ตอนที่ 1 เจ็บปวด

บทนำ

เธอเป็นภรรยาถังเจี่ยหยางมา 3 ปี อยู่ในบ้านถังด้วยความทุกข์ใจ ในเมื่อตอนนี้เธอไม่ใช่โม่เสี่ยวถงคนเดิม แต่เป็นหานเฟยเยี่ยมาจากยุคทศวรรษ 2023 เธอจะไม่ยอมทนอีกต่อไป ไม่รัก ไม่สนใจทำร้ายน้ำใจด้วยคำพูดแถมยังเชื่อหญิงอื่นมากกว่าภรรยาที่นอนด้วยกันทุกคืน เธอจะหย่ากับเขาให้มันจบ ๆ ไป เขาจะได้ไปครองรักกับเซียวซินอี๋ สตรีดอกบัวขาวที่ทำตัวเหมือนผู้หญิงอ่อนแออ่อนต่อโลกแท้ที่จริงร้ายยิ่งกว่าอสรพิษเสียอีก

แต่ทว่าความตั้งใจของเธอต้องจบลงเมื่อเขาไม่ยอมหย่าและยังให้เธออยู่ในบ้านของเขาต่อไปเพื่อทุกข์ทรมานใจ

ความตั้งใจของเธอต้องจบลงเมื่อเขาไม่ยอมหย่าและยังให้เธออยู่ในบ้านของเขาต่อไปเพื่อทุกข์ทรมานเธอ เพราะเขาถูกหญิงที่เป็นรักแรกเป่าหูและใส่ร้ายว่าโม่เสี่ยงถงทำร้ายจนเธอได้รับบาดเจ็บ แท้ที่จริงเขาเป็นหล่อนต่างหากที่ทำตนเอง ในเมื่อไม่ยอมหย่าง่าย ๆ เธอเองก็จะไม่ยอมให้ด่าและทำร้ายจิตใจอีกต่อไป เธอจะลุกสู้เพื่อปกป้องตัวเอง จากอ่อนแอจะกลายเป็นนางร้ายให้มากกว่าที่เซียวซินอี๋เป็นเสียอีกเตรียมรับมือจากเธอได้เลย

**นิยายเรื่องนี้แต่งตามความเข้าใจและจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น ทุกอย่างเป็นเรื่องสมมุติขึ้นมาอาจจะไม่ถูกต้องเป๊ะ ๆ ขอให้อ่านเพื่อความบันเทิง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ตอนที่ 1 เจ็บปวด

ร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์ในห้างใหญ่ หญิงสาวตั้งอกตั้งใจรีบเก็บของเมื่อหมดเวลาทำงานของเธอ เธอทำอย่างนี้ในทุก ๆ วันจนเพื่อนที่ทำงานต่างพากันชื่นชมในความขยันของเธอ ที่เร่งรีบแบบนี้มีงานพิเศษอีกที่ต้องทำต่อ

“หานเฟยเยี่ย เธอนี่ขยันจริง ๆ จนฉันที่มีครอบครัวต้องอายเธอเลย ทำงานเหมือนติดหนี้หลายพันล้านหยวนอย่างไงอย่างนั้น” รุ่นพี่พูดขึ้นระหว่างที่เธอกำลังสะพายกระเป๋าเดินออกจากร้าน เธอคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบกับรุ่นพี่อย่างภาคภูมิใจและมีความสุข

“ฉันไม่ได้มีหนี้แต่ว่าฉันมีเรื่องที่จะต้องใช้เงินนะสิ อี้หนานแฟนของฉันบอกว่าสิ้นปีจะพาไปเที่ยวปารีส ไปดูหอไอเฟลที่เขาร่ำลือกันว่าสวยงามและโรแมนติก” ดวงตาของผู้ฟังลุกวาวพร้อมพูดต่อ

“หอไอเฟลเหรอ ว๊าวอย่าบอกนะว่าเขาตั้งใจพาเธอไปที่นั่นเพื่อขอเธอแต่งงาน ฉันขอแสดงความยินดีล่วงหน้านะเฟยเยี่ย ”

