บทที่ 2 ไวไฟยิ่งกว่าสี่จี (2)

“ตกลงปริ๊นท์มีเรื่องอะไรกันแน่” เธอถามอย่างใจเย็นเพราะยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สนิทกันก็เปล่าแต่ทำเหมือนกับรู้จักกันมานมนานซะอย่างงั้นแหละ

“ผม ผมเอ่อ ผมปวดหัว” คำตอบขัดแย้งกับความจริงอย่างน่าหัวเราะสิ้นดี แต่ช่างหัวมันสิ คิดคำแก้ตัวที่ดีกว่านี้ไม่ออกนี่หว่า จะบอกว่าไม่ชอบให้ไอ้นั่นนั่งจ้องหน้าพิ้งค์ก็กลัวจะโดนย้อนกลับว่าแล้วเกี่ยวอะไรด้วยแบบนั้นมันยิ่งจี๊ดใหญ่ เวียงพิ้งค์สะบัดข้อมือที่โดนยึดไว้ออกแล้วเปลี่ยนท่าเป็นยืนกอดอก

“ปวดหัวแล้วทำไมไม่นอนกลับมาที่นี่อีกทำไมปริ๊นท์ อย่ามาโกหกพี่จะดีกว่าพ่อหนุ่ม บอกมาได้แล้วว่าปริ๊นท์ไม่พอใจอะไรพี่กันแน่ พี่ดูออกนะว่าเราไม่ได้มีเรื่องจะคุยกับพี่จริงๆหรอก เพราะไม่อย่างนั้นแล้วนายคงคุยกับพี่ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่กลับบ้านแล้ว ขับรถกลับไปกลับมามันเสียเวลานะว่าไหม” หรี่ตาจับผิดอย่างเต็มที่แล้วที่บอกว่าปวดหัวเนี่ยถ้ามันคือเรื่องจริงมันเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ

จับผิดเก่งเหลือเกินแม่คุณ แต่เขาก็ไม่น่าลืมเลยว่าเวียงพิงค์คนนี้ไม่ธรรมดา ถึงขนาดฉะกับแม่เลี้ยงให้เขาได้เห็นเป็นบุญตามาแล้วครั้งหนึ่ง เรื่องโกหกระดับเด็กอนุบาลแบบนี้คงไม่เชื่อง่ายๆแน่ ตกม้าตายเพราะพูดอะไรไม่คิดแท้ๆ

“อย่ามาใช้คำว่าพ่อหนุ่มกับผมนะพิ้งค์ แล้วก็ช่วยเลิกคิดว่าผมเป็นน้องชายหรือไอ้เด็กคนหนึ่งด้วย เพราะผมไม่ต้องการจะมีพี่สาวแบบพิ้งค์เข้าใจไหมครับ” เขาจงใจเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน แต่ทุกคำพูดมันก็คือความรู้สึกจริงๆที่เกิดขึ้นภายในใจ

“ฉันก็ไม่อยากจะมีน้องชายแบบนายเหมือนกัน เด็กอะไรไม่มีเหตุผลเอาซะเลย คิดว่าตัวเองเป็นใครกันไอ้เด็กบ้า” ความอดทนชักเริ่มจะหมดลงไปทุกทีแล้ว ครั้งแรกที่เจอก็คิดว่าจะดีซะอีก และอย่างที่เขาว่ากันนั่นแหละถูกแล้วตัดสินคนเพียงแค่นั้นมันไม่ได้

“พิ้งค์นี่นอกจากพูดไม่รู้เรื่องแล้วยังจะดื้ออีกนะ” จับไหล่บางเนียนนุ่มมือเอาไว้มั่นทั้งสองข้าง พลางยิ้มที่มุมปากก่อนมันจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

“จะทำอะไร” ถามอย่างระแวดระวัง สัญชาติญาณบอกกับเธอว่าสถานการณ์ตอนนี้มันไม่น่าไว้วางใจเอาซะเลย ทั้งผลักทั้งดันแต่นายกำแพงหินนี่ก็ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

ปริญมองหน้าสวยๆที่ยับยุ่งด้วยแววตานิ่งเฉย แต่ในความนิ่งนั้นมันกลับแฝงความปรารถนาบางอย่างเอาไว้แทบไม่มิด ถ้าเวียงพิงค์สังเกตสักนิดจะเห็นว่ามันไหวระริกแค่ไหน

