บทที่ 469  

“เจ้าก็ยังรู้จักเรียกร้องความยุติธรรม เราให้ความยุติกับศิษย์ของเจ้า แล้วความยุติธรรมของบัณฑิตอีกนับหมื่นนับพันทั่วใต้หล้าเล่าจะไปเรียกร้องจากผู้ใด เสาหลักของแผ่นดินที่อาศัยการขโมยมาเช่นนี้ เราจะเอามาใช้ประโยชน์อันใดหรือ”

เจียงหวยรู้สึกอยากร่ำไห้แต่ไร้น้ำตา นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งสูง เป็นแค่ราชครูตัวเล็กๆ ในสำนักศึกษาหลวงก็ดีกว่าตั้งมากมายแล้ว อยู่อย่างไร้ความทะเยอทะยานก็ไม่ถูกผู้ใดคิดอาฆาตแล้ว

เขาเอ่ย “กระหม่อมถูกใส่ความพ่ะย่ะค่ะ!”

ในตอนนี้เอง หน่วยราชองครักษ์ก็รื้อค้นจนพบเงินที่หวังชิงกล่าวถึงจากจวนสกุลเจียงแล้ว

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมตรวจสอบจนเจอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปนำเข้ามา” ฝ่าบาทแอบคิดในใจ ‘มีเงินสกปรกอยู่จริงด้วย เช่นนี้คงปฏิเสธไม่ได้แล้วจริง ๆ’

เห็นเพียงผู้บังคับการซางนำหีบห่อจำนวนหลายชิ้นที่ยังไม่ได้เปิดออกมาวางเรียงไว้ตรงกลางท้องพระโรง

ฝ่าบาทตรัสถาม “ของพวกนี้คืออะไร?”

“เป็นเงินสินบนที่กระหม่อมยึดมาจากคลังของจวนสกุลเจียงพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงโปรดทอดพระเนตร” ผู้บังคับการซางเปิดหีบใบหนึ่งออกด้วยตนเอง เห็นเพียงว่าด้านในเต็มไปด้วยเงินทอง มันถูกวางเร