ตอนที่ 7 ว่าที่คู่หมั้นกับชายหน้ากากเงิน

 

“เจ้าว่าอย่างไรนะ ว่าที่คู่หมั้น”

“ใช่เจ้าค่ะ แต่คุณหนูไม่ยอมรับหมั้นเขาเสียที จึงได้แต่เป็นว่าที่เจ้าค่ะ”

“หึ ถ้าเช่นนั้นก็ยังมิได้ถือว่าเป็นอะไรกัน”

สายตาเขาหันไปทางหน้าร้านพร้อมกับความรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินที่อาหลินพูดมา รู้แต่ว่าตราบใดที่เขายังอยู่ที่ร้านร้อยบุปผาแห่งนี้ เขาจะไม่มีวันให้ชายอื่นมาใกล้นางเด็ดขาด

“ข้าจะไปดูเสียหน่อย”

“แต่ว่าท่านอ๋องเพคะ ไม่ได้นะเพคะ คุณหนูสั่งเอาไว้”

“อยู่ที่นี่เจ้าเรียกข้าว่าคุณชายหมิงเถอะ เจ้าชื่ออาหลินใช่หรือไม่”

“ใช่เพคะ เอ่อ ใช่เจ้าค่ะคุณชายหมิง”

“งั้นอาหลิน ข้าวานให้เจ้าไปดูเหตุการณ์แล้วกลับมาเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่”

“เจ้าค่ะ ข้าจะรีบไปดูให้เดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

หมิงลี่หยางเดินไปที่สวนสมุนไพรที่ปลอดคนก่อนจะเป่าปากเรียกคนออกมา เป่าอี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขาทันที

“ท่านอ๋อง ขออภัยที่กระหม่อมละเลยต่อหน้าที่ ทำให้พระองค์ต้องตกอยู่ในอันตราย”

“สืบหรือยัง”

“สืบแล้วพ่ะย่ะค่ะ คนของสำนักหงลี่พ่ะย่ะค่ะ”

“ดูท่าพวกมันจะไม่ยอมปล่อยข้าเลยสินะ”

“จากเบาะแสที่กระหม่อมได้มา พวกมันยังอยู่ในเมืองหย่งโจวตามที่พระองค์คาดการณ์ไว้พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าจัดองครักษ์มาคุ้มครองร้านร้อยบุปผาหรือยัง”

“จัดการเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ มากพอๆ กับจวนอ๋อง หรืออาจจะมากกว่าด้วยเพราะที่นี่มีทั้งคนชราและสตรีพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าอยากให้เจ้าไปจัดการเรื่องวุ่นวายหน้าร้านร้อยบุปผาตอนนี้”

“แต่ว่านั่นมัน”

เป่าอี้หันหน้ามองท่านอ๋องซึ่งส่งสายตาดุดันมาให้ เขาจึงรีบกลับไปจัดการตามคำสั่ง เป็นครั้งที่สองหลังจากรับคำสั่งจากจดหมายที่เสี่ยวเฟยนำส่งมา ว่าให้จัดองครักษ์มาคุ้มกันที่จวนร้อยบุปผาให้มากที่สุด และครั้งนี้ถึงกับให้เขาไปจัดการผู้ที่มาสร้างความวุ่นวายที่หน้าร้านร้อยบุปผาของแม่นางฟาง

“คุณชายเฉิน ท่านมาด้วยธุระอันใด”

“ถิงถิง ข้ามาหาเจ้า แต่ดูเหมือนว่าคนของเจ้าไม่ค่อยต้อนรับข้าเท่าไหร่ นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือ”

“คุณชายเฉิน หากท่านมาเพื่อซื้อของ เด็กๆ ของข้าคงไม่ขัดขวางท่าน แต่หากท่านมาด้วยธุระอื่น ข้าคงไม่ต้อนรับ”

“ถิงถิง ยังโกรธข้าอยู่งั้นหรือ ข้าก็บอกไปแล้วว่าข้าเลิกกับแม่นางหลี่นั่นไปแล้วอย่างไรเล่า จากนี้จะมีเจ้าคนเดียว ข้าพูดจริงๆ นะ”

