อดีตคนรัก (2)

ครานี้ผู้ที่มารินสุราเป็นนางกำนัลตัวน้อย ไม่รู้ว่านางประหม่าหรืออย่างไร จึงทำสุราหกราดอาภรณ์ของมู่เซียวเซ่อจนเปียกปอน “ขออภัยท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ หม่อมฉันสมควรตายเพคะ ท่านอ๋องโปรดอภัยด้วย”

นางคุกเข่าคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า เซียวเซ่อคร้านจะใส่ใจนางกำนัลตัวเล็กจึงลุกขึ้นยืน “เสด็จพี่ กระหม่อมขอตัวไปเปลี่ยนอาภรณ์”

“อืม เราก็จะไปสุขาเช่นกัน” ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ย

ห้องจัดเลี้ยงกว้างขวาง เหลือเพียงจี้ฮองเฮานั่งอยู่ลำพัง จิตใจสั่นไหวเมื่อพบกับมู่เซียวเซ่ออีกครั้ง ความรักที่ถูกกดลึกไว้ในอก และความทรงจำเก่า ๆ ได้เอ่อล้นขึ้นมา

วันนั้นนางจำได้ดี เป็นงานเลี้ยงต้อนรับชัยชนะของท่านพ่อ และเป็นวันที่นางพลาดพลั้งอย่างไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีก็มีฝ่าบาทนอนอยู่ด้านข้าง เราทั้งสองไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ ผู้คนจำนวนมากพบเห็น

เรื่องนี้ทำให้จี้ฝู่หลิงไม่มีหน้าไปพบเจออดีตคนรักอีก ยอมอภิเษกกับฝ่าบาททั้งที่ใจไร้รัก

เริ่มแรกฝ่าบาทเอาอกเอาใจ ทำดีกับจี้ฝู่หลิงทุกอย่าง ทว่า...

วันคืนดี ๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อบิดาของนางถูกสังหารในสนามรบ เขาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เป็นเหมือนสัตว์ป่าดุร้าย ทรมานนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนางรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น

มีครั้งหนึ่งเขาปล่อยนางไว้ในกรงเสือ

เสือมันหิวโซและมองเหยื่ออย่างนางตาลุกวาว จากนั้นก็กระโจนมากัดขาของนาง ขย้ำเนื้อที่ขาจนเจ็บร้าวถึงกระดูก นาทีนั้น จี้ฝู่หลิงทั้งเจ็บทั้งกลัว ร้องขอชีวิตทั้งน้ำตา

ทว่า...ฝ่าบาทยืนมองนิ่งและส่งยิ้มร้ายมาให้ จึงได้รู้ว่าชีวิตนางอยู่ในกำมือของเขา ไม่อาจต่อต้านเขาได้ เจ็บแผลจนหมดสติไป จวบจนฟื้นขึ้นมาก็คิดเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่เช่นนั้นคงถูกทรมานอยู่แบบนี้

จี้ฝู่หลิงกลายเป็นคนว่านอนสอนง่าย เอาอกเอาใจ ฝ่าบาททว่า...

ฝ่าบาทยังคงกระทำราวกับนางเป็นสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง ยามร่วมหอรุนแรงจนร่างของนางแทบแหลกสลาย ถึงแม้นาง จะร้องไห้อย่างเจ็บปวดเขาก็ไม่ยอมหยุดมือ

นี่คือบทลงโทษที่ในใจเจ้ามีชายอื่น เขากล่าวกับนางแบบนี้ จี้ฝู่หลิงนั่งเหม่ออยู่ลำพัง กระทั่งนางกำนัลคนหนึ่งเดินเข้ามายอบกายคำนับ ก็ยังไม่ออกจากภวังค์ความคิด

“ฮองเฮาเพคะ ฝ่าบาทให้ฮองเฮาไปหาที่ตำหนักเติ้งอัน”

จี้ฝู่หลิงไม่รอช้ารีบไปยังตำหนักเติ้งอันตามรับสั่งสามี เพราะถ้าไปช้าอาจจะถูกเขาลงโทษอย่างโหดร้าย ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง

เมื่อเข้าไปในตำหนักกว้างขวางกลับไม่มีผู้ใดอยู่ จี้ฝู่หลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

นางคิดว่าตัวเองเข้าผิดตำหนัก จึงเดินกลับไปที่ประตู ต้องกลับไปถามนางกำนัลคนนั้นอีกครั้ง ว่าตำหนักใดกันแน่ ทว่าประตูกลับเปิดไม่ออก

