บทที่ 1057

อวี๋วั่นซูถอยไปทันที รองแม่ทัพตู้ก็รีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋องโปรดทอดพระเนตรเถิดพ่ะย่ะค่ะ เห็นได้ชัดว่าแม่ทัพเซียวเป็นเพราะจมอยู่ในเรื่องรัก จึงหุนหันพลันแล่นและฉุนเฉียว เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะนำทัพเราอีกต่อไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวเหิงถูกองครักษ์พยัคฆ์ขวางไว้

ฉู่จืออี้จึงหันไปมองเฉียวเนี่ยน

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว มองไปทางเซียวเหิงครั้งหนึ่ง ชั่วขณะนั้นก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

หากเป็นหลินเนี่ยนวัยสิบห้าที่ได้ยินคำพูดของอวี๋วั่นซู คงดีใจจนกระโดดโลดเต้น

แต่ตอนนี้ นางได้ยินถ้อยคำเหล่านี้แล้วกลับไม่มีความรู้สึกใดๆ เกิดขึ้นเลย

ฉู่จืออี้จึงละสายตากลับมา ยกมือโบกนิดหนึ่ง “ออกไปให้หมด เซียวเหิงอยู่ก่อน”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็ทำความเคารพแล้วขานรับ

แม้แต่เฉียวเนี่ยนก็ออกไปด้วย

นางไม่อยากอยู่ต่อจริงๆ

จนกระทั่งทุกคนออกไปหมด ภายในกระโจมก็เหลือเพียงฉู่จืออี้กับเซียวเหิง

เห็นสีหน้าโกรธเคืองของเซียวเหิงยังไม่คลาย ฉู่จืออี้จึงเอ่ยเสียงต่ำว่า “นั่ง”

น้ำเสียงฟังไม่ออกว่าดีหรือร้าย

เซียวเหิงมองฉู่จืออี้ครั้งหนึ่ง จึงนั่งลง

ดาบในมือถูกเก็บไป เซียวเหิงไม่เอ่ยคำใดเลย

แต่ไม่คาดคิดว่าฉู่จืออี้กลับ