ใบหน้าขาวใสเกลี้ยงเกลาค่อยๆขยับและโน้มต่ำลงเรื่อย ๆจนกระทั่งริมฝีปากแตะเข้ากับกลีบปากนุ่มนิ่มที่คอยพร่ำพูดว่าเขาเป็นเด็กอย่างต้องการจะลงโทษให้หลาบจำ ส่วนคนที่ถูกเด็กจูบนั้นไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ตกตะลึงจนตาค้างร่างกายแข็งทื่อไปเรียบร้อยแล้ว

“อื้อ!!” เมื่อได้สติสองมือก็ระดมทุบหลังกว้างของคนที่กระทำการอุกอาจกับตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จะผละหน้าออกก็โดนกดท้ายทอยเอาไว้จนแน่นเอวก็ถูกล็อกจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ นี่มันจูบแรกในชีวิตของเธอเลยนะไอ้เด็กบ้านี่มันกล้ามาก

“ปากพิ้งค์นุ่มมาก มีกลิ่นพั้นซ์จาง ๆ ด้วย” กระซิบบอกเสียงสั่นพร่าแล้วกดจูบลงหนักๆอย่างมันเขี้ยว แค่นี้มันยังไม่พอกับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในตอนนี้หรอก ยังไงก็ต้องได้มากกว่าแตะปากกันเฉยๆ และจังหวะที่เวียงพิงค์จะอ้าปากโต้กลับเขาก็รีบฉกฉวยโอกาสแทรกลิ้นเข้าไปสำรวจความหวานในโพรงปากเล็กทันที

จูบที่ในชีวิตลูกผู้หญิงวัยยี่สิบสามปีอย่างเวียงพิงค์ไม่เคยประสบพบเจอมาก่อนตั้งแต่เกิดมา มันทำให้เธอเข่าแทบทรุดได้ง่าย ๆ ลมหายใจเหมือนถูกกระชากออกไปอย่างรุนแรง ร่างกายอ่อนเปลี้ยจนไม่อาจจะยืนด้วยสองขาของตัวเองได้หากไม่มือใหญ่คอยช่วยประคองตรงบั้นเอวเอาไว้มีหวังร่วงลงไปกองที่พื้นเป็นแน่ ลิ้นร้ายที่เชี่ยวชาญกวาดต้อนลิ้นเล็ก ๆ ของเธอไปทั่วจนไม่รู้จะหลบไปทางไหนถูก เลยลองทำใจกล้าแตะๆกับลิ้นที่มันเกี่ยวพันในปากดู เรียกเสียงคำรามจากลำคอหนาราวกับเจ็บปวดจนเธอต้องนิ่วหน้า

“อื้ม” เสียงครางต่ำดังออกจากลำคอ มือใหญ่ดึงเอวอ้อนแอ้นเข้าหาลำตัวมากขึ้นจนอวัยวะตั้งแต่หน้าอกลงไปประกบติดกันอย่างแนบแน่น และความนุ่มหยุ่นของเนินเนื้อกลม ๆ ที่กำลังบดเบียดก็เรียกเลือดร้อนๆในกายให้โหมกระพือหนักขึ้นอีกเท่าตัว ส่วนล่างไม่ต้องพูดถึงมันรวดร้าวตึงเครียดไปหมดแล้ว เวียงพิงค์เองยังรับรู้ได้ว่าอะไร ๆ ของคนที่เอาแต่จูบเธอมันกำลังตื่น

“พอ...พอแล้ว” ห้ามเสียงสั่น ขนตามร่างกายก็ลุกชันไปทั้งตัว ความรู้สึกหวาบหวามที่กำลังเป็นอยู่ในขณะนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่ก็จริงแต่ใจมันก็บอกว่าไม่ถูกต้อง เห็นหน้ากันแค่สองสามครั้งมาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง

“พิ้งค์” ลูบแก้มเนียนแดงก่ำเบา ๆ พอเธอเงยหน้าขึ้นสบตาก็เห็นความวูบไหวในระคนเสียใจในดวงตากลมโตจนเขาต้องกอดกระชับร่างเล็กแต่ทว่าอวบอิ่มแน่นขึ้นไปอีก จะปล่อยเธอไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นแล้วคงเข้าถึงตัวได้ยากแน่ 

