อดีตคนรัก (1)

สามวันผ่านไป ลู่ผิงถิงยังดูแลมารดาอยู่จวนตระกูลลู่ พวกบิดายังไม่กลับมาได้ยินว่าพากันออกไปท่องเที่ยวทิศประจิม และดูทำเลการค้าเพื่อขยายกิจการร้านเสื้อผ้า

ลู่ผิงถิงเดินไปที่เรือนใหญ่พบกับบ่าวที่เฆี่ยนพี่เสี่ยวซีเข้าพอดี จึงเรียกให้เข้ามาช่วยทำความสะอาดในห้องโถง พอบ่าวคนนั้นทำเสร็จออกไป คุณหนูใหญ่อย่างนางก็โวยวายว่าปิ่นปักผมหาย บอกให้บ่าวในเรือนช่วยกันตามหา ปรากฏว่าอยู่ที่ห้องของบ่าวที่เฆี่ยนพี่เสี่ยวซี

ไม่ได้ใส่ร้ายบ่าวคนนั้น เพียงแต่ใช้ปิ่นราคาหนึ่งร้อยตำลึงล่อตาล่อใจ หากนางไม่หยิบไปลู่ผิงถิงก็ไม่อาจลงโทษได้ แต่ครั้งนี้นางหยิบไปจึงหนีไม่พ้น เฆี่ยนพี่เสี่ยวซีไปกี่ครั้งต้องถูกเอาคืนเป็นสองเท่า ไม่ยอมให้พี่เสี่ยวซีเจ็บปวดคนเดียวแน่ ส่วนลู่ไป๋อิง รอก่อนเถอะจะจับตีให้ก้นลายเลย

หนึ่งปีมานี้คงเรียนรู้กับฮูหยินรองมาก จึงเปลี่ยนไปเช่นนี้เมื่อก่อนน่ารักเชื่อฟัง หลังจากนางย้ายมาเรือนท้ายจวนน้องสาวก็เปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาน้องสาวเสแสร้ง หรือเป็นแบบนี้มานานแล้ว

จัดการบ่าวคนนั้นเสร็จก็เข้าไปในห้องบิดา ค้นหาหลักฐานเกี่ยวกับคดีของพี่ชายใหญ่

มีอยู่วันหนึ่ง ลู่ผิงถิงบังเอิญได้ยินบิดาคุยกับพี่ชายคนรองและฮูหยินรอง เรื่องคดีของพี่ใหญ่

คำพูดฮูหยินรองที่ถามบิดาว่า ตระกูลลู่เหลือบุตรชายสืบสกุลคนเดียวแล้วท่านจะส่งลูกไปตายหรือ เป็นชนวนที่ติดอยู่ในใจ ลู่ผิงถิงมาตลอด เพราะคำพูดนี้ทำให้ลู่ผิงถิงคิดว่า คนบงการอยู่เบื้องหลังการตายของพี่ใหญ่คือพี่รอง

ลู่ผิงถิงเปิดกล่องสีดำใบเล็ก ในนั้นเป็นจดหมายที่พี่รองเขียนหาบิดายามทำการค้าอยู่นอกเมือง ลู่ผิงถิงเปิดอ่านอย่างถือวิสาสะ เนื้อความคือเรื่องการแต่งงานของนาง และตำแหน่งหน้าที่ในราชสำนัก ที่พี่ชายรองจะได้ผลประโยชน์จากการแต่งงานของนางในครั้งนี้

เป็นพี่ชายคนรองแนะนำให้บิดาบังคับนางให้แต่งงาน ชาหนึบไปทั้งใจ ไม่น่าเชื่อว่าคนใกล้ชิดได้ชื่อว่าพี่น้องจะแว้งกัดทำร้ายกัน

ลู่ผิงถิงกลับไปที่เรือนท้ายจวน สงบสติอารมณ์ที่ดิ่งให้กลับมาเป็นปกติ จากนั้นก็เดินทางไปหอเฟิ่งหวง

วันนี้เป็นวันที่หมอเทวดาเหยียนจะมาที่หอเฟิ่งหวง ลู่ผิงถิงอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปรอพบหน้าหมอเทวดา “อาหลี่เจ้าอยู่ดูแลท่านแม่ ไม่ต้องตามข้าไป”

“เพคะพระชายา ไม่ต้องห่วงหม่อมฉันจะดูแลฮูหยินใหญ่ลู่อย่างดี”

“คนในห้องเก็บฟืนเจ้าก็จัดการเอาข้าวเอาน้ำไปให้เขาหน่อย” ลู่ผิงถิงกลัวว่าคนในห้องเก็บฟืนจะตายเสียก่อนที่บิดาจะกลับมา นางจึงเมตตาให้ข้าวให้น้ำอยู่ แต่จะกินยังไงก็อีกเรื่องหนึ่ง เพราะนางไม่ได้แก้มัดให้เขา

“อย่าห่วงเลยเพคะพระชายา หม่อมฉันจัดการไว้หมดแล้ว”

“ดี เช่นนั้นข้าไปก่อน” ลู่ผิงถิงออกจากจวนลู่ก็ตรงไปที่หอเฟิ่งหวง

ชินอ๋องเซียวเซ่อเข้าวัง หลังจากไม่เหยียบย่างไปที่นั่นมาเนิ่นนานแล้ว ตั้งแต่บิดาจากไป และตั้งแต่ขุนนางพวกนั้นบีบคั้นให้ยกตราบัญชาการทหารให้ฮ่องเต้องค์ใหม่ เขาก็ไม่เคยเข้ามาเหยียบในวังหลวงอีกเลย

