บทที่ 4 สตรีของชินอ๋อง

บทที่ 4

สตรีของชินอ๋อง

หลังจากพูดคุยกันอย่างชัดเจนแล้วเหมยซิงก็ได้แก้ผ้าที่มัดแขนขาของเว่ยสือหยาง ก่อนที่นางจะรีบคุกเข่าขออภัยเขา บุรุษหนุ่มผู้สูงศักดิ์ไม่ได้ถือสานางนัก ทั้งยังถูกใจที่นางกล้าทำกับเขาเช่นนี้เสียด้วย นับว่าเป็นความแปลกใหม่ที่เขาเพิ่งได้รับจากสตรีแปลกหน้า เพราะไม่เคยมีผู้ใดกล้าทำกับเขาเช่นนี้มาก่อนจึงทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก!

"คืนนี้เจ้าก็นอนที่นี่กับข้าเสีย"

"ทะ ทำไมเล่าเพคะ หม่อมฉันเคยบอกแล้วว่าจะไม่ขายเรือนร่างของตนนะเพคะ" แววตาคู่สวยสั่นไหวอย่างรุนแรง

แม้เขาจะเป็นบุรุษที่มีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย นัยน์ตาคมดุ จมูกโด่งเป็นสัน สันกรามชัดเจนจนทำให้นางเผลอใจสั่น และริมฝีปากหยักหนาที่ดูเย้ายวนใจ รวมถึงเรือนร่างอันแข็งแรงกำยำอย่างนักรบ ทว่าตัวนางไม่ได้ต้องการหลับนอนกับเขาเสียหน่อย

"ข้าแค่บอกให้นอนที่นี่ไม่ได้บอกว่าจะนอนกับเจ้าเสียหน่อย อย่างไรข้าก็เลือก... อีกทั้งข้าไม่ชอบข่มเหงคนที่ไม่เต็มใจด้วย แต่คนในนี้ยังมีคนของจวนเจ้าเมืองที่มารับใช้ข้าด้วย เจ้าคิดว่าไม่แปลกหรือที่ข้าพาเจ้ามาที่นี่แต่กลับปล่อยเจ้าเอาไว้โดยไม่แตะต้องเจ้าเลย ทีเรื่องอย่างนี้ล่ะโง่เขลานัก!"

เว่ยสือหยางทำสีหน้าด้วยความหน่ายใจ คิดว่าเขาพิศวาสนางมากหรือไร น่าขันนัก!

เหมยซิงถึงกับพูดไม่ออก ชินอ๋องผู้นี้ปากคอช่างเราะร้ายนัก ตั้งแต่พบหน้าเขานางทั้งโดนข่มขู่ เอามีดจ่อคอ และยังโดนด่าว่าโง่เขลาอีก... เขาคือบุรุษที่นางไม่อยากจะเสวนาด้วยเลย คิดแล้วก็ให้ปวดหัวนัก หากมีทางเลือกอื่นนางคงไม่ยอมฝืนทนกับเขาเป็นแน่

"หม่อมฉันโง่เขลาเอง ขออภัยท่านอ๋องเพคะ"

เหมยซิงหลับตาลงด้วยอาการปลงตก ก่อนที่นางจะเดินไปนอนบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายที่แต่งตัวด้วยผ้าน้อยชิ้นของตน อากาศเวลานี้ก็ช่างหนาวเย็นเหลือเกิน

"รู้ตัวก็ดี แล้วผู้ใดอนุญาตให้เจ้ามานอนบนเตียงเดียวกับข้ากัน" คิ้วกระบี่กระตุกเมื่อเห็นสตรีผู้นี้ขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกับเขา

นางไม่รู้หรือว่าเขาไม่เคยให้ผู้ใดมานอนกับเขา!

"หม่อมฉันอนุญาตตัวเองเพคะ"

เหมยซิงเอ่ยตอบหน้าตาเฉยแล้วหันหลังให้กับเว่ยสือหยาง เวลาผ่านไปไม่กี่ลมหายใจนางก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันที โดยที่เว่ยสือหยางได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันสตรีหน้าหนาผู้นี้

นางช่างกล้ายิ่งนัก! เขาอยากจะถีบนางให้ตกเตียงไปเสียเลย

"เหอะ! เห็นแก่ที่เจ้าบอกเรื่องนี้ข้าจะยอมเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน"

เพราะสายตาคู่คมเห็นว่าร่างกายของนางสั่นไหวด้วยความหนาวเย็น ตัวเขาจึงใจดีเดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนที่อยู่ในหีบ ก่อนจะโยนส่ง ๆ ไปทางที่นางนอน ผ้าห่มผืนนั้นได้ลอยไปคลุมหน้าของเหมยซิงจนนางรู้สึกอึดอัด ร่างบอบบางดิ้นไปมาแล้วจึงหยิบผ้าห่มออกจากใบหน้าของตน โดยที่ดวงตาของนางไม่ได้ลืมขึ้นมามองเลย

