LOGINShare
บทที่ 346
Latest chapter
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 460
นางกล่าวกับเจียงจิ่นเหยียนอย่างจริงจังว่า “ข้าอยากไปเยี่ยมน้องสามกับท่าน ข้าไม่ได้พบนางมานานแล้ว ที่สำคัญที่สุดคือ ข้าต้องการอยู่กับท่าน พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้ว นับตั้งแต่ที่ท่านต้องสอบ ต้องไปที่ทำการ ข้าก็ไม่ค่อยได้พบท่านอีก ข้าคิดว่าตอนนี้ข้อห้ามถูกยกเลิกแล้ว ดังนั้น พวกเราใช่สามารถอยู่ด้วยกันเป็นประจำแล้วหรือไม่”เจียงจิ่นเหยียนถึงได้รู้ว่าเขาได้ละเลยนางแล้ว “มั่วเอ๋อร์ ขอโทษด้วย ข้ายุ่งมากจริงๆ จนละเลยเจ้าไป ระหว่างเราย่อมไม่มีข้อห้ามใดๆ ตลอดกาล เจ้าก็สนใจเรื่องพวกแนวคิดผิดๆ เพี้ยนๆ พวกนั้นให้น้อยลงหน่อยเถอะ”อันที่จริงเป็นเพราะนางกลัวว่าจะกระทบกับการสอบของเขา ถึงได้แยกห้องนอน จางอวี่มั่วได้คิดเพื่อเขามากจริงๆ“ข้ายังกลัวว่าข้าเกาะติดคนจนเกินไปจะทำให้ท่านรำคาญน่ะ” จางอวี่มั่วกล่าวอย่างอ่อนโยนเจียงจิ่นเหยียนกอดนางไว้ในอ้อมกอดแล้วจุมพิตแก้มของนาง “น่ารำคาญที่ใดกัน ให้ข้าดูหน่อย…”จางอวี่มั่วถูกเขาหยอกเย้าจนหัวเราะคิกคักออกมา “และข้าก็อยากมีลูกสักคน ลูกที่เป็นของพวกเรา…”เขาจุมพิตลงบนริมฝีปากของนาง “ดี เช่นนั้นคืนนี้พวกเรากลับถึงบ้านก็เริ่มเลย ดีหรือไม่”“อื้อ” จางอวี่ม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 459
เมื่อออกจากสนามสอบ แต่ละคนก็ต่างแยกย้ายกันไป เหลือเพียงรอดูว่าสถานการณ์จะดำเนินไปเช่นไร การที่เรื่องนี้กลายเป็นเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อท่านราชครูพานและเหล่าผู้คุมสอบล้วนยังอยู่ในสนามสอบ ด้วยนิสัยของท่านราชครูพานย่อมจะต้องไล่ตรวจสอบจนถึงที่สุดแน่หากมีคนโกงจริงๆ เกรงว่าจะส่งผลกระทบในวงกว้างอย่างมากพวกเขาจึงได้แต่รอผลลัพธ์แล้วเจียงจิ่นเหยียนมาถึงข้างรถม้าสกุลเจียงเจียงจื้อชินกล่าวว่า “พี่ใหญ่ เมื่อครู่ตอนที่พี่ตีกลองร้องทุกข์นั่นสง่างามมากเลย! ข้าก็อยากไปลองตีดูบ้าง ไม่รู้ว่าจะเป็นความรู้สึกเช่นใด”“กลองใบนั้นตีมั่วได้หรือ? เจ้าอย่างทำอะไรโดยไม่รู้จักคิดสิ เมื่อครู่ก็เป็นเพราะสถานการณ์ฉุกเฉิน ข้าถึงได้ไม่อาจไม่คิดถึงวิธีนี้ เรื่องการตีกลองข้ายังต้องไปขอรับโทษกับฝ่าบาทอีก” เมื่อนึกย้อนกลับไป เจียงจิ่นเหยียนก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เลย เรื่องที่เขาตีกลองในครั้งนี้เกรงว่าจะต้องรับผิดชอบแล้ว“ร้ายแรงถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? พี่ใหญ่ก็ทำเพื่อช่วยคน มิได้ทำร้ายคนสักหน่อย เชื่อว่าเมื่อพี่เขยรัชทายาทรู้ถึงเจตนาเพื่อส่วนรวมของพี่ใหญ่จะต้องไม่ตำหนิท่านแน่” เจียงจื้อชินกล่าวเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 458
เหตุความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ มีผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ยามนี้ยังไม่ปรากฏอาการที่ร้ายแรงถึงชีวิต ทุกคนล้วนมีรอยฟกช้ำตรงนี้เขียวตรงนั้นม่วง โดยเฉพาะบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่ไม่รู้วิธีปกป้องตนเองพวกนั้น จะได้รับบาดเจ็บมากกว่าหน่อยในเวลานี้ คนของกองกำลังรักษาความปลอดภัยนครบาลก็มาถึงสถานที่เกิดเหตุแล้วเจียงจิ่นเหยียนสอบถามถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่อง เขาถึงได้รู้ว่า ที่แท้มีผู้คดโกงและถูกคนเปิดโปง เรื่องนี้หากว่าเป็นความจริงก็จะเป็นเรื่องใหญ่แล้วเนื่องจากมีเจียงจื้อชินและเจียงชั่นคอยปกป้อง เจียงหรูเมิ่งและเฝิงจิ้งย่วนจึงไม่ได้รับบาดเจ็บทั้งคู่คนทั้งสองเห็นบนนิ้วของจางอวี่มั่วมีรอยช้ำเล็กน้อย จึงถามอย่างเป็นห่วงว่า “มั่วเอ๋อร์ บาดเจ็บหนักหรือไม่ บนร่างได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”“ท่านแม่ ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แค่ถูกคนเหยียบนิ้วเข้าพอดี อีกไม่กี่วันก็หายดีแล้วเจ้าค่ะ”จากนั้น นางก็ดึงเจียงจิ่นเหยียนหลบไปอีกด้านหนึ่ง “เมื่อครู่ตอนข้าอยู่ท่ามกลางฝูงคน ทั้งที่ยังเดินได้อยู่และไม่ได้รู้สึกว่าเบียดเสียดเพียงนั้นชัดๆ แต่คนข้างหลังข้า กลับคล้ายพยายามดันเสื้อกั๊กของข้าสุดกำลัง ราวกับจงใ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 457
เนื่องจากวันนี้ด้านนอกสนามสอบมีคนมารวมตัวกันมากเกินไป และมีคนเริ่มก่อความวุ่นวาย จึงเกิดการเหยียบกันในบริเวณนั้น เสียงร้องระงมดังขึ้นอีกครั้ง เจียงจื้อชินกับเจียงช่านก็อยู่ในหมู่ฝูงชนเช่นกัน ยังดีที่พวกเขาร่างกายคล่องแคล่ว จึงไม่ถูกฝูงชนผลักล้ม แต่คนอื่นก็อนาถแล้วเขาเห็นกระทั่งว่าท่านแม่ พี่รอง และพี่สะใภ้ของเขาถูกฝูงคนชนกระจัดกระจายกันไปในเสี้ยววินาทีเจียงจื้อชินนั้นเป็นวรยุทธ์ เขาจึงกล่าวกับเจียงช่านว่า “รีบช่วยคน” กล่าวจบเขาก็เบียดตัวมุ่งไปทางมารดาของเขาอย่าเห็นว่าเจียงช่านอายุยังน้อย ฝีมือของเขาคล่องแคล่วว่องไว เขาคว้าตัวเจียงหรูเมิ่งได้แล้ว “คุณหนูรอง”เจียงหรูเมิ่งก็เกือบจะหกล้มเช่นกัน ในสถานการณ์เช่นนี้ทันทีที่ถูกคนทำให้สะดุดล้มก็จะลุกขึ้นมาไม่ได้แล้ว นางกล่าวว่า “พี่สะใภ้เล่า?”จางอวี่มั่วก็ถูกชนแยกพวกนางเช่นกัน สาวใช้ข้างกายนางก็ไม่ได้อยู่ข้างตัวนาง แต่ถูกผลักให้เดินไปฝั่งตรงข้ามกับพวกนางแล้ว แม้จะเป็นเช่นนั้นนางก็ไม่กล้าหยุด เพราะทันทีที่หยุดลงก็อาจถูกคนผลักล้มและถูกเหยียบย่ำ คนจำนวนมากเช่นนี้ เกรงว่าแม้แต่ท้องก็คงถูกเหยียบจนแตกในเวลานี้ ยังคงมีคนก่อเรื่อง ทหารของทา
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 456
