Share

บทที่ 2126

Author: จุ้ยหลิงซู
ไป๋หู่ยังมีลมหายใจ ตราบใดที่ยังจับชีพจรหัวใจได้ นางจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

การผ่าตัดนี้ ทำไปถึงสามชั่วยาม

ฟ้าสว่างแล้ว

ยามเช้าในป่าภูเขาปกคลุมไปด้วยหมอก ทำให้สีสันในป่ายิ่งครึ้มเย็นขึ้นไปอีก ดูแล้วน่ากลัวเหมือนมีผีอย่างไรอย่างนั้น

คนทั้งหมดยังคงคุ้มกันอยู่ที่เดิม

พวกเขาไม่คิดว่าผ่านไปแล้วคืนหนึ่ง ฟู่จาวหนิงทางนั้นยังไม่มีเสียงอะไรเลย เงียบสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่อย่างไรอย่างนั้น

แต่ท่านอ๋องกับพระชายาไม่มีคำสั่ง พวกเขาใครก็ห้ามขยับทั้งสิ้น

เสี่ยวเยว่กัดริมฝีปากที่แห้งผาก ข่มความบุ่มบ่ามจะเข้าไปไว้ มองไปทางเซียวหลันยวนที่ไม่ห่างออกไปนัก

"ท่านอ๋อง คุณหนูไม่ได้ดื่มน้ำเลย"

นางไม่ได้อยากเข้าไปดูอะไร แต่เป็นห่วงว่าฟู่จาวหนิงยังไม่ได้ดื่มน้ำ ไม่ได้พัก จะทนไม่ไหวเอา

นางคิดว่าตนเองช่วยอะไรไม่ได้เลย รู้สึกผิดมาก

ถามเซียวหลันยวนไปเช่นนี้ เพราะอยากถามเขาว่า จะหาวิธีส่งน้ำไปให้คุณหนูหน่อยได้ไหม

เซียวหลันยวนเองก็ยืนคุ้มกันอยู่ใต้ต้นไม้เหมือนพวกเขา ไม่ได้หลับตาลงเลย

พอได้ยินคำนี้ของเสี่ยวเยว่ เขาก็ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง บอกว่า "นางยังไม่เรียก ก็ห้ามเข้าไป"

อันที่จริง เซียวหลันยวนรู้สึกว่าใจของตนเอง
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2188

    องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหน้าแดงก่ำฟู่จิ้นเชิน!เขาเป็นแค่ประชาชนธรรมดาคนนึงเท่านั้น ถึงแม้จะเป็นพ่อตาของอ๋องเจวี้ยนก็ตาม!เขากล้าได้อย่างไร? ทำไมจึงกล้าพูดหยามหมิ่นนางแบบไม่ไว้หน้ากันเช่นนี้?มีสิทธิ์อะไรบอกว่าอ๋องเจวี้ยนไม่มีทางรักนางอย่างจริงใจ?นางไม่ดีตรงไหนกันแน่?แต่นางก็ไม่สามารถโต้เถียงจุดนี้กับฟู่จิ้นเชินด้วยตัวเอง นางจะถามกลับไปได้หรือ ว่านางไม่ดีตรงไหนกัน ตรงไหนที่สู้ฟู่จาวหนิงไม่ได้?องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรุ้สึกว่า ถ้านางถามคำนี้ออกไป ฟู่จิ้นเชินคงซัดกลับมาโหดร้ายยิ่งกว่า!นางโงนเงนเหมือนจะล้มอ๋องเจวี้ยนตอนนี้ดันพยักหน้าให้อย่างเห็นด้วย "ท่านพ่อตาพูดได้ถูกต้อง ข้าไม่มีทางรักใคร่คนประเภทนี้"ประเภทนี้ พูดให้ชัดเจนสิ ว่านางเป็นคนประเภทไหน!หยวนอี้เดิมทียังคิดจะดูอยู่ห่างๆ แต่พอนางเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเหมือนจะเ็นลม ก็รู้สึกเห็นใจขึ้นมาถึงอย่างไรก็เป็นหญิงสาวอ่อนแอคนนึง ทำไมถึงต้องถูกรังแกขนาดนี้?นางมุมปากกระตุก สายตากวาดไปทางฟู่จิ้นเชิน และก็มองไปทางอ๋องเจวี้ยน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ทั้งสองท่าน ว่ากันว่าบุรุษควรมีใจกว้างขวาง เปิดเผยตรงไปตรงมา พวกท่านพูดแบบนี้เ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2187