เกิดอะไรขึ้นเหตุใดประตูเปิดไม่ออก จี้ฝู่หลิงใช้ฝ่ามือตีบานประตูเรียกผู้คนที่ผ่านไปมาด้านนอก “ใครอยู่ข้างนอกบ้าง รีบเปิดประตูเราจี้ฮองเฮาติดอยู่ในตำหนักนี้” ทำเช่นนั้นซ้ำ ๆ แต่ภายนอกยังไร้เสียงผู้คน

จนกระทั่งนางได้ยินเสียงหายใจหอบหนัก ดังมาจากหลังฉากกั้น จี้ฝู่หลิงตกใจ “ฝ่าบาท ใช่พระองค์ไหมเพคะ” ไม่มีเสียงตอบกลับ จึงก้าวเชื่องช้าไปหลังฉากกั้นด้วยใจที่หวาดระแวง

สายตาปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาของมู่เซียวเซ่อ ที่ดูเหมือนจะหมดสติอยู่ “เซียวเซ่อเหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่ แล้วฝ่าบาทเล่า”

มู่เซียวเซ่องัวเงียลืมตาขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงเรียก คิ้วของเขาขมวดมุ่นครุ่นคิดเหตุการณ์ก่อนหน้า เขาเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว

ดูเหมือนว่าสุรานั่นจะมีปัญหา ตอนนี้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มดังไฟเผา เซียวเซ่อลุกขึ้นยืนอยากยากลำบาก ใบหน้าคุ้นเคยของสตรีตรงหน้าทำให้ดวงตาเขายิ่งพร่ามัว

ความรุ่มร้อนเร่งความต้องการ ยากที่จะควบคุมตัวเอง เซียวเซ่อดึงสตรีตรงหน้าเข้ามากอด “ฝู่หลิง” เสียงของเขาแหบพร่า และเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้

“เซียวเซ่อ” ฝู่หลิงไม่ปฏิเสธอ้อมกอดคนตรงหน้า นางปรารถนาอยากได้ไออุ่นนี้ ถึงแม้ว่านางจะรู้ดีว่าตอนนี้นางกับเขาเป็นไปไม่ได้

ก่อนสติเซียวเซ่อจะไร้การควบคุม ใบหน้าจิ้มลิ้มที่อยู่ใต้ร่างเขาในวันเข้าหอก็แวบเข้ามาในหัว เซียวเซ่อผลักจี้ฝู่หลิงออก “อย่าเข้ามาใกล้ข้า” กำหมัดชกกำแพงจนนิ้วแตกยับ เพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับมา

“เซียวเซ่อเจ้าเป็นอะไร อย่าทำให้ข้าตกใจ” จี้ฝู่หลิงเห็น ดวงตาอีกฝ่ายแดงก่ำ ลมหายใจหอบถี่ ดูทรมานมากจึงเป็นห่วง นางหวังดีเดินเข้าไปหาเพื่อช่วยพยุงเขาไปที่ตั่งตรงหน้าต่าง

“อย่าเข้ามา ออกไปซะ”

“เจ้าเกลียดข้ามากหรือ”

เซียวเซ่อไม่พูดสิ่งใด เขาต้องการออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ร่างสูงโปร่งก้าวยาวไปที่หน้าต่าง ทว่าหน้าต่างถูกปิดตายจากด้านนอก

ทั้งหน้าต่างและประตูทุกบานเปิดไม่ออก เซียวเซ่อรู้แล้วว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในแผนการของคนอื่น “พี่สะใภ้เหตุใดท่านมาที่นี่”

“ฝ่าบาทเรียกข้ามา เซียวเซ่อเจ้าเกลียดข้าแล้วใช่หรือไม่...”

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถาม เราต้องหาทางออกจากที่นี่ ไม่เช่นนั้นหากใครมาพบเข้า เจ้ากับข้าก็ยากจะอธิบายแล้ว”

“เจ้าหมายความว่า...” ฝู่หลิงเงียบไป นางไม่คาดคิดว่าสามีใจร้ายคนนั้น จะผลักไสนางมาให้ผู้อื่น ซ้ำร้ายคนผู้นี้ยังเป็นน้องชายของเขา ฝ่าบาทกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“ฝ่าบาทเสด็จ”

เสียงกงกงดังก้องเข้าหูบุคคลในตำหนักเติ้งอันทั้งสอง พวกเขามองหน้ากัน และมองไปที่ประตูพร้อมเพรียงกัน

แย่แล้ว หากฝ่าบาทพบเจอนางอยู่กับเซียวเซ่อ ไม่รู้นางจะถูกคนผู้นั้นใช้วิธีไหนลงทัณฑ์ จี้ฝู่หลิงแผ่นหลังเย็นเฉียบยามคิดถึงบทลงโทษที่ผ่านมา

.................

ฮองเฮาหาทางหนีก่อน ผัวมา