เจียงจื้อชินก็เห็นว่าพวกท่านแม่และพี่รองของเขาอยู่ด้านนอกเข้ามาไม่ได้ จึงเขย่งปลายเท้าโบกมือไปด้านนอก “ท่านแม่ ข้าอยู่ทางนี้ พี่ใหญ่สอบติดแล้ว ได้อันดับสองขอรับ”เมื่อบรรดาผู้ที่เข้าแถวรอยลเขยขวัญได้ยินคำว่าที่สองเข้า ดวงตาก็เปล่งประกายออกมาทันที “อันดับที่สองเป็นคุณชายของบ้านใดกัน แต่งงานแล้วหรือไม่ มีคู่หมั้นแล้วหรือยัง?”เจียงจื้อชินกล่าวว่า “คุณชายใหญ่ของบ้านราชครูเจียง แต่งหลานสาวสายตรงของจางกั๋วกงเป็นภรรยาแล้ว พวกท่านล้วนไม่มีโอกาสแล้วล่ะ”“อ๋อ ที่แท้ก็เป็นบุตรชายคนโตของท่านราชครูเจียงนั่นเอง เขาจะรับอนุหรือไม่เล่า บุตรสาวของข้าอายุสิบห้า นิสัยอ่อนโยน หน้าตางดงาม สินเดิมก็มากล้น…” เจ้าของที่ดินที่เปล่งประกายสูงศักดิ์มั่งคั่งไปทั่วทั้งร่างผู้หนึ่งรั้งเจียงจื้อชินไว้“ลูกสาวของข้าอายุสิบหก ส่วนสินเดิมของบ้านข้านั้น…”เจียงจื้อชินรีบหยุดพวกเขาไว้ “ไม่รับอนุ บุตรชายสกุลเจียงของพวกเราไม่รับอนุ ขอบคุณทุกท่านแล้ว”ฮูหยินที่อยู่ตรงหน้าเห็นว่าเขาหน้าตางดงาม ราวออกมาจากภาพวาดก็ไม่ปาน “เช่นนั้นพ่อหนุ่มน้อยหมั้นหมายแล้วหรือไม่ หลานสาวของข้าอายุสิบห้า…”“ข้ายังเพิ่งอายุได้สิบสี่เอง ไม่
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 455
หงซิ่วรู้สึกประหลาดใจ “พระชายาองค์รัชทายาทก็ชอบทานขนมร้านนี้ มันมีชื่อเสียงมากแถมยังแพงมากอีกต่างหาก เมื่อก่อนพวกเราก็มาบ่อย และยังต้องเข้าแถวอีกด้วย ครั้งนี้ท่านซื้อเยอะขนาดนี้แต่ทำไมถึงได้เร็วเช่นนี้เล่า”เฉิงเฟิงกล่าวว่า “อย่างนั้นต้องขอบคุณแม่นางหงซิ่วที่มาช่วยอุดหนุนแล้ว เพราะข้าเป็นคนเปิดร้านขนมร้านนี้เอง ขนมในนั้นล้วนเป็นของที่ข้าคิดค้นขึ้นมาอย่างพิถีพิถัน ใช้ดอกไม้ชนิดต่างๆ มาทำเป็นวัตถุดิบ ไม่หวานเหมือนผงน้ำตาล และสตรีกินแล้วยังช่วยบำรุงรูปโฉมด้วย”หงซิ่วหัวเราะว่า “บำรุงรูปโฉม ท่านกำลังใช้ลูกไม้ดึงดูดลูกค้าล่ะสิ!”“คิดไม่ถึงว่าแม่นางหงซิ่วจะชาญฉลาดถึงเพียงนี้ ปราดเดียวก็มองออกแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไร้ประโยชน์เสียทีเดียว” เฉิงเฟิงก็ไม่ได้ปิดบังหงซิ่วกล่าวว่า “แต่ว่า ขนมของร้านท่านอร่อยจริงๆ นั่นแหละ ขายแพงขนาดนั้นกิจการยังดีขนาดนี้ ได้กำไรไม่น้อยกระมัง!”“เงินเพียงเล็กน้อย แต่ถ้าจะใช้มาสู่ขอภรรยายังนับว่าไม่มีปัญหา”หงซิ่วสีหน้าเรียบเฉย ไม่กล่าววาจาแล้วเฉิงเฟิงหันมาเหลือบมองนางทีหนึ่ง “เหตุใดจึงไม่พูดแล้วเล่า”“ตั้งใจขับรถเถิด ไม่มีสิ่งใดต้องพูดนี่” นางก็ไม่ได้เตรียมต
You may also like
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
จุ้ยหลิงซู692.0K viewsแม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.6M viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่20.5K viewsข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น15.2K viewsท่านประมุขปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าแก่แล้ว
วนิลากลิ่นเลม่อน22456 viewsไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง
moonlight -mini1.4K viewsบัวขาวแต้มสี
moonlight -mini653 viewsฮูหยินผู้ถูกลืมเลือน ณ. เรือนเหมันต์
BigM00N101 views