    เจ้าอารามโยวชิงหลังจากเห็นฟู่จิ้นเชิน จู่ๆ ก็ลังเลขึ้นมาแล้วเดิมทีเขาคิดจะให้อ๋องเจวี้ยนรับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเอาไว้ถึงอย่างไรเขากับองค์หญิงใหญ่ก็เคยสัมผัสกันในถ้ำภูเขาบนยอดเขาโยวชิงมาแล้ว เขาจึงรู้สึกติดค้างนาง รู้สึกต้องหาทางดูแลนางให้ ไม่เช่นนั้นในใจคงรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยแต่ว่า ฟู่จิ้นเชินมาจากที่ไหนกันแน่?ถ้าหากฟู่จิ้นเชินเป็นรุ่นหลังของตระกูลฟู่นั้น แบบนี้ฟู่จาวหนิงก็เท่ากับเป็นรุ่นหลังของตงฉิงเช่นนั้นความคิดเขาก็อาจจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยแล้วถึงอย่างไร เขาเคยคิดว่าจะจะค้นหาคนของตงฉิงที่ยังมีชีวิตอยู่เหล่านั้นออกมาอยู่แล้วถ้าตงฉิงคิดจะฟื้นฟูแคว้น ก็จำเป็นต้องมีประชาชน ไม่มีประชาชน แล้วจะมีแคว้นได้อย่างไร?ส่วนประชาชนที่อยู่ในแคว้นอี้ แม้ภายหลังยังสามารถไปตงฉิงได้ แต่จะคู่ควรมาเป็นคนในเมืองหลวงตงฉิงได้อย่างไรกัน?"เจ้าอาราม..." องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นเขานิ่งเงียบ ใจก็อดดำดิ่งไม่ได้ นางมองเขาอย่างอ้อนวอนไม่สนใจนางไม่ได้สิ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมีเรื่องอะไรถึงไม่พูดออกมาเองหรือ?" ฟู่จิ้นเชินเหลือบมองนางผาดหนึ่งเขามองออกแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคิดจะให้เจ้าอารามโยวชิงพูด

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2186

    "ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่เพื่อนกัน แล้วก็เข้ากันไม่ค่อยได้ด้วย"คำพูดไม่ไว้หน้าของฟู่จาวหนิง ทำให้สีหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นขาวซีดไป เล็บจิกลงไปกลางฝ่ามือนางเงยหน้าขึ้นมองฟู่จาวหนิงอย่างน่าสงสารคิดไม่ออกจริงๆ ทำไมฟู่จาวหนิงที่เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ใจกลับแข็งได้ขนาดนี้ตอนหลังนางก็ไม่ได้พูดแล้วว่าจะแย่งอ๋องเจวี้ยนกับฟู่จาวหนิง ฟู่จาวหนิงก็ยังไม่ไว้หน้านาง นี่มันขี้งกเจ้าคิดเจ้าแค้นเกินไปแล้ว"ท่านพี่!" ฟู่จาวเฟยพอเห็นฟู่จาวหนิงก็ดีใจมาก"พวกท่านมากันอย่างไร?" ฟู่จาวหนิงถาม"อยากคุยกับเจ้าน่ะ คิดไม่ถึงว่าจะมีแขกเยอะขนาดนี้" สายตาฟู่จิ้นเชินตกไปอยู่บนหน้าเจ้าอารามโยวชิง สายตาดูลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย "คนนี้คือเจ้าอารามยอดเขาโยวชิงหรือ?""ใช่แล้ว" ฟู่จาวหนิงตอบเจ้าอารามโยวชิงเองก็จ้องฟู่จิ้นเชินนิ่ง"คุณชายใหญ่ตระกูลฟู่ที่เลื่องชื่อในแคว้นเจาครั้งอดีตหรือ?" สายตาเจ้าอารามเองก็แปลกไปหน่อยๆ "ข้าทำไมถึงรู้สึก คุ้นหน้าตาเหลือเกิน?"ฟู่จิ้นเชินเองก็พูดว่า "สกุลฟู่อย่างข้าก็รู้สึกคุ้นหน้าเจ้าอาราม"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนสบตากันผาดหนึ่งทั้งสองคนรู้สึกแปลกประหลาด แม้ฟู่จิ้นเชินจะหนีตายอยู่

