บทที่1 การมาถึงของสตรีไร้ยางอาย

รถม้าประดับตราสัญลักษณ์จวงเซียงป๋อเคลื่อนเข้าจอดเทียบหน้าประตูใหญ่จวนเจิ้นหนิงโหว เด็กรับใช้ซึ่งประจำอยู่รีบนำบันไดเล็กมาวางตรงด้านข้าง เพื่อให้แขกคนสำคัญที่มาร่วมงานวันเกิดของท่านโหวได้ใช้สอยอย่างรู้งาน

ไม่นานนักบุรุษหน้าตาเกลี้ยงเกลาในชุดผ้าไหมชั้นดีสีฟ้าก็ออกมาจากหลังม่านประตู เขาก้าวลงจากรถแล้วยืนรอสตรีรูปโฉมงดงามซึ่งกำลังถูกสาวใช้ประคองตามลงมาทางด้านหลัง ใบหน้าเล็กต้องแสงตะวันยามสายส่งผลให้สตรีในชุดกระโปรงหรูฉวินสีเหลืองอ่อนปักลายดอกมู่ตานแลดูสูงส่งเปล่งประกาย ทว่าก็ให้ความรู้สึกละมุนละไมอ่อนหวานในขณะเดียวกัน 

หากประเมินด้วยสายตา บุรุษและสตรีคู่นี้ช่างเหมาะสมคู่ควรกันอย่างยิ่ง แต่ในความเป็นจริงแขกเหรื่อคนอื่นๆ กำลังมองทั้งสองด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย

มีทั้งเห็นอกเห็นใจ และชิงชัง!

ก็ใครบ้างจะไม่รู้เล่าว่า สตรีหน้าตางดงามอ่อนหวาน ดูไร้พิษภัยอย่าง กัวรั่วชิง นั้นคว้าตำแหน่งฮูหยินซื่อจื่อจวงเซียงป๋อมาอย่างไร

ไร้ยางอาย! แม้แต่บุรุษของพี่น้องร่วมอุทรยังไม่ละเว้น

ให้สงสารก็แต่คู่เหมยเขียวม้าไม้ไผ่[1] อย่าง โจวจื่อหมิงกับกัวจิ้งอี คุณหนูใหญ่สกุลกัวที่ชาตินี้ต้องแคล้วคลาดไม่อาจต่อวาสนา เพราะอย่างไรชิงผิงโหวคงไม่มีทางยกบุตรสาวอีกคนมาเป็นอนุซื่อจื่อจวงเซียงป๋ออย่างเขาแน่นอน 

คิดแล้วทุกคนก็ได้แต่ส่งสายตาเห็นอกเห็นใจไปยังบุรุษที่เดินนำสตรีไร้ยางอายผู้นั้นผ่านประตูใหญ่จวนเจิ้นหนิงโหวไป

กัวรั่วชิงเยื้องกรายตามโจวจื่อหมิงด้วยท่าทางสำรวม แม้จะถูกสายตาหลายคู่พุ่งเข้ามาทิ่มแทงราวห่าธนู แต่นางก็ได้หาหวั่นเกรง เพราะความจริงตนเองจะเป็นเยี่ยงไร ผู้อื่นหาได้มีสิทธิมาตัดสิน

คงมีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่จะสามารถกระทำได้

ตั้งแต่กัวรั่วชิงแต่งเข้าสกุลโจว นางออกไปพบปะสังสรรค์หรือร่วมงานเลี้ยงตามจวนต่างๆ แทบจะนับครั้งได้ ยิ่งงานที่ต้องไปเป็นคู่กับสามีด้วยแล้วยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ สาเหตุมาจากคุณหนูและฮูหยินทั้งหลายมักมองมาด้วยแววตาเย้ยหยัน บ้างก็พูดจาเสียดสีว่านางเป็นสตรีร้ายกาจที่แย่งชิงบุรุษของพี่สาวตนเอง

เมื่อมองไปทางไหนก็เหมือนจะเจอแต่สายตาที่ส่งความหมายเป็นนัยว่า เจ้าอย่ามายุ่งกับข้า หรือ ข้าไม่อยากข้องเกี่ยวกับนางจิ้งจอกเช่นเจ้า อยู่เป็นนิจ นางจึงตั้งใจจะใช้ชีวิตอยู่หลังกำแพงจวนจวงเซียงป๋อ รอให้พายุลูกนี้ผ่านพ้นไปเงียบๆ

แต่งานฉลองวันเกิดของเจิ้นหนิงโหวในครั้งนี้ กัวรั่วชิงไม่อาจไม่มาได้ เพราะนางอยากพบหน้าเพื่อนสมัยเด็กอย่างเหยาหลิงเจิน ซึ่งอาจเป็นเพียงคนเดียวในแคว้นหานยามนี้ที่ยังอยากจะเสวนากับตนเองอยู่

กัวรั่วชิงกับเหยาหลิงเจินเกิดปีเดียวกัน อีกทั้งชิงผิงโหวบิดานางกับเจิ้นหนิงโหวบิดาเหยาหลิงเจินเป็นทั้งสหายและศิษย์ร่วมสำนักศึกษา พวกนางจึงไปมาหาสู่กันตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ

ทว่าเจ็ดปีก่อนเกิดเหตุไม่คาดฝัน เหยาหลิงเจินเกิดพลัดตกลงไปในสระน้ำกลางฤดูเหมันต์ แม้บ่าวจะลงไปช่วยไว้ได้ทัน แต่ดรุณีน้อยก็ถูกไอเย็นเล่นงานจนเป็นไข้สูง หมดสติสลบไสลอยู่บนเตียงกว่าสิบเอ็ดราตรี ครั้นพอตื่นขึ้นมา สติรับรู้ของนางกลับไม่เหมือนเดิม

กัวรั่วชิงจำได้ว่าตนเองนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงเหยาหลิงเจินจนตาบวม เพราะไม่ว่าจะพูดกับเพื่อนรักเท่าไร อีกฝ่ายก็มองมาอย่างเหม่อลอยไม่ต่างจากตุ๊กตาไร้ชีวิต เพียงแต่ยังคงมีลมหายใจ กินได้ดื่มได้ก็เท่านั้น

หลังเกิดข่าวลือว่าบุตรตรีเพียงคนเดียวของเจิ้นหนิงโหวกลายเป็นคนเขลาแพร่สะพัดออกไป และต่อให้ท่านโหวพยายามอธิบายว่าร่างกายของบุตรสาวที่ป่วยหนักยังฟื้นฟูไม่เต็มที่เท่านั้น มิได้เสียสติวิปลาสตามเสียงเล่าอ้างทั้งหลาย แต่ผู้คนยังคงพูดปากต่อปากกันไม่หยุดหย่อนว่า คุณหนูจวนเจิ้นหนิงโหวสติไม่สมประกอบ

เมื่อต้องทนดูชื่อเสียงของบุตรสาวสุดที่รักค่อยๆ ถูกทำลาย ท่านโหวก็ตรอมใจอย่างหนักถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อในที่สุด

ครั้นความถึงพระกรรณฮ่องเต้ พระองค์ทรงเห็นพระทัยขุนนางภัคดีผู้นี้ยิ่งนัก ดังนั้นเพื่อให้บุตรสาวกับเจิ้นหนิงโหวได้พักฟื้นจากอาการป่วยในสถานที่ที่เหมาะสม และห่างไกลจากเสียงซุบซิบนินทาในเมืองหลวง พระองค์จึงมีราชโองการแต่งตั้งเจิ้นหนิงโหวไปเป็นเจ้าเมืองผิงเหยานับแต่นั้น

เวลาผ่านไปราวติดปีกบิน คนตระกูลเหยาจากเมืองหลวงไปถึงเจ็ดปี

หากหานอ๋องไม่ก่อเหตุความไม่สงบ จนต้องปลดและลดต่ำแหน่งขุนนางที่มีส่วนเกี่ยวข้องมากมาย ก็ไม่รู้ว่าคนสกุลเหยาทั้งตระกูลจะได้กลับมาเมืองหลวงอีกเมื่อไร เพราะถึงแม้ราชสำนักจะมิได้ขาดแคลนคนมีความสามารถ ทว่ากลับมีผู้ที่ฮ่องเต้สามารถไว้ใจได้เพียงหยิบมือ พระองค์จึงมีราชโองการให้ขุนนางตงชินอย่างเจิ้นหนิงโหวกลับมารับตำแหน่งสำคัญที่เมืองหลวง

ถึงตอนที่จากกันเหยาหลิงเจินจะยังป่วยหนัก แต่กัวรั่วชิงได้ข่าวว่ายามนี้อาการของนางดีขึ้นจนสามารถตอบโต้กับผู้อื่นได้คล่องแล้ว ด้วยเหตุนี้ยังจะมีเหตุผลอะไรที่ตนเองจะไม่มาพบเพื่อนเก่าเล่า

“เชิญฮูหยินซื่อจื่อจวงเซียงป๋อตามบ่าวมาทางนี้เจ้าค่ะ” เสียงเรียกไม่หนักไม่เบาของคนนำทางปลุกกัวรั่วชิงจากภวังค์ความคิด

“ถ้างานเลี้ยงเลิกแล้วเจ้าก็อย่ามัวพิรี้พิไรอยู่เล่า จงรีบออกมาอย่าให้ข้าต้องยืนคอย” โจวจื่อหมิงย้ำด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชา นัยน์ตาไร้ซึ่งความอบอุ่นอ่อนโยนที่สามีควรจะมีให้ภรรยาอย่างสิ้นเชิง

“เจ้าค่ะท่านพี่” กั่วรัวชิงตอบรับสั้นๆ

“หึ” โจวจื่อหมิงเค้นเสียงในลำคอ พลางเหลือบมองภรรยาของตนอย่างเย็นชา ในใจรู้สึกเพียงว่าท่าทางว่าง่ายอ่อนหวานเหล่านั้นเป็นเพียงการแสดงของนางจิ้งจอก เขาจะไม่มีทางหลงกลสตรีพรรค์นี้อีกเด็ดขาด

ใบหน้างามสะคราญยังคงสงบราบเรียบ คล้ายมิได้ใส่ใจ นางเพียงหันไปส่งสัญญานแก่หญิงนำทาง แล้วเดินตามไปยังบริเวณงานเลี้ยงรับรองสตรีซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งเท่านั้น

[1] เหมยเขียวม้าไม้ไผ่ หมายถึง บุรุษและสตรีที่เติบโตมาด้วยกัน หรือคู่หมายตั้งแต่วัยเยาว์