ตอนที่ 10 ยังไม่อยากหาย

 

ถิงถิงเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าเขาจะจูบนางเช่นนี้มือนางเริ่มปัดป่ายไปทั่วเพื่อให้เขาผละออกไป แต่มือหนาของเขากลับรวบตัวนางไม่ให้ดิ้นเพื่อจะได้รุกล้ำตัวนางให้มากขึ้น

“ถิงถิง หลับตาสิ”

“อื้ออ ไม่นะ ท่านอ๋อง…”

เขาไม่สนใจแล้วว่านางจะหลับตาหรือไม่ เขาบดขยี้ปากอิ่มรูปกระจับของนาง รสชาตินี้นี่เอง นางช่างอ่อนหวานยิ่งนัก หวานกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้

 ความรู้สึกเช่นนี้เขาพึ่งเคยรู้สึกเป็นครั้งแรก ลิ้นสากหนาของเขาเริ่มล้วงเข้าไปในปากนางเขากวาดลิ้นเพื่อเปิดทางเข้าไป ถิงถิงขัดขืนเขาไม่ไหว เรี่ยวแรงนางหายไปจนหมดสิ้นจนเขาสามารถรุกล้ำไปถึงข้างในได้ มือหนาข้างหนึ่งสางผมนางเล่นอย่างใจลอย จนเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ถิงถิงจึงผลักตัวออกจากเขาอย่างรวดเร็ว

“คุณหนูเจ้าคะ อาหารเย็นและยาพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

“เอา…เอาเข้ามาได้เลย”

นางเริ่มเดินสะเปะสะปะและหยิบผ้าขาวใส่อ่างก่อนจะรีบเดินสวนพวกสาวใช้ออกไปนอกห้องทันทีโดยไม่มองหน้าผู้ใดอีกเลย

ลี่หยางมองตามนางออกไปพร้อมกับจับริมฝีปากตัวเองและยิ้มเบาๆ จนอาหลินไม่กล้ามองเขาเพราะกลัว เมื่อตอนบ่ายทำราวกับจะฆ่าคนให้ได้ ตอนนี้ท่านอ๋องนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า นางรับอาการแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ เมื่อวางอาหารเสร็จนางจึงรีบเดินออกไปทันที

“ถิงถิง เจ้าช่างหวานนัก”

ถิงถิงเมื่อเดินออกมาแล้วจึงรีบเดินเอาอ่างไปวางที่ห้องครัวพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งโต๊ะข้างๆ อย่างใจลอย มือบางที่ยังสั่นอยู่ค่อยๆ เอื้อมมาลูบที่ริมฝีปากตัวเองอย่างเบามือพร้อมกับภาพเมื่อครู่ เขาจูบนาง เมื่อครู่นี้ เขาจูบนางจริงๆ

“หมิงลี่หยาง คนบ้า”

หลังจากเย็นวันนั้น หมิงลี่หยางก็ไม่ได้เห็นหน้าถิงถิงอีกเลย จนกระทั่งตอนเช้า เขาตื่นมาแต่เช้าเพื่อรอให้นางเข้ามาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา นางส่งท่านหมอเล่อมาทำแผลให้เขาแทน

“ถิงถิงล่ะ นางไปไหน”

“ทูลท่านอ๋อง คุณหนูอยู่ที่โรงทำสบู่ตั้งแต่เช้าพ่ะย่ะค่ะ นางให้ข้ามาดูแผลให้พระองค์ เห็นว่าเมื่อวานนี้แผลของพระองค์ไม่สู้ดีนัก”

“คงไม่คิดจะหลบหน้าหรอกใช่หรือไม่”

“ขออภัยท่านอ๋อง พระองค์ตรัสว่ากระไรนะพ่ะย่ะค่ะ”

“เปล่าๆ ท่านหมอ ท่านทำแผลต่อเถิด”

