คนพาล

ที่บริเวณด้านหน้าของประตูทางเข้าร้านตอนนี้มีเรือนร่างสูงใหญ่สมชายชาตรียืนพิงขอบประตูที่เปิดอ้าไว้อยู่ เสื้อยืดสีขาวขนาดพอดีตัวกับกางเกงยีนต์สีซีดสวมคลุมทับด้วยเสื้อแขนยาวลายสก็อตอีกที และบนศรีษะยังคงมีหมวกปีกถักสานด้วยไม้ไผ้ใบประจำใส่ไว้อย่างเคย

เขาคุยกับใคร ทั้งสองคนที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ต่างมองหน้ากันแล้วพากันนึกสงสัย เพราะในเมื่อคนพูดนั้นไม่ได้หันมองมาทางนี้ หากแต่กำลังก้มยืนพินิจพิจารณามองนับเล็บมือของตัวเองดูอยู่ ก็เลยไม่มีใครรู้ว่าเขาต้องการคุยกับใคร

"ฉันคุยกับเธอนั่นแหละฉัตรตะวัน ไม่ต้องทำเป็นมองหาว่าฉันคุยกับใครอยู่หรอก เช้าขนาดนี้ไม่เห็นหรือไงว่าในร้านยังไม่มีลูกค้าเลยสักคน"

คีตกานต์รีบเฉลยความสงสัยให้คนสองคนตรงหน้าทันทีเมื่อเห็นท่าทีของสองคนนั่น ท่าทางกระมิดกระเมี้ยนแสแสร้งทำเป็นแกล้งอายของผู้หญิงกับท่าทางวางมาดราวกับตัวเองดูดีนักหนาของฝ่ายชาย ทำเอาคีตกานต์เห็นแล้วออกอาการหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ

ตลอดสองปีมานี้เขายังไม่เคยพาใบหน้าหล่อๆของตัวเองให้มาประสบพบเจอกับผู้ชายสารเลวคนนี้แบบตรงๆ เพราะกลัวว่าจะอดควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้กระโดดเข้าไปกระทืบมันไม่ไหว เลยทำแค่เพียงจับตาดูมันอยู่ห่างๆไว้ แล้วรอหาจังหวะจัดการมันทีหลัง แล้วในที่สุดเมื่อไม่กี่วันก่อน ความคิดดีๆก็พึ่งแล่นเข้ามาในหัว

'รักมากหลงมากนักใช่ไหมกับผู้หญิงคนนี้ สักวันกูจะทำให้มึงต้องเจ็บอย่างที่มึงกับกับน้องกูไอ้ธนากร'

พอเห็นว่าแน่นอนเธอกำลังตกเป็นเป้าหมายในการถูกหาเรื่องของคนพาล ด้วยความที่ไม่อยากต่อปากต่อกรด้วย ฉัตรตะวันจึงทำเป็นเลือกที่จะหันหน้าหนีเสีย อยากพล่ามอะไรก็พล่ามออกมา เธอไม่สนเสียอย่าง คีตกานต์จะทำอะไรได้ 

"ฉันบอกให้เธอไปทำงาน หูแตกหรือไง"

พอเห็นว่าพูดครั้งที่หนึ่งครั้งที่สองก็แล้วแต่คนตรงหน้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ จากน้ำเสียงเรียบๆที่ใช้ในตอนแรก เวลานี้มันเริ่มที่จะทั้งเข้มและดังขึ้นราวกับว่าถูกเค้นหนักๆก่อนจะกระแทกกระทั้นออกไป จนสุดท้ายแล้วก็เป็นเขาเองที่หมดความอดทนลง ขายาวๆเดินก้าวตรงเข้าไป ก่อนจะหยุดลงที่บริเวณด้านข้างของคนที่เขาคุยด้วย แต่เธอก็ยังทำเป็นนั่งนิ่งเฉย

"ฉันถามว่าเธอหูแตกหรือไง ถึงยังทำเป็นนิ่งเฉยไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันพูด"

"แล้วคุณล่ะคะตาบอดหรือเปล่า นี่มันพึ่งจะแปดโมงห้านาทีเอง ลืมไปแล้วหรือไงว่างานที่นี่เริ่มตอนแปดโมงครึ่ง"

