ตอนที่ 3

กรุ้งกริ้งงงง

เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ตรงด้ามจับของประตูสั่นไหวและส่งเสียงทุกครั้งที่มีคนผลักประตูบานนั้น ก่อนจะตามด้วยเสียงตะโกนต้อนรับของพนักงานที่ยืนหน้าแฉล้มอยู่หลังเคาน์เตอร์

“อ้าว สวัสดีค่ะหมอฟ้าใส วันนี้รับอะไรดีคะ”

ฟ้าใสปรี่เข้าไปเกาะเคาน์เตอร์พลางกวาดสายตามองเมนูอย่างเร็ว ๆ ก่อนจะเอ่ยสั่งเครื่องดื่มอย่างคล่องแคล่ว

“อ่า ขอคาราเมล มัลคิอาโตกับไอซ์ คาเฟ่ ลาเต้ 2 แก้วค่ะ”

แม้เธอจะไม่ได้ทำงานที่นี่แล้ว แต่ก็ยังคุ้นเคยกับบุคคลและสถานที่ และทุกคนยังให้การต้อนรับและทักทายอย่างอบอุ่นเหมือนเดิมเสมอ

“ได้ค่า ไซส์ปกตินะคะ”

“ค่ะ”

“เรียบร้อยค่า รอสักครู่นะคะ”

หลังชำระเงินไม่นานเครื่องดื่มสำหรับตัวเธอและรุ่นพี่ที่เธอลากมาสอบสวนก็เสร็จเรียบร้อย

ปากเล็กอ้าเตรียมจะร้องเรียกให้อีกฝ่ายมาช่วยกแต่ก็เห็นติดสายใครสักคนอยู่ มือเล็กจึงประคองถาดใส่แก้วเครื่องดื่มมาเสิร์ฟที่โต๊ะพร้อมกันทั้ง 3 แก้วด้วยตัวเองหมดเลย

เธอชำเลืองตามองรุ่นพี่ที่กดวางสายพอดิบพอดี ก่อนหย่อนสะโพกลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเขาหวังไม่ให้อีกฝ่ายหนีกลางคัน ส่งสายตาวิบวับรอเสพข่าวสารอย่างกระตือรือร้น

เกมส์หัวเราะเบา ๆ นึกเอ็นดูในกิริยาของเธอไม่น้อย เพราะเธอคงลืมไปว่าอีกฝั่งของโซฟานั้น มีระยะห่างจากกระจกมากพอที่จะลุกหนีได้หากเขาต้องการจะทำจริง ๆ

แต่ไหน ๆ ก็เดินตามเธอมาถึงนี่แล้ว ถือซะว่ามาพักเบรกจากเรื่องเครียด ๆ สักหน่อยก็แล้วกัน

“ไม่ค่อยชอบกินเผือกเลยนะครับน้องฟ้าใส”

“อย่าเรียกว่าเผือกสิคะ ให้เรียกว่าให้ความสนใจดีกว่าค่ะ”

“ฮ่า ๆ มันก็คล้าย ๆ กันนั่นแหละ แล้วนี่อยากรู้เรื่องไหนก่อนระหว่างเรื่องไอ้นัทหรือเรื่องยัยนิล?”

“เรื่องของพี่นัท เอ้ย! ไม่ ๆ เอ่ออ ฟ้าใสหมายถึง ..... อ้อ! หมายถึงเรื่องที่พี่นัทไปเจอยัยนิลกับแฟนได้ยังไงน่ะค่ะ”

มือเล็กรีบคว้าแก้วของตัวเองขึ้นมาจิบอึกอึกแก้เก้อ ดวงตากลมโตเลิ่กลั่กเล็กน้อยหลังเผลอโพล่งความต้องการในใจออกมาอย่างลืมตัว

“นัทมันกลับมาตั้งแต่ต้นเดือนแล้ว พอมาถึงไทยมันก็ไปค่ายอาสาเลย เพิ่งจะได้กลับมาทำงานกันก็วันนี้เนี้ยแหละ”

“อะแฮ่ม ๆ ฟ้าใสบอกว่า.... ฟ้าใสอยากรู้เรื่องของเพื่อนไงคะ”

ฟ้าใสกระแอมไอเบา ๆ แล้วทำหน้าเอือมใส่แหล่งข่าวที่เอาแต่พูดถึงเพื่อนตัวเองไม่หยุด แต่ถึงแม้ปากจะค้านออกไปแบบนั้น ทว่าใบหูกลับกางกระดิกดุ๊กดิ๊ก และเก็บทุกถ้อยคำที่รุ่นพี่พูดเข้าสู่สมองอย่างรวดเร็ว

“พี่ก็เท้าความให้ฟังอยู่นี่ไงครับ หึหึ”

“ไม่ต้องย้อนไปไกลก็ได้ค่ะ ฟ้าใสไม่อยากได้ยินชื่อของเพื่อนพี่สักเท่าไหร่”

พูดจบก็เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้หนึ่งที พอเห็นว่าเธอปลื้มเข้าหน่อยก็เล่นตัวโยกโย้ไม่ยอมตอบ ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ เธอก็ไม่อยากง้อเหมือนกันแหละ!

