118: ออกเดินทาง [2]

“ศึกนี้ก็คงจะลำบากสักหน่อย เพราะพวกเราต้องรับทั้งศึกนอกและศึกใน อีกทั้งพวกมันคงเตรียมการมาดีแล้ว การจะไม่ให้เสียกำลังพลเลยก็คงจะเป็นไปไม่ได้” สีหน้าของอ๋องหนุ่มมีความกังวลมากขึ้น เนื่องจากฝ่ายนั้นได้ตระเตรียมอาวุธไว้ทำศึกและวางแผนไว้นานเป็นปีแล้ว พวกเขาเองไม่ได้มีเวลาในการเตรียมพร้อม จึงทำให้กังวลอยู่มาก

“ทางนี้ท่านมิต้องกังวลฝ่าบาททรงมีแผนรับมือไว้แล้วขอรับ”

“เช่นนั้นข้าก็สบายใจ” หากฝ่าบาทมั่นใจว่ารับมือได้ เขาผู้เป็นน้องย่อมไม่ต้องห่วงอะไร เพราะเชื่อมั่นในฝีมือของผู้เป็นพี่

“ท่านพ่อต้องรีบกลับมาหาจูกับท่านแม่นะเจ้าคะ” เจ้าเด็กน้อยนั่งมองผู้ใหญ่พูดคุยกันอยู่นาน ถึงนางจะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ท่านแม่บอกว่าท่านพ่อจะไม่อยู่กับนาง อีกนานกว่าจะได้กลับมาเจอกันเพียงเท่านั้นเจ้าเด็กน้อยก็รู้สึกเศร้า ท่านพ่อตามใจนางเป็นที่สุด และนางก็รักท่านพ่อมากที่สุดอีกด้วย

“พ่อต้องรีบกลับมาหาเจ้ากับแม่แน่นอน”

ในคืนวันนี้พวกเขาสามคนพ่อแม่ลูกต่างใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด พูดคุยกันอย่างสนุกสนานหยอกเย้ากันไปมา จนทั้งห้องมีแต่เสียงหัวเราะและหลับไปพร้อมกันอย่างมีความสุข

ชายแดน

เป็นเวลาสิบห้าวันแล้วที่ทัพหลวงออกเดินทางจากเมืองหลวง กำลังพลของทัพหลักที่นำโดยหนานฟาหยางทั้งหมดหนึ่งหมื่นนาย บัดนี้ได้เดินทางมาถึงยังค่ายทหารประจำชายแดนเป็นที่เรียบร้อย

การศึกครั้งนี้มีทั้งหมดสามแสนนาย โดยแบ่งแยกย่อยไปประจำตามหัวเมืองต่าง ๆ อีกหัวเมืองละหนึ่งหมื่นเพื่อป้องกันการรุกล้ำของเผ่าซ่งหนู หากกำลังพลเพลี่ยงพล้ำกองกำลังหัวเมืองอื่นใกล้เคียงก็ยังสามารถ ส่งกำลังพลเข้าช่วยเหลือได้ทันท่วงที

หนานฟาหยางเมื่อมาถึงยังค่ายทหารลงจากหลังม้า เดินตรงเข้าไปยังกระโจมหลังใหญ่ที่ใช้ในการวางแผนและประชุมงาน เมื่อเข้ามายังภายในแม่ทัพนายกองทุกนาย ลุกขึ้นทำความเคารพอ๋องหนุ่มอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาทั้งหมดต่างให้ความนับถืออ๋องผู้นี้อย่างใจจริง เพราะต่างก็เคยประจักษ์ฝีมือของเขาด้วยตาตัวเองทั้งสิ้น

“คารวะท่านอ๋อง”

“พวกท่านตามสบายเถิดมิต้องมากพิธี”

ทุกคนทำความเคารพเรียบร้อยต่างก็นั่งลงประจำที่ของตน โดยมีหนานฟาหยางนั่งเป็นประธาน แม่ทัพนายกองทุกคน ได้เวียนกันรายงานสิ่งที่ตนได้รับหน้าที่ในการดูแล ในระหว่างที่รับฟังการรายงานทุกคนต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด เพราะเหตุการณ์เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

จากในตอนแรกมีเพียงการปล้นเสบียงอาหารของชาวบ้านเพียงเท่านั้น เพื่อก่อกวนให้เกิดความวุ่นวาย หากแต่นานวันเข้าจากแค่ปล้นเสบียงอาหาร ก็กลายเป็นฉุดคร่าหญิงสาวไม่เว้นแม้แต่เด็กสาว พวกมันต่างก็ทำการอย่างโหดเหี้ยม เหล่าบุรุษผู้ใดคิดต่อสู้ขัดขืนก็ถูกฆ่าทิ้ง

