บทที่ 12 ความหวังเล็ก ๆ

วิลเลียมเกลียดความรู้สึกนี้เหลือเกิน หัวใจของเขาหนักอึ้งเมื่อเห็นสลิลนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในออฟฟิศ จดจ่ออยู่กับการทำงาน พยายามจะเป็นพนักงานที่ดีที่สุดเท่าที่เธอจะเป็นได้ เขาเกลียดที่ตอนนี้ทำได้เพียงมองดูเธอในที่ทำงานเท่านั้น

นับตั้งแต่วันที่เธอวิ่งหนีเขาไป กำแพงน้ำแข็งที่มองไม่เห็นก็ถูกสร้างขึ้นขวางกั้นระหว่างพวกเขา เขาไม่เคยเจอเธอในบริเวณคอนโดมิเนียมอีกเลย เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหลีกเลี่ยงเขา และมันก็โคตรจะแย่ เขาไม่อยากให้เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกัน เขาคิดว่าตัวเองได้แสดงออกไปอย่างชัดเจนที่สุดแล้ว แต่เธอกลับดูเหมือนจะไม่ต้องการจะสานต่อความสัมพันธ์นี้ น่าเสียดายที่สลิลมองเห็นแต่สิ่งที่อาจจะผิดพลาดระหว่างพวกเขาได้เท่านั้น ไม่ใช่มองเห็นสิ่งที่อาจจะเป็นไปในทางที่ดีได้เลย นี่มันบ้าสิ้นดี

“เธอเป็นพนักงานที่เก่งมากนะ นายควรจะรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำที่เธอยังอยากจะทำงานให้นายอยู่...” ลเลียมเตือนตัวเองเบา ๆ

แต่เขาก็ไม่สามารถจะรู้สึกเพียงแค่นั้นได้ เขากำลังติดอ