“อาการของพระองค์ฟื้นตัวเร็วมาก แผลภายนอกแห้งสนิทแล้ว หากไม่โดนกระแทกภายนอกเพิ่ม อีกสองวันก็ไม่ต้องพันแผลแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรนะ ไม่ต้องพันแผลแล้วงั้นหรือ แล้วๆ ถ้าเลือดออกอีก แล้วถ้าเวลาสวมเสื้อผ้าแล้วมันโดนชุดข้าล่ะ”

“ทูลท่านอ๋อง ถ้าเช่นนั้น เอ่อ สามารถใช้ผ้าปิดแผลบางส่วนเอาไว้ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“อ่อ ๆ เช่นนั้นก็ดี ท่านหมอ ท่านก็จัดการเตรียมด้วย แล้วผ้าที่แปะแผลนี่ ต้องเปลี่ยนบ่อยหรือไม่”

“เอ่อ…. เปลี่ยนเช้าเย็นเช่นเดิมได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ดีมาก ขอบคุณท่านมากท่านหมอ”

“กระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านหมอเล่อเดินออกจากห้องท่านอ๋องด้วยความงุนงง ไม่แน่ใจว่าพระองค์จะถูกทำร้ายจนเสียสติไปหรือไม่ถึงไม่อยากให้แผลหายเร็วๆ แต่เขาไม่มีเวลาที่จะสนใจเรื่องนี้มาก

 หน้าที่ของเขาคือจัดยาที่เหลือให้อาหลินต้มและแจ้งว่าต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลทุกเช้าเย็นเช่นเดิม

“ท่านหมอ เมื่อไหร่ท่านอ๋องจะหายดีหรือเจ้าคะ”

“ที่จริงอาการพระองค์ก็…เจ้าถามทำไมหรืออาหลิน”

“คือว่า ข้ารู้สึกกลัวพระองค์เจ้าค่ะ อารมณ์เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง เดี๋ยวโมโห เดี๋ยวยิ้มคนเดียว ข้าคิดว่าพระองค์เสียสติ”

ท่านหมอเล่อมองมาที่สาวใช้ที่ยืนอย่างนึกระแวง ไม่ใช่เขาคนเดียวที่รู้สึกเช่นนี้สินะ แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะเที่ยววิจารณ์ได้อย่างสนุกปาก เขาจึงรีบตัดบท

“นี่ยาที่เหลือ เจ้าก็ต้มตามเวลา ส่วนนี่ก็ยาทาแผล ฝากให้คุณหนูบอกว่าแค่แปะแผลแล้วเปลี่ยนเช้าเย็นเช่นเดิม”

“เจ้าค่ะท่านหมอ ท่านอ๋องเหมือนจะรอแค่ช่วงเวลาที่คุณหนูไปเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขานี่แหละเจ้าค่ะ เปลี่ยนทีนานมาก พอคุณหนูออกมาท่านอ๋องก็จะอารมณ์ดี พอไม่เห็นคุณหนู ท่านอ๋องก็จะหงุดหงิด ข้าทำตัวไม่ถูกเลย”

หมอเล่อยิ้มออกมา เป็นเช่นนี้นี่เองเขาเข้าใจแล้ว

“เอาล่ะ เจ้าก็อย่าพูดมาก ฝากบอกคุณหนูด้วยว่ายานี้สำคัญมากต้องเปลี่ยนให้ตรงเวลาเช้าเย็นอย่าได้ขาด ระวังแผลติดเชื้อด้วย”

“เจ้าค่ะ ข้าทราบแล้ว”

ท่านอ๋องสวมชุดใหม่และเดินออกจากห้องมา เขาเดินตามหาถิงถิงไปทั่วร้าน ถามทุกคนที่เดินผ่าน จนกระทั่งเจออาหลาน

“ถิงถิงอยู่ที่ใดกันอาหลิน”

“คุณชายหมิง ข้าคืออาหลานเจ้าค่ะ ท่านจะตามหาคุณหนูไปทั่วแบบนี้ทำไมกัน นางมีงานทำมากมาย ไม่ว่างมาดูแลท่านตลอดหรอกนะเจ้าคะ”