เกมส์ส่ายหน้ายิ้ม ๆ หลังสัมผัสได้ถึงกระแสความน้อยใจที่เจืออยู่ในน้ำเสียงนั้น แถมรุ่นน้องหน้าใสก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจิบเครื่องดื่มของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่เผลอแสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้าและแววตาจนหมดแล้ว

“ฮ่า ๆ ทำไม? เป็นอะไรไป? งอนไอ้นัทมันเหรอ?”

“ใครงอนคะ? ไม่มี๊! ตลกแล้วค่ะพี่เกมส์ จะให้ฟ้าใสไปงอนเพื่อนพี่ในฐานะอะไรไม่ทราบค่ะ คนรู้จักได้เป็นหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลยค่ะ”

ฟ้าใสทำหน้าเข้มประกอบอย่างจริงจัง เมื่อถูกถามแทงจุดสำคัญ คำพูดประชดประชันจึงพรั่งพรูออกมาจากปากยาวเหยียดอย่างลืมตัว

“นี่ชอบมันถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เปล่าค่ะ ไม่ได้ชอบแล้ว!”

“ไม่ได้ชอบแล้ว? ก็แสดงว่าเคยชอบน่ะสิ”

เธอทำตาโตหลังได้สติ สบสายตาล้อเลียนของรุ่นพี่แล้วแสร้งทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน ทำเหมือนกับว่าสิ่งที่รุ่นพี่แซวนั้นน่าขันสิ้นดี

“ฮ่า ๆ ฟ้าใสก็ชอบคนเก่งทุกคนแหละค่ะ ใช่ ๆ แบบนั้นแหละค่ะ”

พูดจบก็นึกอยากจะยกมือขึ้นฟาดปากตัวเองจริง ๆ ที่ดั๊นปากรั่ว! แต่ก็ยังต้องรักษาอาการให้ดูสงบเสงี่ยมเอาไว้ก่อน

ฟ้าใสยกยิ้มบาง ๆ ยกเครื่องดื่มขึ้นจิบแล้วเสมองออกไปด้านนอกร้าน ใจดวงน้อยกลับเต้นแรงระรัวจนเธอต้องแอบยกมือขึ้นตบมันเบา ๆ เพื่อปรามให้ใจเจ้ากรรมมันเลิกโวยวายเสียงดังเสียที

“เฮ้ออออ ความรู้สึกนี่มันห้ามกันไม่ได้จริงจริ้งงงงง”

“อย่ามาแซวนะพี่เกมส์!”

“เปล่าาาา พี่หมายถึงเรื่องนิลต่างหาก เรื่องที่นิลมีความรู้สึกให้ผู้ชายคนนั้นทั้ง ๆ ที่โสดมาตั้งหลายปีน่ะ หึหึ”

“อ้อ! อื้ออ ใช่ค่ะ แต่ก็ดีแล้วแหละค่ะที่ยัยนิลตกลงปลงใจได้สักที ฟ้าใสได้ยินมันพูดถึงเรื่องพี่คชามาสักพักใหญ่ ๆ ตั้งแต่ก่อนพี่นัทกลับมาแล้ว”

“อื้ม ใจหนึ่งพี่ก็สงสารฝั่งนู้นนะที่ได้ตัวอะไรไม่รู้ไปเป็นแฟน แต่อีกใจก็สงสารเพื่อนพี่ด้วยเหมือนกันที่มันอกหัก”

“หึ! เรื่องแค่นั้น ไม่สะเทือนจิตใจที่กล้าแกร่งดังหินผาของเพื่อนพี่เกมส์หรอกค่ะ! ทั้งด้านทั้งชาขนาดนั้น!”

เกมส์หัวเราะร่วน ขบขันรุ่นน้องที่กระแทกเสียงพร้อมกับทำสีหน้าราวกับโกรธแค้นอีกฝ่ายมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ทั้ง ๆ ที่แก้มนวลแดงระเรื่อและดวงตาเปล่งประกายวิบวับซะขนาดนั้น ดูก็รู้ว่าพึงพอใจที่เพื่อนของเขายังนั่งเล่นอยู่บนคานอย่างมั่นคงมาก ๆ

“ฮ่า ๆ ตอนนี้ใจมันอ่อนแอจะตายไป น้องฟ้าใสไม่คิดจะไปปลอบใจหรือดูแลมันหน่อยเหรอครับบบบ”

“ไม่ค่ะ! ฟ้าใสเลิกสนใจคนนิสัยเสียแบบนั้นไปนานแล้วค่ะพี่เกมส์!”

สิ้นเสียงหวานใส ร่างสูงก็ก้าวมาหย่อนสะโพกลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับคนทั้งคู่ แล้วเอื้อมมือไปดึงเอาแก้วเครื่องดื่มมายึดไว้เป็นของตัวเองหนึ่งแก้วอย่างถือวิสาสะ

ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าเหลอหลาของหมอสาวก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“งั้นเหรอ?”