บทที่ 24 ไปให้พ้นจากคนที่ข้ารัก [2]

“กำหนดสองเดือนข้างหน้าเจ้าค่ะ ท่านพี่คาดหวังกับเรื่องนี้มากเลยนะเจ้าคะ เขาบอกว่าหากขายข้าวให้แคว้นที่ติดทะเลได้ จะต้องกอบโกยกำไรได้อย่างมหาศาล ข้าเห็นเขาทุ่มเทอย่างหนักเพื่อหาเรือขนส่งไปแคว้นฉิน แต่ตอนนี้ก็ยังหาไม่ได้สักลำเจ้าเหลือก็แต่รอคำตอบจากเถ้าแก่เจียงนั่นแหละเจ้าคะ ไม่รู้ว่าจะได้หรือไม่ เฮ้อ” อันหนิงทำท่าหนักอกหนักใจ เฝ้ารอคอยให้อีกฝ่ายติดกับดักที่วางไว้

“แย่จริง อันหนิงข้าเพิ่งนึกออกพอดีมีนัดตรวจของกับเถ้าแก่หยง ข้าต้องขอตัวกลับก่อนนะ เอาไว้ข้าว่างจะรีบติดต่อเจ้าไป”

“เดี๋ยวก่อนสิเจ้าคะ เราเพิ่งจะได้พบกันเองไม่จิบชาด้วยสักหน่อยหรือเจ้าคะ” อันหนิงแสร้งตะโกนไล่หลัง ทว่าใบหน้ากลับเปื้อนยิ้ม รีบ ๆ ไปหาเถ้าแก่เจียงซะ เจ้าจะได้เรือผุ ๆ พัง ๆ ไว้ส่งข้าว

ชาติก่อนก็เป็นเช่นนี้พอนางบอกความลับสามีให้โจวเชินฟัง เขาก็แจ้นหาเรือขนส่งทันที ทว่าเพราะช้ากว่าหวังเหล่ยไปหนึ่งก้าว จึงไม่สามารถจองเรือขนส่งได้ทัน

ด้วยความเจ็บใจที่เห็นอีกฝ่ายทำอะไรมักทำได้ดีกว่า โจวเชินจึงใช้ในสิ่งที่ตนถนัดล่อลวงอีกฝ่ายด้วยข่าวเท็จ ทำให้หวังเหล่ยได้เรือของเถ้าแก่เจียงในราคาถูก

ด้านเถ้าแก่เจียงที่ขาดทุนมานานปีอยากได้เ