้ำไม่ได้เป็นกระจกใสทุกด้าน

เตียงขนาดคิงส์ไซซ์สีแดงฉูดฉาด โซฟาที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง แพรไหมนั่งถอนหายใจอยู่อย่างนั้นเพราะเจ้านายของเธอเข้าห้องน้ำไปได้สักพักแล้ว

และทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก แพรไหมก็รีบลุกขึ้นและเดินตรงไปหาจอมทัพ

“บอสคะ คือเรามาคุยให้รู้เรื่องกันดีกว่าค่ะ เราสองคนเป็นเจ้านายและลูกน้อง มันไม่เหมาะ...”

“ถ้าเธอยังไม่เลิกย้ำเรื่องนี้ฉันจะทำให้เธอเป็นเมียฉัน…ถ้าเธอเอื้อนเอ่ยแม้แต่คำเดียวฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอ!”