บทที่ 5 ระยะห่างระหว่างกัน

แม้นางจะกลับมาเกิดใหม่แล้วก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเลือกที่จะรักคนเดิม  เยว่ชิงเดินเล่นอยู่ในสวนที่กว้างขวางของจวนแม่ทัพอย่างไม่มีจุดหมาย นางเดินไปเรื่อยๆ  เพื่อครุ่นคิดทำใจเรื่องอดีตคนรักที่เขาเพิ่งบอกกับนางว่ากำลังจะหมั้นหมายกับสตรีอื่น  

เมื่อเดินวนเวียนอยู่ในสวนเพื่อครุ่นคิดทบทวนตัวเองจนคิดได้  และตกลงใจว่าจะเลิกทำตัววุ่นวายกับอดีตคนรักที่ปัจจุบันนางต้องยอมรับให้ได้ว่าเขาไม่ใช่คนรักของนางอีกต่อไปแล้ว  และเมื่อเขาต้องการเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น นางควรจะส่งเสริมให้เขาได้ทำเช่นที่ใจของเขาต้องการ นางก็เคยพบสตรีคนนั้นที่ดูแล้วก็เป็นสตรีที่ทันสมัย ปราดเปรียวน่ารัก และนิสัยก็คงจะดีไม่น้อย  

เยว่ชิงยืนพิงก้อนหินก้อนใหญ่ที่ใช้ตกแต่งในสวนแห่งนี้ แล้วค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งพิงมันเอาไว้ แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดที่จะกลั้นมันเอาไว้  นางอยากจะร้องไห้เสียให้พอ  ร้องให้สาแก่ใจ  เพื่อที่ต่อไปนางจะไม่ร้องไห้ให้กับอดีตคนรักที่ต่อไปนี้ไม่ใช่คนที่นางควรจะรักอีกแล้ว  เยว่ชิงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลรินอยู่สองข้างแก้มแล้วก็พยายามหยุดสะอื้นไห้  นางคิดได้แล้ว ต่อไปนางจะทำตัวเสียใหม่ ทำตัวเป็นแค่หลานสาวในอุปการะของเขาจริงๆ ไม่วุ่นวายกับเขา และพยายามหางานทำเพื่อจะได้ออกไปจากจวนแม่ทัพแห่งนี้ หรือไม่ก็ลองคบหากับบุรุษที่นางพึงใจสักคน เพื่อจะแต่งงานออกไปจากจวนแม่ทัพนี้ 

เพราะยิ่งอยู่ห่างกันมันจะทำให้นางนั้นลืมเลือนเขาไปได้เร็วยิ่งขึ้น และมันก็เป็นทางออกที่ดีกับทุกฝ่ายแล้ว เยว่ชิงได้ข้อสรุปกับตนเองแล้ว นางจึงได้ออกเดินกลับไปยังเรือนเล็กของตนเอง เพื่อจะเตรียมตัวออกไปเดินเล่นที่ตลาดเพื่อมองหาลู่ทางทำมาหากิน ที่นางคิดว่าพอจะทำได้ หรือไม่ก็หาทางย้ายกลับอยู่ที่จวนของท่านพ่อของร่างนี้ก็ได้ ใช่แล้ว  ตอนนี้นางเรียนจบแล้ว อาจจะขยับขยายย้ายออกไปอยู่ที่บ้านเดิมก็ได้ มันคงจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าจะต้องทนเห็นหน้ากันเช่นนี้ 

ก่อนอาหารกลางวัน เยว์ชิงก็เดินออกไปจากจวนแม่ทัพกับชุ่ยเอ๋อสาวใช้คนสนิทของนาง โดยเดินผ่านหน้าเรือนหลักที่มีสายตาคมของแม่ทัพหนุ่มที่จับจ้องมองตามนางไป เพราะเขานั้นเฝ้าครุ่นคิดสงสัยถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหันของหลานสาวตั้งแต่ตอนมื้ออาหารเช้าแล้ว

