Ep.3 ถึงเนื้อถึงตัว

“ปล่อยฉันนะ”

“ผมแค่กลัวว่าคุณจะล้มเท่านั้นเอง”

เสียงทุ้มนุ่มคลอหัวเราะเบา ๆ ขณะค่อย ๆ คลายวงแขนที่โอบรัดร่างเล็กออกอย่างอ้อยอิ่ง รติภพรู้สึกเสียดายกลิ่นหอมละมุน และสัมผัสบางเบาจากร่างหญิงสาวที่เพิ่งผลักเขาเต็มแรง

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ดวงตาเจ้าชู้ทอดมองอย่างหยอกล้อ ต่างจากสายตาของเธอที่วาวโรจน์ไปด้วยเพลิงโทสะ ราวกับเปลวไฟพร้อมเผาเขาทั้งเป็น

เธอถามเสียงแข็งว่าเขาตั้งใจชนใช่ไหม เขาปฏิเสธหน้าตาเฉย พร้อมสวนกลับว่าเธอเป็นฝ่ายเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเสียเอง

ท่าทางฮึดฮัดนั้นกลับยิ่งทำให้เขาเอ็นดู รติภพเผลอเรียกเธอว่า ‘ตัวเล็ก’ สรรพนามที่เขาเคยใช้กับน้องสาวเสมอ แต่หญิงสาวตรงหน้ากลับน่ารักเกินห้ามใจพอ ๆ กัน ดวงตาคู่สวยจ้องเขาอย่างไม่ยอมแพ้ จมูกรั้นที่เชิดขึ้นด้วยท่าทีขัดใจยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม

กระทั่ง...

“ใบบุญ มีอะไรกันเหรอ?”

เสียงของมนัสยาเพื่อนสาวดังขึ้น เมื่อเธอเดินมาตามเพื่อนที่หายไปนาน และทันเห็นภาพที่เพื่อนรักของเธอกำลังยืนโต้เถียงกับชายแปลกหน้าร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมเข้มราวนายแบบต่างชาติ

ใบบุญไม่ตอบ เธอรีบคว้าแขนมนัสยาแล้วเดินหนีออกจากบริเวณนั้นทันที สีหน้าบึ้งตึง บ่งบอกอารมณ์ได้ชัดเจน

“คนบ้า หน้าด้านที่สุดเลย แกรู้ไหมมีตางค์…นายนั่นกอดฉัน! แล้วก็ลูบก้นฉันด้วย!”

คำสารภาพที่หลุดออกมาทำเอาเพื่อนสาวเบิกตาโตทันที

“อะไรนะ! หน้าตาดีแต่จิตสกปรก ไม่น่าเลย!”

ใบบุญพยักหน้าแรง ๆ ขณะบ่นไม่หยุด ปล่อยให้มนัสยาเป็นฝ่ายสั่งอาหารแทน เพราะเธอไม่มีอารมณ์จะกินอะไรอีกแล้ว

ที่โต๊ะอีกฝั่ง รติภพยกเบียร์ขึ้นจิบอย่างสบายใจ ดวงตาคมยังคงมองหญิงสาวด้วยแววขำขัน ปนหลงใหล

‘น่ารักเป็นบ้า’ เขาคิด

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกอยากรู้จักขนาดนี้ ทั้งที่เธอแต่งตัวธรรมดาแค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ ไม่ได้หวือหวาเหมือนผู้หญิงที่เขาคุ้นเคย แต่กลับทำให้เขาต้องเหลียวมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาจำชื่อเธอได้ขึ้นใจตั้งแต่วินาทีที่ได้ยิน ใบบุญ

สายตาคมยังมองเธอเป็นระยะ พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่สื่อความตั้งใจบางอย่าง…
เขาอยากรู้จักเธอมากกว่านี้ อยากรู้ว่าอะไรในตัวเธอทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้เลย

ขณะเดียวกัน หญิงสาวที่รับรู้ถึงสายตานั้นก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเกินบรรยาย เธอไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้ และไม่คิดว่าจะต้องมาประสบกับมันด้วยตัวเอง

