ตอนที่ 1 ตามหาไอ้คนชั่ว

ณ บาร์โฮสต์ CC Bar คลับหรูใจกลางกรุงเทพฯ

ดวงตาคมของมาเฟียหนุ่มกำลังกวาดมองบรรดาโฮสต์หนุ่มนับร้อยที่เดินผ่านไปมาท่ามกลางแสงสีในไนต์คลับกลางคืนอย่างตั้งใจ ก่อนสายตาของเขาจะไปสะดุดกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนคุยกับลูกค้าอยู่ที่ชั้นล่างในชุดเชิ๊ตสีขาวกางเกงยีนส์ ผมสีน้ำตาลอ่อนเหลือบเทาสะท้อนเงาแสงไฟ รูปหน้าหล่อเหลาละมุน ร่างสูงเพรียวบางแต่อกแน่นเพราะกระดุมที่ถูกเปิดออก 3 เม็ดนั้น เรียกสายตาจากลูกค้าสาวๆ ได้ดีทีเดียว

รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของเจเดน มาเฟียหนุ่มที่ตั้งใจมาเพื่อเหตุผลบางอย่าง วันนี้เขาจะต้องคิดบัญชีกับมันทั้งต้นทั้งดอกเพื่อแก้แค้นให้น้องสาวสุดที่รักของเขา

ผมสีน้ำตาลอ่อนเหลือบเทาสไตล์มัลเลทเนียบส่งผลให้ใบหน้าหล่อแบบอปป้าเด่นขึ้นมาท่ามกลางแสงไฟที่วิบวับภายในร้าน ไม่ผิดทีเดียววันนี้ไอ้เลวนั่นมันมาทำงานตามปกติ ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไม่ได้มีความสะทกสะท้านกับสิ่งที่มันได้เคยทำไว้ มันยังคงออดอ้อนกับลูกค้าสาวน้อยสาวใหญ่เพื่อขอทิปขอดริ้งค์อย่างที่หนุ่มโฮตส์ควรจะทำ

ทว่าใครจะสน ที่เขามาวันนี้ไม่ได้มาเพียงเพื่อดูว่ามันทำงานอะไรบ้างหรอก แต่จะมาเพื่อบอกให้มันรู้ว่า นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปชีวิตของมันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปอะไรที่เคยทำไว้เขาจะคิดบัญชีให้หมด

“ผมเอาคนนั้น”

คำประกาศิตออกจากปากราชสีห์หนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คุ้มกันนับสิบ นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังชายหนุ่มรูปหล่อร่างสูงเพียวบางที่กำลังนั่งเคียงข้างลูกค้าสาวของตัวเอง พนักงานต้อนรับรีบหันตามไปดูก็พบว่าคนที่ลูกค้าวีวีไอพีคนนี้ต้องการนั้นไม่ใช่หนุ่มโฮสต์ที่รับงานสำหรับลูกค้าชาย บาร์โฮสต์แห่งนี้ดำเนินงานด้วยความสมัครใจในรสนิยมของหนุ่มโฮสต์ ไม่มีการบังคับขึ้นอยู่กับการตัดสินใจรับงานของหนุ่มโฮสต์ ซึ่งการทำงานจะต้องมีความยินยอมและบอกขอบเขตของแต่ละคนไว้อยู่แล้ว

เวย์ เวคินทร์ สุรภัครชัย เป็นเด็กของผู้จัดการ ทุกคนที่นี่นั้นรู้ดีกว่าเวย์จะไม่รับงานไปกับลูกค้าผู้ชาย แม้หน้าตาของโฮสต์หนุ่มจะต้องตาต้องใจลูกค้าชายอยู่ทุกวันแต่เขาก็จะปฏิเสธแม้ว่าลูกค้าคนนั้นจะเสนอค่าตอบแทนหรือการเลี้ยงดูแต่เวย์ก็ไม่เคยรับข้อเสนอนั้นเลย เวย์จะรับลูกค้าเฉพาะผู้หญิงเท่านั้น

