ตอนที่2 จุดแตกหัก

หญิงสาวที่ออกเดินทางมายังร้านขายยาสกุลเกา เมื่อนางก้าวลงจากรถม้า ก็เดินอ้อมไปยังด้านหลังของร้าน นางค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปยังทางเดินที่พาไปสู่ห้องพักผ่อนด้านหลังร้านที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะนางและสหายมักจะมาขลุกอยู่ที่นี่เสมอ  ซึ่งเป็นทางลัดส่วนตัวที่ชายหนุ่มเคยพานางเข้ามา เมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง กำลังจะยกมือบางขึ้นเคาะประตู กลับไปสะดุดกับเสียงบางอย่างที่ดังเล็ดลอดออกมาจากด้านใน ไวเท่าความคิดจึงค่อยๆแง้มประตูเปิดออก ก้าวเท้าที่เริ่มหนักอึ้ง ก้าวเดินอย่างแผ่วเบาตรงไปยังฉากกั้น ซึ่งนางรู้ดีว่าอีกด้านนั้นถูกกั้นเป็นห้องนอนสำหรับพักผ่อนของบุรุษผู้นั้น ก่อนจะแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นว่าชายที่นางตัดสินใจจะฝากชีวิตเอาไว้ด้วยกำลังดำเนินบทรักอย่างเร่าร้อนกับสตรีนางหนึ่งอยู่บนเตียงกว้าง

"พี่อี้ถง!"

ภาพตรงหน้าทำให้นางเจ็บเข้าไปในหัวใจยิ่งกว่าโดนมีดกรีดลงบนเนื้อนวล 

สตรีผู้ที่กำลังเริงรักอยู่กับเขานั้น นางเคยเจอกับอีกฝ่ายมาก่อน สตรีผู้นี้คือผู้ที่เขาบอกแก่นางว่าเป็นเพียงน้องสาวบุญธรรมที่บิดาของเขาชุบเลี้ยงเอาไว้ ตอนนี้นางกระจ่างแจ้งแล้วว่าเหตุใดนางถึงสัมผัสได้ว่าสตรีนางนี้ดูเกลียดชังนาง ที่แท้ก็เพราะว่านางกำลังจะพรากชายที่เป็นสามีของนางนั่นเอง

ร่างสองร่างที่เปลือยเปล่าผละออกจากกันทันทีเมื่อมีบุคคลที่สามมาร่วมเป็นสักขีพยานในขณะที่ทั้งสองกำลังเริงรักกัน

"หลิงเอ๋อ"

เกาอี้ถงที่รีบหยิบอาภรณ์มาสวมปิดช่วงล่างที่ยังคงผงาดอย่างเร่งรีบ ผลุนผลันมาขวางหน้าสตรีที่เขาปักใจรักที่กำลังจะก้าวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

"หลิงเอ๋อ ฟังพี่ก่อน พี่อธิบายได้"

บุรุษหนุ่มรีบแก้ตัวอย่างร้อนรน

"พอที! เราจบสิ้นกันเพียงแค่นี้เถอะ"

นางกล่าวขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องโดยไม่คิดจะหันกลับมามองคนด้านหลังอีก

ซูจือหลิงที่วิ่งออกมาด้วยน้ำตานองหน้า ขาเรียวที่ก้าวไปตามทางเดินอย่างไร้จุดหมาย พาร่างบางที่จิตใจบอบช้ำเดินฝ่าสายฝนที่ช่างตกลงมาได้จังหวะเสียเหลือเกินอำพรางใบหน้าเปื้อนน้ำตาจากสายตาผู้คนได้เป็นอย่างดี 

เท้าเล็กที่ก้าวมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านซาลาเปาของตนโดยมิรู้ว่านางเดินมาถึงได้อย่างไร ก่อนดวงตาพร่ามัวจะเห็นผู้เป็นสหายที่กำลังจ้องมองฝ่าสายฝนมายังนาง ปากเล็กที่สั่นระริกพลันขยับแผ่วเบา

"ชิงชิง"

ก่อนภาพตรงหน้าจะพร่าเลือนก่อนสติจะดับวูบไป

"หลิงหลิง~"

มู่ว่านชิงที่เห็นผู้เป็นสหายยืนตากฝนอยู่ตรงหน้าร้าน ให้นึกแปลกใจ รีบก้าวมาหาอย่างห่วงใยไม่ทันได้เอ่ยถามว่าเกิดสิ่งใดขึ้น ร่างบางก็โงนเงนกำลังจะล้มลงไปต่อหน้า จึงรีบถลารับร่างอ่อนปวกเปียกไว้ในอ้อมแขนได้ทันท่วงที 

แพรขนตางอนที่ค่อยๆ กะพริบถี่ๆ ก่อนจะลืมขึ้นช้าๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงแสงอาทิตย์ที่สาดส่องกระทบมายังเปลือกตา รู้สึกถึงความร้อนผ่าวรอบดวงตาที่บวมช้ำจากการผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"ฟื้นแล้วหรือ หลิงหลิง"

