40: ความจริง (NC+) [2]

ร่างบางถามเสียงเบาหวิวเริ่มสติไม่อยู่กับตัว หวังอี้หลินจูบซับไปทั่วใบหน้าอย่างหลงใหล แก้มเนียนเริ่มเปลี่ยนสีนางรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว

“ไม่กลัว แล้วเจ้ารักพี่หรือไม่” เขาก็อยากได้ยินจากปากบางนี้ให้ชื่นใจเช่นกัน

“ข้าไม่รู้ ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ข้าใจเต้นแรง เวลาท่านอยู่กับหญิงอื่นข้าคิดมากร้อนใจ และไม่ชอบด้วยเจ้าค่ะ แบบนี้เขาเรียกว่ารักหรือไม่ เพราะโลกก่อนข้าไม่เคยมีความรัก ข้าไม่รู้ว่าความรู้สึกรักระหว่างชายหญิงเป็นเช่นไร” ตอนนี้สมองนางเริ่มจะคิดอะไรไม่ออกลมหายใจของหยุนชิงเริ่มขาดห้วง ร่างกายร้อนวูบวาบด้วยอารมณ์บางอย่าง

“เช่นนั้นเราใจตรงกัน” ฝ่ามือหนาเคลื่อนไหวเข้าไปในสาบเสื้อ ที่เผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มเคล้นคลึงอย่างเบามือ

ยิ่งชายหนุ่มสัมผัสมากขึ้นเท่าไรความปรารถนาที่ปั่นป่วนอยู่ภายในกาย ทำให้ร่างบางบิดไปมาด้วยความร้อนรุ่ม เนินอกขาวผ่องและไหล่ที่โผล่พ้นออกมาทำให้ หวังอี้หลินแอบกลืนน้ำลายอยู่หลายครั้ง ทั้งยังปั่นป่วนในช่องท้องมากขึ้นสิ่งที่หลับใหลใต้ชุดกำลังตื่นตัวเต็มที่

“ชิงเอ๋อเรามีน้องให้อาจูสักคนดีหรือไม่” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามใบหน้า และริมฝีปากก็ยังคงวนเวียนอยู่ที่ซอกคอหอมกรุ่นไม่ห่าง

“อ้าส์ ท่านพี่ข้ารู้สึกแปลก ๆ” ร่างบางที่ตอนนี้ไม่เหลืออาภรณ์ใดแล้ว ได้แต่กำผ้าปูที่นอนแน่นความรู้สึกนี้มันคืออะไรปั่นป่วนไปหมด ทั้งทรมานแต่บางครั้งกลับรู้สึกสุขสม

เขาจุมพิตนางอย่างดูดดื่ม ดันร่างบางลงนอนโดยที่ทั้งสองยังคงจุมพิตกันอยู่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะผละออกจากริมฝีปากบางที่เริ่มจะบวมเจ่อ หันมาซุกไซ้ที่หน้าอกอิ่มดูดกลืนยอดอกสีชมพู เสียงครวญครางที่ออกมาจากปากบางนั้นบ่งบอกถึงความรัญจวน ราวกับเป็นเชื้อเพลิงให้เขาเป็นอย่างดี

ชายหนุ่มแยกขาเรียวงามของภรรยาออกจากกัน แล้วจึงฝังหน้าลงไปกับกลีบกุหลาบที่ยังคงปิดสนิท เสียงหวานครางกระเส่าดังขึ้นเรื่อย ๆ ยามที่เขาตวัดปลายลิ้นลากผ่านน้ำหวานพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย

เขาผละออกก่อนจะรีบถอดชุดที่เป็นปราการขวางกั้นของตนออก เผยให้เห็นความใหญ่โตที่ซ่อนอยู่ด้านใน หยุนชิงที่เห็นถึงกับลอบกลืนน้ำลาย ใหญ่โตปานนั้นนางจะตายหรือไม่นะ

“ทะ ท่านพี่ข้ากลัว”

"ไม่ต้องกลัวพี่จะถนอมเจ้า"

"แต่ว่าเจ้าสิ่งนั้นมัน"

ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบปากหนาจุมพิตอีกครั้งอย่างดูดดื่ม ส่วนมือหนาก็ได้เลื่อนลงไปหากลีบกุหลาบที่ฉ่ำน้ำสอดนิ้วเข้าออก จนอารมณ์ที่กำลังมอดดับของคนใต้ร่างเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าภรรยาพร้อมรับตัวตนเขา แล้วชายหนุ่มจับส่วนที่แข็งขืนถูไถไปมากับกลีบกุหลาบหวานฉ่ำนั้น ชายหนุ่มค่อย ๆ ดันส่วนหัวเข้าไปทีละนิด เพื่อไม่ให้หญิงสาวต้องเจ็บมาก พร้อมกับจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างอ่อนโยน

หยุนชิงที่ตอนนี้พยายามอดกลั้นความเจ็บปวด นางไม่คิดว่าครั้งแรกจะเจ็บถึงเพียงนี้ แต่ยิ่งถูกสัมผัสมากขึ้นเท่าไร ความเจ็บปวดที่ตอนแรกได้รับกลับกลายเป็นความเสียวซ่านรัญจวนเข้ามาแทนที่

“อ่าส์ ...” เสียงหวานครวญครางออกมาทันทีที่ริมฝีปากได้รับอิสระ

“ชิงเอ๋อ อื้อ...” หวังอี้หลินครางเสียงต่ำเมื่ออารมณ์กำลังจะอดกลั้นไม่ไหว

“อืม ท่านพี่ข้าไม่ไหวแล้ว”

ทั้งสองครวญครางออกมาพร้อมกันทุกอย่างดำเนินไปอย่างไม่เร่งรีบ สัมผัสที่เนิบนาบผสานเข้าจังหวะกันได้เป็นอย่างดี เสียงเตียงโยกเริ่มดังขึ้นจากช้าและเร็วขึ้นเรื่อย ๆ กรามแกร่งขบกันเป็นสันนูนเมื่อเขาใกล้จะแตะสวรรค์อีกในไม่ช้า เอวสอบเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีกขั้น

เขาสัมผัสได้กับการตอดรัดและกระตุกเกร็งของร่างบาง บ่งบอกว่านางได้สุขสมไปก่อนแล้ว ฝ่ามือหนากระชับเอวบางแน่นกระแทกสะโพกอีกสองสามครั้ง ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมา

เมื่อได้รับการปลดปล่อย หยุนชิงก็หลับไปทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน ชายหนุ่มถอดถอนตัวตนออกมาแล้ว จึงได้จัดการสวมชุดให้กับตัวเองห่มผ้าจัดท่าทางการนอนของภรรยาให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อนำผ้ากับถังน้ำ มาทำความสะอาดให้นางได้สบายตัวมากขึ้น

หลังจากปรนนิบัติภรรยาเสร็จแล้ว ชายหนุ่มเดินอย่างกระปรี้กระเปร่ายิ้มอารมณ์ดีไปที่โรงครัว ให้แม่ครัวจัดสำรับและยาแก้ปวดไว้รอภรรยาตื่น และเขาก็ไม่ลืมที่จะสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปกวนภรรยาเขาเด็ดขาด เพราะเวลานี้ภรรยาเขาต้องการพักผ่อน