6 - กำหนดคลอด

กำหนดคลอด

หกเดือนต่อมา

หลังจากที่จดทะเบียนสมรสกันในวันนั้น พจีพัฒน์ได้แอบมาคุยและทำสัญญาข้อตกลงกัน โดยที่พจีพัฒน์สั่งห้ามไม่ให้พีรดาแสดงตนต่อหน้าคนอื่นเมื่ออยู่ในที่สาธารณะ หรือด้านนอกว่าเป็นสามี-ภรรยากัน ตลอดในระยะเวลาของ 5 ปี ที่ยังจดทะเบียนสมรสกัน

ซึ่งพีรดาเองก็ยอมรับข้อเสนอนี้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ เพราะตั้งแต่ที่เธอท้อง แล้วหยุดพักการเรียน ก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย แถมยังขาดการติดต่อจากไลลา เพื่อนสนิทของเธออีกเพราะไม่อยากให้เพื่อนรับรู้ เรื่องราวของเธอด้วย

และตั้งแต่ที่พีรดาท้อง นิษฐาก็ไม่ได้ติดต่อหรือพานัชชามาที่นี่อีกเลย เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเจอกับพีรดาเข้าแล้วความแตกเสียก่อน จึงได้แต่รอให้พีรดาคลอดก่อน หลังจากนั้นจะโกหกว่ารับเด็กมาเลี้ยงก็ไม่มีใครทราบ

ส่วนทางด้านของพงศกร ที่เห็นพีรดาเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ อีกคน นับตั้งแต่ที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ใหม่ๆ โดยทุกๆเย็นหลังเลิกงาน ชายหนุ่มจะหิ้วของกินมาให้เธอตลอด เพราะน้องชายไม่ยอมดูแลพีรดาในเรื่องนี้เลย

ส่วนทางพีรดาเองที่ตอนนี้ท้องโตมากแล้ว ใกล้จะถึงกำหนดคลอดในไม่กี่วันนี้เอง ร่างอุ้ยอ้ายเดินเหินไม่ค่อยสะดวก พักหลังๆมานี้เธอเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องพักของเธอตลอดไม่ค่อยไปสุงสิงกับใครเลย

หลังจากวันนั้น พัฒน์พงษ์อนุญาตให้เธอพักที่บ้านหลังใหญ่หรือว่าพักที่ห้องของพจีพัฒน์หรืออยู่ด้วยกันได้ แต่หญิงสาวปฏิเสธเพื่ออยากให้พจีพัฒน์และนิษฐาสบายใจ โดยให้เหตุผลกับทางผู้อาวุโสของบ้านว่า เธอท้องอาจจะขึ้นลงบันไดไม่ค่อยสะดวกนัก เลยขอพักที่เดิมของเธอแทน ซึ่งก็คือบ้านพักของแม่บ้านนั้นเอง

ปัง ปัง ปัง

เสียงทุบประตูห้องพักของพีรดาดังขึ้นมาสองสามครั้ง จากทางด้านนอก ด้วยกำปั้นของพจีพัฒน์เอง แถมดังขึ้นมาเรื่อยๆ เมื่อคนด้านในไม่ยอมเปิดประตู

“ยัยเปีย เปิดประตู นี้จะล็อคห้องทำไม รู้ว่าตัวเองท้องแก่อยู่” เสียงบ่นของพจีพัฒน์พ่นออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อทั้งทุบทั้งเคาะหญิงสาวด้านในก็ไม่ยอมเปิดประตู

“คุณพีทมีอะไรให้ป้าช่วยไหมค่ะ” พิมพาเดินมาเห็นเข้าพอดี จึงถามขึ้น

“ผมเรียก ยัยเปียไม่ยอมเปิดประตูเลยครับป้าพิมพ์” พจีพัฒน์ตอบออกไป

“ท่าจะหลับลึกนะค่ะ...เดี๋ยวป้าลองเรียกดูก่อนนะค่ะ” พิมพาพูดขึ้น พร้อมกับเคาะประตูห้องของหญิงสาวทันที

ก็อก ก็อก ก็อก

“หริ่ง...ไอ้หริ่ง” พิมพาตะโกนเสียงดังจากทางด้านนอกเรียกอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่คนด้านในก็ยังคงเงียบสนิทอยู่

“ป้าถอยออกมาครับ...ผมจัดการเอง” พจีพัฒน์ เมื่อเห็นว่าคนด้านในยังไม่ยอมตอบโตหรือเปิดประตูออกมา จึงบอกให้พิมพาถอยออกมาให้ห่างจากประตู

“คุณพีทจะทำอะไรค่ะ” พิมพาตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าพจีพัฒน์กำลังจะทำอะไร

“ผมรับผิดชอบเองครับ ป้าถอยไปห่างๆดีกว่า” พจีพัฒน์ไม่รอช้า

ร่างสูงกระโดดถีบเข้าที่ประตูห้องของพีรดาอย่างแรง ทำให้ประตูเปิดกว้างทันที

ปัง

“โห่...นี้หลับหรือซ้อมตายว่ะ” พจีพัฒน์สบถออกมาทันที เมื่อเดินเข้าไปที่ห้องของพีรดา ที่ตอนนี้ยังคงหลับสนิทอยู่บนที่นอน โดยไม่ได้รู้สึกถึงผู้มาเยือนเลยแม้แต่น้อย

ร่างสูงยืนจ้องมองหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิทบนที่นอนอยู่นาน พร้อมกับสายตาที่สำรวจกวาดมองไปทั่วห้อง และเห็นสมุดโน๊ตเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ จึงเดินเข้าไปหยิบเปิดดู