มู่ว่านชิง ที่ในมือประคองถาดข้าวต้มเข้ามา เอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นว่าผู้เป็นสหายนั้นรู้สึกตัวตื่นแล้ว

"ลุกมากินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา เมื่อคืนเจ้ามีไข้น่ะ"

ว่านชิงที่มองสหายที่นั่งซึมอยู่บนฟูกนอนด้วยอาการไม่ปกตินัก จึงเอ่ยถามด้วยความห่วงใย

"เกิดอะไรขึ้น หลิงหลิง"

จือหลิงที่เงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นสหายและเป็นดั่งพี่น้องเพียงคนเดียว น้ำตาที่เหือดแห้งพลันร่วงหล่นอีกครา

"มีอันใด เจ้าสามารถบอกข้าได้ทุกเรื่อง"

"ชิงชิง~"

แล้วเรื่องราวที่ประสบพบเจอมาก็พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มสั่นระริก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย

แม้เรื่องการมีหลายภรรยาจะเป็นเรื่องปกติแต่นางก็มิอาจยอมรับได้ ความเชื่อใจที่มีให้อีกฝ่ายทั้งหมดนั้นมันพังทลายลงไม่เหลือแม้เพียงเสี้ยว อีกฝ่ายนั้นวางตัวดีเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด ไม่มีสักครั้งที่จะทำรุ่มร่ามกับนาง และที่สำคัญเขาเลือกที่จะโกหกนาง เลือกที่จะปิดบังความสัมพันธ์ที่แท้จริงกับสตรีนางนั้น ทำให้นางกลายเป็นสตรีโง่งม

"หลิงหลิง"

ว่านชิงที่ดึงอีกฝ่ายมากอดปลอบประโลม นางรู้สึกสงสารสหายนัก และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณชายเกาผู้ที่แสนสุภาพอ่อนโยนมาตลอดจะทำเรื่องที่ทำร้ายจิตใจสหายนางถึงเพียงนี้

"ไม่เป็นไรนะหลิงหลิง เจ้ายังมีข้า อย่าได้คิดมาก สตรีงดงามเช่นเจ้าสามารถเลือกบุรุษที่ดีพร้อมยิ่งกว่าคุณชายผู้นั้นแน่ เชื่อข้า"

ว่านชิงที่เอ่ยพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย

"อีกสองวัน จะเป็นวันเปิดโรงเตี้ยมแห่งใหม่ของ พี่ซานจง เจ้าไปกับข้านะ ถือว่าไปฉลองที่หลุดพ้นจากไอ้คนมักมากนั่นมาได้ ไม่แน่นะ คู่บุพเพของเจ้าอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้"

อิอิ

ว่านชิงที่เอ่ยชวนอีกฝ่ายไม่อยากให้นางต้องจมอยู่กับความทุกข์ออกไปเปิดหูเปิดตาเสียบ้างจะได้ไม่คิดมาก เห็นท่าทางอีกฝ่ายที่ดูลังเลจึงรีบเอ่ยขึ้น

"ไปนะหลิงหลิง ไปเป็นเพื่อนข้าหน่อยนะ"

เห็นสายตาออดอ้อนของสหาย จึงได้แต่พยักหน้ารับ

"ก็ได้ เผื่อจะได้สบายใจขึ้น"

เย้ๆ!!

นางก็ไม่อยากจะอยู่คนเดียวในขณะที่ความรู้สึกหม่นหมองเช่นนี้ ออกไปพบเจอผู้คนบ้างจะได้ไม่เอาเวลาไปคิดถึงชายมักมากผู้นั้น ความจริงนางก็มิได้จะเสียใจอะไรมากมายนัก แค่ผิดหวังเพียงแค่นั้น เพราะเกาอี้ถงเป็นบุรุษเพียงคนเดียวที่นางให้ความสนิทด้วยจึงทำให้เสียความรู้สึกไปมาก

ส่วนโรงเตี๊ยมที่จะเปิดนั้นเป็นของ คุณชายลู่ซานจง คุณชายรองของตระกูลลู่ที่เป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมหลายแห่งทั้งในเมืองและต่างเมือง ผู้ที่มาเอาดีทางด้านนี้ ทั้งๆ ที่ตระกูลลู่นั้นเป็นตระกูลขุนนางมีตำแหน่งใหญ่โตในราชสำนัก ซึ่งเป็นคนรักของสหายนางที่อีกไม่นานนี้จะมีข่าวดี นางรู้สึกยินดีกับสหายที่ได้พบเจอบุรุษที่ดีและรักนางอย่างจริงใจ

คุณชายลู่ซานจงนั้น แม้ภายนอกจะดูกะล่อนแต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนที่เปิดเผยจริงใจ กว่าจะเอาชนะใจสหายของนางให้ตกลงปลงใจด้วยก็ต้องใช้เวลาเกี้ยวพาอยู่นานเลยทีเดียว