Home / รักโบราณ / เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า! / บทที่ 11 ในที่สุดก็ได้พบปะสหายเก่า (2/6)

Share

บทที่ 11 ในที่สุดก็ได้พบปะสหายเก่า (2/6)

last update Last Updated: 2025-05-20 21:30:12

          “ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าท่านใช้กระบวนท่าต่อสู้ ช่วยเหลือเฉ่าเหมย ข้าต้องขอบคุณมากนะเจ้าคะ”

            “เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเจ้าค่ะ ข้าเพียงไม่ชอบเห็นบุรุษรังแกสตรี”

            “ท่านช่างคล้ายสหายคนหนึ่งของข้าเสียจริงเจ้าค่ะ นางชอบช่วยเหลือผู้อื่น จิตใจดี เก่งกาจกีฬาทุกชนิด เก่งยูโด แต่เปิดสำนักสอนเทควันโด” เหอซือซือที่เห็นประกายคะนึงหาบางอย่างยามที่อีกฝ่ายมองมาที่ตน จึงลองเอ่ยวาจาหยั่งเชิง

            “ท่านรู้จักยูโดและเทควันโด!” เหลียงจิ่วเม่ยขยับตัวเข้าไปใกล้ก่อนจะจับมืออีกฝ่ายขึ้นมากุม ท่ามกลางความตกใจของคุณหนูจูและบุรุษหลายคนที่ลอบมองอยู่

            “ย่อมรู้จัก ข้ายังรู้จักตั้นเกา[1] ถางกั่ว[2] ปิ่งกาน[3]หรือหั่วกัว[4]ที่ข้าชอบที่สุด”

        &

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 14 ความจริงใจที่มาในยามยาก (5/5)

    หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรกล่าวเช่นนี้มีหรือมือปราบฐานะต่ำต้อยเช่นพวกตนจะกล้าฝ่าฝืน “ท่านมือปราบพวกท่านเป็นอันใดกัน รีบจับคนชั่วช้าผู้นี้ไปขังคุกเสีย จะได้ไม่ต้องเที่ยวไปทำร้ายผู้อื่นอีก” “พอได้แล้วคุณชายซุน อย่าทำให้ตระกูลซุนต้องอับอายขายหน้าไปกว่านี้เลย ก่อนหน้านี้เป็นท่านที่โง่เขลาทิ้งข้าไว้กลางงานหมั้นเพื่อไปหาคุณหนูจิ่งที่ปวดท้อง ตระกูลจิ่งมีผู้คนมากมายแต่สาวใช้กลับมาตามท่านที่กำลังเข้าพิธีหมั้น เพราะท่านไม่ไว้หน้าบิดาข้า ข้าก็ถอนหมั้นให้ท่านได้ไปอยู่กับสตรีที่พึงใจแล้ว ท่านจะมายุ่งเกี่ยวอันใดกับข้าอีก ข้าเบื่อหน่ายที่จะต้องไล่ท่านแล้ว และหากท่านยังไม่เลิกยุ่งเกี่ยวกับบุรุษของข้าและพยายามใส่ร้ายเขา ข้าจะให้บิดาข้ายกเลิกความร่วมมือทั้งหมดกับตระกูลซุนเสีย” “เจ้ากล้า!” ซุนเจี้ยนหลี่ชี้หน้าจูเฉ่าเหมย&n

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 14 ความจริงใจที่มาในยามยาก (4/5)

    ‘งามหน้ายิ่งนัก เป็นสตรีในห้องหอแต่กลับออกไปหว่านเสน่ห์ให้บุรุษไปทั่ว สตรีเช่นเจ้าหากไม่ใช่ข้า ก็มีเพียงตระกูลเล็ก ๆ เท่านั้นที่จะยอมรับเจ้าเป็นสะใภ้ เจ้าจงคิดไตร่ตรองดูให้ดี ว่าการแต่งงานกับข้านั้นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด’ ‘คุณหนูจู ข้ายินดีเสนอตัวแต่งกับเจ้า ข้าสาบานได้ว่าจะแต่งกับเจ้าเพียงคนเดียว’ บุรุษที่รีบร้อนเดินเข้ามาในร้านมี่ฟางเอ่ยขึ้น ‘เอ่อ...ท่านหมอ ท่านก็เป็นไปกับพวกเขาด้วย’ ‘ข้าเปิดโรงหมอมาหลายปี ข้าพบเจอคนมากมาย แต่ข้ายังไม่เคยเจอใครที่สนทนาด้วยแล้วทำให้ข้ากระจ่างแจ้งในคำตอบ ทั้งยังมีจิตเมตตาคอยช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน ข้าประทับใจในตัวเจ้ามาโดยตลอด ยามนี้ได้ยินว่ามีบุรุษที่ไม่เข้าทีมายุ่งเกี่ยวกับเจ้า ข้าจึงยินดีที่จะแต่งกับเจ้าเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง’&nbs

