เจ็บซ้ำซ้อน

หกโมงเช้าที่บ้านสวนของยายจัน หลังใส่บาตรเช้าเสร็จแล้วแดนไทยกับไพลินออกเดินทางเข้ากรุงเทพฯทันที บัวชมพูใช้รถของไพลินขับไปทำงานที่โรงพยาบาล แดนไทยทิ้งเสื้อผ้าและของใช้ทั้งหมดไว้ที่บ้านสวน เพราะถ้าเขากลับมาก็ต้องใช้อยู่ดี รู้ว่าไพลินไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ จริงๆ ไม่เคยพอใจเขาเลยด้วยซ้ำแต่แค่ขัดยายจันไม่ได้

ระหว่างทางทั้งสองแวะกินข้าว ไพลินพูดน้อยถึงแดนไทยจะพยายามชวนคุย เธอเลือกตอบบางคำถาม ถอนหายใจบ่อยครั้ง การที่จะต้องเดินทางกับคนที่ไม่ได้สนิทและไม่ชอบนี่มันลำบากใจจริงๆ

หลังกินข้าวเสร็จแล้ว ทั้งสองคนออกเดินทางต่อ ไพลินนั่งกอดอกมองข้างทาง ภายในรถเงียบมากกว่าเดิม การที่แดนไทยเงียบและขับรถอย่างเดียว นั่นทำไพลินสบายหูอยากให้ถึงโรงพยาบาลเร็วๆ ใจของเธอเวลาอยู่ที่พ่อเท่านั้น

“ไพลินเป็นอะไรก็พูดออกมาซิ นี่จะให้ฉันพูดคนเดียวรึไง” แดนไทยนึกโมโหขึ้นมาบ้าง เขาอยากให้บรรยากาศผ่อนคลายพยายามชวนคุยนั่นนี่ แต่เด็กนี่ก็เหลือเกินจะรังเกียจอะไรกันนักหนา ไม่เคยมีใครแสดงท่าทางแบบนี้กับเขาเลย

“คุณก็รู้นี่ว่าฉันไม่พอใจที่ต้องนั่งรถมากับคุณ”

“แล้ว