“ปากเหม็น ผู้ชายโสโครก”

“นี่นังสาวใช้คนนี้ กล้าดีเช่นไรมาด่าข้า ตบปากนางเดี๋ยวนี้”

“ใครกล้าแตะต้องคนของข้า ข้าจะไม่ไว้หน้าคนผู้นั้น คุณชายเฉิน ข้าพูดชัดเจนแล้ว ข้ากับท่านไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าได้เที่ยวพูดจาเพ้อเจ้อ หากท่านยังพูดไม่รู้เรื่อง อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจสกุลเฉินของพวกท่าน”

“ฟางถิงถิง ข้าพูดดีๆ กับเจ้านะ ข้าก็อธิบายไปหมดแล้ว ระหว่างข้ากับแม่นางหลี่ผู้นั้นจบกันไปแล้ว เจ้าก็ควรรู้ว่าก่อนแต่งงาน ชายที่มีสตรีมากมายถือเป็นการสอนประสบการณ์ แต่พอแต่งกับเจ้าแล้ว ข้าสัญญาว่าจะรักเจ้าคนเดียว”

“คุณชายเฉิน ไม่ใช่ว่าข้ารังเกียจความคิดนี้ของท่าน แต่ว่าข้าไม่สามารถรับหมั้นท่านเพราะข้ามิได้ชอบพอกับท่าน หากท่านไม่เข้าใจอีก ข้าก็คงจะไม่มีอะไรจะอธิบายแล้ว”

“ถิงถิง อย่างไรเจ้าก็จะยืนกรานปฏิเสธข้าใช่หรือไม่”

“ต่อให้ต้องตาย ข้าก็ไม่มีทางแต่งกับท่าน”

“ฟางถิงถิง เจ้ากล้าดีเช่นไร”

มือเขากำลังจะง้างเพื่อตบนาง มือหนาของบุรุษชุดสีดำเข้ามาขวางเขาไว้ทัน ฟางถิงถิงมองเห็นเพียงด้านหลังของเขา เมื่อคนผู้นั้นพูดกับเฉินลู่เสียน

“คุณชายท่านนี้ ท่านเที่ยวมารังแกสตรีกลางที่ชุมชนเช่นนี้ ช่างไร้ยางอายเสียจริง”

“โอ๊ย เจ้าคนถ่อย เจ้าปล่อยมือข้านะ”

ชายชุดดำนั้นบีบมือเขาหนักขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับสายตาที่โหดเหี้ยมและความหวาดกลัวของคนที่อยู่ในร้าน เสียงของเฉินลู่เสียนเริ่มร้องดังขึ้นจนยอมขอร้องเขา

“โอ๊ยย เจ็บๆ ข้ายอมแล้ว ยอมแล้ว ท่านจอมยุทธ ปล่อยข้าเถิด”

“ขอโทษนางเสีย แล้วอย่าให้ข้าพบเจอเจ้าที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง”

“ท่าน ท่านว่าอย่างไรนะ ให้ข้าขอโทษนางเช่นนั้นหรือ แต่ว่านาง…”

“ข้า…บอกให้..เจ้า …ขอโทษนางอย่างไรเล่า!!”

เขาออกแรงบีบเพิ่มเข้าไปอีกจนเฉินลู่เสียนร้องเจ็บจนไม่ไหว เขาจึงรีบตะโกนมาที่ฟางถิงถิง นางมองดูแผ่นหลังของชายชุดดำนั้น ทั้งรูปร่างและน้ำเสียงที่คุ้นเคย

“ขอโทษ ข้าขอโทษแล้ว โอ๊ย ปล่อยเสียที”

เขาสลัดมือออกอย่างแรงจนตัวของเฉินลู่เสียนสะดุดล้มลงตรงหน้าฟางถิงถิง พร้อมกับที่ชายชุดดำนั้นหันมาและใช้เท้าขวาเหยียบเขาไว้ไม่ให้ลุกขึ้น ฟางถิงถิงมองหน้าเขา ชายชุดดำสวมหน้ากากสีเงินหันมาสบตานาง