และแล้วคำตอบของฉัตรตะวันก็ทำให้อารมณ์ความโกรธของเขายิ่งพลุ่งพล่าน ราวกับกองฟางที่ถูกราดด้วยน้ำมันแล้วจุดไฟเผาอีกที ใบหน้าหวานนั่นที่พอคุยกับไอ้ธนากรเมื่อสักครู่และกำลังยิ้มหวาน กลับเปลี่ยนมาเป็นหงิกงอยิ่งกว่าตะขอที่ชาวนาเอาไว้ใช้เกี่ยวข้าวทันทีที่หันกลับมามองเขา ทำเอาความหงุดหงิดงุ่นง่านที่มีอยู่ยิ่งพุ่งสูงปรี๊ดจนแทบอยากจะเตะขาโต๊ะที่สองคนนี้นั่งอยู่ให้หักพังลง

"ใช่ครับ นี่มันพึ่งจะแปดโมงห้านาทีเอง ถ้าน้องซันจะมีเวลามานั่งคุยกับผมก่อนไปเข้างาน ผมว่ามันก็ไม่น่าจะผิดกฎอะไร แล้วเมื่อคืนผมก็พักที่นี่ ส่วนตอนนี้ผมก็เข้ามาใช้บริการร้านคาเฟ่นี้ด้วยการซื้อกาแฟแล้วก็จ่ายตังค์ อย่าบอกนะครับว่าเจ้าของไร่แบบคุณให้บริการกับลูกค้าแบบนี้" 

ธนากรพูดจบก็บุ้ยปากพยักเพยิดหน้าไปทางผนังด้านหลังที่คีตกานต์ยืนอยู่เพื่อต้องการให้เขามองตาม พอคีตกานต์หันไปมองก็เห็นนาฬิกาแขวนอยู่บนผนัง ซึ่งมีเข็มสั้นและเข็มยาวกำลังบอกเวลาตามที่ฉัตรตะวันบอกเอาไว้อยู่ทนโท่ และนั่นก็เป็นหลักฐานชิ้นดีในการยืนยันความถูกต้องถึงในสิ่งที่สองคนนั้นพูด

"ผมจะขอคุยกับน้องซันต่ออีกหน่อย กรุณาช่วยปล่อยให้เราคุยกันตามลำพังด้วยครับ อย่าลืมนะครับว่าผมเป็นลูกค้า ถ้าขืนคุณยังมาทำตัวไร้มารยาทเพราะคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของแบบนี้อีกแล้วล่ะก็ ผมจะไปเขียนคอมเพลนลงในเว็บไซด์ของร้านคุณว่าที่นี้ให้บริการลูกค้ายังไง"

พอธนากรพูดจบ สันกรามแกร่งนั่นก็ถูกขบบดเข้าหากันจนเป็นสันนูน ด้วยความที่เกลียดผู้ชายคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งพอได้มาเจอกันในสถานการณ์ชวนน่าแลกหมัดแบบนี้อีก ความโมโหในการปากดีของธนากรก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณ แต่เนื่องด้วยสถานการณ์ที่เขาเป็นรองในตอนนี้ จึงทำให้คีตกานต์จำใจต้องปล่อยให้ธนากรปากดีไปก่อน 

"ได้สิ ถ้าอยากจะคุยกันนักละก็ เชิญคุยกันต่อได้ตามสบาย แต่ถ้าวันนี้เธอสายแม้แต่นาทีเดียว ดอกเบี้ยเงินกู้ของเสี่ยมนัสทั้งหมดจะต้องถูกคิดใหม่เท่ากับจำนวนนาทีที่เธอสาย และนำมาคูณด้วยหนึ่งร้อย" พูดแล้วริมฝีปากร้ายก็กดรอยยิ้มเย้ยหยันลงที่มุมปาก 

"มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณ แกล้งผู้หญิงแบบนี้มันไม่น่าตัวเมียไปหน่อยหรอ" ธนากรที่ทนนั่งฟังไม่ไหวลุกขึ้นกะว่าจะเดินเข้าไปแต่ก็ถูกฉัตรตะวันดึงเอาไว้เสียก่อน

'ถุย! กูเนี่ยนะหน้าตัวเมีย มึงมากกว่าหรือเปล่าวะ'

คีตกานต์ไม่ได้ตอบธนากรออกไป หากแต่สายตาที่มองตอบไปยังคงแสดงถึงความท้าทายและเย้ยหยัน ก่อนที่จากนั้นทุกอย่างจะหันกลับมาลงที่ฉัตรตะวันต่อ

"แล้วช่วยเอารถของเธอกลับไปเก็บที่บ้านพักของเธอด้วย เพราะพื้นที่จอดรถตรงนี้สงวนเอาไว้สำหรับลูกค้าของร้านเท่านั้น ไม่ใช่ใครนึกอยากจะเอามาจอดก็จอดเกะกะขวางพื้นที่หน้าร้าน เข้าใจหรือเปล่า" พูดจบคีตกานต์ก็หันหลังกลับเดินออกจากร้านไป ปล่อยให้ทั้งธนากรและฉัตรตะวันยืนกัดฟันกรอดด้วยความหมั่นเขี้ยวหากแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

