ตอนที่ 8 คนเดียวในหัวใจ

 

“เอ่อ คุณชาย คำถามพวกนี้ข้าต้องตอบท่านจริงๆ หรือเจ้าคะ”

“ใช่ เพื่อความปลอดภัยของเจ้าเอง”

“เขาชื่อเฉินลู่เสียน เป็นลูกขุนนางกรมเจ้าท่า มารดาของเขาอยากให้เขาแต่งงานออกเรือนเพราะความรักสนุกเสเพลไปวันๆ จึงมาทาบทามสู่ขอข้า แต่ข้าก็ปฏิเสธไปแล้วสองครั้ง พวกเขาก็ยังไม่คิดจะเลิกรา พวกเขาชอบมาวุ่นวายที่ร้านข้าเป็นประจำ อาหลานเองก็รับมือเขาไปหลายรอบแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ลดละความพยายาม จนมาครั้งนี้เจอท่าน คิดว่าเขาคงจะเข็ดไปอีกนาน”

“แล้วเจ้าไม่ได้รู้สึกชอบเขางั้นหรือ”

“แม้ว่าสตรีทั้งเมืองต่างลุ่มหลงในเงินและอำนาจและหน้าตาของเขา แต่ข้าก็มิใช่หนึ่งในสตรีเหล่านั้นอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ ชายมากรักเสเพลไม่รักใครจริงเช่นนั้น ไม่มีประโยชน์ที่จะเสียเวลาไปให้คุณค่า”

รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านอ๋องเผยขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะยกชาขึ้นมาจิบเพื่อปกปิดแต่ก็ไม่สามารถควบคุมความดีใจออกนอกหน้าในคำพูดของนางไปได้

“แล้ว เจ้ายังไม่มีคนที่ชอบพอกันบ้างเลยหรือถิงถิง”

ถิงถิงหันมามองหน้าท่านอ๋อง สายตานางมองเขาอย่างมีความนัยบางอย่างซึ่งเขามองไม่ออกว่านางหมายความว่าอย่างไรในสายตานั้น แต่เขาก็ใคร่รู้เหลือเกิน จนนางพูดกับเขา

“ข้ามีคนที่อยู่ในใจข้าแล้วเจ้าค่ะ”

มือที่ยกขึ้นจะจิบชาค้างอยู่กลางทาง ก่อนจะวางจอกชาลงด้วยความรู้สึกหนักอึ้งที่อธิบายไม่ได้ นี่เขาถามเพื่ออยากได้คำตอบนี้จริงๆ น่ะหรือ เหตุใดพอนางตอบมาแล้ว กลับกลายเป็นเขาที่รู้สึกไม่ดีถึงเพียงนี้

สายตาทั้งคู่สบตากันอยู่ครู่หนึ่งด้วยคนละความรู้สึก นางหวังว่าสักเสี้ยวใจหนึ่งหวังให้เขาจำนางได้ แต่เขากลับมองว่านั่นคือสายตาที่บอกเขาว่าในใจนางมีเจ้าของแล้ว

“งั้นหรือ แล้ว…เขาคือผู้ใดกันเล่า เหตุใดไม่เห็นเขามาช่วยเจ้าในเวลาเช่นนี้"

“เรื่องนั้น ช่างมันเถิดเจ้าค่ะ”

“แย่จริง เขาไม่แม้แต่จะโผล่หน้ามา แต่เจ้ากลับปกป้องเขาถึงเพียงนี้ เขาคงสำคัญมาก ”

“ใช่เจ้าค่ะ สำคัญมาก สำคัญที่สุดเพราะมันเป็นทั้งความทรงจำที่งดงาม เป็นคนที่ทำให้หัวใจข้ามีชีวิต และเป็นคนที่ข้ารอคอย"

เขายกชาขึ้นดื่มจนหมดจอก แต่เหตุใดรู้สึกว่าชานั้นช่างขมเหลือเกิน ในเมื่อนางพูดมาชัดเจนขนาดนี้ มีเหตุผลอะไรที่เขาจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีก แต่การที่เขาจะกลับไปแบบนี้ มันก็รู้สึกค้างคาใจเสียเหลือเกิน