"จะนอนแล้วยังไม่เอาผ้าคลุมหน้าออกอีก"

ร่างสูงบ่นอุบก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าคลุมหน้าของนางให้ออกไป ทว่าทันทีที่เขาได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเหมยซิง ตัวเขากลับรู้สึกลมหายใจติดขัด แววตาคู่คมสั่นไหวอย่างรุนแรง ช่างไม่เหมือนกับตัวเขาในยามปกติเสียเลย เพียงแค่พบสตรีงดงามผู้หนึ่งถึงกับแสดงอาการเช่นนี้เลยหรือ

นางก็แค่... มีดวงหน้ารูปไข่เรียวยาว หน้าผากนูนเด่นรับกับคิ้วเรียวดั่งคันศร ขนตาเรียงเส้นเป็นแพหนางามงอน นัยน์ตากลมโตที่หลับใหลทว่ายามตื่นกลับแวววาวดั่งดวงดาราบนฟ้า จมูกโด่งสวยเชิดรั้นน้อย ๆ อย่างคนดื้อรั้น และริมฝีปากเล็กอวบอิ่มสีแดงระเรื่อราวกับผลอิงเถา ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากจะลองสัมผัสดูสักครั้งหนึ่ง...

"อื้อ..." เหมยซิงครางออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าหายใจสะดวกขึ้น

นี่ถือเป็นข้อเสียอีกอย่างหนึ่งของนาง ถึงแม้ว่านางจะถูกฝึกมาเป็นอย่างดี หากนางได้นอนหลับแล้วจะหลับเป็นตายเชียวล่ะ นางหลับลึกจนถึงกับตัดขาดความรู้สึกจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง หากมีคนคิดจะมาสังหารก็คงสำเร็จไปเสียแล้ว

"เป็นสายลับอะไรเหตุใดถึงขี้เซานักเล่า"

เว่ยสือหยางนั่งมองสตรีที่หลับลึกจนน่าโมโห นางทำให้เขาเผลอใจเต้นแรงเพียงเพราะได้เห็นใบหน้านี้ ทว่าตัวนางกลับหลับสนิทไม่รับรู้สิ่งใดเสียได้ กายสูงพลันลุกขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็ได้ยินเสียงครางต่ำที่ร้องครางออกมาเบา ๆ ก่อนที่ตัวเขาจะเดินกลับมานอนบนเตียงเดียวกับเหมยซิง เข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกับนางโดยมีกลิ่นกายหอมกรุ่นลอยเข้ามากระทบกับจมูก เผลอสูดดมเข้าไปเต็มปอดด้วยความเคลิบเคลิ้ม...

วันรุ่งขึ้นเหมยซิงก็ยังคงอยู่ที่จวนของชินอ๋อง โดยที่ตัวนางได้ถูกเขาซื้อตัวมาจากหอหลันฮวาแล้ว ตอนนี้ชีวิตของนางถือเป็นสิทธิ์ขาดของเขาแต่เพียงผู้เดียว ตัวเขาคือเจ้าชีวิตอย่างสมบูรณ์ ทว่าสถานะของนางในตอนนี้คือสตรีอุ่นเตียงที่เว่ยสือหยางถูกใจจนรับเข้ามาอยู่ในจวนแห่งนี้ด้วย

"แม่นางเหมยซิง ท่านตื่นหรือยังเจ้าคะ"

เสียงสาวใช้ที่ฟังดูหงุดหงิดใจเอ่ยเรียกอยู่หน้าห้อง เหมยซิงที่ตื่นนานแล้วทว่ายังคงนอนคิดทบทวนกับความฝันของเมื่อคืนด้วยความสงสัย นางไม่รู้ว่าที่นางฝันนั้นเป็นเรื่องจริงหรือความฝันกันแน่ ในฝันนางเอาแต่นอนกอดชินอ๋องผู้นั้นตลอดทั้งคืน ต้องโทษความไม่สติของตนเอง!