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 14 ความจริงใจที่มาในยามยาก (3/5)

    “ข้าดีใจที่ยามข้าลำบากพวกเจ้าตระกูลจูไม่รังเกียจข้า ทั้งยังหยิบยื่นไมตรีให้” “เพราะพวกเรารู้จักท่านดีกว่าที่ชาวบ้านพวกนั้นรู้จักเจ้าค่ะ” “ขอบคุณจริง ๆ” “ใกล้เวลารับสำรับกลางวันแล้วหรือ ท่านหิวแล้วหรือไม่ ข้าจะให้สาวใช้ไปซื้อข้าวจากโรงน้ำชาให้” “ไม่ต้อง ๆ ประเดี๋ยวข้าจะไปซื้อมาเอง แล้วเชิญจูฮูหยินมารับด้วยกัน” “เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ นี่เจ้าค่ะ” กล่าวจบนางก็ยื่นถุงเงินให้เขา “เก็บไว้เถิด แม้ยามนี้ข้าจะไม่ได้อยู่ที่จวนตระกูลฮุ่ยแล้ว แต่อย่างไรข้าก็ไม่ได้ขัดสนเช่นนั้น”&nb

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 14 ความจริงใจที่มาในยามยาก (2/5)

    ตระกูลฮุ่ยแม้จะเป็นเจ้ากรมอาญามาหลายรุ่น แต่ทว่าการสืบทอดตำแหน่งก็ต้องสะดุดลงเมื่อบิดาของเขาที่ถูกท่านย่าตามใจจนกลายเป็นคนโง่เขลา ไร้ความสามารถ แม้จะได้มารดาของเขาที่เป็นบุตรสาวตระกูลบัณฑิตมาเป็นฮูหยิน แต่ทว่าคนโง่อย่างไรก็คือคนโง่ สุดท้ายก็พาสตรีชาวบ้านเข้าจวนเป็นอนุฯ ทำให้มารดาของเขาตรอมใจตายตั้งแต่ตอนเขาอายุเพียงสิบหนาว ก่อนจะยกสตรีผู้นั้นขึ้นเป็นฮูหยินเอก โปรดปรานบุตรชายของสตรีผู้นั้น ทำให้ชีวิตในวัยเด็กเขาค่อนข้างลำบากนอกจากจะไม่ได้กินอิ่มและเรียนรู้ในสิ่งที่คุณชายตระกูลใหญ่ควรจะได้เรียนแล้ว ยังต้องคอยระวังไม่ให้ตนเองพลาดพลั้งกินยาพิษเข้าไป โชคดีในวันนั้นเขาบังเอิญได้ช่วยเหลือฮ่องเต้ที่ปลอมตัวเสด็จออกมาจากวังเพื่อสอดส่องดูแลอาณาประชาราษฎร์แล้วพลาดถูกซุ่มโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ เขาจึงช่วยพาไปซ่อนตัวก่อนจะทำแผลให้อย่างลวก ๆ เมื่อฮ่องเต้ทราบถึงชีวิตความเป็นอยู่ที่

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 14 ความจริงใจที่มาในยามยาก (1/5)

    14 ความจริงใจที่มาในยามยาก หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาฮุ่ยหลานซีแวะเวียนไปที่ร้านมี่ฟางทุกวัน แต่ไม่ได้เหมาขนมไปแจกขอทานที่นอกเมืองอีกเนื่องจากเคยถูกสตรีตัวน้อยต่อว่า เขาจึงทำเพียงมานั่งมองนางต้อนรับลูกค้าช่วยคนงานในร้าน “ขออภัยที่วันนี้ข้าแทบไม่ได้นั่งสนทนากับท่านเลย” นางเอ่ยพลา

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 13 ขอโอกาสสักครั้ง (5/5)

    “จะ จำไม่ได้เจ้าค่ะ” นางย่อตัวเพื่อหลบลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารด หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวจนนางแทบอยากจะมุดดินหนีไปตั้งตัวก่อน เขารุกเร้านางเช่นนี้นางรับมือไม่ทัน “ช่างน่าเสียใจ ที่เจ้าจำข้าไม่ได้ รู้หรือไม่ยามเจ้ากินนั้นดึงดูดสายตาของผู้อื่นเช่นไร” เขาย่อตัวนั่งลงตามนาง จนตอนนี้อยู่ในท่าคุกเข่า ตรงหน้านางที่ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น “มะ ไม่รู้เจ้าค่ะ” “หลังจากนั้นข้าก็ได้พบเจ้าในงานเลี้ยงของฮองเฮา ได้เห็นเจ้าห่วงใยสหายที่เพิ่งรู้จักกัน ได้เห็นความจริงใจของเจ้า” ‘เช่นนั้นที่บังเอิญผ่านมารับข้าไปร่วมงานแต่งของเจียงเซียวเล่อก็หาใช่เรื่องบังเอิญสิ’ “เจ้าคิดถูกแล้ว หลังจากได้พบเจอเจ้าอยู่หลาย