“ขอโทษสิ แล้วบอกว่าจะไม่มายุ่งกับนางอีก หรือเจ้าอยากให้ข้าหักขาเจ้าอีกข้าง”

“ไม่ๆๆ ขอโทษ ข้าขอโทษแล้ว ถิงถิง ข้ายอมแล้ว ข้าเฉินลู่เสียนจะไม่มายุ่งกับเจ้าอีก”

“ดี อย่าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง ไปได้แล้ว”

ลี่หยางยกขาออกจากตัวเฉินลู่เสียน เขารีบลุกขึ้นและวิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสายตาของฟางถิงถิงที่มองมาที่เขาอย่างนึกสงสัย นางบอกให้เขารออยู่ด้านในมิใช่หรือ แล้วเขาไปหาหน้ากากมาจากที่ใดรวดเร็วนัก ชุดดำนี่อีก

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่หรอก ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณ คุณชาย…ที่ช่วยเหลือข้าในครั้งนี้”

เขามองสบตานางพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ฟางถิงถิงแม้จะเห็นรอยยิ้มผ่านหน้ากาก แต่ก็ไม่ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นน้อยลงสักนิด

“ไม่เป็นไร เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว” (ข้าไม่ชอบให้เจ้าพบกับบุรุษอื่นเช่นนี้เลย)

“หากคุณชายไม่รังเกียจ ให้ข้าเลี้ยงชาท่านได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ข้าไม่รังเกียจ ขอรับคำเชิญนี้ด้วยความยินดี”

“เชิญคุณชายทางนี้เจ้าค่ะ อาหลาน ดูแลหน้าร้านให้ดีด้วย”

“เจ้าค่ะ”

เขาเดินตามนางไปด้านหลังร้าน จนถึงโต๊ะนั่งในสวน ฟางถิงถิงจึงได้หันมาบอกเขา

“ถอดออกได้แล้วเจ้าค่ะ ข้าจำได้ว่าให้ท่านรออยู่ที่หลังร้าน”

นางพูดกับเขา พร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะและเริ่มรินน้ำชา ชายชุดดำถอดหน้ากากนั้นออกมาพร้อมกับวางมันลงที่โต๊ะ และนั่งลงตามนางเพื่อรับชาที่นางรินและส่งมาให้เขา

“ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องการคนช่วย ก็เลยออกไป”

“ช่างน่าประทับใจมากจริงๆ เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านที่เข้ามาได้ทันเวลา”

“เขาเป็นใครกัน”

“คนที่พูดไม่รู้เรื่องเจ้าค่ะ”

“เหตุใดอาหลินจึงบอกว่าเขาคือว่าที่คู่หมั้นเจ้า”

“เรื่องเหลวไหลทั้งเพ”

“ข่าวลือย่อมต้องมีที่มา มันเป็นอย่างไรกันแน่”

“ท่านจะอยากรู้ไปทำไมเจ้าคะ”

“ในเมื่อข้าเป็นคนช่วยเจ้าเอาไว้ ครั้งหน้าเขาอาจจะคิดไม่ดีกับเจ้าอีก ข้าก็ควรจะต้องรู้เอาไว้บ้างสิ”

“แต่อีกไม่กี่วันท่านก็กลับจวนแล้ว และเขาก็รับปากว่าจะไม่มาสร้างความวุ่นวายที่นี่อีกนี่เจ้าคะ ท่านไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ”

(ใครว่าข้าจะกลับง่ายๆ กันเล่า ยิ่งมาเจอแบบนี้ ฝันไปเถอะว่าข้าจะกลับ)

“แต่ระหว่างที่ข้าอยู่ที่นี่ ข้าก็อยากตอบแทนเจ้าบ้าง เจ้าเล่ามาเถิด เขาเป็นใคร เกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร และเจ้าคิดอะไรกับเขาหรือไม่ ทำไมเขาต้องมาวุ่นวายกับเจ้าและเที่ยวประกาศไปทั่วว่าเป็นคู่หมั้นของเจ้าแบบนี้”