Masukก๊อก ๆๆๆ“คุณพราวค่ะ มีคนมาขอพบค่ะ”“ใครเหรอ”“คุณปราชญ์ค่ะ” เมื่อได้ยินชื่อคนที่มาหาก็ทำให้พราวฟ้าถึงกับถอนหายใจแล้วคิดว่า ไอ้บ้านี่มันเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเธอหรือไงนะถึงได้ตามติดชีวิตเธอขนาดนี้“บอกไปว่าฉันไม่ว่า.......” ยังไม่ทันที่พราวฟ้าจะพูดจบประตูห้องทำงานก็เปิดเข้ามาสะก่อน“สวัสดีครับ คุณพราวฟ้า” ปราชญ์ทักทายพราวฟ้าพร้อมกับส่งยิ้มรู้ทันไปให้“นี่นาย”“งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะค่ะ” เมื่อเห็นว่าแขกของเจ้านายเปิดประตูเข้ามาแล้ว เลขาสาวจึงรีบขอตัวออกมาทันที“เมื่อกี้ผมได้ยินนะ ว่าคุณจะให้เลขาคุณไปบอกผม ว่าคุณไม่ว่างน่ะ” พูดจบปราชญ์ก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามพราวฟ้าอย่างที่เจ้าของห้องไม่จำเป็นต้องเชิญ“ก็ฉันไม่ว่างจริงๆ นายไม่เห็นงานฉันหรือไง”“เห็น แต่ผมรอได้ อีกอย่างคุณนัดผมแล้วว่าจะไปดูหนังด้วยกัน หรือคุณจะเบี้ยว” ปราชญ์พูดพร้อมกับจ้องหน้าพราวฟ้าอย่างคาดคั้น“ฉัน....” เมื่อได้ยินอย่างนั้นพราวฟ้าถึงกับพูดไม่ออกเพราะเธอจะเบี้ยวจริงๆ นั่นแหละ“เห็นไหมคุณจะเบี้ยวผมจริงๆ”“โอ้ยย นายมันน่ารำคาญที่สุด” พราวฟ้าพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดที่ปราชญ์รู้ทันเธอไปสะหมด“ไม่ต้องมาโมโหกลบเกลื่อน ยังไงวันน
หลังจากโดนสองสาวซักฟอกเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็ขอตัวพาหญิงสาวที่ยังเมาไม่ได้สติอยู่กลับคอนโด โดยที่สองสาวก็อนุญาตเพราะจากที่พูดคุยกันพักใหญ่ชายหนุ่มคนนี้มีความจริงใจกับเพื่อนของเธอจริงๆ และอีกอย่างเมื่อชายหนุ่มบอกว่าครอบครัวเขาเป็นใครก็ทำให้พราวฟ้าไว้ใจเพราะว่าพ่อแม่ของชายหนุ่มนั้นเธอก็เคยเจอตามงานเลี้ยงอยู่บ่อยครั้ง เมื่อประคองหญิงสาวมาถึงรถและพาเข้าไปนั่งลัดเข็มขัดให้เรียบร้อยก็หันมาบอกลาสองสาวที่เดินมาส่ง"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" "ดูแลยัยขี้เมาด้วยล่ะ" เจ้แก้วบอกชายหนุ่มด้วยสีหน้าระอา"ครับผม" แล้วชายหนุ่มก็เดินไปขึ้นรถเพื่อพายัยขี้เมากลับห้องพัก เมื่อมาถึงลานจอดรถที่คอนโดชายหนุ่มก็อุ้มหญิงสาวขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องแต่ไม่ใช่ห้องของเธอนะเป็นห้องของเขาเอง เมื่อพาหญิงสาวเข้ามาในห้องนอนแล้ว ก็วางหญิงสาวลงบนเตียงอย่างเบามือ โดยที่ชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปเอาผ้ากับน้ำมาเช็ดตัวให้หญิงสาวเธอจะได้สบายตัว"รอให้ตื่นก่อนเถอะ" ชายหนุ่มคาดโทษหญิงสาว แล้วก็เริ่มลงมือเช็ดตัวให้พร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยที่กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาวเสร็จเขาก็ต้องนับหนึ่งถึงพันเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองไว้ เห็นแบบ
