บทที่ 1 คำสาปแช่ง

 แกร๊ก แกร๊ก

เสียงคีย์บอร์ด ที่เกิดจากการพิมพ์งานอย่างตั้งใจของฉู่เสี่ยวเสี่ยว นักเขียนนิยายอิสระ ที่พยายามจะจบนิยายเล่มนี้ก่อนสิ้นเดือน ไม่อย่างนั้นเธอต้องหอบของออกจากห้องนี้ เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า ตอนนี้กลับโดนขัดจังหวะจากเสียงเตือนที่หน้าต่างคอมเมนต์ในนิยายเรื่องล่าสุดของเธอเอง เสี่ยวเสี่ยวที่มักสนใจในคอมเมนต์ของชาวเน็ต เปิดเข้าไปอ่านในทันที 

          “นักเขียนโรคจิต เป็นอะไรนักหนา ชอบทรมานพระเอกฉันซะจริง”

         “ยัยแม่เล้านี่ก็โหดร้ายเกิ๊น ไม่มีความเป็นคนเลย นางเอกฉันบอบช้ำหมดแล้ว”

          “เมื่อไหร่ พระเอกกับนางเอกจะหนีจากนางแม่เล้าบ้าอำนาจนี้ได้ซะที”

          “นี่ทุกคน! สมน้ำหน้านางแม่เล้าถูกฆ่าตายแล้วในตอนล่าสุด”

            “กว่าจะตายได้ นักเขียนก็ให้บทนางซะจริง สงสัยจะนิสัยเหมือนนางแม่เล้า”

          “เกี่ยวกันตรงไหน ฉันก็แค่อยากให้พวกเขาผ่านบททดสอบพิสูจน์ความรักย่ะ” เสี่ยวเสี่ยวบ่นให้กับชาวเน็ตเพียงลำพัง

              “ถ้าสวรรค์มีจริงนะ ฉันขอให้คุณนักเขียนมีชีวิตที่ยากลำบากแบบนางเอกของฉันบ้าง”

              “ใช่ ๆ ให้หล่อนมีจุดจบแบบแม่เล้าก็ดี อิอิ” 

       ชาวเน็ตคอมเมนต์เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย มีเพียงแค่ฉู่เสี่ยวเสี่ยว ที่ไม่สนุกกับเรื่องนี้ แต่เธอก็เลือกที่จะปิดหน้าคอมเมนต์ และพิมพ์นิยายของเธอต่อไป 

                          เปี้ยง!

      เสียงฟ้าที่ผ่าลงมาทั้งที่ข้างนอกไม่มีพายุ ทำให้เสี่ยวเสี่ยวตกใจไม่น้อย ไฟในห้องของเธอเริ่มกะพริบและดับลงในที่สุด 

               “อะไรเนี่ย จู่ ๆ ทำไมไฟถึงดับ”  เสี่ยวเสี่ยวบ่นพึมพำ พลางลุกเดินไปดูคัตเอาท์ไฟ 

      กลับมา กลับมา เสียงเบาลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง ทำเอาเสี่ยวเสี่ยว ขนลุกด้วยความกลัว

               “ใครน่ะ?” เสี่ยวเสี่ยวตะโกนออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ 

ไม่มีเสียงตอบรับ จากคำถามของเธอ 

       ยังไม่ทันที่เธอจะได้เดินไปถึงคัตเอาท์ เสี่ยวเสี่ยว กลับรู้สึกดวงตาหนักอึ้ง และค่อยๆปิดลง ทุกอย่างดำมืดเหมือนเอกภพที่กว้างใหญ่ไม่มีสิ้นสุด………………

            กลับมา กลับมา  เสียงเดิมอีกแล้ว เสี่ยวเสี่ยวลืมตาขึ้นเพื่อตามหาเจ้าของเสียง 

แต่ยังไม่ทันได้มองหาเจ้าของเสียงนั่น เสี่ยวเสี่ยวกลับมองเห็นใบหน้าหญิงสาวคนหนึ่ง ที่แต่งตัวประหลาดจ้องมองเธออยู่ 

                              “เธอเป็นใคร?” เสี่ยวเสี่ยวถามด้วยความตกใจ

                              “เจียลี่ไงเจ้าคะ คุณหนูจำข้าน้อยไม่ได้หรือเจ้าคะ” เจียลี่มีสีหน้างุนงง

               เสี่ยวเสี่ยวรู้สึกว่าชื่อนี้คุ้นหูจัง แต่คิดไม่ออกว่าได้ยินมาจากไหน หล่อนสำรวจไปรอบๆ ห้อง ทุกอย่างแปลกตาไปหมด ห้องโดนกั้นด้วยไม้ และผ้าฉาก มีผ้าม่านที่ห้อยอยู่ตามเตียงนอนเต็มไปหมด เสี่ยวเสี่ยวพยายามหามือถือเพื่อโทรหาใครสักคน

                              “มือถือ! ฉันว่าฉันต้องโทรหาตำรวจแล้ว นี่มันโจรโรคจิตที่ชอบจับคนมาทำอะไรแปลกๆ แน่” 

ยังไม่ทันที่เสี่ยวเสี่ยวจะค้นหามือถือ สายตาของเธอก็ไปสะดุดกับกระจกที่ตั้งไม่ห่างจากเตียงนอน กระจกสีเหลืองขุ่นที่มองไม่เห็นหน้าชัดเจนนั้น ยังพอมองออกว่าคนในกระจกคือเธอเอง

                              “ฉันนี่ แต่ชุด..ไม่ใช่ชุดฉัน ชุดอะไรของพวกเธอเนี่ย” เสี่ยวเสี่ยวเริ่มสติแตกกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ต่างจากเจียลี่ที่รู้สึกหวาดกลัวกับท่าทางประหลาดของคุณหนูตัวเอง

               เสี่ยวเสี่ยวเริ่มสับสนว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้เป็นเธอฝันไปหรือเปล่า 

                           โอ๊ย!