ถ้าเป็นมนัสยา ดาวเด่นเพื่อนสาวของเธอ เธอคงไม่แปลกใจ
แต่นี่...กลับเป็นเธอเองที่ถูกจ้องมองราวกับเป็นของล้ำค่าชิ้นหนึ่งในร้านอาหาร

และนั่น...ทำให้เธอยิ่งไม่พอใจมากขึ้นทุกที

“มองอยู่ได้ ประสาทหรือเปล่าก็ไม่รู้” ใบบุญบ่นพึมพำเบา ๆ ขณะเบือนหน้าหนีสายตาก่อกวนของชายหนุ่มโต๊ะข้าง ๆ

“ช่างเถอะน่า แกไม่สนใจ เดี๋ยวเขาก็เลิกมองเองแหละ” มนัสยาเอ่ยปัดอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ฉันก็ไม่ได้อยากสนใจหรอกนะมีตางค์ แต่พอหันไปทีไรก็ต้องเจอสายตาแบบนั้นทุกที มันหงุดหงิดพิลึก” ใบบุญพูดพลางทำหน้างอเล็กน้อย

มนัสยาแอบเหลือบมองโต๊ะชายหนุ่มก่อนเอี้ยวตัวกลับมา “จะว่าไป เขาก็หล่อดีนะ แกไม่สนหน่อยเหรอ?”

“แหวะ...ถ้าหมอนั่นเรียกว่าหล่อ ฉันขอนั่งห้อยขาเล่นอยู่บนคานบ้านตัวเองดีกว่า” ใบบุญพูดพลางทำท่าขยะแขยง

“บ้าเหรอแก! ฉันไม่อยากต้องเอาบันไดปีนขึ้นไปนั่งคู่กับแกบนนั้นนะ” มนัสยาค้อนกลับอย่างขำ ๆ

“แล้วแกจะปีนขึ้นมาทำไมล่ะ หนุ่ม ๆ ตามแกต้อย ๆ อยู่ทั้งนั้น” ใบบุญแซวพร้อมใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเพื่อนแรง ๆ

“ไม่ได้ ๆ ถ้าแกไม่มีแฟน ฉันก็ยังไม่มีเหมือนกัน เพราะฉะนั้น...ฉันว่า ปล่อยให้เขามองแกไปเถอะ เผื่อเขาจะเป็นเนื้อคู่ก็ได้!”

“ประสาทสิไม่ว่า! ฉันไม่ชอบคนทะลึ่งนะ”

“ทะลึ่งวันละนิด จิตแจ่มใส~” มนัสยายักคิ้วหยอกอย่างไม่สำนึก

“งั้นฉันยกให้แกเลยละกัน!”

“ไม่เอาอ่ะ ฉันว่าหมอนั่นสนใจแกมากกว่าแน่ ๆ ขืนฉันเสนอหน้าเข้าไป มีหวังหน้าแตกกันพอดี!”

“แกจะเลิกพูดได้รึยังฮะ! พูดมากจริงเชียว” ใบบุญบ่นเสียงเบา

“เออ ๆ เลิกก็ได้ ว่าแต่...ไม่สนจริง ๆ เหรอ?”

“นังเพื่อนบ้า!” ใบบุญชี้หน้าเพื่อนที่หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี

ในขณะนั้นเอง รติภพยังคงมองภาพสองสาวสลับกันอย่างเพลินตา ต่างจากเพื่อนหนุ่มของเขาที่ยังคงพูดคุยเรื่อยเปื่อยโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

เขายกแก้วเบียร์ขึ้นจิบอย่างนิ่ง ๆ ดวงตาคมวาวกวาดเก็บรายละเอียดหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มทุกระยะ รอยยิ้มบางแตะที่มุมปากอย่างพึงพอใจ

แต่แล้ว...เมื่อเห็นเพื่อนสาวของเธอเรียกพนักงานมาคิดเงิน สัญชาตญาณของนักล่าก็แล่นวาบขึ้นทันทีในความคิดของเขา