"พี่ว่าน้องซันลาออกเถอะครับ อย่าทนอยู่ที่นี่กับคนแบบนี้เลย ขาดเหลืออะไรพี่พร้อมจะช่วยน้องซันได้ทุกอย่าง"

"ซันขอบคุณพี่ธนามากนะคะ แต่พี่ธนาอย่าพยายามเลยค่ะ ยังไงเสียซันก็ต้องเอาชนะผู้ชายคนนี้แล้วเอาธุรกิจของที่บ้านกลับคืนมาด้วยความสามารถของตัวเองให้ได้ ยังไงก็ขับรถกลับดีๆนะคะ ขอบคุณสำหรับที่มาส่งและเรื่องรถค่ะ"

หลังจากบอกลาและขอบคุณธนากรไปแล้วอย่างรีบๆ Audi a1 สีขาวก็ถูกขับกลับมาจอดไว้ที่บริเวณด้านข้างของตัวบ้านดังเดิม ใช้เวลาในการขับไม่ถึงห้านาที แต่ตอนที่ต้องปั่นจักรยานกลับไปนี่สิ เท่ากับว่าทันทีที่คีตกานต์พูดจบเธอก็ต้องขอตัวลุกออกร้านเพื่อนำรถมาเก็บทันที เพราะกว่าจะไปจะมา รวมๆแล้วยี่สิบกว่านาทีที่เหลือก็เท่ากับว่าไม่เหลือ 

พอจอดจักรยานเสร็จก็รีบพุ่งตัวเปิดประตูออฟฟิศเข้าไป เหลืออีกสองนาทีพอดี แต่..ในห้องนี้ไม่มีผู้ชายที่ชื่อคีตกานต์อยู่เลย ห้องทั้งห้องว่างเปล่า นี่เขากำลังเล่นตลกอะไรอยู่เนี่ย ไหนบอกว่าให้เธอรีบมา แล้วนี่อย่าบอกนะว่าเขากำลังหาเรื่องที่จะแกล้งเธออีก

ไม่ได้ๆ ผู้ชายเจ้าเล่ห์แบบนั้นยังไงก็ต้องมีหลักฐานว่าเธอมาเข้างานทันเวลาพอดี เพื่อที่ว่าเขาจะได้ไม่มีข้ออ้างอะไรมาใช้เล่นงานเธอได้

ฉัตรยังคงนั่งรออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งผ่านไปเป็นเวลาสิบกว่านาที จึงได้มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์

"เธอเลท"

"เลทบ้าเลทบออะไรกันคะคุณคีย์ ฉันมาทันเวลาค่ะ ถึงก่อนเวลาเข้างานสองนาทีด้วยซ้ำ"

"โกหก อย่ามาทำเป็นเจ้าเล่ห์กับฉันหน่อยเลย ยอมรับมาเสียดีกว่าว่าเธอสายไปกี่นาที ฉันจะได้คิดคำนวณดอกเบี้ยได้ถูก เอาให้สาสมกับที่เธอปากดี บังอาจไปนั่งปั้นหน้านั่งยิ้มกับมัน"

"คุณจะบ้าไปแล้วหรือไง ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้มาสายแล้วฉันก็มีหลักฐานยืนยันด้วย ฉะนั้นกรุณาอย่ามากล่าวหากันมั่วๆ ฉันว่าคุณบอกมาเลยดีกว่าว่าวันนี้ฉันต้องไปไหนหรือว่าทำอะไร"

หลังจากได้ฟังคำสั่ง ฉัตรตะวันก็ออกมาจากออฟฟิศแล้วคว้าจักรยานปั่นตรงไปยังที่ๆเขาบอกทันที คีตกานต์สั่งให้เธอไปหาเขาที่บ้านพักก่อนแล้วจึงจะบอก เพราะว่างานของเธอรออยู่ที่นั่น แม้ว่าในใจลึกๆจะนึกหวั่นถึงเรื่องบางอย่างที่เกิดขึ้นมาแล้วถึงสองหน แต่กระนั้นฉัตรตะวันก็ยังคงพยายามปลอบใจตัวเองว่าที่คีตกานต์ทำทุกอย่างลงไปคืนก่อนๆนั้นก็เป็นเพราะว่าเขาเมา แต่เวลานี้ ตอนนี้ เขาไม่ได้ดื่ม มันก็คงไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น..ใช่ไหม