ด้านชายหนุ่มที่โทรหาเพื่อนสนิทของหญิงสาวอยู่ รอสายสักพักคนปลายสายก็กดรับสาย "สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าโทรจากไหนค่ะ" ถามออกไปเมื่อเป็นเบอร์แปลก"สวัสดีครับ ผมชื่อเป็กเป็นแฟนแก้มครับ" เมื่อคนปลายสายรับโทรศัพท์ชายหนุ่มก็แนะนำตัวเองทันที"อะไรนะค่ะ แฟนยัยแก้ม" เมื่อได้ยินแบบนั้นทำให้พราวฟ้าถึงกับตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ"ครับ พอดีผมกับแก้มมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ผมเลยจะโทรมาถามว่าแก้มอยู่กับคุณหรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มถามออกไปด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวที่หายตัวไปตอนนี้"เดี๋ยวนะ นายบอกว่าเป็นแฟนยัยแก้ม ยัยแก้มไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนายเป็นใคร มาจากไหน ทำงานอะไร บ้านอยู่ไหน พ่ะ......" และก่อนที่ปลายสายจะถามจบ ชายหนุ่มก็แทรกขึ้นมาสะก่อน"นี่คุณเอาไว้ซักทีหลังได้ไหมครับ ตอนนี้ผมกำลังร้อนใจมาก ถ้าแก้มไม่ได้อยู่กับคุณแล้วคุณพอจะรู้ไหมว่าแก้มอยู่ที่ไหน" ชายหนุ่มถามอย่างร้อนใจ"ได้ เรื่องนายเอาไว้คุยที่หลัง" หลังจากนั้นปลายสายก็เงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับมา"นายไปเจอกับฉันที่ร้าน.......ตอนนี้เลย" พราวฟ้าคิดว่าเพื่อนรักต้องไปร้านเจ้แก้วแน่นอนเพราะเวลามีเรื่องไม่สบายใจ มันก็ไปนั่งดื่มนั่งกินที่ร้านเ
เมื่อถึงเวลานัดชายหนุ่มก็รีบไปรับหญิงสาวที่ห้องทันทีก๊อก ๆ ๆ"ผมมารับ คุณเสร็จหรือยัง" เมื่อเห็นหญิงสาวเปิดประตูมาก็รีบบอกทันที กลัวหญิงสาวจะไม่พอใจอะไรอีก วัยทองก็เงี้ยอารมณ์ไม่ค่อยคงที่ชายหนุ่มได้แต่คิดเพราะไม่กล้าพูดออกไป ถ้าพูดออกไปมีหวังเขาตายแน่"เสร็จแล้ว" บอกชายหนุ่มเสร็จก็เดินนำไปที่ลิฟท์ทันที"งั้นไปกันเลยนะ" เมื่อทั้งคู่ขึ้นมาอยู่บนรถชายหนุ่มก็ถามหญิงสาวว่าอยากกินอะไร หญิงสาวก็ตอบชายหนุ่มไปว่าอยากกินอาหารญี่ปุ่น ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวไปร้านอาหารญี่ปุ่นของรุ่นน้องทันที เมื่อมาถึงร้านทั้งคู่ก็สั่งอาหารระหว่างรอชายหนุ่มก็ชวนหญิงสาวคุย"คุณว่าร้านนี้เป็นไงมั้ง" ชายหนุ่มถามระหว่างรออาหาร"สวยดี อาหารก็มีให้เลือกเยอะ" หญิงสาวมองไปรอบๆ ร้านพร้อมกับตอบชายหนุ่มกลับไป"ร้านรุ่นน้องผมเอง" เมื่อได้ฟังชายหนุ่มบอกก็พยักหน้ารับรู้ ผ่านไปสักพักเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อแฟนเก่าที่เป็นรุ่นน้องของชายหนุ่มเดินเข้ามาทักพร้อมนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มทันที"พี่เป็ก ใช่ พี่เป็กจริงๆ ด้วย ทำไมไม่รับโทรศัพท์ครีมเลยค่ะ รู้ไหมว่าครีมคิดถึงพี่เป็กมากกก" พูดจบก็หอมแก้มชายหนุ่มทันที การกระทำของหญิงสาวที่มา