พนักงานรุ่นพี่ถอนใจออกมาด้วยความกังวล วันนี้ผู้จัดการลาพักร้อนแต่แขกวีวีไอพีคนนี้ก็จัดการได้ยากยิ่ง แม้เธอมีตำแหน่งที่สามารถตัดสินใจปัญหาทุกอย่างได้ที่นี่ทว่าเรื่องนี้เธอกลับมองว่ามันเกินขอบเขตของตัวเองไปหน่อย

“เอ่อคือว่า...” แพนด้าพนักงานสาวที่มารับหน้าแขกคนสำคัญเอ่ยขึ้นอย่างหนักใจ

แพนด้ายังไม่ได้พูดอะไรกลับถูกสายตาน่ากลัวจากมาเฟียหนุ่มจ้องกลับเป็นนัยให้เธอหุบปากไปหากว่าคิดจะปฏิเสธคนอย่างเขา แพนด้าเหลือบมองไปตามการขยับของชายชุดดำด้านหลังเจเดนเธอมองเห็นบางอย่างที่ชายคนนั้นตั้งใจโชว์ให้เธอดู มันคือกระบอกปืนเงาวับ

คราวนี้แม้จะเชื่อฟังและทำตามคำสั่งของผู้จัดการแค่ไหน แต่ตอนนี้ชีวิตของเธอนั้นสำคัญยิ่งกว่าอะไร และเธอต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน ไม่รอช้าแพนด้ารีบบอกไปทันทีว่าเธอจะไปเรียกพนักงานคนนั้นมาให้ตามคำสั่งของเจเดนทันที

ร่างสูงที่นั่งอยู่กลางโซฟาหนึ่งเดียวท่ามกลางชายชุดดำนับสิบยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทุกครั้งห้องนี้จะใช้เป็นสถานที่ประกอบการเจรจาธุรกิจเพียงเท่านั้น เนื่องด้วยพวกรัฐมนตรีต้องการความเป็นส่วนตัวทุกครั้งที่มีการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์เขาจะนัดให้คนเหล่านั้นมาที่นี่ จะมีบ้างที่เรียกพนักงานสาวหรือหนุ่มเข้ามาให้บริการแขกที่ต้องการรสนิยมของคู่ค้า แต่เจเดนนั้นเกลียดผู้หญิงหรือผู้ชายที่ใช้ร่างกายหาเงินมากที่สุดเขาไม่เคยแตะต้องหรือเรียกเด็กจากที่นี่ แม้ว่าจะมีคนมาเสนอเด็กๆให้เขามาก็ตาม

เจเดน ชาร์ลลอส นักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งที่มีธุรกิจอสังหาฯ ส่งออก บ่อน คาสิโนทั้งในไทยและต่างประเทศ ทั้งนี้ก็เพื่อเอาไว้เอื้อประโยชน์บางอย่างในการต่อลองธุรกิจสีเทาของเขาที่มีอยู่ด้วย พวกรัฐมนตรีหน้าเงินทั้งหลายในรัฐบาล ล้วนเป็นเขาจัดแจงให้มีตำแหน่งอยู่ได้ทั้งนั้น คนพวกนั้นจึงเป็นคนของเขาเช่นกัน ปกติห้องที่เจเดนอยู่นี้ไม่ได้เปิดให้ลูกค้าทั่วไปเข้ามาใช้ เนื่องจากเจเดนได้กันห้องนี้มีไว้สำหรับเขาเท่านั้นทั้งนี้ก็เพื่อเก็บความลับไม่ให้รั่วไหลจะได้ไม่คุ้มเสีย และบาร์โฮสต์นี้เองก็เป็นเขาที่เป็นเจ้าของโดยให้นอมินีบริหารมาตลอด

“น้องเวย์ ลูกค้าเรียกไปดูแลที่ห้องวีวีไอพีชั้นบน ” พนักงานรุ่นพี่เดินมากระซิบบอกเวย์ ที่กำลังดูแลลูกค้าสาวของตัวเองอยู่ ชายหนุ่มเงยหน้ามองด้วยความสงสัยเนื่องจากเขาติดลูกค้าอยู่

