ตอนที่ 2 ถูกล็อกเป้า

คำเตือน : มีการใช้ความรุนแรง บังคับข่มขืนจิตใจ

วินนิ่งไปสักครู่เพราะการขึ้นไปดูแลลูกค้าชั้นบนทิปคืนนึงได้เป็นแสน วินยอมรับว่าช่วงนี้เขาต้องการเก็บเงินเพื่อใช้ในการรักษาแม่ของเขาและเป็นช่วงที่น้องชายฝาแฝดไม่สามารถทำงานได้และต่อไปก็จะไม่สามารถกลับมาทำงานโฮสต์ได้แน่นอน

“ได้ครับแต่ไม่มีเรื่องอย่างว่านะครับ”

แพนด้าถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งเมื่อวินพยักหน้าเอ่ยตกลงอย่างง่ายดาย แต่ต่อให้หนุ่มโฮตส์คนนี้ไม่รับข้อเสนอเธอก็คงต้องใช้108 วิธีบังคับไปจนได้นั่นแหละ เพราะ ใครจะกล้าขัดใจลูกค้าผู้มีอำนาจเกินเจ้าของร้านคนนั้นได้ จึงทำได้แค่วิธีมาหว่านล้อมใดๆก็ตาม

จากประสบการณ์ที่ทำร้านแบบนี้มาเกือบ10ปี เธอรู้ดีว่ากลิ่นเงินนั้นมันหอมหวานมากแค่ไหน ต่อให้จะเป็นชายแท้แต่เมื่อเงินถึงในไม่ช้าก็ไม่สามารถปฏิเสธได้และต่อไปก็จะรับงานได้ทุกเพศแถมทุกวัยโดยปริยายนั่นเอง เงินสามารถสยบได้ทุกราย

"ผมต้องทำอะไร"

"ไม่ต้องออดอ้อนขอดริ้งค์แค่ชงเหล้า ประวิงเวลาไว้ให้นานที่สุดให้ลูกค้าเปิดบิลมาเยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ ลูกค้าดีลโฮสต์ไว้ชั่วโมงละหนึ่งแสนบาท เวย์จะได้รับ 100% คุ้มจะตาย"

เมื่อพูดถึงเรื่องเงินขึ้นมาอีก วินก็ฉุกคิดถึงเรื่องแม่ที่กำลังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลขึ้นมาได้ ที่มาทำงานที่นี่ก็เพราะเรื่องเงินนั่นแหละ ตอนนี้เขามีทางเลือกอะไรไม่ได้เลย

การรักษาไตวายระยะสุดท้ายของแม่จำเป็นต้องผ่าตัดเปลี่ยนไตหรือจะเรียกว่าปลูกถ่ายไตเท่านั้น ซึ่งแนวทางการรักษาจากที่ปรึกษาแพทย์ก็เป็นทางเดียวที่สามารถจะช่วยแม่ของพวกเขาได้ วินและเวย์ทำการตรวจการเข้ากันของเซล์พบว่า เวย์มีเปอร์เซ็นต์ความเข้ากันได้ดีกว่าแม้ว่าพวกเขาจะเป็นฝาแฝดกัน เวย์ขอร้องให้เขาเป็นคนรับหน้าที่นี้เองเพราะเวย์คิดว่าเขาไม่เคยทำหน้าที่ลูกที่ดีเลย คอยแต่นำความเดือนร้อนมาให้แม่และพี่ชาย รวมถึงเขาสร้างเรื่องสร้างศัตรูไว้มากมายไม่รู้ว่าจะโดนเล่นงานเมื่อไหร่ สู้ให้เขาได้ทำหน้าที่เป็นคนบริจาคให้แม่ จะได้มีวินคอยดูแลแม่ต่อไป เวย์จึงต้องหยุดทำงานโฮสต์งดดื่มและเตรียมพร้อมร่างกาย ตอนนี้ก็ใกล้จะครบ 3 เดือนแล้วที่เวย์ถอยจากงานโฮสต์ ดังนั้นจึงเป็นวินเช่นกันที่มาทำงานโฮสต์แทนเวย์ใกล้จะ 3 เดือนเช่นกัน

ตอนนี้ก็ทำได้แค่หาวิธีเอาตัวรอดให้พ้นคืนนี้ตามที่รุ่นพี่แนะนำมาเท่านั้น

“ตกลงครับ แต่เรื่องเงิน...”