หลังจากที่ไปกินข้าวด้วยกันวันนั้น ปราชญ์ก็เริ่มเดินหน้าจีบพราวฟ้าอย่างจริงจัง และคิดว่าจะไม่ปล่อยเวลา 3 เดือนทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์แน่ก๊อก ๆ ๆ ๆ“เชิญค่ะ” พราวฟ้าเอ่ยอนุญาติทั้งที่ยังไม่เงยหน้าจากเอกสารที่อ่านตรงหน้า“ยังไม่เลิกงานอีกเหรอคุณ” ปราชญ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าพราวฟ้า“ยัง แล้วนายมีอะไรกับฉัน” พราวฟ้าเงยหน้าขึ้นมาตอบแล้วก็ก้มหน้าลงไปอ่านเอกสารอีกครั้ง“ผมจะชวนคุณไปหาอะไรกิน นี่มันก็เย็นมากแล้วนะ” ปราชญ์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็พบว่าตอนนี้มันหกโมงกว่าแล้ว เมื่อได้ยินปราชญ์พูดแบบนั้นพราวฟ้าก็เงยหน้าขึ้นมาดูนาฬิกาก็พบว่านี่มันเย็นมากแล้วจริงๆ ด้วย“ฉันยังไม่หิว” พราวฟ้าตอบกลับไปพร้อมกับก้มลงทำงานต่อโดยไม่ได้สนใจคนตรงหน้าสักนิด“แต่ผมหิว คุณไปเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ” ปราชญ์พูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ้อนตามสไตล์หนุ่มกระล่อน“นี่นาย ท้องก็ไม่ได้ติดกันสักหน่อย แล้วอีกอย่างทำไมฉันต้องไปกินข้าวกับนายด้วยไม่ทราบ”“ก็คุณบอกว่าถ้าผมทำให้คุณรักผมได้ คุณจะยอมแต่งงานกับผมไง นี่ไงผมก็กำลังตามจีบคุณอยู่ อย่าบอกนะว่าคุณลืม” ปราชญ์ได้ทีก็ทวงสัญญาที่พราวฟ้าบอกไว้ทันที เมื่อได้ยินแบบนั้นพราวฟ้าก็
หลังจากตื่นนอนเก็บของทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินไปเคาะห้องหญิงสาว เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูก็ทำให้หญิงสาวสะดุ้งและคิดว่าต้องเป็นชายหนุ่มแน่ ๆ หลังจากนั้นหญิงสาวก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วก็เดินไปเปิดประตู"คุณเก็บของทำธุระส่วนตัวเสร็จหรือยัง จะได้ไปกินข้าวเช้า""เสร็จแล้ว เดี๋ยวไปหยิบกระเป๋าก่อน""เดี๋ยวผมถือให้" หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ลงมาทานอาหารเช้ากันเงียบๆ เมื่อกินเสร็จก็เดินทางกลับ เมื่อนั่งรถมาสักพักต่างคนต่างเงียบชายหนุ่มเลยเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟังเบาๆ แล้วหันมองหญิงสาวเป็นระยะ "คุณ" เมื่อได้ยินชายหนุ่มเรียกหญิงสาวก็สะดุ้งทันที พร้อมกับหันหน้าไปมอง"มีอะไรเหรอ" "คุณโกรธผมเรื่องเมื่อคืนหรือป่าว" เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไป ก็เลยตัดสินใจถาม"เรื่องอะไร" หญิงสาวแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ เพราะยังรู้สึกเขินอายอยู่"เรื่องที่ผม..." ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบหญิงสาวก็รีบแทรกขึ้นมาก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดจบ"ช่างมันเถอะฉันลืมมันไปหมดแล้ว" หญิงสาวรีบตัดบทก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืนอีก"ลืม หมายความว่าไง" ชายหนุ่มคิดว่ามันจะมากไปแล้วนะ"จะหมายความว่าไง ลืมก็คือลืม นายก็ควรจะล