นางรีบผลุนผลันออกไปหลังจากที่บอกเขาว่านางอิ่มแล้วและมีธุระที่จะต้องไปข้างนอก และเมื่อนางเดินผ่านเรือนของเขาเพื่อออกไปด้านนอกนั้น นางก็ไม่หันมามองร่างของเขาที่ยืนอยู่หน้าประตูเลยสักนิดหรือว่านางจะไม่ทันเห็นเขากัน  นางนั้นเดินหลังตรงผ่านเรือนออกไปพร้อมกับสาวใช้เหมือนไม่ได้สนใจที่จะหันมามองเรือนหลังนี้เลย แต่แม่ทัพหนุ่มคิดว่าคงไม่มีอะไรกระมังนางคงจะรีบออกไปทำธุระของนางก็เป็นได้

แต่หลายวันหลังจากนั้น คุณหนูต้วนเยว่ชิงก็ไม่มาที่เรือนหลักอีกเลย นางไม่มาร่วมสำรับอาหารกับแม่ทัพหนุ่มเลยแม้แต่สักมื้อ เขาเคยให้คนไปตาม แต่นางกลับบอกว่านางมีงานที่ต้องทำค้างอยู่และนางนั้นยังไม่หิว และได้เตรียมสำรับจากโรงครัวเอาไว้แล้ว ให้ท่านแม่ทัพทานอาหารไปได้เลยไม่ต้องรอนาง และหลังจากนั้นนางก็ไม่เคยมาร่วมสำรับอีกเลยไม่ว่าเวลาใด นางไม่มาจัดเตรียมสิ่งใดให้กับเขาอีก  กลิ่นอาภรณ์ของเขาที่เคยหอมกลิ่นดอกไม้แห้งที่เขาชื่นชอบนั้นก็ไม่มีอีกแล้ว เขาถามสาวใช้นางบอกว่าคุณหนูไม่ได้มาจัดการเรื่องอาภรณ์ของท่านแม่ทัพนานแล้ว  คงมีแต่สาวใช้ที่คอยซักรีดอาภรณ์ให้กับเขาดังเช่นเดิม 

อาหารว่างที่นางเคยทำมาให้เขาก็ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีทั้งขนมหลากชนิดที่นางคอยสับเปลี่ยนหมุนเวียนทำมา และนางมักจะเลือกเฉพาะที่เขาชื่นชอบ ไม่มีผลไม้ที่ปอกและหั่นเป็นชิ้นสวยงามมาให้กับเขาแล้ว ส่วนชารสดีกลิ่นหอมที่เขาชื่นชอบนั้น อยู่ๆวันหนึ่งมันก็เปลี่ยนรสไปกลิ่นหอมพิเศษที่เขานั้นชอบสูดดมและติดใจนักหนานั้นมันหายไป  กลายเป็นรสของชาธรรมดาทั่วไป

 “ ชาที่ชงเป็นประจำมันหายไปไหน ทำไมรสชาไม่ดีเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว เจ้าเปลี่ยนชาชนิดใหม่หรือ ไปบอกกับท่านพ่อบ้านว่าข้าต้องการชาชนิดเดิมให้หามาเปลี่ยนให้กับข้าด้วย ” เขาออกคำสั่งอย่างหัวเสียไม่น้อยที่อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม นับแต่ที่สตรีผู้นั้นไม่ได้ย่างกรายมาที่เรือนหลักนี้อีก 

แทนที่แม่ทัพหนุ่มจะดีใจ และสบายใจที่หลานสาวผู้งดงามไม่มาวุ่นวายทำตัวดังเช่นฮูหยินของเขาอีกแล้ว  แต่เขากลับรู้สึกว่าทุกเวลาที่อยู่ในเรือนของตนเองมันว่างเปล่าพิกล  นับจากไม่มีร่างของสตรีนางนั้นเข้ามาในเรือนแห่งนี้  แต่ที่จริงมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ  นางไม่มาวุ่นวายกับเขาจนเกินงามมันก็ดีแล้ว  ผู้อื่นจะได้ไม่ครหานางได้  