“ฉันไม่ได้หวังอะไรขนาดนั้นหรอกนะพี่ คิดว่าได้ไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาและพักผ่อนช่วงสิ้นปีแค่นั้นเอง ” แม้ปากจะพูดไปอย่างนั้นแต่ในใจของเธอก็มีความหวังเล็ก ๆ ในใจเช่นกัน เธอคบกับแฟนหนุ่มมาหลายปี แม้เขาจะเป็นคนไม่ค่อยขยันมักจะเปลี่ยนงานบ่อย ๆ แต่เขาเป็นคนที่เอาใจใส่และรักเธอมากกว่าสิ่งใด

“เชื่อฉันสิ ฉันเคยผ่านมาแล้ว ถ้าผู้ชายเอ่ยปากชวนไปสถานที่โรแมนติกอย่างนั้นคงไม่มีเรื่องอื่นนอกจากเรื่องแต่งงาน ”

“ค่ะ พี่ผู้มีประสบการณ์ ฮ่า ฮ่า ฉันไปก่อนนะคะ ใกล้จะถึงเวลาเริ่มงานอีกที่แล้ว เจ้านายร้านนั้นปากจัดไปสายจะโดนบ่นอีก” เฟยเยี่ยโบกมือลาพี่สาวพรางเดินกึ่งวิ่งออกจากห้างเพื่อไปทำงานที่ร้านอาหารต่อ เธอทำอย่างนี้มาเป็นเวลาห้าเดือนแล้ว แม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่เธอก็มีความสุขเมื่อคิดถึงวันที่จะได้ไปเที่ยวกับอี้หนาน ปีนี้เธออายุ 26 ปีแล้ว ถ้าเขาขอเธอแต่งงานเมื่อไหร่เธอพร้อมจะตั้งท้องเพราะเธออยากมีเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารัก ๆ เป็นของตัวเองจึงตั้งใจทำงานเก็บเงินเอาไว้ใช้หลังคลอดลูก

เฟยเยี่ยเดินข้ามทางม้าลายระหว่างนั้นเองสายตาของเธอได้เหลียวไปเห็นผู้ชายที่คุ้นตา และมั่นใจว่าใช่เขาแน่นอน แต่ว่าเขาไม่ได้มากับเพื่อน ข้างกายของเขามีผู้หญิงอีกคนที่เดินกอดกันแนบแน่นเหมือนเป็นคนรักมากกว่าที่จะบอกว่าเป็นเพื่อนเสียอีก ใจของเฟยเยี่ยเต้นแรงตึกตักอยากรู้ว่านั่นใช่เขาจริง ๆ หรือเปล่าตัดสินใจเดินตามหลังเขาทันที ยิ่งเดินเข้าใกล้ได้ยินเสียงใจของเธอเต้นแรงระรัว ร่างกายสั่นเทาดวงตาร้อนผ่าว เสมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนเมื่อได้ยินบทสนทนาของคนที่อยู่ตรงหน้า

“พี่อี้หนานพี่บอกว่าสิ้นปีพี่จะไปเที่ยวกับหานเฟยเยี่ย พี่ไม่รักฉันแล้วเหรอ? ฉันน้อยใจละนะเมื่อไหร่พี่จะเลิกกับมันเสียที อย่าบอกนะว่าพี่โกหกฉันแต่จะพาเฟยเยี่ยไปขอแต่งงานที่ปารีส ฉันไม่ยอมนะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ อี้หนานกอดเธอแน่นมากกว่าเดิมหอมแก้มเธอฟอดใหญ่โดยไม่สนใจสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาสักนิด

“พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าผู้หญิงคนเดียวที่พี่รักคือเธอ ส่วนเฟยเยี่ยนะเป็นแค่เครื่องผลิตเงินเท่านั้น เพียงฉันเอ่ยปากอยากได้นั่นอยากได้นี่เธอก็หามาให้เพราะคิดว่าฉันรักเธอมาก การที่จะไปปารีสครั้งนี้ฉันจะขอเฟยเยี่ยแต่งงานจริง ๆ แต่ว่าการแต่งงานกับเธอครั้งนี้ฉันวางแผนไว้หมดแล้ว ฉันจะทำประกันชีวิตให้เธอ หลอกให้เธอตายใจและผลักเธอเข้าสู่ความตาย ไม่ว่าจะเป็นประกันหรือแม้แต่เงินเก็บของเธอจะตกเป็นของฉัน เมื่อนั้นเราสองคนจะได้ใช้เงินประกันของเฟยเยี่ยไปอย่างสุขสบาย เธอช่วยเข้าใจและอดทนรอก่อนได้มั้ย ?” สิ้นคำพูดของอี้หนานเฟยเยี่ยสั่นเทาไปทั้งตัวสมองอื้ออึงไปหมด ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักเธอเลยสักครั้ง เขาหลอกลวงเธอมาตลอด เฟยเยี่ยสมเพชตัวเองที่หลงรักเขาจนหมดหัวใจยอมทำงานหนักหาเงินให้เขามาปรนเปรอผู้หญิงอีกคน ในเมื่อเป็นอย่างนี้เธอจะไม่ยอมเป็นคนโง่และให้เขาหลอกใช้ได้อีก เธอเร่งฝีเท้าเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย จนทั้งสองผงะตกใจรีบออกจากกันทันที

“เอ่อ ...เฟยเยี่ยช่างบังเอิญจริง ๆ ที่ได้พบเธอตอนนี้ เธอไม่ได้ไปทำงานที่ร้านอาหารหรอกเหรอ ?” สายตาของอี้หนานเลิ่กลั่กเหงื่อออกพลั่กกลัวถูกจับได้ก่อนจะรีบแนะนำว่าผู้หญิงที่เดินข้าง ๆ ตนเองเป็นใคร “เฟยเยี่ยเธออย่าเข้าใจผิดนะ นี่เพื่อนของฉันเองวันนี้เธอเมานิดหน่อยฉันเลยต้องพยุงนะ แฮะ ๆ ”

“ฮึ ! เพื่อนเหรอ ? น่าแปลกจริง ๆ ตั้งแต่เราคบกันมานายไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้หญิงนี่น่า เลิกโกหกหลอกลวงเสียที คิดว่าฉันโง่เป็นควายให้นายหลอกเหรอ หะ ! เศษสวะ น่าสะอิดสะเอียนสกปรก แผนชั่ว ๆ ของนายฉันได้ยินหมดแล้ว เสียดายเวลาที่ผ่านมาจริง ๆ ที่ฉันโง่รักคนอย่างนายจนหมดหัวใจ พอสักทีเราเลิกกัน” เฟยเยี่ยเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเอ่อนองด้วยหยาดน้ำตาหัวใจของเธอปวดร้าวแทบไม่อยากรับรู้สิ่งอะไรต่อไป เธอตัดขาดกับเขา ความรัก ความฝันของเธอพังทลายจนหมดสิ้น

เธอหันหลังวิ่งหนีไม่อยากให้เขาได้เห็นน้ำตาที่กำลังหยดลงอาบแก้ม เขาไม่มีค่าพอที่จะได้เห็นมันด้วยซ้ำและเธอรู้ดีหากอยู่ต่อ เขาต้องขอโทษและขอให้เธอให้อภัย ใจของเธอรักเขามากเสียจนกลัวว่าจะให้อภัยเขาการหนีคือหนทางที่ดีที่สุดตอนนี้ ทว่ายามนั้นเองน้ำตาของเธอล่วงหล่นอาบแก้มทำให้สายตาพร่ามัว เธอรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา แสงไฟดวงใหญ่สาดส่องเข้ามาพร้อมได้ยินเสียงร้องเรียกดังก้องกังวานของอี้หนาน เธอไม่ทันหันไปมองเขาด้วยซ้ำความเจ็บปวดเข้ามาแทรกแซงเสียก่อน แรงกระแทกของหน้ารถยนต์ชนเข้าร่างของเธออย่างจัง จนร่างของเธอกระเด็นไปไกลหลายเมตร ความรู้สึกของเธอยามนี้เหมือนกับว่าทุกอย่างในร่างกายชาไปหมด สติค่อย ๆ เลือนรางไปช้า ๆ จนทุกอย่างมืดสนิท