“ปล่อย! บอกให้ปล่อยฉันไงไอ้บ้า! อย่ามาทำเหมือนฉันง่ายเหมือนสาว ๆ ในชีวิตของนายนะโว้ย!” ดิ้นออกจากอ้อมแขนที่กอดรัดร่างกายเธอเอาไว้แน่นอย่างสุดฤทธิ์เมื่อแรงที่เหือดหายไปเริ่มค่อย ๆกลับคืนสู่ร่างแล้ว แค่นี้ก็อายและเสียหน้ามากเกินทนขืนอยู่ต่อมีหวังเธอได้กลายร่างเป็นนางยักษ์จับเด็กหักคอแน่ ๆ

“พิ้งค์ได้ขับรถมาไหมครับหรือว่ามากับเจ๊หมวย ผมขอคำตอบจริงๆนะไม่ใช่คำโกหก” เขาไม่สนใจอาการขัดขืนเล็กๆนั่นหรอก แรงแค่นั้นจะไปสู้ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาได้ยังไงกัน เห็นหน้ามุ่ยๆแล้วก็อยากจะแกล้งเลยฟัดแก้มนุ่ม ๆ ทั้งสองข้างอย่างซ่านใจ อาการถลึงตาใส่ที่นอกจากจะไม่น่ากลัวแล้วมันกลับน่ารักจนไม่อาจจะระงับการแกล้งได้จึงเปลี่ยนเป้าหมายมาไซ้ที่ซอกคอขาว ๆ แทนบ้าง

“ไอ้หมาปริ๊นท์! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลย อย่ามาลวนลามกันแบบนี้นะ เอ๊ะ! ทำไมนายถึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเนี่ย ฮื่อ!” เวียงพิงค์ทั้งทุบทั้งเตะเพื่อจะสลัดตัวเองให้หลุดจากไอ้หมาบ้าที่เอาแต่แกล้งฟัดร่างกายเธออย่างบ้าคลั่ง

“ถ้าผมเป็นหมาผมก็สามารถเลียพิ้งค์ได้ทั้งตัวโดยไม่มีความผิดใช่ไหมครับ งั้นยอมเป็นหมาก็ได้ถ้าพิ้งค์อยากจะให้เป็นจริง ๆ” ผงกหน้าขึ้นมาถามแล้วยิ้มใส่ตาคนพยศ อายุมากกว่าก็จริงแต่ความไร้เดียงสาของเธอมันทำให้เขาดูมีอายุมากกว่าหลายปีนัก

 “บ้า! อย่าพูดอะไรบ้า ๆ แบบนั้นนะ ใครจะไปยอมให้นายเลียกัน ทะลึ่งใหญ่แล้ว” ความร้อนตีวูบขึ้นมาเลย ถ้าส่องกระจกตอนนี้คงเห็นว่าใบหน้าตัวเองแดงจัดแล้วแน่ ๆ

“งั้นก็ตอบคำถามผมมาได้แล้วว่าวันนี้ได้ขับรถมารึเปล่า ไม่อย่างนั้นจะกลายร่างเป็นหมาแล้วจับเลียทั้งตัวจริง ๆ ด้วย” แกล้งขู่แล้วตวัดลิ้นเลียรอบริมฝีปากให้กลัวเล่น เวียงพิงค์ถึงกับตาโตแล้วก้าวถอยหลังเพื่อหนีอย่างหวั่นเกรง

“ฉันไม่ได้ขับรถมา รู้แล้วก็ปล่อยสักทีเถอะเกิดมีใครมาเห็นเข้ามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่” นอกจากจะหวาดระแวงไอ้คนตรงหน้าแล้ว คนที่มาเที่ยวเธอก็กลัว เพราะไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดคิดว่ากำลังแอบทำเรื่องไม่งามกันอยู่

“ทำไมกลัวไอ้นั่นมันจะมาเห็นเราพลอดรักกันรึไง” ถามเสียงห้วนอย่างไม่พอใจเพียงแค่คิดว่าเธอแคร์ไอ้คนที่ทำให้เขาต้องแจ้นกลับมาอีกก็เลือดขึ้นหน้า