อาหลานยังคงจดจำเรื่องที่ท่านอ๋องกล่าวว่าร้ายให้ร้านร้อยบุปผาในงานจิบชาที่สวนเมื่อวันก่อนอยู่ นางจึงได้รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าใดนัก

 ท่านอ๋องก็เหมือนจะรู้ตัว เขาลอบกลืนน้ำลายลงไปเพราะสายตาของสาวใช้ที่มองเขาทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นในเรื่องวันแรกที่เจอกับพวกนาง แต่ด้วยความเป็นราชนิกุล ความเป็นนายเขาย่อมไม่เกรงกลัวนาง

“ข้าย่อมมีเรื่องสำคัญ ข้าถาม เจ้าเพียงแค่บอกมา”

อาหลานเริ่มรู้สึกขนลุกซู่เมื่อเขาเริ่มใช้น้ำเสียงเช่นเดิม นางพึ่งรู้สึกตัวว่าพูดมากเกินไปและออกจะก้าวล่วงเจ้านาย นางจึงตอบเขาด้วยเสียงอ่อยๆ

“คุณชาย คุณหนูอยู่ในห้องทำสบู่ด้านหลังเจ้าค่ะ แต่ว่าท่านอย่าเข้าไปดีกว่า ในนั้นร้อนมาก”

“ขอบใจเจ้ามาก ข้าจะไปดูนางหน่อย”

เขาเดินผ่านนางไป อาหลานยังรู้สึกขนลุกกับบรรยากาศโดยรอบที่เย็นวาบแม้ตัวท่านอ๋องจะเดินไปแล้วก็ตาม นี่สินะความหมายของคำว่าผู้ที่จะเป็นใหญ่ เพียงคำพูดและการกระทำก็ทำให้คนยำเกรงได้โดยไม่ต้องพูดมาก

“แม้ว่าจะน่าหมั่นไส้ แต่ก็น่ากลัวมากจริงๆ”

หมิงลี่หยางเดินไปที่ห้องทำสบู่ตามที่อาหลานบอก แต่กลับพบว่าห้องนั้นว่างเปล่า นางไม่ได้อยู่ที่นั่น

เขาได้ยินเสียงคนสนทนากันจึงเดินไปตามเสียงเพื่อจะถาม แต่กลับพบว่าฟางถิงถิงยืนคุยกับบุรุษคนหนึ่งอยู่ประตูด้านหลัง ใบหน้านั้นเขาเห็นเพียงครั้งเดียวก็จำได้ดี ตงหลางแห่งกรมเจ้าท่า

“มาทำไมอีกละนี่ แล้วเหตุใดต้องมาแอบคุยกันตรงนี้ด้วย”

ท่านอ๋องต้องแอบที่ห้องด้านหลังก่อนจะถึงประตูที่ถิงถิงยืนคุยกับตงหลางอยู่ แต่เขาก็ได้ยินไม่ชัด

“ขอบคุณใต้เท้ามาเลยเจ้าค่ะ ที่เป็นธุระนำกระดาษพวกนี้มาส่งให้”

“แม่นางฟางไม่ต้องเกรงใจ เดิมทีกระดาษพวกนี้ต้องกำจัดทิ้งอยู่แล้ว หากว่ามันเป็นประโยชน์กับเจ้า ข้าก็ยินดี”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านจะเข้ามาจิบชาให้หายเหนื่อยก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ แทนคำขอบคุณจากข้าด้วย”

ท่านอ๋องรู้สึกไม่พอใจ หัวใจเขาตอนนี้เต้นแรงและเร็วไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นที่ยืนแอบฟังอยู่ตรงนี้ หรือว่าโกรธที่นางชวนชายผู้นั้นเข้ามาดื่มชากันแน่

“อ้อ เช่นนั้นข้าขอรบกวนแม่นางแล้ว”

“เชิญเจ้าค่ะ”

“แอบนัดพบกันยังไม่พอ ยังชวนมาดื่มชาถึงในบ้านอีกงั้นหรือ”