หรือจะคิดผิดไป

ต่างจากตู้หยวนที่ไม่อาจปลีกตัวเข้าไปในมิติได้ ด้วยเขาก็ขี่ม้าอยู่ด้านนอกเช่นกัน จึงต้องแวะข้างทาง เพื่อทำธุระ โดยมีเพียงบ่าวข้างกายเท่านั้นที่หยุดรอเขา

ด้วยขบวนเดินทางที่ใหญ่ มิอาจหยุดรอคนผู้เดียวเพื่อให้ทำธุระส่วนตัวได้

“ท่านพี่ ท่านไม่ต้องขี่ม้าแล้ว ขึ้นมานั่งในรถม้าเถิด” หรูอวี้ร้องบอกเขา เมื่อเห็นตู้หยวนทำท่าจะหยุดแวะข้างทางอีกครั้ง

“ดีเหมือนกัน” เขารีบสั่งให้คนบังคับรถม้าหยุดรถเพื่อจะขึ้นมานั่ง

“ท่านเข้าไปอยู่กับท่านแม่ด้านในก่อน หากรถม้าหยุดข้าจะพาพวกท่านออกมา” ตู้หยวนรีบพยักหน้ารับ ก่อนจะหายเข้าไปในมิติ

ภายในรถม้าจึงมีเพียงหรูอวี้ที่นอนเล่นอยู่บนตั่งอย่างสบายใจ นางเรียกของกินออกมากินระหว่างทางไม่น้อย

“ทำไมต้องกินของไม่อร่อยด้วย ในเมื่อมีของอร่อยให้กิน” นางพึมพำขึ้นมาเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะกัดขนมปังที่อยู่ในมือกิน

เหมือนจ้าวลู่ฉือต้องการจะกลั่นแกล้งหรูอวี้เสียอย่างงั้น กว่าที่เขาจะสั่งให้ขบวนเดินทางหยุดพักกินมื้อกลางวัน ก็เลยเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว

หรูอวี้เห็นว่ารถม้าหยุดพักจึงได้พาตู้หยวนและตู้เหลียนออกมาจากมิติ

“พวกท่านกินมื้อกลางวันแล้วหรือยังเจ้าคะ”

“เรียบร้อยแล้ว แต่แม่คง