“คนที่เจ้ารอ แล้วเขารู้หรือไม่ว่าเจ้ารอเขาอยู่ แล้วเมื่อใดถึงจะได้พบกัน”

“นั่นไม่สำคัญ เพียงแค่หัวใจข้ามีเขา เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วเจ้าค่ะ เขาไม่ต้องรับรู้ก็ได้”

“เจ้าจะบอกว่า เจ้าหลงรักเขาข้างเดียวงั้นหรือ”

นางมองเขาและยิ้มให้ แต่เขาอ่านสายตานั้นไม่ออกเลยเพราะเขาคิดว่านางพูดถึงคนอื่น

“เจ้าค่ะ แม้ว่าทั้งชีวิตนี้เขาจะไม่มีทางรู้เลย ข้าก็ยินดีที่จะเก็บเขาเอาไว้ในหัวใจ”

“น่าขำ ใครจะไปรอคนคนหนึ่งได้ทั้งชีวิต เรื่องน่าขำนี่ ข้าว่าเจ้าเลิกคิดถึงเขาแล้วมองออกไปข้างหน้าเสียเถอะ เสียเวลาที่จะรอคนที่ไม่รู้ว่าจะได้พบเจอเมื่อใด หรือจะได้พบกันหรือไม่ สู้หาคนใหม่ไปเลยไม่ง่ายกว่างั้นหรือ”

“คุณชายหมิง นั่นมันความคิดของท่าน แต่มิใช่ความคิดของข้า เอาล่ะ ข้าตอบคำถามท่านหมดแล้ว ได้เวลากินข้าวกินยาแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะให้คนยกไปให้ท่านที่ห้อง เชิญท่านกลับห้องไปก่อน ข้าจะไปสั่งให้อาหลินต้มยาให้ ขอตัวก่อน”

“เดี๋ยวสิ ถิงถิง ข้าแค่…”

นางเดินออกไปแล้ว นางคงไม่พอใจเขามากที่เขาพูดตัดรอนเช่นนี้ ก็ในเมื่อเรื่องที่นางเล่ามันดูเพ้อฝัน เขาก็แค่พูดถึงความจริงที่นางเจออยู่ตรงหน้า แล้วเขาผิดอะไรกัน

หมิงลี่หยางเดินกลับห้องไปพร้อมกับเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดสีขาวตามเดิมพร้อมกับนั่งรอที่เตียง สาวใช้สองคนเดินยกข้าวมาให้เขาพร้อมกับอาหลินที่ยกยามาให้เขา แต่เขามองไม่เห็นถิงถิงจึงได้ถามนาง

“แล้วถิงถิงเล่า ไม่มาด้วยหรือ”

“เอ่อ ทูล..เอ่อ คุณชายหมิง คุณหนูออกไปรับของเจ้าค่ะ น่าจะกลับเย็นๆ”

“เหตุใดนางออกไปไม่บอกข้า ให้ข้าไปกับนางด้วยก็ได้นี่นา”

“ทูลท่านอ๋อง…เอ่อ คุณชายหมิง คือว่า คุณหนูไปกับใต้เท้าตงหลางเจ้าค่ะ เขามีธุระไปที่ท่าเรือพอดีเลยแวะรับคุณหนูไปพร้อมกันเจ้าค่ะ”

“อะไรนะ ใครนะ เจ้าพูดชื่ออีกทีสิ”

“ใต้ ใต้เท้าตงหลาง ขุนนางกรมเจ้าท่าที่พึ่งรับตำแหน่งใหม่มาอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ”

“ยังมีอีกหรือไม่”

“เจ้าคะ ท่านหมายถึง”

“บุรุษที่นางรู้จักน่ะ ยังมีอีกกี่คน”

“เอ่อ คือ…”

“ขอบใจนะอาหลิน เจ้าออกไปเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

อาหลินรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว นางรู้สึกกลัวสายตาของท่านอ๋อง แม้นางจะไม่รู้ว่าเขาโมโหเรื่องใด แต่นางก็ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ เขาแม้แต่นาทีเดียว

“เหตุใดต่อหน้าคุณหนูท่านอ๋องถึงไม่เป็นเช่นนี้ นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว”        