“พี่จะเคลียร์ลูกค้าที่ดีลไว้ก่อนให้นะคะแต่ลูกค้าชั้นบนเป็นผู้ชายนะ”แพนด้านกระซิบบอกเวย์

“ผมไม่ได้รับดูแลนะครับ” ชายหนุ่มบอกออกไปตามขอบเขตงานที่ระบุไว้ก่อนเริ่มงาน ในนามของเวย์เขาทำงานที่นี่ได้เกือบปีแล้ว

“พี่บอกลูกค้าไปแล้วแต่ลูกค้าไม่ฟัง พี่ก็เลยอยากขอให้เวย์ช่วยปฏิเสธด้วยตัวเองเพราะพี่สุดแรงจะบอกเขาแล้ว” แพนด้าชี้ไปทางด้านบน

ชายหนุ่มมองตามนิ้วที่รองผู้จัดการชี้ขึ้นไปพบว่าเป็นห้องของแขกวีวีไอพีซึ่งข้างบนนั้นมีชายชุดดำหลายคนมายืนคุ้มกันอยู่หน้าห้อง มองดูก็รู้ว่าลูกค้าในนั้นสำคัญขนาดไหน เข้าไปมีหวังไม่ได้กลับออกมาง่ายๆ แน่

วิน เตวินทร์ สุรภัครชัย แฝดพี่ของเวคินทร์ ซึ่งช่วงนี้กำลังสวมรอยทำงานแทนเวย์ แฝดผู้น้องเนื่องจากเวย์มีความจำเป็นบางอย่างที่ไม่สามารถมาทำงานได้แต่เนื่องจากว่าสัญญาการทำงานที่นี่ยังไม่หมดสัญญาเพราะมีการเซ็นสัญญารับเงินล่วงหน้าไป ด้วยความที่มีหน้าตาเหมือนกันเกือบ 100 % แฝดผู้พี่อย่างเตวินทร์จึงต้องมาทำงานต่อเนื่องเพราะจะใกล้หมดสัญญาในเดือนหน้านี้เอง ด้วยความที่เตวินทร์ตอนนี้เพิ่งเรียนจบจึงยังสามารถรองานได้ เขาจึงช่วยน้องชายทำงานให้ครบสัญญาก่อน

“ผมไม่รับลูกค้าผู้ชาย ทำไมไม่เรียกโฮสต์ที่โอเคกับลูกค้าผู้ชายครับ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปมองห้องด้านบนอีกครั้งด้วยกังวลเพราะไม่อยากมีปัญหาตามมา

พนักงานรุ่นพี่คิดเอาไว้แล้วว่าชายหนุ่มจะต้องบอกแบบนี้ดังนั้นเธอจึงคิดแผนมาแล้วแบบลวกๆ และได้แต่ภาวนาให้เวย์ (ตามความเข้าใจของคนที่นี่) ยอมรับข้อเสนอนี้

“เออน่ะ ขึ้นไปก่อนเดี๋ยวค่อยว่ากัน เวย์ก็รู้ว่าลูกค้าในห้องนั้นเป็นคนที่แม้แต่พี่ปริมก็ไม่กล้าขัด พนักงานตัวเล็กๆ อย่างพวกเราเขาบี้ได้เหมือนมด อย่าไปแลกอนาคตกับพวกเขาเลยนะ ขึ้นไปก่อนแล้วค่อยปฏิเสธ อีกอย่างลูกค้าคนนี้ไม่เรียกเด็กมาก่อน บางทีอาจจะไม่มีอะไรก็ได้” แม้แพนด้าจะรู้แก่ใจว่าที่ทำไปมันไม่ถูกต้อง พนักงานรุ่นพี่อย่างเธอหากจะให้แลกกับชีวิตและร้านที่อาจจะแย่กับพนักงานใหม่แค่คนเดียวอย่างเธอคงเลือกไม่ยาก

“แต่...”

“ขอร้องนะคะน้องเวย์ ถ้าน้องเวย์ไม่ขึ้นไปพี่แย่แน่ๆ เลย ถือว่าช่วยพี่ นะ นะ”

วินจะตัดสินใจอย่างไรกันนะ