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 13 ขอโอกาสสักครั้ง (4/5)

    “ไม่มีอันใดมาก เมื่อคืนพี่ชายสามกับรุ่ยเต๋อแค่ไปเดินเล่นในจวนโหวมา เดินเล่นไปเดินเล่นมาได้ยินเสียงหัวเราะน่ารังเกียจของแม่สามีเจ้า เลยพลั้งมือทำพิษร่วงใส่กาน้ำชาไปสามสี่หยด” “พิษหรือเจ้าคะ ร้ายแรงหรือไม่” “นางทำเจ้าถึงเพียงนี้ ยังจะมีใจห่วงใยนางอีกนะ” จอมยุทธ์หนุ่มกล่าว “ข้าเพียงไม่อยากให้ท่านก่อบาปเพราะข้า” “อย่าได้ห่วงเลย นั่นเป็นเพียงพิษร่างระทวย ไร้สีไร้รสไร้กลิ่นและทำให้คนที่ถูกพิษไร้เรี่ยวแรง ไม่ถึงตาย” ราชเลขาธิการหนุ่มกล่าว นี่เป็นเพียงการสั่งสอนเล็กน้อยจากพวกเขา “หากเพียงไร้เรี่ยวแรงเล็กน้อยก็ช่างเถิดเจ้าค่ะ”&nb

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 13 ขอโอกาสสักครั้ง (3/5)

    “จิ่วเม่ย ขอข้าสนทนากับเจ้าได้หรือไม่” เป็นผู้ตรวจการหลวนที่ยืนมองฮูหยินของตนอยู่นานเอ่ยถาม “หากเจ้าไม่อยากสนทนากับเขา ก็บอกข้าได้ ข้าจะให้สามีข้าจัดการเขาให้” เป็นเหอซือซือแสร้งยกมือป้องปากเอ่ยถามนาง “ขอบคุณ แต่เจ้ากำลังท้องกำลังไส้อย่าได้สร้างบาปเลย ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง” เหลียงจิ่วเม่ยป้องปากตอบสหาย “ผู้ตรวจการหลวน ท่านอย่าได้คิดทำให้สหายข้าลำบากใจนะเจ้าคะ จิ่วเม่ยข้ากลับก่อนเอาไว้นัดเจอกันใหม่” “ได้ กลับจวนดี ๆ นะ” นางกล่าวก่อนจะมองสหายถูกสามีโอบประคองออกไป ดีใจยิ่งนักที่มีโอกาสได้เห็นสหายได้รับความรักจากบุรุษผู้หนึ่งมากถึงเพียงนี้&

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 13 ขอโอกาสสักครั้ง (2/5)

    “นี่เป็นฝีมือของหลวนฟูเหรินหรือ เหตุใดเจ้าไม่เตะหรือต่อยนางไป” ใช่ว่าในความทรงจำของเหอซือซือจะไม่มีเรื่องนี้ แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายที่เป็นผู้อาวุโสทั้งยังขึ้นชื่อว่าเป็นถึงสหายของฮองเอาจะถึงกับลงไม้ลงมือกับผู้อื่นเช่นนี้ “หากนางไม่เรียกผู้คุ้มกันที่เป็นบุรุษออกมาถึงสี่คน ข้ามีหรือจะยอมให้ใครลงมือตีข้าได้” “แล้วโหวซื่อจื่อว่าอย่างไรบ้าง เขาคงไม่ได้เข้าข้างมารดาโดยไม่ลืมหูลืมตาหรอกนะ” “ไม่รู้ ข้าไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำผิดข้อตกลง ข้าก็พร้อมจะละทิ้งตำแหน่งฮูหยินโหวซื่อจื่อเมื่อเรื่องราวของบิดาข้าจบลง” “เจ้าโกรธเคืองเขามากเช่นนี้ มิใช่ว่าแท้จริงเจ้ามีใจให้เขาแล้วใช่หรือไม่” แม้หน้าตาจะเปลี่ยนไปแต่ทว่าทั้งสองยังคงรู้จักกันลึกลงไปถึงจ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status