5

ก๊อก ก๊อก ก๊อก.....

พูดจบฟ่านเหมยเหมยก็เดินตรงไปเคาะประตูห้องของหลี่เล่อเยียนทันที

" หลี่เล่อเยียน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ มัวมุดหัวอยู่ทำไมออกมาเดี๋ยวนี้ " ฟ่านเหมยเหมยเพิ่มเสียงในการเรียก พร้อมกับรัวมือเคาะประตู เรียกได้ว่าเธอแทบจะพังประตูเข้าไปแล้วถึงจะถูก

เธอรู้อยู่แล้วว่า หลี่เล่อเยียนไม่สบาย และคิดว่าหล่อนคงจะลุกมาทำอาหารไม่ไหว แต่แล้วอย่างไรล่ะใครจะสนใจกัน ตอนนี้เธอเพียงคิดถึงซาลาเปาผิวเนียนขาวแสนนุ่มก้อนนั้น แถมยังมีไส้เนื้ออีกด้วย เมื่อเช้าเธอเคี้ยวมันคำแรกแทบจะกัดลิ้นตัวเองกลืนลงไปด้วยซ้ำ

รอเพียงไม่นาน หลี่เล่อเยียนก็เปิดประตูห้องออกมาพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ตามตัวของเธอ

' หนอยย... พวกฉันตากแดดทำงานตัวเหม็น แต่แม่นางจิ้งจอกหน้าขาวนี่กลับนอนตัวหอมสบายอยู่ที่บ้าน เจ็บใจนัก' ฟ่านเหมยเหมยได้แต่ก่นด่าอยู่ในใจ

" มีอะไรหรือถึงกับเคาะประตูแทบพัง มีใครตายหรืออย่างไร" หลี่เล่อเยียนเอ่ยออกมาอย่างเอือมๆ

" เธอน่ะสิตาย จนป่านนี้ทำไมถึงยังไม่ทำอาหารเย็นอีกเล่า " ฟ่านเหมยเหมยสวนกลับทันควัน กล้าดีอย่างไรมาว่าพวกเธอตาย

" อะ เอ่อ เล่อเยียน เธอทำแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ เธออยู่บ้านควรจะทำอาหารรอสิถึงจะถูก" หญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้นซึ่งเธอจำชื่อไม่ได้เพราะไม่มีในความทรงจำของเธอเลยสักนิด

" ฉันจำได้ว่า ตั้งแต่ที่ฉันมายังไม่เคยตกลงอะไรกับใคร แล้วฉันก็ไม่เคยกินอาหารที่พวกเธอทำเลยสักครั้ง อีกอย่างในครัวมีข้าวสารอยู่ไม่ถึงกำมือเลยด้วยซ้ำ พวกเธอจะให้ฉันทำอะไรดีล่ะ " หลี่เล่อเยียนตอบออกไปเป็นฉากๆ เมื่อเช้าเธอเสียรู้เพราะเธอยังมึนงงอยู่ รวมถึงความจำเธอยังมาไม่ครบถ้วน แต่ตอนนี้เธอจำได้แล้วว่าร่างเดิมไม่เคยกินของร่วมกับคนอื่นเพราะเธอจะทำกินเองหลังจากที่สมาชิกคนอื่น ๆ ใช้ครัวเสร็จแล้วเท่านั้น

" แต่เมื่อเช้า เธอยังแบ่งซาลาเปาให้พวกเราอยู่เลยนะ " เป็นสมาชิกอีกคนพูดขึ้นมาบ้าง

" นั่นเพราะฉันไม่สบาย ทั้ง ๆ ที่ฉันป่วย แต่ฉันก็ยังแบ่งของกินให้พวกเธอ แต่ดูเหมือนฉันจะเลี้ยงหมาป่าไว้ข้างตัวแล้วล่ะ " หลี่เล่อเยียนตอบกลับไปแบบเจ็บแสบทีเดียวเลยล่ะ พวกเห็นแก่ตัวไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องอ่อนข้อให้

"มันจะมากไปแล้วนะ หลี่เล่อเยียน พวกเราจะไปฟ้องคณะกรรมการ " ฟ่านเหมยเหมยยกคณะกรรมการขึ้นมาขู่

