บทที่ 66 : ข้าถ่ายทอดวิชาให้เขาเพิ่มเติม

ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมธาร ถัดจากเรือนพักของสำนักหลิงอวิ๋น เฉินอี้ยืนอยู่กลางลานหิน พยายามร่ายรำท่าที่เสี่ยวซุ่ยเคยสอน ลมหายใจสม่ำเสมอ พลังปราณในร่างเขานิ่งสงบแต่มั่นคง แม้ไม่ใช่ศิษย์ในสำนัก แต่หลังจากช่วยคุ้มกันซูหรงและเสี่ยวซุ่ยตลอดการเดินทาง เขาได้รับอนุญาตให้อยู่พักรักษาตัวและฝึกฝนในบริเวณเรือนรับรองเช่นกัน

เสียงสายลมพลิ้วผ่าน ปลายเสื้อของเขาไหวเบา ๆ ทว่ายังไม่ทันจะได้ร่ายรำต่อ เขาก็สัมผัสถึงแรงสั่นสะเทือนประหลาดบางอย่างที่แทรกเข้ามาในอากาศ

“ทักษะกระบวนท่าของเจ้านั้นดีพอสมควร แต่ยังไม่รู้จักปล่อยพลังให้ไหลเวียนเป็นอิสระ” เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังเขา เฉินอี้สะดุ้ง ลืมตาขึ้นทันที แล้วหันกลับไป เห็นร่างของหญิงผู้หนึ่งยืนอยู่ใต้เงาไม้ นางสวมชุดคลุมสีเงินปักลายเมฆเรืองแสงจาง ๆ ผมยาวส่วนหนึ่งถูกรวบขึ้นเป็นมวยอย่างเรียบร้อย บางส่วนที่ยาวประหลังพลิ้วไหวตามสายลม ใบหน้านิ่งสงบ ยังดูอ่อนวัยกว่า แต่เปี่ยมรัศมีลึกล้ำประหนึ่งภูผาในฤดูหนาว

“ท่านเป็นใคร?” เขาถามอย่างระมัดระวัง

“ข้าคือ ลั่วชิง เซียนหญิงแห่งหลิงอวิ๋น อาจารย์ของซูห