นางใจกลางไฟรัก

ครอบครัวของใบบุญ รุจิธารา เป็นครอบครัวขนาดเล็กที่มีฐานะปานกลาง คุณนพคุณ ผู้เป็นบิดา รับราชการในกรมป่าไม้ ส่วนคุณบุหงา มารดา เป็นครูสอนระดับอนุบาลถึงประถมในโรงเรียนใกล้บ้าน ซึ่งอยู่ติดกับวัด ด้วยความผูกพันจากวัยเยาว์ที่มารดามักพาไปตักบาตรเป็นประจำ ใบบุญจึงสวดมนต์ได้คล่องแทบทุกบท และเติบโตขึ้นในบ้านที่อบอวลด้วยความรักและความอบอุ่น

ปัจจุบันเธอสำเร็จการศึกษาด้านศิลปกรรม และทำงานอิสระในฐานะศิลปิน โดยเฉพาะงานวาดภาพเกี่ยวกับพุทธศาสนา เธอมีฝีมือจนได้รับความไว้วางใจจากกรมศิลป์ให้เข้าร่วมซ่อมแซมจิตรกรรมฝาผนังในวัดต่าง ๆ เป็นประจำ

บ้านของใบบุญเป็นเรือนไม้สองชั้นสีครีม ขอบหน้าต่างและเชิงชายทาสีน้ำตาล มีสวนรอบบ้านปลูกไม้ใหญ่ให้ร่มเงา ห้องนอนของเธออยู่ชั้นบนด้านหน้า มีระเบียงเล็ก ๆ พร้อมกระถางไม้ประดับจัดวางเป็นระเบียบ ภายใต้ร่มเงาจากต้นไม้ที่ปลูกไว้ติดกำแพง ซึ่งช่วยกรองแสงแดดยามสายได้เป็นอย่างดี

ทุกวันอาทิตย์ ใบบุญจะหยุดรับงาน เพื่อใช้เวลาไปวัดกับพ่อแม่เช่นที่เคยทำมาแต่เล็ก ส่วนวันพระ เธอจะไปสวดมนต์ทำวัตรเย็น ถ้ามีงาน เธอจะกลับมาสวดที่บ้านในตอนกลางคืนแทน

และเช้าวันนี้ หลังกลับจากวัด เธอมีนัดสำคัญกับเพื่อนสาว มนัสยา วานิชกุล เพื่อเดินทางไปตรวจงานซ่อมแซมภาพฝาผนังในโบสถ์วัดเก่าแก่ที่อยุธยา ภารกิจสำคัญที่เธอรักและภาคภูมิใจ

หลังกลับจากวัดในเช้าวันอาทิตย์ ใบบุญจึงเอ่ยกับมารดาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

คุณบุหงาหันมาถามด้วยความห่วงใย

"ค่ะ หนูนัดกับมีตางค์ไว้ จะไปดูภาพจิตรกรรมในโบสถ์วัดที่อยุธยา ทางกรมศิลป์เขาจะให้เรารับงานซ่อมแซมค่ะ"

"อย่างนั้นก็ต้องเดินทางไปอยุธยาสินะ"

เธอบอกเล่าอย่างสั้น ๆ ก่อนจะเตรียมตัวออกเดินทาง งานของใบบุญบ่อยครั้งต้องไปต่างจังหวัด บางทีก็แค่วันเดียว บางครั้งก็ต้องค้างแรมเป็นสัปดาห์ หรือแม้กระทั่งเป็นเดือน แล้วแต่ขนาดและสภาพของงานจิตรกรรมที่ต้องซ่อม แม้งานจะหนักและต้องเดินทางไกล ใบบุญกลับไม่เคยรู้สึกเหนื่อยหรือเบื่อหน่าย เพราะนี่คืองานที่เธอรัก

หญิงสาวร่างเล็ก ผิวพรรณผ่องนวล ดวงตากลมโต ริมฝีปากบางเฉียบ จมูกโด่งรั้น เผยให้เห็นถึงนิสัยมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนพับสีเหลืองอ่อนคู่กับกางเกงยีนส์สีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาวเรียบง่าย เหมาะสำหรับการเดินทางไปยังสถานที่โบราณที่ต้องใช้ความคล่องตัว

ใบบุญเดินทางด้วยรถไฟฟ้าเป็นประจำ เพราะความสะดวกสบายต่างจากสมัยเรียนที่ต้องเบียดเสียดกับผู้โดยสารบนรถเมล์ทุกเช้า เคยเหน็ดเหนื่อยเพียงเพื่อไปถึงมหาวิทยาลัยให้ทันเรียน วันนั้นมีแต่เหงื่อเปียกกาย แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

