126: เข้าใจผิด [3]

"แค๊ก แค๊ก"

เสียงไอของบุรุษเจ้าของห้องทำให้อาลี่รีบวางถ้วยยาตรงหัวเตียง และเข้าไปนั่งข้างชายหนุ่มช่วยลูบหลังให้อีกฝ่ายอย่างลืมตัว

"เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ดีขึ้นหรือไม่"

"ข้ารู้สึกคอแห้ง"

"เช่นนั้นจิบน้ำสักนิดก่อนนะเจ้าคะ" อาลี่รีบผละออกไปรินน้ำให้ชายหนุ่ม ก่อนจะยื่นถ้วยน้ำให้อีกฝ่ายรีบดื่ม

"ข้าเจ็บมือยกมิไหว" หยงเจาหลุบตาลงทำท่าทางเศร้าสร้อย

"เอ่อ เช่นนั้นข้าป้อนเจ้าค่ะ" ถึงแม้จะเขินอายอยู่บ้างแต่นางก็เต็มใจ

"ยาเจ้าค่ะ"

หยงเจามองถ้วยยาที่มีน้ำสีดำส่งกลิ่นเหม็น ถึงกับหันหน้าหนีไปอีกทาง เขาไม่ถูกกับรสขมเสียจริงหากไม่เจ็บปางตาย อย่างไรเสียเขาก็จะมิดื่มมันโดยเด็ดขาด

อาลี่ที่เห็นชายหนุ่มเม้มปากแน่นหันหน้าไปอีกทาง ราวกับเด็กน้อยที่มิยอมกินยา มันช่างดูน่ารักซะจริง

"ยาเจ้าค่ะ รีบดื่มเสียเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน"

"ข้าหายแล้วไม่ดื่มได้หรือไม่ ทาแค่ภายนอกก็พอ" หยงเจายังมิวายหันมาต่อรอง เพื่อหวังว่าแม่กวางน้อยของเขาจะยินยอม

"มิได้เจ้าค่ะ ท่านหมอบอกว่าจะต้องกินและทายาคู่กันด้วยถึงจะหาย" หญิงสาวถึงกับส่ายหน้าอย่างระอา กับคนดื้อที่สรรหาข้อต่อรองเพื่อให้ตนมิต้องดื่มยาขม

เมื่อหาข้อต่อรองไม่ได้ชายหนุ่มจำต้องดื่มเจ้าน้ำสีดำอย่างจนใจ ถ้วยยาที่จ่อรอตรงปากถูกป้อนจนหมดอย่างรวดเร็ว

"ขม ๆ ขมเหลือเกิน" หยงเจาหลับตาปี๋แลบลิ้นออกมา เพื่อหวังว่าจะคลายความขมลงบ้างแต่ก็มิช่วยอะไรเลย เขาแทบจะโก่งคออาเจียนซะเดี๋ยวนั้น

"อ้าปากเจ้าค่ะ" พอชายหนุ่มอ้าปากตามที่นางบอก อาลี่รีบป้อนน้ำตาลก้อนให้เขาทันที

เมื่อน้ำตาลก้อนเข้ามาในปากรสหวานได้กระจายไปทั่ว ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นใน แต่รสขมของยาก็ยังมีติดลิ้นอยู่บ้าง

"ดื่มน้ำล้างปากก่อนเจ้าค่ะ ค่อยกินองุ่นป่าจะได้ดีขึ้น"

"ขอบคุณแม่นางอาลี่ที่เป็นห่วง"

อาลี่เมื่อเห็นสายตาอันหวานซึ้งของชายตรงหน้า ทำให้ใจเจ้ากรรมเต้นแรงเสียจนเกรงว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ นางจึงรีบถอยห่างออกมาพร้อมกลับก้มลงเพื่อหวังซ่อนใบหน้าแดงก่ำของตน

"ข้า ข้าว่าท่านต้องพักผ่อน เช่นนั้นข้ามิรบกวนแล้วเจ้าค่ะ ข้าขอตัว" นางพูดโดยมิยอมมองหน้าอีกฝ่าย เพราะทนต่อสายตาคู่นั้นมิได้ อีกทั้งนางเพิ่งจะเห็นว่าเขานั้นสวมเสื้อไม่เรียบร้อย เกรงว่าเขาจะหาว่านางเป็นหญิงไม่ดีแอบมองเรือนร่างของบุรุษ คิดได้ดังนั้นร่างบางจึงรีบเก็บถ้วยยาออกจากห้องอย่างรีบร้อน

"เดี๋ยวก่อนแม่นางอาลี่" ถึงจะเรียกเช่นนั้นแต่อีกฝ่ายกับรีบเดินไม่ได้หยุดฟังแม้แต่น้อย เขาพลาดตรงไหนกัน เขาก็ทำตามคำแนะนำของแม่นางอาเล่อแล้วนี่นา หรือว่าเขาลืมข้อไหนไปกันนะกวางน้อยของเขาถึงได้รีบหนีไปซะขนาดนั้น เห็นทีต้องขอคำแนะนำเพิ่มเสียแล้ว

อาลี่ที่ออกมาด้านนอกหันกลับไปมองยังห้องที่ตนเพิ่งจะออกมา ใบหน้าเริ่มหมองเศร้าเมื่อคิดถึงสหายรักอย่างอาเล่อ

หลายวันก่อนในตอนที่นางกำลังจะเอาของว่างไปให้ท่านหญิงน้อย ที่กำลังเรียนดนตรีอยู่นั้น นางได้บังเอิญไปเห็นสหายรักยืนพูดคุยกับชายหนุ่มผู้หนึ่ง อยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ลับตาผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข เป็นเช่นนี้ตนจะเป็นฝ่ายถอยให้สหายเอง และยินดีที่จะแอบรักเช่นนี้ต่อไป เพราะสำหรับนางสิ่งใดก็มิสำคัญเท่ากับมิตรภาพของความเป็นเพื่อน