39: ความจริง [1]

หวังอี้หลินมองภรรยาด้วยสายตาคาดคั้น หยุนชิงเริ่มจะร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมาแล้วตอนนี้ ก่อนหน้านางยังเป็นฝ่ายกดดันเขาอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นนางเองที่โดนเขากดดันไปได้ล่ะ

ร่างบางโดนจ้องมองอย่างกดดันค่อย ๆ ขยับถอยห่างร่างหนาไปจนชิดหัวเตียง รู้ตัวอีกทีว่าไม่อาจหนีไปทางไหนได้แล้วก็ตกอยู่ในวงแขนของชายหนุ่มซะแล้ว เอาเถอะเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วบอกความจริงไปให้หมด ต่อจากนี้อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดแล้วกัน

“ข้าขอถามอะไรสักอย่างได้หรือไม่” หญิงสาวถามขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

“ได้สิ จะกี่อย่างก็ได้” นอกจากคำถามของภรรยาแล้ว เขายังฉวยหอมแก้มนิ่มนั้นเข้าไปเต็มปอด

“หากข้าบอกว่าข้าไม่ใช่ภรรยาท่าน ข้าเป็นเพียงวิญญาณดวงหนึ่งเท่านั้น ภรรยาตัวจริงของท่านตายไปนานแล้วท่านจะเชื่อหรือไม่”

“พี่เชื่อทุกอย่างที่เจ้าพูด” จากที่หอมแก้มซ้ายเขาก็ย้ายมาหอมแก้มขวา มือที่เคยนิ่งตอนนี้กลับไม่อยู่ที่เดิม

“เหตุใดท่านเชื่อข้าง่ายเช่นนี้ ไม่หวาดกลัวข้าเลยหรือ” หยุนชิงที่มัวแต่กังวลใจกลัวว่าหวังอี้หลินจะรับในตัวนางไม่ได้ ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าสายคาดเอวตอนนี้ถูกชายหนุ่มคลายปมผ้าไปแล้ว

“พี่รู้ว่าเจ้าไม่ใช่นาง”

“รู้หรือ ท่านรู้ได้อย่างไรแล้วท่านรู้ตอนไหน” หยุนชิงถามอย่างตกใจ นางไม่เคยหลุดอะไรให้อีกฝ่ายสงสัยสักครั้ง และอีกอย่างเขาก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะรู้เรื่องราวใด ๆ อีกด้วย

“พี่รู้มาตั้งแต่แรก เจ้ารู้ไหมอาชิงไม่เคยเรียกพี่ว่าท่านพี่ นางเรียกว่าพี่อี้หลินและอาชิงก็ไม่เคยทำอาหาร นางไม่สู้คนขี้อายเจ้าแตกต่าง ทำสิ่งที่นางไม่ทำรู้สิ่งที่นางไม่รู้ เดิมทีพี่รักอาชิงแบบน้องสาว พี่รู้ว่าอาชิงคิดกับพี่แบบชายหญิง ก่อนแต่งงานมีครั้งหนึ่งนางล้มป่วย ท่านแม่เชิญท่านหมอมาดูอาการ ท่านหมอบอกว่าโรคที่นางเป็นอยู่อาจจะอยู่ได้ไม่กี่ปี ท่านพ่อกับท่านแม่จึงขอร้องให้พี่แต่งกับนาง เพื่อที่จะได้มั่นใจว่าจะมีผู้ปกป้องนางหากว่าพวกท่านจากไปก่อน” ชายหนุ่มเงียบไปสักพักแล้วจึงพูดต่อว่า

“เดิมทีพี่คิดว่าอาชิงชอบพอกับไป๋ถัง หากว่านางอยากหย่าขาดพี่ก็พร้อมยินดี พี่มารู้ความจริงก็ตอนที่อาชิงแอบนำเงินเก็บไปช่วยไป๋ถังเป็นค่าสินสอดนั่นล่ะ”

“ท่านรู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าข้าไม่ใช่นาง” หยุนชิงถามซ้ำอีกครั้ง เพราะนางยังไม่ได้ความกระจ่างเรื่องนี้ทั้งหมด

“หลังจากที่เจ้าอยู่ที่นี่ได้สักพัก อาชิงนางมาบอกพี่นางมาขอโทษก่อนจากไป” หวังอี้หลินไม่พูดเปล่ามือเขาก็เริ่มทำงานไปเรื่อย ๆ สายคาดเอวร่างบางได้หลุดไปแล้ว มือหนาเริ่มยุ่มย่ามกับชุดชั้นนอกของภรรยา ใบหน้าคมเคลื่อนจากแก้มนุ่มนิ่มไล่ไปตามติ่งหูและซอกคอหอมกรุ่น

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ท่านไม่กลัวหรือข้าอาจจะเป็นภูตผีปีศาจก็ได้”