ยอมยกตราบัญชาการทหารให้เสด็จพี่ เพราะไม่อยากให้เสด็จพี่คลางแคลงใจในตัวเขา เนื่องด้วยเขาไม่เคยคิดแย่งชิงบัลลังก์

ตามธรรมเนียมแล้ว มู่เซียวเซ่อต้องพาชายาไปยกน้ำชาให้ผู้ใหญ่ แต่เสด็จพ่อเสด็จแม่ไม่อยู่แล้ว พวกเขาตระกูลลู่เหลือเพียงสองคนพี่น้อง เขาจึงเว้นธรรมเนียมนี้ไป

วันนี้ที่เขายอมมาก็เพราะพระเชษฐาของเขา ส่งกงกงไปที่จวนอ๋องหลายครั้ง เรียกร้องให้พาพระชายาของเขามาเข้าเฝ้า ทว่าชายาที่แต่งหมาด ๆ ของเขาไม่ได้อยู่จวนอ๋อง เขาจึงเข้าวังมาคนเดียว

“ถวายบังคมฝ่าบาท” ชินอ๋องหนุ่มมู่เซียวเซ่อคุกเข่าลงพื้น สองมือกุมหมัดเข้าหากัน

มู่เซียวเหิง ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันประคองอนุชาให้ลุกขึ้น “ไม่ต้องมากพิธีกับพี่” สายตาคมเข้มมองสำรวจไปด้านหลัง “น้องสะใภ้ไม่มาหรือ”

มู่เซียวเซ่อพยักหน้าเล็กน้อย “ที่บ้านนางเกิดเรื่องเล็กน้อย น้องจึงเดินทางมาคนเดียว เสด็จพี่คงไม่กล่าวโทษนาง” เขาส่งคนไปตามนางแล้ว แต่นางฝากคำพูดกลับมาว่า ที่บ้านเกิดเรื่องนางไม่สะดวก

“จะเป็นไปได้อย่างไร” มู่เซียวเหิงหัวเราะเสียงดังที่เห็นอนุชาออกตัวแทนพระชายาที่เพิ่งแต่งเข้า “เห็นเช่นนี้เราก็เบาใจ เรากลัวว่าเจ้าจะเข้ากับนางไม่ได้”

ฮ่องเต้หนุ่มเดินไปนั่งบนตำแหน่งสูงสุด บนโต๊ะมีอาหารที่จัดเรียงไว้อย่างประณีต “เสียดายก็แต่เราจัดเตรียมงานเลี้ยงไว้แล้ว แต่ไม่เป็นไรเจ้าอยู่สังสรรค์กับเราและฮองเฮาก็ไม่ต่างกัน”

รอยยิ้มของฮ่องเต้หนุ่มไปไม่ถึงดวงตา เมื่อเห็นสายตาที่จับจ้องฮองเฮาของอนุชาตัวเอง “เซียวเซ่อนั่งสิ...พี่ไม่ได้พบหน้าเจ้านานแล้ว วันนี้เราสองคนพี่น้องมาดื่มให้หนำใจกันเถอะ”

“เสด็จพี่ วันนี้กระหม่อมต้องรีบไปรับพระชายาที่จวนลู่ คงจะดื่มจนเมามายกับเสด็จพี่ไม่ได้” เซียวเซ่อถอนสายตากลับมาจากใบหน้าคุ้นเคยของฮองเฮา

เขาไม่ได้หลงเหลือความรู้สึกรักใคร่แต่อย่างใด เพียงอยากรู้ความจริงในตอนนั้น  ทว่ารู้ไปก็เท่านั้น เขากับฝู่หลิงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

จี้ฮองเฮาเคยเป็นคนรักของมู่เซียวเซ่อ แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปกะทันหัน หลังจากที่มู่เซียวเซ่อกลับมาจากสนามรบ

เสด็จพ่อสิ้นพระชนม์โดยที่เขากลับมาเห็นนอนอยู่ในพระโกศ ไม่ทันได้สั่งเสียดูใจ คนรักเปลี่ยนไปอภิเษกกับพระเชษฐาของเขา และไม่ยอมพบหน้าหรือบอกเหตุผลใด ๆ กับเขาแม้แต่น้อย

ทำให้มู่เซียวเซ่อเสียใจมาก ปล่อยตัวเองทรุดโทรมเที่ยวเตร่เมามายไปวัน ๆ นับแต่นั้นเป็นต้นมาข่าวลือหนาหู ว่าชินอ๋องเสเพลก็มีมาอย่างต่อเนื่องไม่เคยแผ่ว

“เช่นนั้นรึ” ฮ่องเต้แย้มยิ้ม “ดื่มกับพี่สักจอกแล้วค่อยไป ฮองเฮาเจ้าไปรินสุราให้เซียวเซ่อที”

จี้ฮองเฮาเม้มริมฝีปากบางเข้าหากัน ดวงตาเรียวยาวหรี่มองสามี ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปรินสุราให้ชินอ๋องเซียวเซ่อ “เชิญท่านอ๋องดื่ม”

“ขอบพระทัยพี่สะใภ้” มู่เซียวเซ่อกล่าวเสียงทุ้ม ยกจอกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแล้วลุกขึ้นยืนสง่า “หากเสด็จพี่ไม่มีสิ่งใดแล้ว กระหม่อมขอตัวก่อน”

“จะรีบไปไหนกัน ชายาของเจ้าก็รออยู่จวนลู่ไม่ไปไหน ดื่มกับพี่อีกสักจอกก่อน นั่งลงเร็วเซียวเซ่อ”

...........

รีบไปรับเมียก็บอกอยู่เด็ดพี่