บทที่ 63 ได้โปรดปล่อยข้าไป

ดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าเป็นสัญญาณของวันใหม่ ลี่หลินลืมตาตื่นขึ้นมาโดยผินหน้าไปทางหน้าต่าง ก่อนหลุบตามองเสื้อกันหนาวของเซียวจ้านที่ถูกพับไว้อย่างดี นางเหม่อลอยเล็กน้อยพลางครุ่นคิดถึงความทรงจำเมื่อคืน คนมีใจรักให้พระรองรู้สึกเสียดายยิ่งนักที่ความรักนี้อาจไม่สมหวัง

หญิงอัปลักษณ์มิทนให้ใจสับสนได้นาน นางมีเป้าหมายในการใช้ชีวิตจึงต้องลุกจากที่นอนไปทำงานในโรงเตี๊ยมเหมือนอย่างเคย

“เจียเจี่ยท่านจักไปแล้วรึ” ฟูฟูเอ่ยถามเมื่อเห็นพี่สาวเดินออกมาจากห้อง”

“อืม ข้าต้องรีบไปแล้ว”

“อากาศด้านนอกหนาวยิ่งนักท่านอย่าลืมสวมเสื้อให้อุ่นกาย ให้ข้าเตรียมถุงร้อนให้รึไม่”

“มิเป็นไร” ลี่หลินไม่อยากรบกวนน้องสาวจนเกินไป นางจึงเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวของเซียวจ้านมาคลุมไว้แทน

“เสื้อตัวนี้ ข้ามิเห็นคุ้นตา” ฟู่ฟู่ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“ข้า...ข้าได้มาจากเถ้าแก่เนี้ย” ลี่หลินพลันหน้าแดงรีบโกหกไป ก่อนเดินหนี

“เดินระวังด้วยเจียเจี่ย” ฟู่ฟู่ตะโกนตามหลัง นางเป็นห่วงสตรีมีครรภ์เหลือเกินอีกไม่นานหลานตัวน้อยก็ได้ลืมตาดูโลกแล้ว

ลี่หลินเดินไปตามทางที่ขาวโพลน เมื่อคืนหิมะตกหนักมากเสียจนปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ นางจึงเดินไปโรงเตี๊ยมอย่างร