119: อาวุธใหม่ [1]

ผ่านไปกว่าสามเดือนแล้ว นับตั้งแต่มีราชโองการให้ทัพหลวงออกเดินทางไปปราบเผ่าซ่งหนูผู้คิดจะรุกราน สถานการณ์ตอนนี้ยังตึงเครียดเนื่องจากมีการร่วมมือกันของเผ่าซ่งหนูและห้าชนเผ่า

ที่ต้องการเขตพื้นที่ไว้สำหรับการดำรงเลี้ยงชีพของคนในเผ่า เนื่องจากพวกเขาต่างก็ไม่มีที่ให้ทำมาหากิน ต้องย้ายถิ่นฐานไปเรื่อยหากเมื่อพื้นที่ตรงนั้นไม่มีอาหารให้ล่าแล้ว ก็จะย้ายไปอีกที่เพื่อหาอาหารดำรงชีพต่อไป

เดิมทีหัวหน้าชนเผ่าทั้งห้าไม่คิดที่จะต่อกรกับใคร เนื่องจากพวกเขาชอบอยู่อย่างสงบไม่ชอบรุกรานผู้อื่น เมื่อมีผู้มายื่นข้อแลกเปลี่ยนเพื่อให้ช่วยทำศึกกับแคว้นหนาน หากเมื่อชนะสิ่งที่พวกเขาจะได้เป็นการตอบแทนนั้นก็คือ ผืนแผ่นดินบางส่วนให้เป็นของพวกเขาได้จับจองเป็นเจ้าของ นั้นจึงทำให้ทั้งห้าชนเผ่าร่วมมือด้วย

ทั้งสองฝ่ายต่างมีปะทะกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่มีฝ่ายใดแพ้หรือชนะ ต่างก็หยั่งเชิงกันรอเวลาที่อีกฝ่ายจะหลงกลและเพลี่ยงพล้ำ ด้วยความแข็งแกร่งของแคว้นหนานและกลยุทธ์ทางกลศึกที่ดี ถึงแม้ว่าจำนวนกำลังพลจะแตกต่างกันอยู่มาก ก็สามารถต้านไว้ได้

แต่ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างฝ่ายแคว้นหนาน เพราะมีข่าวออกมาว่าท่านอ๋องผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ เมื่อไม่นานมานี้เกิดล้มป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุ ทำให้ศัตรูเริ่มได้ใจ การเข้าปะทะแต่ละครั้งจึงเกิดความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ” เหล่าแม่ทัพทั้งหลาย ยืนรอหมอหลวงตรวจอาการป่วยของท่านอ๋อง ต่างรีบกรูเข้ามาถามถึงอาการป่วยเมื่อท่านหมอเดินออกมาจากม่านกั้น

“ไม่ดีขึ้นเลยขอรับ ข้าตรวจดูอย่างละเอียดแล้วก็ไม่พบสาเหตุการป่วย ร่างกายทุกอย่างปกติแข็งแรงดี” หมอหลวงผู้ตรวจอาการถึงกับส่ายหัวอย่างจนปัญญาในการรักษา

สิบวันมานี้ท่านอ๋องล้มป่วยถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อ อาเจียนอย่างหนักหน้ามืดอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง กินอาหารแทบจะไม่ได้ เมื่อมีอะไรเข้าปากก็รังแต่จะขย้อนออกมาจนหมด หากแต่เมื่อท่านหมอทำการตรวจรักษา กลับไม่ทราบถึงสาเหตุและยังหาวิธีรักษาไม่ได้ จึงได้แต่ให้ยาบำรุงและให้นอนพักเพื่อพยุงอาการเพียงเท่านั้น

หากเป็นเรื่องพิษพวกเขามั่นใจว่าไม่ใช่อย่างแน่นอน เนื่องจากทุกวันจะมีการตรวจสอบอาหาร หรือแม้แต่น้ำดื่มด้วยเข็มเงินว่ามีพิษหรือไม่ เพื่อป้องกันศัตรูเล่นแผนสกปรกก็เป็นได้

เมื่อฝ่าบาททรงทราบเรื่องการป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุของท่านอ๋องผู้เป็นน้องชาย ถึงกับส่งหมอหลวงที่เก่งที่สุดเพื่อมารักษายังชายแดนอย่างเร่งด่วน แต่ก็มิมีหมอผู้ใดสามารถรักษาได้สักคน