"ข้าตื่นแล้ว"

เหมยซิงรีบหยิบผ้าคลุมหน้าที่ตกอยู่ข้างตัวขึ้นมาอำพรางใบหน้าของตนทันที จะให้คนอื่นเห็นใบหน้าที่แท้จริงไม่ได้เป็นอันขาด นางไม่อยากเพิ่มความยุ่งยากให้กับตนเอง

"เช่นนั้นข้าเข้าไปนะเจ้าคะ"

ประตูถูกผลักเข้ามาด้วยสาวใช้ที่มีหน้าตาจิ้มลิ้ม นางคือคนที่คุณหนูอี้ไว้วางใจให้มาช่วยเป็นหูเป็นตาในจวนชินอ๋อง ทว่าใครจะคิดว่าเมื่อคืนนี้ท่านอ๋องจะนำตัวนางคณิกากลับมากกกอด และยังซื้อตัวนางเอาไว้แล้วเสียอีก แม้เหมยซิงจะเป็นเพียงสตรีอุ่นเตียงที่หาได้มีเกียรติอันใดไม่ แต่เพราะเป็นสตรีอุ่นเตียงของชินอ๋องจึงต้องดูแลให้ดีเสียหน่อย

"มีอะไรหรือ"

"ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามาดูแลแม่นางเหมยซิงเจ้าค่ะ และมาพาตัวท่านไปยังเรือนหลังเล็ก"

เหมยซิงหรี่ตามองสาวใช้ตรงหน้านิ่ง นางไม่เคยมีความแค้นอะไรกัน แต่เหตุใดถึงรู้สึกได้ถึงความเป็นศัตรูเล่า

"เข้าใจแล้ว เจ้าช่วยหาชุดมาให้ข้าเปลี่ยนได้หรือไม่"

"เจ้าค่ะ" สาวใช้ผู้นั้นหันไปสั่งการกับสาวใช้อีกคนที่น่าจะมีฐานะต่ำกว่านาง "เจ้าน่ะ ช่วยไปหยิบอาภรณ์ให้กับแม่นางเหมยซิงหน่อยสิ ถ้าได้สีแดงหรือสีเขียวคงดี เพราะแม่นางเหมยซิงคงชมชอบสองสีนี้เป็นพิเศษเลยล่ะ คิกคิก"

เหมยซิงจ้องหน้าสาวใช้ผู้นั้นนิ่ง พูดจาดูถูกนางต่อหน้าเลยอย่างนั้นหรือ รู้จักนางน้อยไปเสียแล้ว!

"ข้าไม่ชอบสีแดงเพราะสีแดงเป็นสีที่ฮ่องเต้กับฮองเฮานิยมสวมใส่ ข้าขอเป็นสีชมพูอ่อนหรือสีฟ้าก็ได้" เหมยซิงกระตุกยิ้มเย็น ดูสิว่าสาวใช้ผู้นี้ยังจะกล้าพูดอะไรได้อีก

"เจ้าค่ะ"

สาวใช้ที่ถูกใช้งานรีบเดินจากไปทันที ก่อนจะไปนางยังหันไปมองหน้าพี่หลิงหลิง ผู้เป็นคนบอกให้นางเอาอาภรณ์สีแดงหรือสีเขียวมาให้กับแม่นางเหมยซิง ดูท่าพี่หลิงหลิงจะเจอคนจริงที่ไม่ยอมให้ผู้ใดมาพูดจาเหน็บแนมเสียแล้ว

ดีจริง! นางเองก็อยากจะให้มีใครสักคนมาลดความหยิ่งผยองของพี่หลิงหลิงนัก

"แม่นางเหมยซิง ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจพูดให้ท่านรู้สึกไม่ดีนะเจ้าคะ" ใบหน้าที่เคยหัวเราะร่าพลันหุบยิ้มลงในทันใด

เหมยซิงคลี่ยิ้มบาง ทว่าดวงตาของนางกลับวาววับอย่างน่ากลัว "ข้าก็ไม่ได้คิดมากถึงเพียงนั้น เจ้ากังวลเกินไปแล้ว ว่าแต่... เจ้าชื่ออะไร"

"ขะ ข้าชื่อหลิงหลิงเจ้าค่ะ" นางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก จะไม่บอกก็ไม่ได้เสียด้วย

"หลิงหลิง เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าข้าเป็นสตรีของท่านอ๋อง เข้าใจหรือไม่"

"จะ เจ้าค่ะ"

"ดีมาก เช่นนั้นเจ้าก็ออกไปก่อนเถิด"

"เจ้าค่ะ"

หลิงหลิงรีบออกไปจากห้องทันที นางทั้งรู้สึกเจ็บใจและหวาดกลัวในคราวเดียวกัน ไม่ได้การแล้ว... จะต้องรายงานเรื่องของเหมยซิงให้คุณหนูอี้รับรู้ สตรีผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย ยิ่งตอนที่ได้สบตากับเหมยซิงนั้นช่างน่ากลัวนัก ราวกับมีอำนาจบางอย่างที่กดข่มนางเอาไว้อย่างนั้นแหละ