หลังจากตัวการสำคัญได้รับการลงโทษที่สมควรจะได้รับแล้ว เรื่องราวของแม่นมซูก็เหมือนลมวูบหนึ่งพัดผ่านไปข่าวลือยังไม่ทันได้แพร่สะพัดออกไป ทั่วทุกท้องถนนตรอกซอกซอยก็แพร่กระจายไปด้วยเรื่องของชาวนาที่จมน้ำตายมาปรากฏตัวในความฝันของพระชายาอ๋องเจ็ดเพราะสามีและลูกของตนเรื่องราวยิ่งแพร่กระจายไปก็ยิ่งเหลือเชื่อ
หน้าผากของซูเตี่ยนฉิงร้อนผ่าว ลำคอแห้งผากนางเค้นเสียงในลำคอตะโกนออกมาหลายครั้ง ทว่าทั้งในและนอกห้องยังมีความเงียบปกคลุมซูเตี่ยนฉิงคิดจะยืนขึ้น แต่การขยับตัวเล็กน้อยก็ทำให้เจ็บจนหายใจหอบ ทำได้เพียงยอมแพ้“ข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้ว เจ้ากลับไม่ยอมฟัง” ในความมืดมิด เสียงแผ่วเบาดังขึ้นมา “ไม่ให้เจ้าไปหาเ
“อย่าถีบท้องข้า!” อนุเยี่ยนปกป้องท้องน้อย พลันส่งเสียงแหลมสูง“เป็นแค่อนุภรรยาชั้นต่ำ กล้าทำร้ายฮูหยินอย่างข้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?” เมื่อฮูหยินซูเห็นว่าอนุเยี่ยนหมดท่าแล้ว จึงเตะซ้ำไปอีกหนึ่งที“ข้าบอกท่านแล้วว่าอย่าเตะท้องของข้า!” อนุเยี่ยนรู้สึกถึงของเหลวอุ่น ๆ ไหลลงมา ดวงตาแดงก่ำทันที “ข้าหวัง
หญิงผู้นี้ดุจดั่งนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ มิรู้ว่าใช้เล่ห์เหลี่ยมอันใดจึงทำให้นายท่านหลงใหลหัวปักหัวปำนางจิ้งจอกฉวยโอกาสในยามที่นางถูกกักบริเวณมาดูแลเรื่องต่าง ๆ ของสกุลซูแทน ซื้อใจผู้คน และดูแลเรื่องสำคัญ ๆ ในจวนสกุลซู เห็นได้ชัดว่าปฏิบัติตัวเหมือนเป็นนายหญิงทันทีที่ฮูหยินซูเห็นอนุเยี่ยนก็โกรธจัดนางไ
ฟางเฉ่าคุกเข่าลงบนพื้นพลางโขกหัว “พี่ชุ่ยผิงถูกนายท่านเรียกตัวไป ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลยเจ้าค่ะ”“อย่างนั้นเจ้าก็บอกมาสิว่านี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ข้าวของในห้องของฉิงเอ๋อร์หายไปที่ใด?” ฮูหยินซูตวาดฟางเฉ่าตัวสั่นด้วยความกลัว “เป็น เป็นคุณหนูที่ทุบแตกเองแล้วโยนทิ้งไปแล้ว”“เหลวไหล!”“บ่าวไม่กล้าโกหก” ฟา
“บุตรสาวที่แสนดีของเจ้าทำอะไรลงไป เจ้าก็ลองถามนางดูสิ ค่อย ๆ ถาม ทีละนิด” ซูจิ้นเดินออกไปด้านนอกประตู “แต่เจ้าต้องเค้นถามความจริงออกมาให้ได้นะ” “บุตรสาวที่เจ้าเลี้ยงดูสั่งสอนออกมานั้น ช่างทำให้บรรพบุรุษของเราขายหน้ายิ่งนัก” เมื่อเดินออกไปถึงด้านนอกประตูแล้ว ซูจิ้นพลางเงยหน้าขึ้นมองดูดวงอาทิตย์ที