หญิงสาวที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกบิดร่างกายไปมาอยู่บนที่นอน พร้อมกับพยายามที่จะลืมตาขึ้นมา

“อื้ิม...หาว อ้าว...คุณพีทเข้ามาที่ห้องหริ่งได้ยังไงกัน” หญิงสาวถามออกมา เมื่อเห็นพจีพัฒน์นั่งอยู่ที่เก้าอี้แล้วจ้องมองมาที่เธอ

“พังเข้ามา...” เสียงเข้มตอบออกมาตามตรง

“ห๊า...” พีรดาเบิกตากว้างขึ้นมาทันที ที่ได้ยินพร้อมกับมองไปที่ประตูที่ตอนนี้เปิดอ้ากว้างอยู่

ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวที่นั่งบนเตียงทันที พร้อมกับยกมือแตะไปที่หน้าผากของหญิงสาว แล้วถามขึ้น

“เป็นอะไร...ไม่สบายหรือเปล่า เรียกตั้งนาน แล้วใครบอกให้ล็อคประตู” พจีพัฒน์ตั้งคำถามขึ้นมาทันที

“แค่เพลียๆ วันนี้รู้สึกว่าจะง่วงมากเป็นพิเศษยังไงไม่รู้” พีรดาตอบออกไปตามตรง

“ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้ว จะได้กินยา...” ร่างสูงเอ่ยบอก พร้อมกับสลัดผ้าห่มออกจากตัวของหญิงสาว

“โอ้ยยย...” พีรดาร้องขึ้นมาทันที ที่เท้าเหยียบพื้น พร้อมกับกุมท้องเอาไว้

“เป็นอะไร...น้ำ นี้เธอ...” พจีพัฒน์ถามออกมา พร้อมกับเข้าไปช่วยพยุงหญิงสาวไว้ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคราบน้ำที่เปียกชุ่มชุดของหญิงสาว

“...โอ้ยยย ท้องปั้นยังไงไม่รู้” หญิงสาวเอาแต่ส่ายหน้าพูด พร้อมกับมือที่ประคองท้องเอาไว้

“หริ่ง...นี้แกจะคลอดเหรอ” พิมพาถามขึ้น เมื่อเดินกลับมาอีกครั้ง

“...แล้วผมต้องทำยังไงครับป้า” พจีพัฒน์ยืนตัวชาไปสักพักเพราะทำอะไรไม่ถูก และเมื่อตั้งสติได้ ถามพิมพากลับไปทันที

“เดี๋ยวป้าโทรแจ้งให้รถพยาบาลมารับค่ะ คุณพีทพานังหริ่งออกไปรอที่หน้าตึกใหญ่ได้เลยค่ะ” พิมพาพูดขึ้นมา แล้วรีบไปโทรศัพท์ทันที

“เดินไหวไหม” พจีพัฒน์หันมาถามทางหญิงสาว ที่ตอนนี้แทบจะยืนทรงตัวแทบไม่อยู่

“โอ้ยยย...”

เมื่อเห็นว่าพีรดายืนประคองตัวเองแทบจะไม่ไหว พจีพัฒน์จึงตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมาทันที ในท่าเจ้าสาว อย่างอยากลำบากเพราะเธอตัวหนักขึ้นมามาก แล้วรีบพาหญิงสาวออกจากห้องพักไปทันทีอย่างรีบร้อน

“ตาพีท หนูหริ่งเป็นอะไร” พัฒน์พงษ์ที่พึ่งจะลงจากรถมาถามขึ้นทันที ที่เห็นลูกชายคนเล็กอุ้มหญิงสาวท้องโตมา

“น่าจะเจ็บท้องคลอดนะครับพ่อ น้ำเดินแล้วด้วย” พจีพัฒน์ตอบพ่อออกมา พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มดูเป็นกังวล

“แล้วพิมพ์ล่ะ...” พัฒน์พงษ์ถามหาป้าของหญิงสาวทันที

“โทรเรียกรถพยาบาลอยู่ครับ...” พจีพัฒน์ตอบพ่ออกไปตามตรง

“ฮึก...ไม่ไหวแล้วหริ่งเจ็บ โอ้ยยย” พีรดาที่เริ่มทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหว ร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่ทันการแล้ว...พาเมียไปขึ้นรถ พ่อขับเอง” พัฒน์พงษ์สั่งการลูกชายทันที อย่างเร่งรีบ เมื่อทนมองดูสภาพที่เจ็บปวดของหญิงสาวไม่ไหว

บนรถ

“รถมาติดอะไรอะไรตอนนี้ว่ะ” พัฒน์พงษ์สบถออกมาอย่างโมโหอยู่ไม่น้อย แต่ต้องควบคุมสติเอาไว้เพราะว่าทำหน้าที่เป็นคนขับรถอยู่

“หริ่ง...ไม่ไหวแล้ว เจ็บ ฮึกกก...” หญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“หริ่ง...หายใจเข้าลึกๆ ใกล้จะถึงแล้ว อดทนน่ะเพื่อลูก...” พจีพัฒน์พยายามเอ่ยปลอบ พร้อมกับมืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้แก่หญิงสาว

“...หริ่งจะอดทน เพื่อลูก ลูกของเรา” หญิงสาวพูดออกมาอย่างเหนื่อยหอบเพราะความเจ็บปวด แต่ต้องกัดฟันฝืนยิ้มสู้

และไม่นานนักรถ พัฒน์พงษ์ก็ขับรถพาหญิงสาวมาถึงยังโรงพยาบาล และพีรดาก็ถูกนำตัวส่งเข้าไปที่ห้องคลอดอย่างเร่งด่วน