"เออน่ะ พี่รู้แล้วเดี๋ยวโอนให้เลยหลังเลิกงาน ตอนนี้ไปเตรียมตัวเซตหน้าผม อย่าให้ลูกค้ารอนาน"

“ครับ”

ในลึกๆเจ๊แพนด้าก็เป็นห่วงเวย์ เน้นย้ำหากจวนตัวให้ขอร้องและทำเพียงแค่ออรัลเท่านั้น เอาตัวรอดให้ได้ก่อน เวย์ได้ฟังก็ได้กลืนน้ำลายฝืนๆ ในใจของวินเพียงแค่ได้ยินก็สยองแล้ว ไม่มีทางเด็ดขาด

"มาแล้วค่ะ..."เสียงเจ๊แพนด้าทักทายลูกค้าวีวีไอพี

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวบางเดินเข้ามาในห้องวีวีไอพีก็พบร่างสูงที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาหรูที่ตั้งอยู่กลางห้องด้วยท่าทางนิ่งสงบ ชายหนุ่มมองเขาราวกับถูกสะกดเอาไว้ด้วยมาดอันเยือกเย็นนั้นพูดไม่ออกจนรุ่นพี่ต้องสะกิดให้เขาแนะนำตัวกับเขา

“สวัสดีครับ ผมชื่อเวย์ครับ”

“ออกไปให้หมด” มาเฟียหนุ่มลั่นคำสั่งทุกคนในห้องให้ออกไป ไม่นานนักภายในห้องก็เหลือแค่เจเดนกับวินเพียงแค่สองคน

วินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมทำตัวไม่ถูก วินมองเขาอีกครั้งก่อนจะคิดในใจเขาหล่อขนาดนี้ไม่น่าจะต้องเสียเงินซื้อกินในสถานที่อโคจรแบบนี้ หากเป็นเขาคงไปหาควงนางแบบสวยๆหรือไม่ก็ดาราแถวหน้าดีกว่ามาเสียเงินมากมายกับเรื่องอย่างว่าที่นี่

“ชื่อเวย์เหรอ...”

น้ำเสียงทุ้มแฝงไปด้วยอำนาจสั่งการเอ่ยทลายความเงียบ ความอึดอัดที่เขาสร้างขึ้นจากมาดอันเย็นชาของเขา ทำเอาคนที่คิดว่าเตรียมตัวมาดีแล้วถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อของเขา

เขาดูเย็นชา น่ากลัว แต่หน้าตาถือว่าหล่อเหลาเอามากๆ

วินยังคงเก็บอาการสั่นเอาไว้ ทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปนั่งข้างๆเขาก่อนจะปั้นยิ้มขึ้นมาพูดทักทายพร้อมกับแนะนำตัวกับเขา

“มานั่งนี่” เจเดนตบที่ตักของตัวเองเบาๆ ทดสอบว่าชายหนุ่มจะมีความมืออาชีพอย่างไร แต่เขากลับแปลกใจที่เวย์ยังนั่งข้างๆอยู่ที่เดิม

“บอกมาให้มานั่งนี่” เจเดนตบไปที่ตักของตัวเองอีกครั้ง

“ห๊ะ!?” วินยังคงงงงวยเพราะมันดูแปลกที่ผู้ชายตัวโตแบบเขาจะไปนั่งตักลูกค้าคนนี้ มันดูไม่น่าจะเข้าท่า

“จะบริการฉันไม่ใช่เหรอ มานั่งนี่” เจเดนเน้นย้ำอีกรอบพร้อมกับเน้นเสียงเข้มขึ้น

ก่อนตัดสินใจขึ้นมาในห้องวีวีไอพี วินบอกกับตัวเองแล้วว่าเพื่อให้คืนนี้ผ่านไปด้วยดี เขาจะให้ลูกค้าชายคนนี้แตะต้องตัวได้ เช่น กอดได้ จับมือได้ หอมมือ แล้วจะพยายามชวนดื่มพร้อมกับชงเข้มๆให้ลูกค้าเมาให้เร็วที่สุด แต่ไม่คิดว่าเข้ามาในห้องยังไม่ทันได้ทำอะไรลูกค้าคนนี้ก็ใจร้อนชะมัด

วินลุกขึ้นแล้วนั่งลงบนตักพร้อมกับการข่มใจไม่ให้แสดงท่าทางเคอะเขิน ร่างสูงเพรียวบางถูกคล้องด้วยวงแขนของลูกค้าหนุ่ม เจเดนกระชับกอดวินไว้แน่นก่อนจะจับแก้วของตัวเองขึ้นมายื่นให้โฮสต์หนุ่ม

“ดื่มให้หมด”

“อะไรนะครับ”

“ดื่มซะ บอกให้ดื่ม” วินเข้าใจความหมายของเขา วินกระดกเหล้าที่เข้มจัดของลูกค้าหนุ่มจนหมดแก้ว ความขมบาดคอของวินในทันที และในทันทีวินถูกเขาผลักให้นอนลงที่โซฟาไม่ทันได้ตั้งตัว

“เท่าไหร่” น้ำเสียงของเจเดนดังขึ้นอีกครั้งเรียกสติของโฮสต์หนุ่มให้กลับมาได้ทันที

“อะไรครับ”