               เสี่ยวเสี่ยวหยิกแขนตัวเองจนเป็นรอยแดง หล่อนร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด

                              “ไม่ได้ฝันไป” เสี่ยวเสี่ยวยังคงเดินไปเดินมาและพูดกับตัวเอง ภายใต้การจ้องมองของเจียลี่ ที่ตอนนี้นางรู้สึกหวาดกลัวคนที่อยู่ตรงหน้าไม่น้อย 

                              “ต้องมีคนแกล้งฉันแน่ ใครกันนะ?”

                              “คุณหนู ให้บ่าวตามหมอไหมเจ้าคะ” เจียลี่คิดว่าอาการคุณหนูของตนหนักกว่าที่นางคิด

               เสี่ยวเสี่ยวหันไปมองเจียลี่ แต่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็เริ่มวิ่งออกห้องไป ท่าทางเสี่ยวเสี่ยวตอนนี้เหมือนคนบ้าในสายตาเจียลี่ไปแล้ว

               เสี่ยวเสี่ยววิ่งพล่านไปทั่ว หล่อนหาทางออกไม่เจอ ดวงตาของเธอตกตะลึงกับทุกอย่างที่พบเห็น การแต่งกายที่รุ่มร่ามของผู้หญิง ผู้ชายที่ต่างไว้ผมยาวเหมือนผู้หญิง การพูดคุยโหวกเหวกเสียงดังบนโต๊ะอาหารรูปร่างแปลกประหลาด กับร้านอาหารที่แปลกประหลาด 

               ไม่ต่างจากสายตาคนอื่นที่มองมายังเสี่ยวเสี่ยว วันนี้นางดูแปลกในสายตาแขกในร้าน เหมือนคนสติฟั่นเฟือนที่วิ่งไปทั่วด้วยดวงตาหวาดกลัว ที่มีเจียลี่วิ่งตามหลังมาด้วยความเป็นห่วง

                              “คุณหนู! รอเจียลี่ก่อนเจ้าค่ะ” เสียงตะโกนไล่หลังมาทำให้เสี่ยวเสี่ยวหันไปมอง เมื่อเห็นเป็นเจียลี่หล่อนก็ยิ่งใส่เกียร์หมาวิ่งหนีสุดชีวิต ด้วยคิดว่าเป็นเจียลี่ที่ลักพาตัวเธอมาให้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้

               เสี่ยวเสี่ยวสามารถพาตัวเองออกมาจากสิ่งปลูกสร้างที่เธอเรียกว่าร้านอาหารจนได้

               แต่นั่นยิ่งทำให้สมองของเธอว่างเปล่ามากยิ่งขึ้น เพราะที่นี่ไม่มีรถแม้แต่คันเดียว มีแต่บ้านรูปทรงแปลก ๆ ร้านค้าที่วางแผงลอยข้างถนน รถม้าที่วิ่งไปมาอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เหมือนการจัดฉากแม้แต่น้อย

                              “ที่นี่คือที่ไหนกันเนี่ย”

               ตอนนี้เสี่ยวเสี่ยวเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆ ซะแล้ว

                              “นี่คือเมืองเจียงป่าย เมืองหลวงของแคว้นเทียนกั๋วเจ้าค่ะ” เจียลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย

                              “เทียนกั๋วหรอ? ทำไมชื่อแคว้นคุ้นหูขนาดนี้” เสี่ยวเสี่ยวครุ่นคิดด้วยแววตาสับสน ทันใดนั้นดวงตาเธอก็เบิกกว้าง

                              “นี่คงไม่ใช่เมืองในนิยายที่ฉันแต่งหรอกนะ!” เสี่ยวเสี่ยวที่บัดนี้หน้าตาซีดเซียว พร้อมจะเป็นลมอีกครั้ง

                              “คุณหนู ๆ เป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ” เจียลี่รีบเข้าประคองผู้เป็นนาย

                              “ตอนนี้เราอยู่ไหน?” เสี่ยวเสี่ยวที่บัดนี้ไม่มีแม้แต่แรงขัดขืนปล่อยให้เจียลี่ประคองตามใจ ถามอย่างไร้จุดหมาย

                              “หอบุปผาไงเจ้าคะ เหตุใดการล้มหัวฟาดพื้นครั้งนี้ คุณหนูจึงลืมแม้กระทั่งกิจการที่สร้างมากับมือได้”

               เมื่อได้ยินชื่อนี้เสี่ยวเสี่ยวก็เสียสติในทันที ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ จนผู้คนเริ่มจ้องมอง