3.2 เรน

“คุณศิ อย่า อ๊า!” จากเสียงห้ามกลับกลายเป็นเสียงครางเมื่อมือหยาบใหญ่บุกรุกมาที่กึ่งกลางกายสาวอย่างอุกอาจ ท้องนิ้วสากกดลงบนปุ่มกระสันอย่างชำนิชำนาญ แม้จะสัมผัสผ่านเนื้อผ้าลูกไม้ตัวบาง หากทว่าคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์อย่างเธอก็ตกใจมากและตั้งตัวไม่ทัน ขนอ่อนในกายสาวพาลลุกชัน

เธอปัดป้องเขาเท่าที่มีเรี่ยวแรงและสติมากพอจะทำได้ แต่ศิระก็ไม่สนคำทัดทานและสองมือเรียวที่ปัดป่ายแต่อย่างใด เขาแทบจะฉีกทึ้งเสื้อยืดตัวบางของเธอออกจากร่างสาว ความช่ำชองทำให้ไม่กี่นาทีต่อจากนั้นวริษาก็แทบจะเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าเขา

หญิงสาวยกสองแขนกอดอกปิดบังทรวงอกสร้างอวบใหญ่ แม้ไม่ได้ใหญ่โตเป็นพิเศษ แต่มันพอดิบพอดีกับรูปร่าง ตั้งเต้าสวยมากจนคนมองกดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

พอดีมาก พอดีกับมือเขานี่แหละ ปกติก็ดูดแค่หัว นมใหญ่ไปก็ใช้การอะไรไม่ค่อยได้

“อย่านะคะคุณศิ” วริษาวอนขอเสียงอ่อน น้ำตาคลอเบ้า เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันแค่หมั้นกับคุณเพราะความจำเป็น ฉันถูกบังคับ ไม่ได้เต็มใจเลยคุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ฉันเป็นน้องพี่ฟ้านะ”

“เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นวริษา” ใครมันจะมาบังคับคนอายุยี่สิบแปดที่ไอคิวสูงลิ่วมีดีกรีเป็นถึงแพทย์หญิงอย่างเธอได้ง่าย ๆ กันล่ะ

ล่าสุดกำลังทำงานด้านจิตวิทยา ไม่มีเหตุผลอะไรให้ใครมาบังคับหรือล่อลวงเธอง่าย ๆ หรอกถ้าเจ้าหล่อนไม่เต็มใจ

“แล้วก็ไม่มีใครลากเธอมาเข้าพิธีกับฉัน”

“แต่ฉันจำเป็นต้องทำ!”

“งั้นก็บอกเหตุผลมา ว่าเธอจะเข้าพิธีแทนพี่สาวเธอไปทำไม!” คนตัวตัวแทบคำราม มองสบตาเธอนัยน์ตาขุ่นคลั่ก วริษาตกใจมากหากก็พยายามทำใจดีสู้เสือไว้

เธอจะร้องไห้ให้ใครเห็นไม่ได้เด็ดขาดแม้ในใจจะสั่นแค่ไหนก็ตาม แต่เขามันซาตานชัด ๆ

“คุณศิคะ ฝนมีคนรักแล้ว อย่าขืนใจฝนเลยได้ไหม” เธอกำลังร้องขอ คงดีกว่าการดื้อรั้น กับคนอย่างศิระที่รักศักดิ์ศรีตัวเองมากคงไม่นิยมตีท้ายครัวใคร และยิ่งผู้หญิงไม่เต็มใจด้วยแล้วเขาคงไม่คิดจะขืนใจกันหรอกกระมัง...

ได้ผล! เมื่ออยู่ ๆ เขาก็ลุกออกจากตัวเธอทันใด ร่างสูงเปลี่ยนเป็นไปนั่งพิงโซฟาสีแดงตัวยาว

วริษารีบตวัดผ้าห่มมาคลุมร่างแล้วลุกขึ้นนั่งพลางถอนหายใจโล่งอก มองเขาอย่างขอบคุณที่ยอมปล่อยกัน

หากฉับพลันนั้นหญิงสาวแทบจะกลืนคำขอบคุณลงคอไม่ทันเมื่อเขาพูดออกมาว่า...

“แก้ผ้า แล้วมานั่งคุกเข่า” ชายหนุ่มสั่งพลางใช้สายตามองไปที่หว่างขาแข็งแรงที่แยกอ้า ท่าทางล่อแหลมทำวริษาคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

“ขอร้องล่ะค่ะ” เสียงระโหยโรยแรง ครั้งแรกเธอจะมอบให้คนอื่นไปได้อย่างไรในเมื่อมีคนรักอยู่แล้ว แม้แต่ปากก็อยากเก็บซิงไว้ให้เขา ไม่ใช่ผู้ชายของพี่สาว!

“ถ้าไม่อยากทำ เธอก็ลงไปบอกถอนหมั้นซะ”

ข้อนั้นยิ่งแล้วใหญ่ ยากกว่าเปิดซิงก็คือการบากหน้าไปบอกบิดามารดาว่าต้องการถอนหมั้น

“ฉัน... ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” ถ้าทำเธอคงไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ

ชายหนุ่มมองตาเธอแล้วเลิกคิ้วพลางเอียงองศาคอเล็กน้อย หล่ออยู่หรอกนะแต่ดูอ้อนตีนมากเช่นกัน เป็นท่าทางที่ราวกับมีเสียงทุ้มลอยเข้ามาปะทะกับโสตประสาทว่า... ‘แล้วยังไง?’

“ฉันไม่เคยฝืนใจใคร”

ไม่ฝืนกับผีน่ะสิ! วริษาตะโกนด่าในใจทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่าจากปากคุณหมอแสนเอาแต่ใจ

“งั้นคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้” นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริกพอ ๆ กับเสียงที่เพิ่งเปล่งออกไป เมื่อเห็นว่ารางดุมกางเกงของชายหนุ่มค่อย ๆ ถูกเขาปลดลงทีละเม็ด ทีละเม็ด เธอเสียววาบราวกับตัวเองกำลังถูกจับเปลื้องผ้าอีกครั้งอย่างไรอย่างนั้น

เสื้อสูทและเชิ้ตทางการที่สวมใส่ก็ถูกเขาสลัดออกแล้ววางพาดไว้กับพนักโซฟา เผยเรือนกายกำยำ เขามีความเป็นบถรถษเพศที่สาว ๆ เห็นเป้นต้องหลงใหลทุกประการ หากทว่าดวงตาคู่คมเยือกเย็นที่มองมายังเธออย่างไม่อาจคาดเดาความหมาย 

เขาดู... อ่านยาก ลึกล้ำ และดูอันตราย

ผู้ชายที่ดูสูงส่ง ทรงอำนาจ และแสนร้ายกาจตรงหน้าทำเอาก้อนเนื้อในอกของวริษาสั่นไหว

มือหนาตบหน้าขาสองเป็นจังหวะเนิบช้าแต่หนักแน่นสองครั้ง เขากำลังเชิญชวนในแบบที่วริษารู้ได้ทันทีว่าต่อไปนี้เธอคงไม่อาจปฏิเสธเขาได้อีกต่อไป

“หึ! ลีลาไปทำไม สุดท้ายเธอก็ต้องกลายของฉันอยู่ดี เรน”