" ดี ถ้าอย่างนั้นก็ไปเลย จะได้รู้กันไปว่าใครกันแน่ที่โดนเอาเปรียบ แต่อย่าลืมคิดถึงผลที่ตามมาด้วย ว่าคนผิดจะต้องโดนหักแต้มค่าแรง โทษฐานก่อความวุ่นวายไม่สงบ " หลี่เล่อเยียนพูดขู่ เธอไม่กลัวอยู่แล้วเพราะตนเองไม่ได้ทำอะไรผิด

" แล้วเธอจะเอาอย่างไรเล่า ของกินพวกฉันก็เอาลงกองกลางกันหมดแล้ว เหลือเพียงของเธอที่ยังไม่เอามาไว้กองกลาง " ฟานเหมยเหมยเอ่ยออกมาเสียงลอดไรฟัน

" ไม่เอาอย่างไร ต่างคนต่างอยู่ แล้วฉันก็จะไม่มีวันเอาของไปลงกองกลางอย่างแน่นอน " คนที่กินข้าวเหมือนหมูอย่างหล่อน ฉันไม่มีวันร่วมวงกินข้าวด้วยเด็ดขาด หลี่เล่อเยียนได้แต่พูดคำนี้ในใจคนเดียว เพราะจู่ ๆ ก็มีภาพของฟ่านเหมยเหมยขึ้นมาในหัวของเธอ

จริง ๆ แล้ว ไม่มีกฎให้สมาชิกในบ้านพัก นำอาหารออกมารวมเป็นกองกลาง หากแต่ความคิดนี้เป็นของฟ่านเหมยเหมย เพราะเจ้าตัวเป็นคนกินจุกินไม่เลือก จึงเห็นแก่ตัวอยากกินของคนอื่น ทุกคนในบ้านจึงเออออไปด้วยเพราะไหน ๆ ก็ต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน

แต่พอได้มาเห็นพฤติกรรมการกินของฟ่านเหมยเหมยแล้ว ต่างคนต่างเหลือข้าวสารกับแป้งไว้กับตัวเอง เพราะถ้าหากว่ากันตามความเป็นจริง พวกเธอกินเพียงครึ่งเดียวของฟ่านเหมยเหมยเท่านั้น

" ดี คนเห็นแก่ตัวแบบหล่อนฉันก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ถ้าหล่อนจะป่วยตายในห้องเพียงลำพัง ไปเถอะพวกเรา ต่อไปนี้เราทำกินกันเองแค่ 4 คนเพียงเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์ " ฟ่านเหมยเหมยเริ่มโมโห ไม่รู้โมโห หลี่เล่อเยียนหรือโมโหหิวกันแน่

" เอ่อ เหมยเหมย พวกเราก็จะแยกครัวเหมือนกันน่ะ ฉันจะทำกินเองกับหมี่เมี่ยน เพราะเรานอนห้องเดียวกัน" เป็นหม่ายวี่ไท่ที่เอ่ยบอกออกไป

"ได้..ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้เหลือเพียงฉันกับฟู่หลินฮุ่ยเท่านั้น แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนนะว่า พวกฉันต้องเป็นคนได้ใช้ครัวก่อนทุกครั้ง " พูดจบไม่ทันรอฟังคำตอบ ฟ่านเหมยเหมยก็รีบจูงมือฟู่หลินฮุ่ยจากไป เธอจะเสียใครไปอีกไม่ได้ เพราะอาหารของเธอนั้นได้หมดลงแล้ว เนื่องจากฟ่านเหมยเหมยนำอาหารมาจากบ้านเดิมเพียงแค่อย่างละ 2 ชั่งเท่านั้น ทำอย่างไรได้ล่ะ ก็บ้านของเธอจนมากนี่นา กว่าที่จะได้ส่วนแบ่งอีกครั้งก็อีกประมาณ 5 วันข้างหน้า ฟ่านเหมยเหมยจึงจำเป็นจะต้องเกาะฟู่หลินฮุ่ยให้แน่นเอาไว้