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2185

    ฟู่จาวหนิงเม้มปาก มองเขา"อื๋อ?"เซียวหลันยวนสบตานางกลับด้วยท่าทีไต่ถาม"นั่น" ฟู่จาวหนิงกดเสียงต่ำ "ถ้าหากข้าตั้งท้องล่ะ?"เซียวหลันยวนตาเป็นประกาย สะกดความดีใจไว้ไม่อยู่ สายตาเลื่อนลงไปมองท้องของนางให้ตาย พอเห็นปฏิกิริยาเขา ฟู่จาวหนิงก็เข้าใจความหมายแล้วอ๋องเจวี้ยนคงอยากเป็นพ่อแล้วแต่ว่าพอพูดขึ้นมา ชายหนุ่อายุขนาดนี้ในแคว้นเจา พอแต่งงานแล้วส่วนใหญ่ก็เป็นพ่อคนกันหมดกระทั่งหลายคนไม่ใช่แค่มีลูกคนเดียวด้วย"ถ้าหากในท้องหนิงหนิงมีลูกของข้าแล้วจริงๆ เช่นนั้นก็คลอดออกมาเถอะ"เซียวหลันยวนไม่ได้กระตือรือร้นอยากจะเป็นพ่อขนาดนั้น แต่ถ้าหากมีจริงๆ เขาก็รู้สึกว่าน่ายินดีมากเขามีความลับหนึ่งที่ยังไม่ได้เผยออกไปช่วงนี้เขารู้สึกมาตลอดว่าบนตัวฟู่จาวหนิงมีความลับที่เขาไม่กล้าจะจินตนาการอยู่ เหมือนว่าบางครั้งทั้งที่นางอยู่ไม่ไกลแท้ๆ แต่กลับไม่ได้ยินลมหายใจของนางเลยเซียวหลันยวนไม่อยากไล่ถาม แต่อันที่จริงในจิตใต้สำนึกก็ยังกังวลอยู่ถ้าเผื่อวันไหน นางหายตัวไปจริงๆ ล่ะ?แต่ถ้าหากในท้องนางมีสายเลือดของเขาอยู่ เขายังรู้สึกว่า นี่ยังเป็นสายใยเชื่อมโยงพวกเขาที่แน่นแฟ้น พอมีลูก ฟู่จาวหนิงอ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2184