เธอมาถึงบ้านของมนัสยา—หรือมีตางค์ เพื่อนสนิทร่วมสถาบันในช่วงมหาวิทยาลัย ที่หลังเรียนจบก็ยังได้ทำงานด้วยกัน ทั้งคู่รู้ใจกันแทบไม่ต้องเอ่ยคำ เพียงสบตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร

มนัสยาเป็นชาวจังหวัดพิษณุโลก พ่อของเธอเป็นนักธุรกิจมีฐานะ จึงซื้อบ้านในกรุงเทพฯ ให้ลูกสาวอยู่ระหว่างเรียน พร้อมจ้างญาติห่าง ๆ มาคอยดูแล

แม้ฐานะของทั้งสองจะต่างกัน แต่ใบบุญและมนัสยาไม่เคยถือเรื่องนี้เป็นอุปสรรคในการคบหา พวกเธอผูกพันกันด้วยนิสัย ความจริงใจ และความรักในงานศิลปะ

เมื่อใบบุญมาถึง ก็พบว่าเพื่อนสาวยังอยู่ในชุดนอนจนอดถอนใจไม่ได้ มนัสยาคือคนที่ขึ้นชื่อเรื่อง “สายเสมอ” จนใคร ๆ เรียกเธอว่า “เต่าสองพันปี” แต่ถึงจะช้าอย่างไร ไม่มีหนุ่มคนไหนไม่รู้จักดาวคณะผู้เคยเป็นทั้งเชียร์ลีดเดอร์และขวัญใจมหาวิทยาลัย

โชคดีที่วันนี้มนัสยาแต่งตัวเร็วผิดปกติ คงเพราะไม่อยากฟังคำบ่นจากเพื่อนสาว เธอปรากฏตัวในเสื้อเชิ้ตสีเขียวสดคู่กับกางเกงยีนส์สีซีด มือหนึ่งถือกุญแจรถพร้อมออกเดินทาง

รถญี่ปุ่นคันเล็กที่บิดาซื้อให้หลังเรียนจบกลายเป็นพาหนะประจำของทั้งคู่ และในวันนี้ก็มุ่งหน้าสู่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา จุดหมายของการทำงานที่ทั้งคู่รอคอย

มนัสยาเป็นชาวจังหวัดพิษณุโลก เมื่อต้องมาเรียนในกรุงเทพฯ บิดาของเธอซึ่งมีฐานะดีพอสมควรจึงตัดสินใจซื้อบ้านเพื่อให้ลูกสาวพักอาศัย แทนการอยู่หอพัก และยังว่าจ้างญาติห่าง ๆ มาช่วยดูแลใกล้ชิด

ฐานะของมนัสยาอาจดูแตกต่างจากครอบครัวของใบบุญซึ่งอยู่ในระดับปานกลาง แต่ทั้งสองไม่เคยปล่อยให้ความต่างนั้นเป็นอุปสรรคในการคบหา มิตรภาพของพวกเธอแน่นแฟ้นจากความเข้าใจ ความชอบ และทัศนคติที่คล้ายกัน

เมื่อใบบุญมาถึงบ้าน เพื่อนสาวของเธอยังอยู่ในชุดนอน ทำให้ใบบุญถึงกับถอนหายใจด้วยความเอือมระอา มนัสยาเป็นคนไม่เคยตรงเวลานับตั้งแต่สมัยเรียน จนได้ฉายาว่า “เต่าสองพันปี” แต่ถึงจะช้าแค่ไหน ก็ไม่มีหนุ่มมหาวิทยาลัยคนใดไม่รู้จักดาวคณะผู้เป็นอดีตเชียร์ลีดเดอร์มากฝีมือ ที่เคยโดดเด่นตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีสาม ก่อนจะถอนตัวในปีสุดท้ายเพื่อมุ่งมั่นเรื่องการเรียน

วันนี้ มนัสยาแต่งตัวรวดเร็วผิดวิสัย คงเพราะกลัวเสียงบ่นจากเพื่อนสาว ใบบุญจึงนั่งรอเพียงสิบห้านาที เธอปรากฏตัวในเสื้อเชิ้ตสีเขียวสดกับกางเกงยีนส์สีซีด มือหนึ่งถือกุญแจรถพร้อมออกเดินทาง รถญี่ปุ่นคันเล็กที่บิดาซื้อให้หลังเรียนจบกลายเป็นพาหนะคู่ใจ และเป็นพาหนะของใบบุญโดยปริยาย