ท่านอ๋องนึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขามาอยู่ที่นี่ไม่กี่วัน แค่ฟื้นขึ้นมาวันแรกก็พบว่ามีบุรุษหนุ่มถึงสองคนที่มาพัวพันกับฟางถิงถิง

 แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาต้องหงุดหงิด ทั้งๆ ที่นางเป็นคนที่ช่วยเขาเอาไว้ เขาเองก็พึ่งเจอนางได้ไม่นาน และยังเริ่มต้นไม่ดีเพราะทะเลาะกับนางตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอด้วย

“หรือว่าเจ้านั่นจะเป็นคนที่นางบอก เป่าอี้!!”

เป่าอี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขาเกือบจะทันทีที่เขาเรียก

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เมื่อครู่เจ้าได้ยินหมดแล้วใช่หรือไม่”

“เอ่อ ….พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องจะให้….”

“ไปสืบเรื่องของขุนนางผู้นี้มาให้ข้า และส่งคนตามไปอารักขาถิงถิงด้วย อย่าให้คลาดสายตาแม้แต่ก้าวเดียว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เป่าอี้!!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เอาองครักษ์เงาผู้หญิงนะ ไม่เอาผู้ชาย”

“พ่ะย่ะค่ะ หมายถึง องครักษ์หญิง ติดตามแม่นางฟาง”

“อืม ตามนั้น”

“เอ่อ …รับทราบพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง สายข่าวเราแจ้งว่าพบความเคลื่อนไหวของพรรคหงลี่ในเมืองแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไร”

“ตอนนี้พวกมันกำลังตามหาตัวพระองค์ แต่ยังไม่เจอ เหมือนว่ามันรู้มาก่อนแล้วว่าท่านอ๋องจะเสด็จออกจากเมืองหลวงจึงได้มารอที่นี่”

“มีคนแจ้งข่าวสินะ คิดเอาไว้ไม่ผิด บอกคนของเราตรวจสอบในวังหลวงให้ดี”

“กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องจะกลับจวนเมื่อใดพ่ะย่ะค่ะ”

คำถามนี้ทำเอาท่านอ๋องหันมามองเขาด้วยความหงุดหงิด นั่นสิ เขาจะกลับเมื่อไหร่ อาการเขาตอนนี้ก็ใช่ว่าจะกลับไม่ได้ แต่เหตุใดต้องอยู่ต่อ

แต่หากไม่อยู่ต่อ แล้วจากนี้เขาก็ไม่รู้เรื่องข้างในร้านร้อยบุปผาแล้วน่ะสิ นี่ขนาดเขาอยู่ ยังมีแมลงวันตั้งสองตัวมาวุ่นวาย แล้วหากเขากลับไปที่จวนตอนนี้

“เป่าอี้!! ข้ายังต้องรักษาตัว เจ้าก็พูดเองว่าพวกมันกำลังตามตัวข้าอยู่ ปล่อยข่าวออกไปว่าข้าออกจากเมืองไปแล้ว ถอนกำลังรักษาจวนอ๋องออก แต่ไม่ต้องบอกว่าไปที่ใด เพื่อเบี่ยงความสนใจ ข้าอยากรู้ว่าพวกมันจะมีสายลับอยู่ในเมืองนี้เหลืออีกหรือไม่”

“แต่ว่า ท่านอ๋องต้องรักษาบาดแผล”

“ข้ารักษาอยู่ เจ้าไม่ต้องห่วง ยาของท่านหมอที่รักษาที่นี่เป็นยาดี ไม่มีอะไรน่าห่วง เจ้ากลับไปทำตามที่ข้าสั่งได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เป่าอี้รีบกลับออกไปอย่างรวดเร็ว เขาเป็นอีกคนที่แปลกใจกับพฤติกรรมของท่านอ๋องช่วงสองสามวันมานี้อย่างมาก แต่ละคำสั่งแปลกที่เขาต้องทำล้วนเกี่ยวข้องกับเถ้าแก่ร้านร้อยบุปผาทั้งสิ้น

“ดูท่าที่บอกว่ายาดี น่าจะมิใช่ยาของท่านหมอเสียกระมั้งท่านอ๋อง”