บทที่ 1387

พอได้ยินคำนี้ ปันอวิ๋นก็จุ๊ปากขึ้นสองที

"อดพูดไม่ได้เลย เนี่ยคุนหลายปีนี้น่าจะทุจริตไปไม่น้อยเลย เรือนหลังนี้สร้างได้...อย่างกับเป็นวังจักรพรรดิ ในเมืองซื่อหนานที่แม้แต่ไก่ยังไม่ออกไข่เลยด้วยซ้ำ"

ปันอวิ๋นในฐานะเจ้าหุบเขาหมื่นพิษ แน่นอนว่าไม่ใช่คนที่ไม่เคยเห็นโลก เขาพูดได้แบบนี้ ก็เห็นได้ถึงระดับความโอ่อ่าของจวนเจ้าเมืองแล้ว

ตอนนี้ยังเป็นช่วงกลางคืน ก็ยังเห็นความโออ่าได้ไม่ยาก

พรุ่งนี้ตอนฟ้าสาง คงจะลานตาน่าดู

พอได้ยินคำนนี้ของปันอวิ๋น จั๋วซือหรานก็หัวเราะขึ้นมา "ทุจริตนิดหน่อยเสียที่ไหน ราชสำนักเองก็ไม่ได้ให้เงินเขาน้อยนะ ยิ่งไปกว่านั้น..."

พูดถึงจุดนี้ จั๋วซือหรานก็หรี่ตาลง เอ่ยขึ้นอย่างมีนัยยะ "...ข้ารู้สึกว่าเขาอาจจะไม่ได้รับเงินเดือนแค่ทางเดียวด้วย"

ปันอวิ๋นตกตะลึง "นี่จริงหรือล้อเล่นกัน?"

เฟิงเหยียนที่อยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ตำแหน่งของสถานที่นี้ค่อนข้างอ่อนไหว ถ้าหากข้าเป็นเนี่ยคุน ย่อมไม่คิดหาวิธีแค่ทางเดียวแน่นอน"

เงินจากแคว้นเหยี่ยนกับดินแดนทางใต้ทางนั้น ก็ไม่ได้ยากที่จะรับมาเสียหน่อย...

จั๋วซือหรานหัวเราะเอ่ยขึ้นว่า "ก็จริง ดังนั้นตอนนี้ข้าเลยอยากจะเห็น ว่าบัญชี