“ค่าตัวมึง คืนนี้มึงคิดเท่าไหร่เอาราคาที่มึงเคยขาย กูจ่ายสามเท่า” เจเดนถามหนุ่มโฮสต์ใต้ร่างของเขาก่อนจะปรายหางตามองแผงอกของวินแล้วยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกับท่าทีตื่นตระหนกออกจะกลัวเขา 

วินกัดปากสะกดความกลัวเอาไว้ นึกรังเกียจความหยาบคาบ คำพูด สายตาของเขาที่มองมายังเขา รังเกียจมือที่คล้องเอวเข้าไปทำให้แขนของเวย์ถูกรวบไปด้วย อีกมือก็บังคับช้อนเข้าที่ก้นของวินและบีบแรงอย่างถือวิสาสะจนวินสะดุ้ง

“ผมไม่ได้ขายตัว...ผมแค่จะมาดูแลคุณเท่านั้น ไม่ได้จะมาให้คุณทำแบบนี้กับผม ถ้าคุณอยากจะได้เรื่องอย่างว่าจริงๆเดี๋ยวผมตามโฮสต์ที่มีรสนิยมแบบเดียวกับคุณมาให้” วินเตรียมสะบัดตัวจะเดินออกไปจากห้อง เจเดนก็ยอมปล่อยวินจากใต้อาณัติแต่โดยดีแต่เมื่อวินเดินถึวประตูจะผลักออกไปกลับถูกลูกน้องของเจเดนที่อยู่หน้าห้องขวางเอาไว้ก่อนจะผลักร่างของวินกลับเข้าไปในห้องเช่นเดิม  มิหนำซ้ำตอนนี้ประตูข้างหน้ายังถูกล็อคเอาไว้จากด้านนอกอีกด้วย

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ พวกคุณขังผมแบบนี้ไม่ได้ผมจะไปแจ้งความ”

“เลิกโววายซะที มึงอยากได้เท่าไหร่”

“คุณพูดไม่รู้เรื่องเหรอ ผมไม่ขาย ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย”

“มึงมานี่...” ร่างสูงเพรียวบางถูกเจเดนกระชากลากมาอีกห้องท่ามกลางการดิ้นขัดขืนของวิน

“นี่คุณจะทำอะไรผม ปล่อยผมนะ ” วินพยายามผลักไสเจเดนออกจากไปแต่ไว้ซึ่งความหมายเพราะเจเดนตัวโตสูงใหญ่กว่าวินเสียอีก

“ทำมาเป็นเล่นตัว มึงก็มั่วไปทั่วอยู่แล้ว”

“คุณพูดบ้าอะไร ผมไม่เคยขายตัว ”

มาเฟียหนุ่มกัดฟันกรอดทนอาการเสแสร้งของโฮสต์หนุ่มไม่ไหว เจเดนจับโฮสต์หนุ่มพาดขึ้นบ่าก่อนจะพาเดินไปออกอีกประตู วินดิ้นขัดขืนทั้งเตะทั้งถีบทั้งหมัดทุบหลังแต่ดูเขาไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใดเพราะร่างสูงใหญ่ราว 190 ซม.อีกทั้งร่างกายกำยำมีแผงไปด้วยกล้ามเนื้อ และเป็นวินที่ไม่สามารถหลุดออกจากการบังคับของเขาได้อยู่ดี เจเดนทุ้มร่างสูงเพรียวบางลงบนเตียงนุ่มจนกระเด้งกลับ และเจเดนทิ้งตัวตามลงมาคร่อมร่างแล้วกระชากเสื้อเชิ๊ตสีขาวจนกระดุมหลุดกระเด็น

“ปล่อยผมนะ”

“หนึ่งแสนเป็นไง”

วินตาลุกวาวเมื่อได้ยินจำนวนเงิน ใบหน้าของผู้เป็นแม่ลอยเข้ามาภายใต้มโนจิตแทบจะทันที ทว่าเขากลับยังมีความคิดสยองที่จะต้องมีสัมพันธ์กลับเพศเดียวกัน

“ผมไม่...”

“สามแสนพอไหม...”

โฮสต์หนุ่มชะงักกับจำนวนเงินที่ลูกค้าหนุ่มเสนอมาให้แก่เขา มันมากเพียงพอสำหรับการใช้ในการรักษารวมถึงการเก็บเป็นทุนสำหรับใช้จ่ายในช่วงที่แม่และน้องชายของเขาพักฟื้น

วินทะเลาะกับตัวเองในใจขณะที่ลูกค้าหนุ่มเผยยิ้มออกมาดูเหมือนว่าโฮสต์หนุ่มคนนี้จะสามารถซื้อได้ด้วยเงินอย่างที่เขาคาดเอาไว้

“ว่าไง กูให้มึงคิดอีกที”