    ถ้าเสี่ยวเซ่อส่งเสียง ก็ห้ามเปิดประตูพบนางด้วยสืออีพอได้ยินเสียงเสี่ยวเซ่อก็เดินเข้ามาสำหรับหญิงสาวที่ถูกท่านอ๋องพากลับม เหล่องครักษ์ก็ล้วนไม่ชอบกันทั้งนั้นจากที่พวกเขาเห็น ความเป็นไปได้ที่จะส่งผบกระทบต่อความรักของท่านอ๋องกับพระชายา ล้วนไม่ใช่คนดี ล้วนป้องกันเอาไว้ก่อน"พี่ชายองครักษ์ ข้า ข้าอยากทำธุระส่วนตัว เปิดประตูให้ข้าไปห้องส้วมหน่อยได้ไหม"เสี่ยวเซ่อเดิมทีรู้สึกว่าการพูดแบบนี้ค่อนข้างน่ากระอักกระอ่วน แต่ตอนนี้นางก็ไม่มีทางเลือกแล้วถูส่งมาขังที่นี่กี่ชั่วยามแล้ว ถ้านางยังไม่ออกไป แล้วจะทำอะไรได้กันจะรอให้อ๋องเจวี้ยนกับพระชายาคลายความเข้าใจผิดกัน แล้วค่อยมาหารือเรื่องจัดแจงที่พักให้นางหรือ? เป็นไปไม่ได้เสี่ยวเซ่อคิดว่าตนเองพูดแบบนี้ องครักษ์จะต้องเปิดประตูพานางออกไปแน่ขอแค่เปิดประตู ขอให้ให้นางมองเขา นางก็จะควบคุมเขาได้ ต่อให้เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ให้เขาพานางไปที่เรือนอ๋องเจวี้ยนก็พอตอนที่นางพูดก็อุ้มพิณของตนเองขึ้นมาแล้วใครจะคิด ว่าพอสิ้นเสียงนาง ก็ได้ยินสือซานพูดจากด้านนอกด้วยน้ำเสียงขึงขัง "ท่านอ๋องบอกว่าไม่ได้บอกให้เจ้าออกมาจากห้องเก็บฟืน เช่นนั้นเจ้าก็จะออก

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 2183

    ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดว่าเซียวหลันยวนให้นางมาที่ห้องหนังสือ น่าจะพูดเรื่องที่จริงจังหน่อย ไม่เช่นนั้นเขาคงจะกลับไปที่เรือนโยวหนิงแล้วแต่นางคิดไม่ถึงว่า เขาที่ทำท่าทางจริงจังมากตอนเรียกนางมาห้องหนังสือ แต่สุดท้ายกลับมาเล่นซุกซนพลิกตัวนางไปมาอยู่บนเตียงเล็กนั่นเสียได้กิจกรรมนี้ยาวนานไปถึงสองชั่วยามถ้าไม่ใช่ว่าระหว่างกิจกรรมการพูดจาท่าทางเขาไม่มีอะไรผิดปกติ ดูตื่นตัวเป็นปกติอยู่ตลอด นางคงจะสงสัยแล้วว่าเขาไปโดนยาอะไรในหอลมวสันต์มาหรือเปล่าตอนรอบสุดท้าย นางถีบเซียวหลันยวนออกไปข้างๆเจ้าผู้ชายน่ารังเกียจปล่อยให้เริ่มกินเนื้อไม่ได้เลย พอเริ่มแล้ว ก็เหมือนกินม้นได้ทุกวันไม่มีอิ่มเสียที"นี่ท่านกินยาอะไรผิดมาหรือไรกัน!"ฟู่จาวหนิงหมดแรงนอนอยู่บนเตียง รู้สึกแข้งขาก็อ่อนแรงด้วยเซียวหลันยวนกลับดูกระปรี้กระเปร่าเป็นร้อยเท่าเขายื่นมามานวดขานาง "วันนี้ข้าทำเกินไปหน่อย ข้าจะนวดให้เจ้านะ""เอามือท่านออกไปเลย!"ฟู่จาวหนิงตบมือของเขาออกไปอย่างเคืองๆ เมื่อครู่เขาก็พูดว่าจะนวดให้นาง พอนวดไปนวดมาก็พลิกนางแล้วเริ่มอีกรอบเสียอย่างนั้นในดวงตาเซียวหลันยวนมีรอยยิ้มช่วงนี้เขารู้สึกเสพติดจริงๆ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status