แต่ในอกใจของเขานี่สิมันวูบโหวงแปลกๆ มันเหงาๆ มันว่างเปล่า มันรอคอย สิ่งใดก็ไม่รู้ได้   ถึงเวลาอาหารเขามักจะชะเง้อมองไปที่ประตูหวังว่าจะมีร่างอวบอิ่มขาวผ่องที่มีกลิ่นหอมนำหน้ามาก่อนตัวของนางจะปรากฏขึ้นที่ประตูดังเช่นที่เคยมา  แต่มันก็ไม่มีอีกเลย นางไม่เคยย่างกรายมาที่นี่อีก เหมือนกับว่านางไม่ได้อยู่ในจวนแห่งอีกนี้แล้ว  หรือว่านางไม่ได้กลับมาที่จวนกัน นางเป็นอะไรหรือไม่  และเกิดอะไรขึ้นกับนางกัน  เขาต้องรู้ให้ได้ 

“ พ่อบ้านจาง เยว่ชิง ไม่สบายหรือไม่ หรือนางเป็นอะไร หรือว่านางไม่ได้กลับมาที่จวนหรือเปล่า ทำไมหมู่นี้ข้าไม่พบหน้าของนางเลย  นางไม่มากินอาหารกับข้าเลย  เกิดอะไรขึ้นกับนางกัน ” พ่อบ้านจางหันไปจ้องมองใบหน้าเคร่งเครียดของท่านแม่ทัพ  แล้วก็ขมวดคิ้วที่เริ่มมีสีเทาสลับดำ   เขาก็พอจะรู้เรื่องราวซุบซิบในจวนนี้มาบ้าง คุณหนูต้วนผู้นั้นไม่มามันก็น่าจะดีแล้ว จะได้ไม่มีผู้ใดมาคอยจับผิดนางกับท่านแม่ทัพ  

“ คุณหนูนางอยู่แต่ที่เรือนเล็กขอรับ ได้ยินว่านางวาดภาพเขียนขอรับ มีคนมาว่าจ้างนางบ่อยๆ นางจึงได้เขียนภาพให้กับพวกเขา จึงไม่ค่อยจะว่างมาที่เรือนนี้กระมังขอรับ  ตอนนี้นางก็วาดภาพให้คุณชายหลี่ที่ศาลาริมบึงขอรับ เขามานั่งเป็นแบบให้นางวาดภาพมาเกือบจะชั่วยามแล้วขอรับ ” พ่อบ้านจางรายงานสิ่งที่เขานั้นรู้ แต่ที่ไม่ได้บอกท่านแม่ทัพเพราะเห็นว่าไม่ได้เสียหายอะไร นางแค่วาดภาพคนที่มาว่าจ้างเท่านั้นเอง  และมันก็หลายคนแล้ว  มีทั้งสตรีมีฐานะหลายๆคน และบุรุษก็มีมาสองสามคนมาแล้ว  เขาได้ยินว่าค่าจ้างงามอีกด้วย

แม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้วเข้มของเขาเข้าหากัน นางวาดภาพให้กับบุรุษผู้นั้นมาเกือบจะชั่วยามแล้วเช่นนั้นหรือ มันเหมาะสมหรือไม่ วาดภาพขายอย่างนั้นหรือ แล้วให้บุรุษเข้ามาหาถึงที่จวนนางทำเช่นนี้มันจะควรหรือไม่ แม่ทัพจางหย่งเล่อไม่พอใจเลยสักนิด  นับจากได้ยินว่าพ่อบ้านจางบอกว่านางกำลังวาดภาพของบุรุษอยู่ที่ศาลาริมบึง