ทุกคนต่างก็ตรวจอาการแล้วได้แต่ส่ายหน้าจนปัญญา เพราะไม่ว่าจะตรวจเช่นไรก็ไม่พบสิ่งปกติของร่างกายแม้แต่น้อย และหากคิดว่าท่านอ๋องเพียงแกล้งทำเท่านั้นคงจะเป็นไปมิได้ เพราะสิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นมั่นใจได้ว่าพระองค์นั้นป่วยจริง

หนานฟาหยางที่นอนหมดเรี่ยวแรงเนื่องจากอาเจียนมาตั้งแต่เช้า ฟังการวินิจฉัยอาการจากหมอหลวงด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล ภายในใจเขาในตอนนี้คิดถึงเพียงแต่ลูกและภรรยา หากเขาตายไปพวกนางจะอยู่กันอย่างไร จะมาตายอยู่ที่แห่งนี้มิได้ แต่ในตอนนี้เขาก็จนปัญญาเรี่ยวแรงที่มีมันหายไปหมด

เขาอยากจะลุกไปถล่มพวกนั้นให้ราบเป็นหน้ากลอง เรื่องมันจบ ๆ ไปซะให้เร็วที่สุด ถ้าหากว่าจะตายจริงขอกลับไปเห็นหน้าลูกและภรรยาสักครั้ง และในระหว่างที่หนานฟาหยางนอนครุ่นคิดอยู่นั้น ได้มีทหารนายหนึ่งรีบร้อนเข้ามารายงาน

“เรียนท่านอ๋องมีคนจากเมืองหลวงนำของที่ท่านอ๋องต้องการมาส่งพ่ะย่ะค่ะ”

“ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใด” เมื่อได้ยินว่ามีคนจากเมืองหลวงนำของมาส่ง ดวงตาอ๋องหนุ่มเปล่งประกายวาววับ กายหนาลุกจากเตียงนอนพร้อมกับสวมชุดคลุมเดินออกจากม่านกั้นทันที

ถึงแม้ใบหน้าจะยังซีดเซียวอยู่บ้างแต่หลายวันมานี้เขาได้พักผ่อนมามากแล้ว จึงทำให้พอที่จะมีเรี่ยวแรงอยู่บ้าง ด้านรองแม่ทัพหมิงเยี่ยนที่อยู่ประจำยังชายแดนแห่งนี้รีบเข้าไปประคองตัวฟาหยางทันที เพราะดูจากการยืนที่ไม่ค่อยจะมั่นคง เดินเพียงไม่กี่ก้าวคงได้ล้มลงแน่

“อยู่ที่ลานฝึกพ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งหมดออกไปยังลานฝึกตามที่ทหารเข้ามารายงาน ตรงหน้าพวกเขาเป็นเหมือนรถเข็นขนาดปานกลาง และได้ถูกคลุมด้วยผ้าสีดำเอาไว้ จอดเรียงรายกันอยู่ราว ๆ ร้อยคัน และภายในเกวียนม้าอีกสิบคันมีหีบขนาดใหญ่บรรจุจนเต็มเกวียน

“เปิดผ้าคลุม”

สิ้นเสียงการสั่งของหนานฟาหยางผ้าคลุมได้ถูกเปิดออกพร้อมกันทั้งหมด เผยให้เห็นรถเข็นหน้าตาประหลาด มันมีขนาดไม่เล็กและไม่ใหญ่มาก บนรถเข็นมีช่องขนาดเท่ากำปั้นนับได้ราว ๆ ห้าสิบช่อง

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา ด้วยความสงสัยว่าเจ้าสิ่งนี้ท่านอ๋องนำมาทำสิ่งใด แต่ก่อนที่จะมีผู้ใดเอ่ยถามได้มีชายวัยกลางคนร่างกายกำยำผู้หนึ่ง เดินออกมาด้านหน้า

“เรียนท่านอ๋องข้าน้อยมีนามว่าหม่าเย่า เป็นผู้ที่นายหญิงให้ติดตามขบวนส่งของ มาเพื่อสาธิตและบอกวิธีการใช้พ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วของในหีบนั้นคือสิ่งใด” หนานฟาหยางเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย เจ้ารถเข็นนั้นเขารู้อยู่แล้วว่ามันคือเครื่องยิงธนู หยุนชิงนางบอกแก่เขาว่ามันสามารถยิงได้ครั้งละหลายลูกพร้อมกัน จะยิงได้กี่ลูกก็ขึ้นอยู่กับช่องที่ใส่มีจำนวนมากแค่ไหน แต่ของในหีบนั้นเขามิทราบจริง ๆ เพราะหยุนชิงนางมิได้บอกเขาว่าจะมีของสิ่งอื่น นอกเหนือจากเจ้าเครื่องยิงธนูนั้น