จนตอนนี้ชาวบ้านตาดำ ๆ ได้รับความเดือดร้อน พวกทหารช่วยกันอย่างสุดความสามารถ แต่เนื่องด้วยทั้งกำลังพลและอาวุธมีไม่มากพอ ทำให้พวกนั้นเหิมเกริมไม่เกรงกลัวกระทำการอุกอาจตามใจตน

ปัง

“พวกมันบังอาจทำถึงเพียงนี้เชียวหรือ” เมื่อได้ฟังการรายงานจนจบทำให้หนานฟาหยางถึงกับทนไม่ไหว ทุบโต๊ะระบายโทสะที่อัดแน่น

แม้แต่เด็กพวกมันก็ไม่เว้นตัวเขาที่มีบุตรสาว เข้าใจว่าความรู้สึกของพ่อแม่เป็นเช่นไร ในตอนนี้เขาอยากจะลากคอพวกมันมาควักลูกตา ตัดลิ้น และตัดมือเท้าให้สิ้นแล้วปล่อยร่างพวกมันไว้กลางป่าให้พวกสัตว์กัดกินทั้งที่ยังมีลมหายใจ ให้สาสมกับการกระทำของพวกมัน

“ขอเพียงท่านอ๋องทรงรับสั่ง กระหม่อมพร้อมยกทัพสู้กับพวกมันพ่ะย่ะค่ะ” ท่านแม่ทัพหน่วยหนึ่งลุกขึ้นขันอาสาเป็นผู้นำทัพในครั้งนี้ เขาทนเห็นชาวบ้านต้องทนทุกข์เช่นนี้มิได้อีกต่อไปแล้ว แคว้นหนานมิเคยรุกรานหรือกระทำผู้ใดก่อน พวกมันช่างบังอาจขวัญกล้า

“ท่านได้ออกไปสู้กับพวกมันแน่แต่ตอนนี้ยังมิใช่เวลา”

“แต่ตอนนี้ชาวบ้านเดือดร้อนเกินไปแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ หากต้องรอนานกว่านี้เกรงว่าจะมีผู้คนล้มตายมากขึ้น” แม่ทัพหน่วยสามกล่าวเสียงเครียด เขามิเห็นด้วยหากต้องรอเวลา

“อีกไม่นานหรอกรอน้องสาวข้าส่งอาวุธบางอย่างมาให้ครบก่อน เมื่อนั้นพวกท่านได้แสดงฝีมือแน่นอน” หนานฟาหยางยิ้มเพียงมุมปากเมื่อนึกถึงสิ่งประดิษฐ์ใหม่ที่หยุนชิงเพิ่งคิดค้น ในตอนนี้เขานำมาได้เพียงแค่ห้าสิบอันเท่านั้น รอส่วนที่เหลือที่ยังทำไม่เสร็จส่งมาเพิ่ม เมื่อนั้นก็จะถึงวันที่เขาจะได้ถล่มพวกมันให้สาแก่ใจ

“เอ่อ ท่านอ๋องทรงมีน้องสาวด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ” หนึ่งในนายกองผู้หนึ่งเป็นคนถามขึ้น ซึ่งเป็นคำถามที่ทุกคนต่างก็อยากรู้เช่นกัน

“นางเป็นน้องสาวบุญธรรมเพียงแต่ข้ายังไม่ได้ประกาศข่าวออกไปเท่านั้น ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปให้ทหารทุกนายประกาศออกไปให้ชาวบ้านทุกคน อพยพเข้ามาอยู่ในเมืองให้หมด หากผู้ใดไม่อยากทิ้งบ้านเรือนก็จัดสรรให้มีทหารคอยเฝ้าลาดตระเวนหน้าหมู่บ้าน” เอาไว้บ้านเมืองสงบเมื่อไรเขาคิดว่าคงจะต้องประกาศออกไปให้ผู้คนได้รู้ มีน้องสาวเก่งและฉลาดถึงเพียงนี้มีหรือเขาจะไม่ภูมิใจ อีกทั้งน้องเขยก็เป็นถึงหัวหน้าหน่วยที่ขึ้นตรงต่อฝ่าบาทผู้ใดจะกล้าสอดมือเข้ามายุ่งกับครอบครัวเขาได้อีก

“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้คำตอบแจ้งแก่ใจทุกคนก็ไม่ได้ถามอะไรขึ้นอีก เสร็จจากการประชุมหนานฟาหยางและแม่ทัพนายกองทุกคน ต่างแยกย้ายกันกลับกระโจมที่พักเพื่อชำระร่างกายและพักผ่อน ในวันพรุ่งนี้คงต้องมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำอีกมาก ตอนนี้คงต้องพักเอาแรงกันไว้ก่อน